Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
fafilmfim
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ฮะ คือคุณภาณุจะให้ฉันไปเป็นพี่เลี้ยงคุณภาณุหรอคะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ สนไหมล่ะ”
‘ยัยนี่ก็มีมุมอ่อนไหวสินะ ไม่แข็งกล้าเหมือนเมื่อกี้เลยนะเนี่ย’ ชายหนุ่มคิดในใจ
“คือเดี๋ยวเดือนหน้าฟางก็จะหมดสัญญาแล้วค่ะ แล้วไว้วันนั้นคุณภาณุค่อยมารับฟาง…เอ่อ”
“หืม?”
“เอ่อ ค่อยมารับฟางไปเป็นพี่เลี้ยงคุณภาณุนะคะ”
“อื้ม ก็ได้ ตามใจเธอ” ชายหนุ่มพูดและลุกขึ้นยืน
“อะเอ่อ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องทำงานที่นี่อีกต่อไป เธอมีที่ทำงานต่อไปแล้ว
ขืนหมดสัญญาเดือนหน้าแต่ไม่มีที่ทำงานยังไงๆก็คงต้องทำที่นี่ตลอดไปแน่
“…” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนยิ้มให้เบาๆ
“…”
“ไปเถอะ ดึกแล้วล่ะ เธอก็..กลับบ้านนอนได้แล้วล่ะ”
“คะ? ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ฟางลุกขึ้นยืนพรางก้มหัวลงนิดๆกล่าวลาอย่างเป็นมิตร
“เธอต้องไปส่งฉันที่รถ ยังไม่หมดเวลางานเธอเลยนะ 5,500 เนี่ย โดนใครที่ไหนก็ไม่รู้งอนเอาเนี่ย”
“เอ่อ..ค่ะ” หญิงสาวหน้าแดงนิดๆและเดินไปส่งชายหนุ่มที่รถ
“เอ่อ ฟาง”
“คะ?”
“ฉันขอเบอร์โทรเธอไว้ได้ไหม” ชายหนุ่มพูด ทั้งคู่ต่างไม่กล้าสบตากันและกัน
“เบอร์ฟาง…ได้ค่ะ” หญิงสาวพูดก่อนกดเบอร์เธอให้
“อย่าคิดว่าฉันคิดอะไรกับเธอนะยัยบ้า ฉันจะไว้ใช้บริการทีหลังต่างหาก”
“อ๋อหรอครับคุณเพื่อน หนีออกมาไม่บอกเลยนะ” เสียงเขื่อนดังขึ้นพรางเคาะรถของชายหนุ่ม
“เฮ้ย น่ารักว่ะ” โทโมะพึมพำกับเขื่อนเบาๆ
“อะไรกันวะ ฉันไปล่ะ กลับไปข้างในได้แล้ว” ชายหนุ่มท่าทีเปลี่ยนไปทันทีเมื่ออยู่กับเพื่อนเขา ท่าทางดูเก้ๆกังๆ
เขินๆแปลกๆ
“ค่ะ ขอบคุณที่มานะคะ” หญิงสาวก้มหัวให้ก่อนเดินเข้าไปข้างใน
“อะไรของมึงวะ ไอ่ป๊อป”
“หลงแล้วเนี่ยดูก็รู้” โทโมะพูดแซวขึ้น
“อะไรของมึง แล้วเป็นไงของพวกมึงอ่ะ ชอบกันป่าววะ”
“ชอบ!” ทั้งสองหนุ่มตอบพร้อมกันอย่างไม่ลังเล
“เออ ดี” ป๊อปปี้พูดและขับรถไปเรื่อยๆ
“เฮ้ยไอ่ป๊อป เฟย์บอกว่าเฟย์เป็นพี่น้องกับฟางว่ะ”
“หืม? ใครเฟย์วะ” ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย
“เอ้า ก็” เขื่อนที่กำลังจะพูดโดนโทโมะพูดแทรกขึ้น
“ก็เด็กไอ่เขื่อนไง”
“อ๋อ ชัดเลย ร้ายกาจว่ะ”
“ไม่ได้นะ รักน้องเสียดายพี่ไม่ไหวนะเว่ย” โทโมะพูดแซว
“เฮ้ย!” ทั้งป๊อปปี้และเขื่อนพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“เอ่อ…โอเค รีบๆส่งกูที่บ้านเถอะ กูอยากคุยโทรศัพท์”
“เออ ก็พอๆกับกูแหละ” ป๊อปปี้บ่นงึมงำก่อนจะรีบเร่งความเร็วรถ และแล้วก็ถึงบ้านในที่สุด
“เห้อ เหนื่อย” ชายหนุ่มพูดขึ้นและถอนหายใจ
“โทรหาฟางหน่อยดีกว่า”
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
‘080-0001111’ calling in…
“เบอร์ใครเนี่ย ไม่คุ้นเลย” หญิงสาวบ่นกับตัวเองก่อนกดรับสาย
“ฮัลโหลค่ะ” หญิงสาวต้องปิดหูข้างนึงเนื่องจากเสียงดนตรีในที่ๆนี้ยังไม่หยุดสักที และเธอก็ยังไม่ได้กลับบ้านด้วย
“เอ่อ นี่ฟางหรือเปล่า”
“ค่ะ คุณภาณุหรอคะ?”
“อือ ทำไม ยังไม่กลับบ้านหรือไงฮะ”
“ค่ะ ฟางมีแขกต่อน่ะค่ะ”
“เหอะ! ผู้หญิงขายตัวจริงๆด้วย” ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง
“คะคุณภาณุคะ คือ”
ติ๊ด. . . ชายหนุ่มตัดสายไปอย่างไม่ใยดี
‘ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยวะ นั่นมันงานของเค้านะเว่ยไอ่ป๊อป’ ชายหนุ่มนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องของฟางตลอดทั้งคืน
‘อะไรของเค้านะ’ หญิงสาวคิดในใจ เธอเองก็ว้าวุ่นใจไม่แพ้ชายหนุ่มเหมือนกัน
ตัดฉับๆ ไม่ครบ 6 เม้นไม่อัพจ้า
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
