Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
8.5
fafilmfim
แชร์นิยายฟิคชั่น
27)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อะไรนะ!? หึ ยัยฟาง”
“คุณพิมรู้จักหรอคะ? ให้ดาเอายังไงต่อคะ?”
-------------------------------------------
“เธอต้องทำงานอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีค่ะ คุณภาณุให้ดาเฝ้าคุณฟาง”
“ดีเลย เข้าทางฉันเป๊ะตลอดเลยนะ เธอก็แกล้งมันเอาสนุกๆไปก่อนละกัน ฉันคงไม่ลงมือเอง ฝากเธอด้วยนะ”
“ได้เลยค่ะ ดาจะจัดให้สาสมเลย” ดาพูดก่อนตัดสายทิ้งไป จริงๆแล้วเธอก็แอบรักป๊อปปี้ไปไม่น้อยกว่าพิมเลย
.
.
“อ้าวคุณดา? ทานข้าวเที่ยงหรือยังคะ? เห็นป๊อปบอกว่าวันนี้คุณดางานเยอะ” ฟางทักดาขึ้นทันทีเมื่อเห็นดาเดินเข้ามา
“…เอ่อ ทานแล้วค่ะ” ดาตอบตะกุกตะกัก
‘ทำไมความรู้สึกขัดแย้งทั้งๆที่อยากแกล้งจะตาย แต่ทำไมเมื่อได้ยินเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยแบบนี้กลับทำให้เธอรู้สึกดีได้ง่ายๆ นี่ขนาดเธอเองเป็นผู้หญิงแท้ๆยังรู้สึกดีขนาดนี้ มิน่าล่ะ คุณภาณุถึงได้หลงนักหลงหนา แค่รู้จักกันไม่นานเธอยังเป็นกันเองขนาดนี้ ผิดกับคุณพิมจริงๆ’
“คุณฟางรู้จักคุณพิมหรือเปล่า?”
“อืมมม พิม? พิมไหนคะ?”
“อดีตคุณภาณุน่ะค่ะ” ดาพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร
“…ค่ะ ฟางรู้จัก” ฟางที่สะอึกกับชื่อที่ได้ยิน เสียงแผ่วลงทันที
“คุณพิมสวยมากๆเลยนะคะ ผิวดีที่สุดเลย คุณภาณุเคยหลงมากๆเลยล่ะค่ะ”
“ค่ะ ฟ..ฟาง..ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น”
“คุณภาณุเคยวาดฝันว่าจะมีลูกกับคุณพิมด้วยนะคะ”
“เลิกพูดเถอะค่ะ ฟางไม่อยากฟังเรื่องเก่าๆ…” ฟางแข็งใจพูดออกไป
“อืม…งั้นฟังเรื่องใหม่ๆไหมคะ? ดารู้นะ”
“…” ฟางได้แต่เงียบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ดาได้ยินคุณพิมเคยมาคุยกับพนักงานบางคนในบริษัทว่าคุณภาณุกับคุณพิมลึกซึ้งกันถึงกับขนาดมีอะไรกันแล้วนะ
คะ”
“…ค่ะ ฟางรู้”
“แล้วคุณฟางทนอยู่เฉยได้หรอคะ?”
“ก็ป๊อปเลือกฟางให้เป็นแม่ขอลูกเขาแล้วนี่คะ ทำไมฟางต้องมาระแวงเพราะคำพูดใครบางคนด้วย” ฟางพูดเสียง
แข็ง
“เอ่อ!!!?” ดาถึงกับอึ้งไปพักใหญ่
“ถ้าคุณดาได้รับคำสั่งอะไรจากพิมให้มาแกล้งมาทำอะไรฟางคุณดาจะทำอะไรให้ตัวเองไม่โดนพิมเล่นงาน คุณดา
ก็ทำไปเถอะนะคะ ฟางจะถือซะว่าฟางช่วย” ฟางพูดก่อนเปิดประตูจะออกไปข้างนอก แต่ป๊อปปี้เดินกลับมาพอดี
.
.
.
“อ้าว ไปไหน” ป๊อปปี้ดึงฟางมากอดไว้หลวมๆเนื่องจากชั้นนี้เป็นชั้นส่วนตัว จะมีแค่เลขาฯ ยาม แล้วก็แม่บ้านที่ไว้ใจได้
“ประชุมเสร็จแล้วหรอ เหนื่อยไหม?” ฟางถามอย่างเป็นห่วง สังเกตเห็นได้จากสีหน้าที่ดูอ่อนล้าลง
“นิดหน่อย วันนี้ป๊อปว่าป๊อปจะกลับบ้านเร็ว รออีกแปปนะ แล้วกลับบ้านกัน” ป๊อปปี้ยิ้มให้ก่อนค่อยๆปล่อยฟางออก
“กินเค้กหน่อยไหม เดี๋ยวฟางไปซื้อให้”
“อืม ก็ดีนะ งั้นเอา…” ป๊อปปี้กำลังจะพูดแต่ก็มีคนๆหนึ่งมาขัดซะก่อน
“สวัสดีครับ ฟาง” พิชชี่ ชายคนเดิมที่เคยทำทั้งเธอและเขาเจ็บไม่ใช่น้อยกลับมาอีกครั้ง
“ไอ่พิช” ป๊อปปี้เรียกออกมา อารมณ์เปลี่ยนไปทันที
“ทักทายกันแบบนี้หรอคุณภาณุ ผมพิชชี่ครับ พิชชี่ และกรุณาเรียกว่าคุณด้วยนะครับ สุภาพหน่อย”
“ต้องการอะไร?” ป๊อปปี้ถามเสียงแข็ง
“ก็แวะมาหาเล่นๆ แต่ขอชมคุณภาณุจริงๆนะ รักษาคนรักผมได้ดีมากๆ” พิชชี่พูดพรางเดินเข้าไปลูบแก้มฟางทันที
“อย่ายุ่งกับฟาง” ป๊อปปี้รีบเดินปลี่มากันก่อนจะเกินเลยไปมากกว่านี้
“หึ วันนี้ผมพาพี่ชายผมมาด้วย ซึ่งพี่ชายผมก็หลงใหลในตัวผู้หญิงคนนี้ไปไม่น้อยกว่าผมและไม่น้อยกว่าคุณ”
“…” ป๊อปปี้เงียบและกุมมือฟางไว้
“พี่กวิน เข้ามาสิครับ”
“หืม? คนนี้ใช่ไหมฟาง? สวยกว่าในรูปอีกแฮะ” กวิน หนุ่มหน้าตาฝรั่ง เดินเข้ามาพร้อมชุดสูทราคาแพง
“คนนี้แหละพี่กวิน เป็นไงพิชบอกแล้วว่าพี่ต้องชอบ”
“โอ้ นี่คงเป็นคุณภาณุใช่ไหม?” กวินร้องเสียงหลงเมื่อเห็นชายอีกคนข้างๆฟาง
“ป๊อปคะ ฟางว่า…” ฟางที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีรีบสะกิดแขนป๊อปปี้ทันที
“ชู่ว์ อย่าหนีไอไปไหนเลยสาวน้อย” กวินพูดขึ้นพรางส่งสายตาล่อแหลมมาหาฟาง
“พวกนายต้องการอะไร?” ป๊อปปี้ยังคงย้ำคำถามเดิม
“ต้องการหรอ? ก็คงจะเป็น…” พิชชี่พูดพรางมองฟางอย่างหื่นกระหายเช่นกัน
“ไม่ ฟางเป็นภรรยาผม”
“โอ้ คุณภาณุนี่หัวแข็งสมกับที่เขาพูดๆกันเลย” กวินแทรกขึ้นบ้างก่อนวางปืนลงบนโต๊ะทันที
“ป๊อปปี้…” ฟางเรียกป๊อปปี้เสียงหลง ถ้าไม่ยุติความคิดบ้าๆของผู้ชายทั้งสองสามคนต้องมีใครสักคนได้ตายก่อน
เวลาแน่ๆ
ปังๆๆๆ ผลั่ก!
เสียงเคาะประตูอย่างไม่ปราณีดังขึ้นทันที ก่อนคนที่เปิดออกมาจะเป็น ‘โทโมะและเขื่อน’ นั่นเอง
“พวกคุณไม่มีสิทธิ์มากร่างหรือก้าวก่ายอะไรที่นี่” เขื่อนพูดอย่างเหลืออดทันทีเมื่อเห็นสองคนที่เขาไม่ชอบเท่าไหร่
“ที่นี่ที่ของพวกผม คนของพวกผม พวกคุณอย่า! มายุ่ง” โทโมะพูดเสียงเย็นส่งผลให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว
“โอ้ นั่นมัน ภัทรดนัยกับวิศว นี่นา ไม่คิดเลยนะว่าจะได้มาเจอพวกยู”
“หึ คุณกลับไปได้แล้ว เวลานี้ไม่มีใครสมควรเสียเลือดเสียเนื้อทั้งนั้น” ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนปัดกระบอกปืนทิ้ง
“ไปเถอะพี่กวิน เรามาเอาสนุกๆ” พิชชี่รีบกระซิบบอกทันที ก็แหงอยู่แล้ว เขื่อนกับโทโมะมาแบบนี้ ยิ่งมีป๊อปปี้อยู่
ตรงนี้แล้วทั้งคน สามทหารเสือชัดๆ
“หึ ไว้เจอกัน” กวินพูดก่อนเดินหัวเสียออกไปในที่สุด จากนั้นแก้วเฟย์ก็วิ่งตามมาติดๆ
เจอกันจ้ะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
“คุณพิมรู้จักหรอคะ? ให้ดาเอายังไงต่อคะ?”
-------------------------------------------
“เธอต้องทำงานอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีค่ะ คุณภาณุให้ดาเฝ้าคุณฟาง”
“ดีเลย เข้าทางฉันเป๊ะตลอดเลยนะ เธอก็แกล้งมันเอาสนุกๆไปก่อนละกัน ฉันคงไม่ลงมือเอง ฝากเธอด้วยนะ”
“ได้เลยค่ะ ดาจะจัดให้สาสมเลย” ดาพูดก่อนตัดสายทิ้งไป จริงๆแล้วเธอก็แอบรักป๊อปปี้ไปไม่น้อยกว่าพิมเลย
.
.
“อ้าวคุณดา? ทานข้าวเที่ยงหรือยังคะ? เห็นป๊อปบอกว่าวันนี้คุณดางานเยอะ” ฟางทักดาขึ้นทันทีเมื่อเห็นดาเดินเข้ามา
“…เอ่อ ทานแล้วค่ะ” ดาตอบตะกุกตะกัก
‘ทำไมความรู้สึกขัดแย้งทั้งๆที่อยากแกล้งจะตาย แต่ทำไมเมื่อได้ยินเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยแบบนี้กลับทำให้เธอรู้สึกดีได้ง่ายๆ นี่ขนาดเธอเองเป็นผู้หญิงแท้ๆยังรู้สึกดีขนาดนี้ มิน่าล่ะ คุณภาณุถึงได้หลงนักหลงหนา แค่รู้จักกันไม่นานเธอยังเป็นกันเองขนาดนี้ ผิดกับคุณพิมจริงๆ’
“คุณฟางรู้จักคุณพิมหรือเปล่า?”
“อืมมม พิม? พิมไหนคะ?”
“อดีตคุณภาณุน่ะค่ะ” ดาพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร
“…ค่ะ ฟางรู้จัก” ฟางที่สะอึกกับชื่อที่ได้ยิน เสียงแผ่วลงทันที
“คุณพิมสวยมากๆเลยนะคะ ผิวดีที่สุดเลย คุณภาณุเคยหลงมากๆเลยล่ะค่ะ”
“ค่ะ ฟ..ฟาง..ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น”
“คุณภาณุเคยวาดฝันว่าจะมีลูกกับคุณพิมด้วยนะคะ”
“เลิกพูดเถอะค่ะ ฟางไม่อยากฟังเรื่องเก่าๆ…” ฟางแข็งใจพูดออกไป
“อืม…งั้นฟังเรื่องใหม่ๆไหมคะ? ดารู้นะ”
“…” ฟางได้แต่เงียบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ดาได้ยินคุณพิมเคยมาคุยกับพนักงานบางคนในบริษัทว่าคุณภาณุกับคุณพิมลึกซึ้งกันถึงกับขนาดมีอะไรกันแล้วนะ
คะ”
“…ค่ะ ฟางรู้”
“แล้วคุณฟางทนอยู่เฉยได้หรอคะ?”
“ก็ป๊อปเลือกฟางให้เป็นแม่ขอลูกเขาแล้วนี่คะ ทำไมฟางต้องมาระแวงเพราะคำพูดใครบางคนด้วย” ฟางพูดเสียง
แข็ง
“เอ่อ!!!?” ดาถึงกับอึ้งไปพักใหญ่
“ถ้าคุณดาได้รับคำสั่งอะไรจากพิมให้มาแกล้งมาทำอะไรฟางคุณดาจะทำอะไรให้ตัวเองไม่โดนพิมเล่นงาน คุณดา
ก็ทำไปเถอะนะคะ ฟางจะถือซะว่าฟางช่วย” ฟางพูดก่อนเปิดประตูจะออกไปข้างนอก แต่ป๊อปปี้เดินกลับมาพอดี
.
.
.
“อ้าว ไปไหน” ป๊อปปี้ดึงฟางมากอดไว้หลวมๆเนื่องจากชั้นนี้เป็นชั้นส่วนตัว จะมีแค่เลขาฯ ยาม แล้วก็แม่บ้านที่ไว้ใจได้
“ประชุมเสร็จแล้วหรอ เหนื่อยไหม?” ฟางถามอย่างเป็นห่วง สังเกตเห็นได้จากสีหน้าที่ดูอ่อนล้าลง
“นิดหน่อย วันนี้ป๊อปว่าป๊อปจะกลับบ้านเร็ว รออีกแปปนะ แล้วกลับบ้านกัน” ป๊อปปี้ยิ้มให้ก่อนค่อยๆปล่อยฟางออก
“กินเค้กหน่อยไหม เดี๋ยวฟางไปซื้อให้”
“อืม ก็ดีนะ งั้นเอา…” ป๊อปปี้กำลังจะพูดแต่ก็มีคนๆหนึ่งมาขัดซะก่อน
“สวัสดีครับ ฟาง” พิชชี่ ชายคนเดิมที่เคยทำทั้งเธอและเขาเจ็บไม่ใช่น้อยกลับมาอีกครั้ง
“ไอ่พิช” ป๊อปปี้เรียกออกมา อารมณ์เปลี่ยนไปทันที
“ทักทายกันแบบนี้หรอคุณภาณุ ผมพิชชี่ครับ พิชชี่ และกรุณาเรียกว่าคุณด้วยนะครับ สุภาพหน่อย”
“ต้องการอะไร?” ป๊อปปี้ถามเสียงแข็ง
“ก็แวะมาหาเล่นๆ แต่ขอชมคุณภาณุจริงๆนะ รักษาคนรักผมได้ดีมากๆ” พิชชี่พูดพรางเดินเข้าไปลูบแก้มฟางทันที
“อย่ายุ่งกับฟาง” ป๊อปปี้รีบเดินปลี่มากันก่อนจะเกินเลยไปมากกว่านี้
“หึ วันนี้ผมพาพี่ชายผมมาด้วย ซึ่งพี่ชายผมก็หลงใหลในตัวผู้หญิงคนนี้ไปไม่น้อยกว่าผมและไม่น้อยกว่าคุณ”
“…” ป๊อปปี้เงียบและกุมมือฟางไว้
“พี่กวิน เข้ามาสิครับ”
“หืม? คนนี้ใช่ไหมฟาง? สวยกว่าในรูปอีกแฮะ” กวิน หนุ่มหน้าตาฝรั่ง เดินเข้ามาพร้อมชุดสูทราคาแพง
“คนนี้แหละพี่กวิน เป็นไงพิชบอกแล้วว่าพี่ต้องชอบ”
“โอ้ นี่คงเป็นคุณภาณุใช่ไหม?” กวินร้องเสียงหลงเมื่อเห็นชายอีกคนข้างๆฟาง
“ป๊อปคะ ฟางว่า…” ฟางที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีรีบสะกิดแขนป๊อปปี้ทันที
“ชู่ว์ อย่าหนีไอไปไหนเลยสาวน้อย” กวินพูดขึ้นพรางส่งสายตาล่อแหลมมาหาฟาง
“พวกนายต้องการอะไร?” ป๊อปปี้ยังคงย้ำคำถามเดิม
“ต้องการหรอ? ก็คงจะเป็น…” พิชชี่พูดพรางมองฟางอย่างหื่นกระหายเช่นกัน
“ไม่ ฟางเป็นภรรยาผม”
“โอ้ คุณภาณุนี่หัวแข็งสมกับที่เขาพูดๆกันเลย” กวินแทรกขึ้นบ้างก่อนวางปืนลงบนโต๊ะทันที
“ป๊อปปี้…” ฟางเรียกป๊อปปี้เสียงหลง ถ้าไม่ยุติความคิดบ้าๆของผู้ชายทั้งสองสามคนต้องมีใครสักคนได้ตายก่อน
เวลาแน่ๆ
ปังๆๆๆ ผลั่ก!
เสียงเคาะประตูอย่างไม่ปราณีดังขึ้นทันที ก่อนคนที่เปิดออกมาจะเป็น ‘โทโมะและเขื่อน’ นั่นเอง
“พวกคุณไม่มีสิทธิ์มากร่างหรือก้าวก่ายอะไรที่นี่” เขื่อนพูดอย่างเหลืออดทันทีเมื่อเห็นสองคนที่เขาไม่ชอบเท่าไหร่
“ที่นี่ที่ของพวกผม คนของพวกผม พวกคุณอย่า! มายุ่ง” โทโมะพูดเสียงเย็นส่งผลให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว
“โอ้ นั่นมัน ภัทรดนัยกับวิศว นี่นา ไม่คิดเลยนะว่าจะได้มาเจอพวกยู”
“หึ คุณกลับไปได้แล้ว เวลานี้ไม่มีใครสมควรเสียเลือดเสียเนื้อทั้งนั้น” ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนปัดกระบอกปืนทิ้ง
“ไปเถอะพี่กวิน เรามาเอาสนุกๆ” พิชชี่รีบกระซิบบอกทันที ก็แหงอยู่แล้ว เขื่อนกับโทโมะมาแบบนี้ ยิ่งมีป๊อปปี้อยู่
ตรงนี้แล้วทั้งคน สามทหารเสือชัดๆ
“หึ ไว้เจอกัน” กวินพูดก่อนเดินหัวเสียออกไปในที่สุด จากนั้นแก้วเฟย์ก็วิ่งตามมาติดๆ
เจอกันจ้ะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
