Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!

‘ลูกของฉัน ไม่ใช่ลูกของเรา’



“ฮึก…พ่อหนูใจร้ายกับแม่มากเลยนะคะ” ฟางพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อน้ำตาแห้งเหิดไปก็เริ่มเก็บของแล้วรีบกลับบ้านทันที
 
 
 
 
--------------------------------------
 
 
 
 
“คุณฟางยังไม่กลับหรอครับ?” ยามคนเดิมถามขึ้น
 
“กำลังค่ะ”
 
“งั้นผมเรียกแท๊กซี่ให้นะครับ” ยามพูดก่อนโบกแท็กซี่ให้
 
“ขอบคุณค่ะ ฟางกลับก่อนนะคะ” ฟางพูดก่อนขึ้นรถและตรงกลับบ้านทันที
 
 
 
 
 
 
ฟางก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเบาๆไม่อยากให้ทุกคนในบ้านต้องมาตื่นและวุ่นวายเพราะเธออีก
 
 
 
“สี่ทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่ย?” ฟางพูดพรางดูนาฬิกาข้อมือก่อนรีบไปอาบน้ำและเดินเข้าห้องนอนเหมือนที่ทำเช่นทุกวัน
 
 
 
 
 
 
แอ๊ดดด…
 
 
“อะ ยังไม่นอนหรอ?” ฟางถามคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
 
“อืม… ทำอะไรถึงกลับดึกป่านนี้?” ป๊อปปี้ถามเสียงเย็นชาก่อนวางหนังสือลงและหันมามองหน้าฟางทันที
 
“ช่วยงานคุณดานิดหน่อย” ฟางบอกเลี่ยงๆ จริงๆแล้วเธออยู่เคลียร์งานให้ป๊อปปี้ต่างหาก
 
“เหอะ คนดีจังนะ นอนได้ละพรุ่งนี้กลับบ้าน” ป๊อปปี้พูดประชดก่อนทิ้งตัวลงนอน
 
“ฟางยังไม่ได้เก็บของเลยนะ”
 
“เธอก็เก็บสิ” ป๊อปปี้พูดก่อนหลับตาลง
 
 
 
 
 
 
‘นั่นสินะ… เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นกับเรานี่ เขาบอกเขาไม่ใช้ของร่วมกับใคร…’ ฟางคิดอย่างน้อยใจก่อนเดินไปห้องแต่งตัวไปเก็บของใช้ต่างๆใส่กระเป๋า
 
 
 
 
 
 
“เห้อ…” ฟางทิ้งตัวลงบนที่นอนพร้อมถอนหายใจ
 
“นอนเบาๆไม่ได้หรือไง?”
 
“ทำไม? ห่วงหรือไง?” ฟางถามหวังจะได้ยินคำตอบเหมือนเมื่อก่อน…แต่
 
“ห่วงลูก”
 
“ลูกของใคร?” ฟางย้อนถามอย่างหงุดหงิด
 
“ของฉัน” ป๊อปปี้พูดก่อนเงียบไปในที่สุด ฟางได้แต่ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม หวังว่าเวลาคงจะรักษาแผลใจให้
ได้มากถึงมากและเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้…
 
 
 
 
.
.
.
 
“ไปล่ะครับพ่อ/แม่ ไปละพี่กี้” ป๊อปปี้พูดอย่างปกติก่อนหยิบกระเป๋าใส่รถ
 
“ว่างๆพาฟางมาหาแม่มั่งนะป๊อป” แม่ฟางพูดพร้อมโบกมือลา
 
“ครับ…” ป๊อปปี้ปิดประตูรถก่อนขับรถออกไปทันที
 
 
 
 
“เย็นนี้ฉันจะเข้าบริษัทเธอก็อยู่บ้านกับพวกคนงานไปละกัน”
 
“อืม… แล้วจะกลับตอนไหน?”
 
“เรื่องของฉัน” ป๊อปปี้พูดอย่างเย็นชาก่อนเปิดเพลงฟังทันที
 
 
 
 
 
‘ก็หลงว่าเธอ ให้ใจ ก็ฝันไปเองว่าจริง
 
ที่แท้ก็เป็นแค่สิ่ง แก้เหงา ไปวันๆ
 
ได้ซึ้ง แค่ร่างกาย เท่านี้ ที่ผูกพัน
 
ช่วงเวลา จะยาวหรือสั้น ก็แล้วแต่เธอ’
 
 
 
 
“ปิด…เถอะ” ฟางพูดก่อนเอื้อมมือไปปิดวิทยุทันที
 
“ทำไมเพลงไม่เพราะหรือไง?” ป๊อปปี้ประชดหน้าเฉย
 
“เลิกประชดได้แล้ว แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พอหรือไง…” ฟางพูดก่อนลุกจากเบาะข้างคนขับย้ายไปนั่งข้างหลังทันที
 
“เฮ้ย…” ป๊อปปี้ร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆฟางคิดจะลุกก็ลุกไปเลย
 
“ขับรถไปสิ” ฟางพูดเสียงแข็งใส่ก่อนเอนตัวลงนอนบนเบาะกว้างและหลับไปในที่สุด
 
 
 
 
 
 
‘ป๊อปขอโทษนะที่ทำเย็นชาใส่ฟาง แต่ตอนนี้…วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว…’ ป๊อปปี้คิดพรางถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
“ถึงแล้ว” ป๊อปปี้พูดเสียงดังก่อนยกกระเป๋าลงจากรถ
 
“อืม…” ฟางขยี้ตาก่อนเดินถือกระเป๋าของตัวเองลงจากรถ
 
“ยกหนักได้หรือไง?” ป๊อปปี้ถามพรางกระชากกระเป๋าไปจากมือทันที
 
“…” ฟางเงียบทำหน้าเลื่อนลอยใส่ก่อนเดินขึ้นไปบนห้องนอนเก่าของตนทันที
 
 
 
.
.
 
“คิดถึงจัง… จะมีที่ไหนอบอุ่นเท่าที่นี่ไหมนะ?” ฟางพูดก่อนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
 
 
“มีความสุขจังนะ ฉันจะเข้าบริษัทแล้ว กลับเมื่อไหร่ไม่รู้” ป๊อปปี้พูดก่อนออกไปทันที
 
“หึ ยัยฟางเธอน่าสงสารเนอะ” ฟางพูดเบาๆและทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 
 
 
 
 
.
.
.
 
 
บริษัท:
 
“สวัสดีครับ คุณภาณุ วันนี้คุณฟางไม่มาหรอครับ?” ยามคนเดิมถามและยกมือทำความเคารพ
 
“ฟางไม่สบาย” ป๊อปปี้พูดก่อนขึ้นไปห้องทำงานทันที
 
 
 
“สวัสดีค่ะคุณภาณุ” ดาเลขาสาวคนเดิมทักขึ้น
 
“ขอกาแฟ…เอ่อ ขอน้ำเปล่าให้แก้วนึงนะ แล้ววันนี้มีประชุมอะไรหรือเปล่า?”
 
“อีกสิบห้านาทีค่ะ คุณภาณุทำงานที่ค้างเสร็จหรือยังคะ? ต้องแจงเรื่องวันนี้นะคะ”
 
“อะ งั้นผมขอตัวนะ” ป๊อปปี้นึกขึ้นได้เนื่องจากเมื่อวานเขา…เห็นภาพบาดตาและกลับบ้านมาก่อนจึงรีบเดินปรี่เข้า
ห้องทำงานทันที
 
 
“โธ่เว้ย จะทันไหมวะ!” ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสียก่อนรื้อกองเอกสารแต่พบว่า…งานเสร็จหมดแล้ว
 
“หืม? ใครทำเนี่ย? ลายมือแบบนี้… ฟาง?” ป๊อปปี้พูดเบาๆก่อนหันไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นนึงติดไว้
 
 
 
 
 
 
‘ฟางคงจะช่วยแบ่งเบางานป๊อปได้บ้างนะ อย่างน้อยป๊อปยังมีเวลานอนกลางวันนิดๆหน่อยๆ ดื่มน้ำเยอะๆนะ ฟางเป็นห่วง :) FNG’
 
 
 
 
 
“ยัยบ้า…” ป๊อปปี้เผลอยิ้มออกมา เพราะฟางแท้ๆเขาถึงไม่ต้องมานั่งปั่นงานหัวหมุน เมื่อเขาประชุมเสร็จก็อยู่คุยงานกับลูกน้องในบริษัทต่อนิดหน่อยจนได้โทรศัพท์เร่งด่วนเข้ามา…
 
 
 
 
‘บ้าน’
Calling in…
 
 
 
 
“หืม? เบอร์บ้านโทรเข้ามาหรอ?” ป๊อปปี้คิดอย่างตะหงิดๆก่อนกดรับ
 
“ฮัลโหล?”
 
“ฮาโหล คะคุณป๊อปปี้คะ คะคุณฟางจะจมน้ำค่ะ กลับมาดะดูด่วนเลยนะคะ” แม่บ้านต่างด้าวพูดติดๆขัดๆจากที่พูด
ไม่ชัดอยู่แล้วยิ่งฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
 
“ฮะ? นั่นพรใช่ไหม? พูดใหม่สิ พูดดีๆช้าๆ” ป๊อปปี้ย้ำแม่บ้านของตน
 
“คะคุณฟางจะจมน้ำค่ะ”
 
“ฟาง? ฟางจมน้ำ!?” ป๊อปปี้พูดเสียงดังอึ้งไปสักพักก่อนคว้ากุญแจรถ กระเป๋าตังค์และเสื้อสูทกลับบ้านทันที
 
“คุณภาณุกลับแล้วหรอคะ? ไม่เข้าประชุมหรอคะ?” ดาทักขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินปรี่ออกจากห้องทำงานทันที
 
“ฝากเก็บงานที่เหลือหน่อยนะ” ป๊อปปี้พูดก่อนรีบขึ้นรถและขับกลับบ้านทันที
 
 
 
 
 
“ฟางอยู่ไหน?” ป๊อปปี้ถามเสียงร้อนรนเมื่อกลับถึงบ้าน
 
“ยะอยู่ข้างบนค่ะ”
 
“ฟางรู้ตัวมั่งหรือเปล่า?”
 
“ยะยังเลยค่ะ แต่พรเปลี่ยนสะเสื้อผ้าให้คะคุณฟางโหมะแล้วค่ะ” พรตอบเก้ๆกังๆกลัวคนตรงหน้าระเบิดอารมณ์ใส่
 
“ทำข้าวต้มปลาไว้ให้หน่อยนะ” ป๊อปปี้พูดก่อนเดินขึ้นห้องทันที
 
 
 
 
เจอกันจ้า :)
 
WNF
{ fyflmnj :D