Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
8.5
fafilmfim
แชร์นิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เฮ้ย ไอ่ป๊อปไปเร็ว” เสียงโทโมะเดินมาเคาะประตูห้อง
--------------------------------------------
“เออออออ” ป๊อปปี้ตอบกลับไปก่อนจับมือฟางให้เดินไปพร้อมๆกัน
“แก้ว ทำไมหน้าเป็นแบบนั้นล่ะ - -?” ฟางถามขึ้นเมื่อเห็นสภาพของแก้ว เหมือนคนโดนจัดหนักมาทั้งคืนยังไง
อย่างงั้นล่ะ
“ก็ไอ่โมะนั่นสิ”
“ฮะ!!!!?”
“ชู่ว์ เบาๆสิ ก็นั่นแหละ...” แก้วพูดเขินๆ ก่อนโดนโทโมะมาฉุดตัวไป
“เม้าท์อะไรโมะหรือเปล่า?”
“บ้า ใครจะไปพูดถึงโมะล่ะ” แก้วพูดขึ้นพรางดันตัวเองออก
“หรอ ไปกินข้าวกันดีกว่านะ คุณภรรยา” โทโมะพูดและลากแก้วไปทันที
“อะไรของมันวะไอ่โมะ” ป๊อปปี้บ่นออกมาเบาๆ
“นั่นสินะ” ฟางพูดเห็นด้วย
“งั้นเราก็ไปกันได้แล้วนะ ไปกินข้าวกันดีกว่า คุณภรรยา”
“นี่~ อย่าแกล้งฟางได้มะ อื้อออ…” ป๊อปปี้จูบหนักๆลงมาที่ปากบางทันที
“จะยอมไปกินข้าวเงียบๆแล้วใช่ไหม” ป๊อปปี้ทำหน้ากวนประสาทใส่ทันที
“ไปก็ได้ –__-”
โต๊ะกินข้าว:
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
‘Dad Calling…’
“แปปนะฟาง ป๊อปไปรับโทรศัพท์ก่อน พ่อโทรมา” ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนเดินไปทันที
“ฮัลโหลครับ?”
“แกกลับมาบ้านด่วนเลยนะ แกต้องไปศาลกับพ่อที่เมกาพรุ่งนี้ มาเคลียร์เรื่องบริษัท กลับมาเตรียมของ” เสียงพ่อ
ของป๊อปปี้พูดอย่างร้อนรนแต่แฝงความเครียดไว้ไม่น้อย
“ฮะ? ทำไมล่ะพ่อ บริษัทเป็นอะไร?”
“เรื่องหุ้นอะไรแบบนั้นน่ะ กลับมาเลยนะ” เสียงผู้เป็นพ่อพูดก่อนตัดสายทิ้งไป
.
.
“เฮ้ยเพื่อน มึงจะอยู่เที่ยวกันต่อก็ได้นะเว่ย แต่กูต้องกลับก่อน บริษัทกูมีปัญหานิดหน่อย” ป๊อปปี้เดินกลับมาพราง
ฉุดมือฟางให้ลุกขึ้น
“เป็นไรป่าววะ?”
“เอาเป็นว่าถ้ากูเคลียร์ได้เมื่อไหร่กูจะติดต่อกลับไปนะเว่ย โชคดีนะมึง” ป๊อปปี้พูดกับเขื่อนโทโมะที่นั่งหน้าเหวอกัน
อยู่
“เออ โชคดีเว่ยเพื่อน”
‘ใครๆก็รู้กันดี ว่าบริษัทของไอ่ป๊อปการบริหารหรือเรื่องอะไรเพียบพร้อมทุกอย่าง อยู่ดีๆจะมามีปัญหาแล้วพ่อมันรีบโทรมาตามให้กลับไป แสดงว่าไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ’ เขื่อนกับโทโมะมองหน้ากันอย่างรู้กันดี
“ป๊อปเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฟางถามขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
“เรื่องงานน่ะ ป๊อปต้องไปเมกาพรุ่งนี้ ฟางเก็บของไปอยู่กับแม่ป๊อปนะ ป๊อปไม่อยากให้ฟางอยู่บ้านคนเดียว”
“มีอะไรที่ฟางจะช่วยได้หรือเปล่า?”
“ป๊อปยังไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าป๊อปจะรีบกลับมานะ” ชายหนุ่มพูดด้วยแววตาเดือดร้อนก่อนคว้ามือหญิงสาวมา
จับไว้
“อย่าเครียดมากนะ…”
.
.
.
เช้าวันต่อมา
สนามบิน:
“แม่ ฝากฟางด้วยนะ แม่ไม่ต้องห่วงพ่อนะ เดี๋ยวทางนี้ป๊อปจัดการเอง” ชายหนุ่มสั่งเสียแม่ของตนเอง
“พ่อคะ…รีบกลับมานะ” พี่ปุ๊กกี้ พี่สาวของชายหนุ่มเรียกพ่อของเธออย่างโหยหา
“ตอนนี้กี้เป็นเสาหลักของบ้านแล้วนะลูก หนูต้องดูแม่ดูฟางให้ดีๆดูแลตัวเองด้วยรู้ไหม” ผู้เป็นพ่อลูบหัวอย่างแผ่ว
เบา
“ป๊อป…” ฟางเรียกชื่อชายหนุ่มขึ้นพร้อมน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ บางคืนแค่ไม่ได้นอนด้วยกันยัง
รู้สึกอ้างว้าง แล้วนี่ขึ้นศาล ไปถึงอเมริกา ไปเรื่องงาน… จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่…
“ไม่ต้องร้องนะ ป๊อปจะรีบกลับมา อย่าทำให้ป๊อปเป็นห่วง…” ป๊อปปี้พูดอย่างอ่อนโยนก่อนดึงหญิงสาวมากอด
“ป๊อปอย่าเครียดนะ ดูแลตัวเองด้วยรู้ไหม ฟางรักป๊อปนะ” ฟางพูดก่อนซบหน้าลงที่ไหล่กว้างที่ๆเดียวที่ทำให้เธอ
รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด…
“ป๊อปก็รักฟาง…ฟางรอป๊อปนะ” ป๊อปปี้ยอมหลับตาจำใจจากลา เผื่อว่าสักวันไม่ช้าก็เร็วเขาและเธอจะได้กลับมา
เจอกันอีก… ระหว่างที่คิดเขาค่อยๆปล่อยกอดออกจากคนตรงหน้า
“จะกลับเมื่อไหร่…” ฟางถาม
“ป๊อปไม่รู้…ถ้าป๊อปว่างป๊อปจะโทรหานะ” ป๊อปปี้ลูบท้องของหญิงสาวเบาๆ
“หืม? ฟางไม่ได้ท้องนะ” ฟางถามกลับ
“ไม่ได้บอกว่าท้อง ป๊อปจะบอกว่าให้กินเยอะๆ” ป๊อปปี้หัวเราะสนุก ไม่อยากให้การจากลาเต็มไปด้วยน้ำตา…
“…ป๊อปไปเถอะลูก” พ่อป๊อปปี้เรียกขึ้น
“ครับ ไปแล้วนะ แม่ครับ พี่กี้ ฟาง ดูแลตัวเองดีๆนะ” ป๊อปปี้ทิ้งท้ายอย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเป็นผู้นำ
หญิงสาวได้แต่โบกมือลากลั้นน้ำตางี่เง่า ไม่อยากให้เขาเป็นห่วงไปมากกว่านี้
“กลับกันเถอะลูก” ผู้เป็นแม่พูดขึ้นหลังจากทั้งสองหนุ่มประจำบ้านเดินลับตาไป
“กี้ หนูกลับมานอนบ้านใหญ่นะ ไม่งั้นแม่อยู่กับฟางสองคน แม่กลัวน้องเหงา รู้ไหมลูก”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวกี้มานอนกับฟาง”
“งั้นแวะไปเก็บของเลยไหมลูก? จะได้ไม่ต้องไปๆกลับๆ”
“ได้ค่ะ ฟางเดี๋ยวคืนนี้พี่ไปนอนด้วยนะ” พี่กี้เดินมาคุยกับฟางอย่างเป็นมิตร รู้ดีและเข้าใจดีถึงความรู้สึกของน้อง
สะใภ้
“โอเคเลยค่ะ เรามาดูซีรีย์กันให้ตาแฉะเลยเนอะ ฮ่าๆ” ฟางกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะลอยๆ
“บางทีถ้าอะไรที่มันไม่ไหว เรารับมันไม่ได้ ก็ปล่อยออกมาบ้างนะฟาง” พี่กี้พูดก่อนขึ้นรถไปทันที
“…ค่ะ”
6เม้นอัพ เจอกันนะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
--------------------------------------------
“เออออออ” ป๊อปปี้ตอบกลับไปก่อนจับมือฟางให้เดินไปพร้อมๆกัน
“แก้ว ทำไมหน้าเป็นแบบนั้นล่ะ - -?” ฟางถามขึ้นเมื่อเห็นสภาพของแก้ว เหมือนคนโดนจัดหนักมาทั้งคืนยังไง
อย่างงั้นล่ะ
“ก็ไอ่โมะนั่นสิ”
“ฮะ!!!!?”
“ชู่ว์ เบาๆสิ ก็นั่นแหละ...” แก้วพูดเขินๆ ก่อนโดนโทโมะมาฉุดตัวไป
“เม้าท์อะไรโมะหรือเปล่า?”
“บ้า ใครจะไปพูดถึงโมะล่ะ” แก้วพูดขึ้นพรางดันตัวเองออก
“หรอ ไปกินข้าวกันดีกว่านะ คุณภรรยา” โทโมะพูดและลากแก้วไปทันที
“อะไรของมันวะไอ่โมะ” ป๊อปปี้บ่นออกมาเบาๆ
“นั่นสินะ” ฟางพูดเห็นด้วย
“งั้นเราก็ไปกันได้แล้วนะ ไปกินข้าวกันดีกว่า คุณภรรยา”
“นี่~ อย่าแกล้งฟางได้มะ อื้อออ…” ป๊อปปี้จูบหนักๆลงมาที่ปากบางทันที
“จะยอมไปกินข้าวเงียบๆแล้วใช่ไหม” ป๊อปปี้ทำหน้ากวนประสาทใส่ทันที
“ไปก็ได้ –__-”
โต๊ะกินข้าว:
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
‘Dad Calling…’
“แปปนะฟาง ป๊อปไปรับโทรศัพท์ก่อน พ่อโทรมา” ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนเดินไปทันที
“ฮัลโหลครับ?”
“แกกลับมาบ้านด่วนเลยนะ แกต้องไปศาลกับพ่อที่เมกาพรุ่งนี้ มาเคลียร์เรื่องบริษัท กลับมาเตรียมของ” เสียงพ่อ
ของป๊อปปี้พูดอย่างร้อนรนแต่แฝงความเครียดไว้ไม่น้อย
“ฮะ? ทำไมล่ะพ่อ บริษัทเป็นอะไร?”
“เรื่องหุ้นอะไรแบบนั้นน่ะ กลับมาเลยนะ” เสียงผู้เป็นพ่อพูดก่อนตัดสายทิ้งไป
.
.
“เฮ้ยเพื่อน มึงจะอยู่เที่ยวกันต่อก็ได้นะเว่ย แต่กูต้องกลับก่อน บริษัทกูมีปัญหานิดหน่อย” ป๊อปปี้เดินกลับมาพราง
ฉุดมือฟางให้ลุกขึ้น
“เป็นไรป่าววะ?”
“เอาเป็นว่าถ้ากูเคลียร์ได้เมื่อไหร่กูจะติดต่อกลับไปนะเว่ย โชคดีนะมึง” ป๊อปปี้พูดกับเขื่อนโทโมะที่นั่งหน้าเหวอกัน
อยู่
“เออ โชคดีเว่ยเพื่อน”
‘ใครๆก็รู้กันดี ว่าบริษัทของไอ่ป๊อปการบริหารหรือเรื่องอะไรเพียบพร้อมทุกอย่าง อยู่ดีๆจะมามีปัญหาแล้วพ่อมันรีบโทรมาตามให้กลับไป แสดงว่าไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ’ เขื่อนกับโทโมะมองหน้ากันอย่างรู้กันดี
“ป๊อปเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฟางถามขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
“เรื่องงานน่ะ ป๊อปต้องไปเมกาพรุ่งนี้ ฟางเก็บของไปอยู่กับแม่ป๊อปนะ ป๊อปไม่อยากให้ฟางอยู่บ้านคนเดียว”
“มีอะไรที่ฟางจะช่วยได้หรือเปล่า?”
“ป๊อปยังไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าป๊อปจะรีบกลับมานะ” ชายหนุ่มพูดด้วยแววตาเดือดร้อนก่อนคว้ามือหญิงสาวมา
จับไว้
“อย่าเครียดมากนะ…”
.
.
.
เช้าวันต่อมา
สนามบิน:
“แม่ ฝากฟางด้วยนะ แม่ไม่ต้องห่วงพ่อนะ เดี๋ยวทางนี้ป๊อปจัดการเอง” ชายหนุ่มสั่งเสียแม่ของตนเอง
“พ่อคะ…รีบกลับมานะ” พี่ปุ๊กกี้ พี่สาวของชายหนุ่มเรียกพ่อของเธออย่างโหยหา
“ตอนนี้กี้เป็นเสาหลักของบ้านแล้วนะลูก หนูต้องดูแม่ดูฟางให้ดีๆดูแลตัวเองด้วยรู้ไหม” ผู้เป็นพ่อลูบหัวอย่างแผ่ว
เบา
“ป๊อป…” ฟางเรียกชื่อชายหนุ่มขึ้นพร้อมน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ บางคืนแค่ไม่ได้นอนด้วยกันยัง
รู้สึกอ้างว้าง แล้วนี่ขึ้นศาล ไปถึงอเมริกา ไปเรื่องงาน… จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่…
“ไม่ต้องร้องนะ ป๊อปจะรีบกลับมา อย่าทำให้ป๊อปเป็นห่วง…” ป๊อปปี้พูดอย่างอ่อนโยนก่อนดึงหญิงสาวมากอด
“ป๊อปอย่าเครียดนะ ดูแลตัวเองด้วยรู้ไหม ฟางรักป๊อปนะ” ฟางพูดก่อนซบหน้าลงที่ไหล่กว้างที่ๆเดียวที่ทำให้เธอ
รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด…
“ป๊อปก็รักฟาง…ฟางรอป๊อปนะ” ป๊อปปี้ยอมหลับตาจำใจจากลา เผื่อว่าสักวันไม่ช้าก็เร็วเขาและเธอจะได้กลับมา
เจอกันอีก… ระหว่างที่คิดเขาค่อยๆปล่อยกอดออกจากคนตรงหน้า
“จะกลับเมื่อไหร่…” ฟางถาม
“ป๊อปไม่รู้…ถ้าป๊อปว่างป๊อปจะโทรหานะ” ป๊อปปี้ลูบท้องของหญิงสาวเบาๆ
“หืม? ฟางไม่ได้ท้องนะ” ฟางถามกลับ
“ไม่ได้บอกว่าท้อง ป๊อปจะบอกว่าให้กินเยอะๆ” ป๊อปปี้หัวเราะสนุก ไม่อยากให้การจากลาเต็มไปด้วยน้ำตา…
“…ป๊อปไปเถอะลูก” พ่อป๊อปปี้เรียกขึ้น
“ครับ ไปแล้วนะ แม่ครับ พี่กี้ ฟาง ดูแลตัวเองดีๆนะ” ป๊อปปี้ทิ้งท้ายอย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเป็นผู้นำ
หญิงสาวได้แต่โบกมือลากลั้นน้ำตางี่เง่า ไม่อยากให้เขาเป็นห่วงไปมากกว่านี้
“กลับกันเถอะลูก” ผู้เป็นแม่พูดขึ้นหลังจากทั้งสองหนุ่มประจำบ้านเดินลับตาไป
“กี้ หนูกลับมานอนบ้านใหญ่นะ ไม่งั้นแม่อยู่กับฟางสองคน แม่กลัวน้องเหงา รู้ไหมลูก”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวกี้มานอนกับฟาง”
“งั้นแวะไปเก็บของเลยไหมลูก? จะได้ไม่ต้องไปๆกลับๆ”
“ได้ค่ะ ฟางเดี๋ยวคืนนี้พี่ไปนอนด้วยนะ” พี่กี้เดินมาคุยกับฟางอย่างเป็นมิตร รู้ดีและเข้าใจดีถึงความรู้สึกของน้อง
สะใภ้
“โอเคเลยค่ะ เรามาดูซีรีย์กันให้ตาแฉะเลยเนอะ ฮ่าๆ” ฟางกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะลอยๆ
“บางทีถ้าอะไรที่มันไม่ไหว เรารับมันไม่ได้ ก็ปล่อยออกมาบ้างนะฟาง” พี่กี้พูดก่อนขึ้นรถไปทันที
“…ค่ะ”
6เม้นอัพ เจอกันนะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
