Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!

“มึงก็ไปทำบุญดิ ชวนฟางกับพวกครอบครัวมึงไปด้วย ไปให้หมดเลย” โทโมะแนะนำ

“ดีเหมือนกัน…”
 
 
 
-----------------------------------------------
 
 
 
 
 
“กินเต็มที่เลยนะ ป๊อปเลี้ยงเอง” ป๊อปปี้พูดยิ้มแย้มก่อนบอกให้ทุกคนในบ้านไม่เว้นแม้แต่คนขับรถ คนสวน หรือแม่บ้าน ทานอาหารบนโต๊ะที่เรียงรายชวนชิมให้เต็มที่
 
“ป๊อปแกได้กำไรอะไรมาหรือเปล่า อยู่ดีๆอยากมาเลี้ยง” พี่กี้ถามขึ้น
 
“ฉลองฟางท้องไง” ป๊อปปี้พูดและส่งตาหวานพร้อมกุมมือฟางไว้
 
“โอ้โห แกนี่เห่อจริงๆเลย คุณพ่อมือใหม่!” พี่กี้พูดล้อก่อนก้มหน้าก้มตากินต่อไป
 
“ฮ่าๆ แม่ครับพรุ่งนี้ไปทำบุญกับเถอะ ป๊อปหยุดพอดี” ป๊อปปี้ถามแม่เขาทันที
 
“หืม? ทำไมอยู่ดีๆอยากทำขึ้นมาล่ะ?”
 
“ป๊อปฝันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไปนะไปกันให้หมดเลย”
 
“ฝันอะไรป๊อป? ไม่เล่าให้ฟางฟังมั่งเลยนะ”
 
“เอ่อ…นิดหน่อยน่ะ เอาเป็นว่าไม่เกี่ยวกับฟางนะ ฮ่าๆ” ป๊อปปี้พูดติดตลกโกหกไปพรางทั้งที่ในใจร้อนรน…
 
 
 
.
.
 
จากนั้นอีกคืนหนึ่ง ก็ผ่านไป จนเช้าวันทำบุญของครอบครัว
 
 
“แม่หนูคนนั้นน่ะ ท้องอยู่ใช่หรือเปล่า?” ป้ามีอายุคนหนึ่งทักฟางขึ้นระหว่างที่กำลังจะเดินกลับรถ
 
“หนูหรอคะ? ค่ะ” ฟางพยักหน้ารับงงๆ ป๊อปปี้รีบเดินมากุมมือฟางไว้ทันที
 
“พ่อหนุ่มดูแลเธอให้ดีๆนะ” ป้าคนนั้นพูดด้วยเสียงดุดันก่อนก้มหน้ากวาดลานวัดต่อไป
 
“ทำไมคะ? มีอะไรไม่ดีหรือเปล่า?” แม่ของป๊อปปี้ที่สัมผัสได้ถึงความน่าเป็นห่วงรีบเดินเข้ามาถามทันที
 
“อย่าปล่อยให้เธออยู่คนเดียว…” ป้าคนนั้นพูดก่อนเดินจากไปในที่สุด
 
 
 
 
ขากลับบ้าน ในรถมีแต่ความเครียดสถานการณ์ดูจะตึงเครียดขึ้น จนไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้แต่น้อย… แผนที่จะกลับไปอยู่บ้านใหม่ของป๊อปปี้ต้องล้มเลิกไปเนื่องจากถ้าย้ายไป ป๊อปปี้จะต้องไปทำงาน ฟางก็จะต้องอยู่คนเดียว จึงต้องอยู่บ้านใหญ่ไปอีกจนกว่าจะครบกำหนดคลอด…
 
 
 
 
 
2 เดือนผ่านไป
 
 
“ฟางท้องกี่เดือนแล้วลูก?” แม่ของป๊อปปี้ถามขึ้นระหว่างนั่งถักเสื้อให้หลานตัวเล็ก
 
“3 เดือนนิดๆแล้วค่ะ ฟางเริ่มรู้สึกว่าท้องป่องๆแล้วด้วย ฮ่าๆ” ฟางหัวเราะอย่างร่าเริง
 
“อ้าว ป๊อปกลับมาแล้วหรอลูก?”
 
“ครับ ป๊อปทนอยู่ทำงานดึกๆไม่ไหวหรอก ป๊อปห่วง” ป๊อปปี้พูดก่อนนั่งลงข้างๆฟางทันที
 
“เสียงานเสียการเพราะฟางหรือเปล่า?” ฟางพูดเสียงจริงจังก่อนมองไปที่แม่ลูกทั้งสอง
 
“ไม่เลยลูก หนูมาอยู่แบบนี้แม่ก็ไม่เหงา” แม่ป๊อปปี้พูด
 
“ดีแล้ว ฟางอยู่บ้านนั่นแหละ อยู่กับแม่ป๊อป” ทั้งสามหัวเราะคุยกันอย่างสนุกสนาน
 
 
 
 
.
.
.
 
กลางดึก คืนนั้น หลังจากไฟดับไปชั่วโมงกว่าๆ:
 
“แม่ฟางล่ะ!” ป๊อปปี้ถามขึ้นหัวเสีย
 
“แม่ไม่รู้ลูก ป๊อปโทรหาฟางหรือยัง” แม่ป๊อปปี้พูดเสียงร้อนรน
 
“พี่กี้เห็นฟางไหม?”
 
“ฉันโทรหาฟางอยู่ แกไปถามพวกป้านิดไป” พี่กี้หน้าตาดูร้อนรนขึ้นมาอีกคน
 
“กี้ไม่ต้องโทรลูก โทรศัพท์ฟางอยู่ในห้องนอนเจ้าป๊อป” พ่อป๊อปปี้แนะนำ
 
“โธ่เว้ย! ไม่มีใครเห็นมั่งหรือไง? นี่คนทั้งคนนะ” ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างหัวเสีย
 
 
 
 
 
 
“ฟาง!” ป๊อปปี้ที่เดินออกตามหาแถวๆบ้านของเขา
 
“กลับมาหาป๊อปเถอะนะ…” ป๊อปปี้พวกเสียงอ่อนพยายามเช็ดตาเมื่อน้ำตาเริ่มไหลมาแบบไม่รู้ตัว
 
“ฟาง… อ๊ะ” ป๊อปปี้ตกใจเมื่ออยู่ดีๆก็เจอฟางง่ายๆซะงั้น?
 
“ปะป๊อปปี้? ออกมาทำไมดึกๆ?” ฟางถามทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดนอน
 
“ป๊อปต้องถามฟางต่างหากว่าออกมาทำอะไร รู้ไหมคนเขาเป็นห่วงกันทั้งบ้าน!” ป๊อปปี้เสียงดังใส่
 
 
 
 
 
 
เจอกันจ้ะ :)
 
WNF
{ fyflmnj :D