{sf}อย่าให้ความหวัง tk

[SF] อย่าให้ความหวัง
 “แก้ว  เธอว่าสร้อยเส้นนี้เป็นไง  สวยไหม”
ร่างบางค่อยๆดูสร้อยเส้นนั้นแล้วตอบกลับไปว่า
“ก็สวยนะ  น่ารักดี”
“งั้นผมเอาเส้นนี้ครับ” ร่างสูงยิ้มและซื้อสร้อยเส้นนั้นมา
“ซื้อให้พิมหรอโทโมะ”
เป็นคำถามที่เจ็บเหลือเกินสำหรับฉัน  ถึงเขาเคยบอกว่าเลิกกันแล้ว แต่มันก็ไม่แปลกเลยที่เขาจะกลับมารักกันใหม่  พิมทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่ฉันมันเป็นแค่คนคนนึง ไม่สวย ไม่น่ารัก แถมยังห้าวๆเหมือนทอม เขาไม่มีทางให้ฉันได้มากกว่าคำว่าเพื่อนอย่างที่ฉันต้องการอยากให้เป็น
“เปล่า  ฉันซื้อให้เธอยัยตัวเล็ก หันหลังสิเดี๋ยวจะใส่ให้นะ”
เขาค่อยๆสวมสร้อยเส้นเล็กให้คนตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้าและพลิกตัวเธอกลับมา
“เธอ  น่ารักจังเลย”ร่างสูงยิ้มกว้างออกมาและคิดว่า คนตัวเล็กตรงหน้าคงชอบมัน
“ป่ะ  โทโมะกลับบ้านกัน” ร่างบางค่อยๆดึงแขนเสื้อของเขา
“กลับก็กลับครับ” 
“เอ่อ  แต่ว่าพรุ่งนี้มีคิวซ้อมเต้น ไปรับเราด้วยนะ ไม่มีใครไปส่ง” ร่างบางพูด
ณ  บ้านแก้ว
สมุดสีชมพูเล่มเล็กค่อยๆเปิดออกมามือเล็กค่อยๆเขียนข้อความลงไปช้าๆ
“ไดอารี่จ๋า วันนี้โทโมะซื้อสร้อยให้แก้วด้วยล่ะ ตอนแรกคิดว่าจะซื้อให้พิม แต่ก็ดีใจนะที่เค้าซื้อให้แก้ว  ยังงงๆอยู่ว่าจะซื้อให้ทำไม  แต่มันก็ทำให้แก้วมีความสุขมากเลยนะ แค่นี้มันก็พอแล้วสำหรับคนที่แอบรักเขาอย่างแก้ว   วันนี้แก้วเหนื่อยจังเลยไดอารี่จ๋า  แล้วไปนอนก่อนนะ”
เช้าวันต่อมา
                ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นจากที่นอนช้าๆ  ก่อนจะสูดอากาศยามเช้าช้าๆ
“อากาศดีจังเลย”คนตัวเล็กขยี้ตา ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว และสักครู่ก็ออกมา
เพื่อแต่งตัว แต่ก็พบบางอย่างที่ไม่คาดคิด
“ว้ายยยยยยยยย! ไอ้โทโมะออกไปนะ” ขณะนี้ร่างบางอยู่ในสภาพที่มีผ้าขนหนูผืนเดียว  
“แต่บอกว่าให้เรามารอไปพร้อมกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้ให้มารอบนห้องนี่นา”
 
“ดูเธอสิ   หน้าแดงแปร๊ดดด เลย  อายฉันสินะ”
 
“ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวตามลงไป ok นะ รอแปบนึงรีบลงไปเลย นะๆๆๆๆ”
“คร้าบบบ คุณเพื่อน”
แล้วสักพักหนึ่งเธอก็ลงมาจากชั้นบนของบ้าน
“ไปกันได้ละ  เดี๋ยวสาย”
รถของเขาค่อยๆเคลื่อนไปช้าๆ ไม่นานนักก็ถึงที่ทำงานของพวกเขา เพราะระยะทางมันก็ไม่ไกลมากนัก
ณ  ห้องซ้อมเต้น
“หวัดดี เฟย์ ฟาง”
“หวัดดีแก้ว อารมณ์ดีเชียวนะเดินไปยิ้มไป” ร่างเล็กที่ชื่อเฟย์พูด
“แล้วสร้อยนั่น  เอามาจากไหนอ่ะ ไม่เคยเห็นใส่เลย”คนที่ชื่อฟางถาม
“มีคนซื้อให้แก้วน่ะ  เฟย์ฟาง” ร่างบางสูงยิ้มและตอบไปเขินๆ
“แล้วใครซื้อให้ล่ะจ๊ะ”เฟย์ถามอีกครั้ง
“ทะ โทโมะซื้อให้”
“แก้ว ชอบเขาหรือเปล่า ถ้าชอบก็บอกไปสิ จะเก็บไว้ทำไม บอกไปสิ ถ้าเขาไม่ชอบจะได้ทำใจทันไง แก้วเชื่อฟางสิ”
“แก้วทนไหวน่าฟ่าง  ขอบใจที่แนะนำนะ”
หลังจากซ้อมเต้นเสร็จ
“โมะ  ไปกินข้าวกัน”ร่างบางพูด
“โทดทีแก้ว  เรานัดกับพิมไว้   วันหลังนะ กลับเองได้ใช่ไหม”
“ดะ ได้”
 
“นายยังไม่ลืมเขาจริงๆด้วย  ฉันคงหมดหวังแล้ว มันคงไม่มีทางเป็นไปได้เลยใช่ไหม  แล้วนายมาให้ความหวังฉันทำไม  มาคอยดูแลฉันทำไม  แล้วสร้อยนี่นายซื้อให้ฉันทำไมโทโมะ ตอบฉันที”
 
ด้านโทโมะกับพิม
“พิม นัดเรามามีอะไรหรอ”ร่างสูงเอ่ยถาม
“เราแค่อยากถามว่านายยังรักเรา อยู่มั้ย”
“ไม่แล้วล่ะพิม เรื่องของเรามันจบไปแล้ว”
“ดีแล้วล่ะ  ดูท่าทางแก้วเขาชอบนายนะ”ร่างบางที่ชื่อพิมพูดขึ้น
“จะบ้าหรอ พิม  แก้วเนี่ยนะชอบเรา  เธอดูยังไงเนี่ย”
“นายไม่เคยสังเกตแก้วหรอ  เวลาแก้วอยู่กับนายทำไมแก้วยิ้มตลอดเวลา  เวลานายแกล้งทำไมแก้วไม่โกรธ  แล้วเวลานายขยับไปอยู่ใกล้ๆก็เขินทุกทีทำไม่นายไม่สังเกตแก้วบ้าง   นายชอบ แก้วหรือเปล่า”
“ฉะ ฉัน ชอบแก้ว” ร่างสูงตอบตะกุกตะกัก
“ชอบก็ไปบอกเขาซะ   ก่อนที่อะไรมันจะสายไป” 
“ขอบคุณนะพิม   เราไปนะ”
ร่างสูงขับรถมุ่งไปยังบ้านของคนที่เขาแอบชอบมานาน และสักพักก็ถึงบ้านของเธอ และเขาก็รับเดินเข้าไปในบ้านของเธอ
“พี่กิ่ง ครับ  แก้วอยู่มั้ยครับ”
“แก้วอยู่บ้านเฟย์ฟางอ่ะโทโมะ มีไรฝากพี่บอกได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับขอบคุณมากครับ”
เขากลับมายังรถของเขาอีกครั้งก่อนที่จะขับมันไปบ้านของเฟย์ ฟาง แต่รถของเขามันขับเร็วขึ้นกว่าครั้งทีแล้ว เพราะหัวใจของเขามันไปอยู่กับยัยตัวเล็กของเขาแล้ว
ณ บ้านเฟย์ฟาง
ร่างสูงรีบตงเข้าไปยังบ้านเฟย์ฟางอย่างรวดเร็ว
“ฟาง เฟย์ แก้วอยู่ไหน”
“อยูที่สระน้ำอ่ะ  ไปหาแก้วดิ”
ที่สระน้ำ
“ฮึก  นายมาให้ความหวังฉันทำไม  ฮือ นายยังไม่ลืมพิม ฮือ~”
“แก้ว” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอชอบฉันหรอ แก้ว”
“โทโมะ  ฉันขอโทษไม่ต้องสนใจฉัน  กลับไปหาพิมเถอะ  ฉันจะรีบตัดใจจากนาย”
“ไม่ได้นะ  ถ้าเธอตัดใจจากฉันแล้วใครจะเป็นแฟนฉันล่ะ”
“ก็พิมไง  นายรักเขา ฮึก”
“ฉันรักเธอนะแก้ว   เรื่องของฉันกับพิมมันจบไปแล้ว ฉันคุยกับพิมแล้ว ฉันไม่ได้ให้ความหวัง แต่ที่ทำไปมันเป็นเพราะฉันรักเธอ ได้ยินมั้ย”
“โทโมะ ฉันชอบนาย ฮึก”
“โอ๋  ยัยตัวเล็กฉันก็ชอบเธอนะ ไม่ร้องนะฉันอยู่นี่แล้วไง คนดีของฉัน”
ร่างสูงทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากเรียวสวยของร่างร่างบาง   เธอยอมรับสัมผัสนั้นแต่โดยดีไม่คิดขัดขืน มันทั้งอบอุ่น และหอมหวาน จนอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แต่ทั้งสองก็ต้องแยกจากกันเมื่อ..
“อะแฮ่มๆ  สวีทเชียวนะ แล้วมา love love กันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”ร่างโปร่งที่ชื่อเฟย์พูด
“ยัยเฟย์ แกนี่มันขัดจังหวะฉันแท้ๆเลย ว่ามั้ยแก้ว”ร่างสูงเอ่ย
“โทโมะบ้า  ไม่คุยด้วยแล้ว ไปดีกว่า”
“เพราะแก ไอ้เฟย์ตัวเล็กของฉันงอนเลยเห็นมั้ย รอให้ฉันง้อยัยตัวเล็กเสร็จก่อนแล้วกันแล้วจะมาคิดบัญชีกับแก  ฝากไว้ก่อนนะโว้ย”
“รีบๆมารับคืนด้วยล่ะ เดี๋ยวบูดดด”
“แก้วจ๋าาาา โมะขอโทษน้า  แกล้งเล่นนิดเดียวเองน่า” ร่างสูงพูด
“ก็ได้ๆ นายนี่มันน่ารักจริงๆเลย”เธอบิดแก้มของเขาเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็น
จุ๊บ~ 
“แก้วเธอจูบฉันหรอ”
“ฉันเตะนายมั้ง นายบ้า”
“ฉันรักเธอจังเลย ยัยตัวเล็ก”
“ฉันก็รักนายนะ”
เวลานี้การแอบรักของฉัน ความเจ็บปวดของฉันมันสิ้นสุดลง แล้วต่อจากนี้ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไร  ที่จะแยกฉันกับเขาออกจากกันอีกแล้ว  แล้วเขาก็น่าจะคิดเหมือนกันกับฉัน  และสุดท้ายฉันกำลังรู้สึกว่า จังหวะหัวใจของฉันความรู้สึกของฉัน มันกำลังจะบอกนายว่า ฉันรักนายนะ คนดีของฉัน
 
 
หลังจากที่ทุกอย่างลงตัว เขาและเธอก็ตกลงแต่งงานกัน  และใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข แต่จะสุขแค่ไหน ก็ตามมาดูเองแล้วกันนะ
“แก้วครับ  เล่นไอนี่ให้ฟังหน่อยสิ” ร่างสูงพูดพร้อมยื่นอุคุเลเล่ ให้ร่างบาง
“เพลงอะไรดีล่ะ   อืมมม  เพลงนี้แล้วกัน นะ”
ไม่ต้องทำมาเป็นพูดเลย ไม่ฟังไม่ฟัง แก้ตัวมายังไงยังไง ก็ไม่เข้าใจ อย่ามาเซ้าซี้ แต่อย่าไปไหน อยู่เอาใจ อีกแป๊ปนึง รู้ว่าเรื่องเมื่อวาน เธอคงไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันต้องเล่นตัวไป ก็ตามสไตล์นิดหนึ่ง ไม่ได้ใจน้อย แต่มันคิดถึง ฉัน...ถึงต้องขี้งอน *แกล้งงอนอย่างนี้เพื่อให้เธอง้อ รู้ไหมหนอฉันรออยู่นะ ชอบเวลาที่เธอ เอาใจฉัน นี่ถ้าไม่รักไม่แกล้งให้ง้อ จะไม่แกล้งหน้างออย่างนั้น ถ้ารักกัน ยอมหน่อยนะเธอ รู้ไหมความเป็นจริง ฉันก็เหนื่อยใจเหมือนกัน ที่วันๆต้องคอยทำตัว ให้เธอวุ่นว่าย ใครทำแบบนี้ เพื่อเธอบ้างไหม ซึ้ง....ใจมั่งไหมเธอ
 
“แฟนใคร   น่ารักแล้วยังร้องเพลงเพราะอีก  มา หอมแก้มทีซิ”
“โมะ  ไม่เอาน่า  เพื่อนๆอยู่กันเต็มบ้าน”
“นิดเดียวน่า   นะๆๆๆๆ” เขายังคงอ้อนอยู่ต่อเนื่อง
“ก็ได้ๆ  นิดเดียวนะ” ร่างบางหลับตาหยี  แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าจมูกของคนรักเคลื่อนออกจากแก้มนวลไปแล้ว
“แก้ว   หิวยัง”
“หิวแล้ว  จะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย”
“ขนาดนั้นเชียว  กินโทโมะก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เอาๆๆ อยากกินข้าว โมะทำให้แก้วกินหน่อยน๊า น่านะ”
“อ้อนจังเลย  เดี๋ยวทำให้กินคร้าบบบบ  รอสักแปบนะที่รัก”
สักครู่หนึ่ง
“มาแล้วคร้าบ  กะเพราไก่ ไข่ดาว  ของโปรดแก้วเลยนะ”
“ขอบคุณนะ  โทโมะนี่น่ารักจัง”ร่างบางบิดแก้มร่างสูงเบาๆ
ทันทีที่คำแรกเข้าปาก
อ้วกกก!! ร่างบางอาเจียนออกมา ทำให้ร่างสูงตกใจ เพราะปกติ แก้วไม่เคยเป็นแบบนี้
“โทโมะ ใส่อะไรอ่ะ  ทำไมเหม็นจังเลย”
“โมะก็ทำให้แก้วเหมือนปกตินี่นา  แก้วไม่สบายหรือป่าว”
“ไม่รู้อ่ะ    แต่แก้วเวียนหัวตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“ไป เดี๋ยวโมะพาไปหาหมอดีกว่านะ”
ณ  โรงพยาบาล
สักพักหมอก็ออกจากห่องตรวจ
“หมอครับ  ภรรยาผมเป็นอะไรครับ”ร่างสูงลุกขึ้นถามด้วยสีหน้าร้อนรน
“ยินดีด้วยนะครับ   คุณจริญญา ตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนแล้วครับ หมอขอตัวนะครับ”
หลังจากนั้นร่างบางก็เดินออกจากห้องตรวจ
“โทโมะ ฮึก แก้วท้อง  2 เดือนแล้ว  ฮืออออ ~ ”
“โมะรู้แล้ว  แต่แก้วร้องไห้ทำไม  ไม่อยากมีลูกกับโมะหรอ”แววตาที่สดใสเป็นประกายค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงและมีของเหลวใสเอ่อล้นออกมา
“แก้วร้องเพราะดีใจต่างหาก  โมะล่ะ ดีใจมั้ย เราจะมีลูกด้วยกันแล้วนะ”
“ดีใจสิ  ดีใจที่สุดเลย”
และหลังจากวันนั้นไปสามเดือน......
“แก้ว ค่อยๆเดินสิ  เดี๋ยวกระทบลูกในท้อง”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ค่ะๆ  เห่อลูกจริงนะ”
“ก็ผมรักของผมนิคร้าบบบบ   ไปดูดาวหน้าบ้านกัน”
หน้าบ้าน
“โทโมะดาวดวงนั้นสวยจังเลย”
“ใช่ๆ  ดาวสวยแต่แก้วสวยกว่าเยอะเลย”  หลังจากเขาพูดจบร่างบางก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อย ด้วยความขวยเขิน
“อ๊ะ  โทโมะ “ หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมชี้ไปที่ท้อง
“อะไรหรอแก้ว”
“โทโมะ  ลูกดิ้นๆ ลองฟังดูสิ”
“ลูกพ่อ  ดิ้นแรงซะด้วย  ท่าทางจะแข็งแรงน่าดูเลยนะ”ชายหนุ่มจูบลงที่ท้องของคนรัก
“โทโมะรักแก้วกับลูกมากนะ รู้ไหม”
“แก้วก็รักโทโมะเหมือนกัน”
ริมฝีปากของทั้งสองค่อยๆเลื่อนเข้ามาประกบกัน   แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองได้รับการสัมผัสนี้ แต่มันก็เป็นจูบที่ถ่ายทอดความรู้สึกในใจออกมาทั้งหมดว่าเขาทั้งสองรักกันมากเพียงใด