[SF] ไม่มีเธอไม่อยากหายใจ

ไม่มีเธอไม่อยากหายใจ (Suffocated) : PART I

ไม่มีเธอแล้วเรื่องอะไร ไม่อยากจะรับรู้
ไม่มีเธอแล้วคำพูดใด ก็ฟังไม่ได้ยิน
ทุกความรู้สึก ทุกการสัมผัส
ไม่ตอบสนอง กับสิ่งไหนๆ ได้แต่คิดถึงเธอ

“โทโมะ แก้วเค้าไปดีแล้วนะลูก”แม่มลพูดพร้อมแตะบ่าโทโมะเป็นเชิงให้กำลังใจ
“แก้ว เธออย่ามาโกหกฉัน ตื่นขึ้นมานะแก้ว”โทโมะพูดกับร่างที่ไร้วิญญาณของหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขา
ใบหน้าที่เคยมีชีวิตชีวา บัดนี้มีแต่เพียงใบหน้าที่ซีดเซียว ไม่มีสีใดๆเจือปน ไม่มีแม้แต่ลมหายใจของเธอ

วันต่อมาที่มหาลัย

ยังกลัวคำถามเดิม เหงาทุกทีที่คนมาถามถึงเธอ
รับความจริงไม่เก่ง ไม่กล้าพบเจอ

“โทโมะแก้วล่ะ ? ไม่มาด้วยกันหรอ ? พักนี้ไม่ค่อยเจอแก้วเลย”เพื่อนคนหนึ่งที่คณะถามขึ้น
“เอ่อ....”โทโมะอึกอักไม่อยากตอบ
“เลิกกันแล้วหรอ ?”เพื่อนคนเดิมถาม
“แก้วเค้าไม่อยู่แล้วน่ะ ไปที่วัด xxxx คืนนี้สิแล้วจะรู้”ฟางตอบแทนเพราะเห็นว่าโทโมะทำหน้าเศร้าไม่อยากตอบ
“เอ่ออ เราขอโทษนะ เราไม่รู้ ทำใจดีดีนะเว้ย”เพื่อนคนเดิมพูดแล้วแตะบ่าโทโมะเป็นเชิงให้กำลังใจ

ซ่อนตัวเอง เก็บตัวเอง
ปิดตัวเอง อยากจะเลือน
หายไป ไกลๆซะที

ทุกๆครั้งที่มีคนถามถึงแก้ว โทโมะมักจะเงียบใส่เสมอ โดยส่วนมากก็จะมีเขื่อน เฟย์ ป็อปปี้ ฟางตอบแทนให้เสมอๆ
โทโมะพยายามหลีกเลี่ยงผู้คน พยายามอยู่คนเดียว

เพราะไม่มีวิธีจะลืมให้ลง ตั้งใจลืมแค่ไหน ก็เหมือนยิ่งมั่นคง
รู้บ้างรึเปล่า รู้บ้างรึเปล่า

ทุกๆคนคอยบอกให้โทโมะลืมแก้วให้ได้ แต่แล้วก็ทำไม่ได้สักที เพราะยิ่งพยายามมันกลับยิ่งจำมากขึ้นๆ
“แกควรจะลืมแก้วได้แล้วนะเว้ย”เขื่อนพูด
“ฉันพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้สักที ยิ่งอยากลืมก็กลับยิ่งจำ”โทโมะตอบ
“สักวันนายต้องทำได้ ฉันเชื่ออย่างนั้น”ฟางพูด
“ขอบใจนะ”โทโมะพูด

ตกเย็น
ณ วัดแห่งหนึ่ง
เมื่อโทโมะมาถึงสถานที่ที่จัดงานศพของแก้ว
โทโมะได้แต่นิ่งเงียบใครพูดอะไรก็ไม่ตอบ ได้แต่นั่งมองรูปแก้วที่อยู่หน้าโลง
“แก้ว ทำไมเธอหนีฉันไปแบบนี้ ทำไม”โทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา
นี้เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่เค้าร้องไห้เพราะแก้ว นับตั้งแต่แก้วจากเค้าไป

ทนฝืน...เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้
ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ฉันกำลังตาย
ฝืนไม่ไหวจริงๆ

ผ่านไป 1 ปีโทโมะเอาแต่เก็บตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ออกไปไหน ได้แต่นั่งมองรูปตัวเองกับแก้วในวันเก่าๆ
ยังดีที่ตอนนี้มหาลัยปิดแล้ว

ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว
ได้แต่ทรมาน ได้แต่ทรมาน
นานเท่าไหร่ใจจะสลายเสียที

“โทโมะ เมื่อไหร่แกจะเป็นคนเดิมสักทีว่ะ วันๆ เอาแต่เหม่อลอยไปวันๆ ถ้าแก้วยังอยู่มันจะเสียใจนะเว้ย”ป็อปปี้บอก
“....................”
“วันๆพูดไม่เกิน 100 คำ ผิดกับเมื่อก่อนลิบลับเลย”ป็อปปี้บ่น
“แก้วๆ ฉันคิดถึงเธอนะ”โทโมะพูดพร้อมกับมองไปบนท้องฟ้า

ไม่มีเธอก็ไม่มีหัวใจ ไม่จำเป็นจะอยู่ใช้ชีวิต
วันพรุ่งนี้
อยากจะให้มันจบๆ แบบนี้คงลืมได้ลง

“นี้พวกนาย โทโมะเป็นไงบ้าง ?”ฟางถาม
“เหมือนเดิม เหม่อลอย เรียกหาแต่แก้ว”ป็อปปี้พูด
“เฮ้อออ!ยัยแก้วนะยัยแก้ว”เฟย์บ่น
“ฉันว่าลองหาผู้หญิงคนใหม่ให้โทโมะดีมั้ย ?”ฟางเสนอ
“Good Idea”เฟย์พูด
ตกเย็น
“โทโมะ ฉันว่าแกน่าจะลองคบผู้หญิงคนใหม่ดูนะ เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น”ป็อปปี้พูด
“แกคิดงั้นหรอ ?”โทโมะถาม
“ใช่ ฉันเลยพาผู้หญิงมาให้แกดู แกถูกใจคนไหน เลือกคนนั้นเลย”เขื่อนพูด
“ก็ได้ๆ”โทโมะพูด
“งั้น สาวๆ เข้ามาได้เลยครับ”เขื่อนพูด
จากนั้นสาวๆทั้ง 5 คนก็เข้ามา โทโมะเลือกอยู่นานแต่ก็....
“ฉันไม่ถูกใจใครสักคนเลยว่ะ ฉันต้องการแค่แก้วคนเดียว”โทโมะพูด

ลองมีชีวิตใหม่ แต่ฉันจะทำได้ไง ใจอยู่ที่เก่า

“ฉันอยากเจอแค่แก้ว ต้องการแค่แก้ว แก้วคนเดียวเท่านั้น ไม่มีใครมาแทนที่แก้วได้”โทโมะพูด

ไม่ว่ามองที่ใด ยังเจอภาพเรา
ติดตรงนี้ อยู่ตรงนี้
คนคนนี้ อยากจะเลือน
หายไป ไกลๆซะที

“เมื่อไหร่แกจะลืมแก้วได้สักที แก้วคงไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้หรอกนะ แก้วคงอยากให้แกมีความสุขไม่ได้ยึดติดที่แก้วคนเดียว”เขื่อนพูด
“ฉันลืมแก้วไม่ได้จริง แก้วเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักและจะรักตลอดไป”โทโมะพูด

เพราะไม่มีวิธีจะลืมให้ลง ตั้งใจลืมแค่ไหน ก็เหมือนยิ่งมั่นคง
รู้บ้างรึเปล่า รู้บ้างรึเปล่า

“ฉันรู้ว่าแกรักแก้วมาก แต่แก้วเค้าไม่อยู่แล้วนะเว้ย แกอย่าลืมสิ”ป็อปปี้เสริม
“ฉันรู้ว่าแก้วไม่ได้อยู่ข้างๆฉันแล้ว และแก้วเองก็คงไม่ต้องการให้ฉันเป็นแบบนี้
แต่...ฉันลืมแก้วไม่ได้ แก้วยังอยู่ในใจฉันเสมอไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็จะรักแก้ว”โทโมะพูด
“ต่อให้แก้วไม่อยู่ฉันก็จะรักแค่แก้ว”โทโมะพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง

ทนฝืน...เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้
ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ฉันกำลังตาย
ฝืนไม่ไหวจริงๆ

“เฮ้อ! ไอ้เพื่อนลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมหรอก ปล่อยให้มันเป็นความทรงจำของแกล่ะแก แต่แกควรกลับมาเป็นคนเดิมนะ”ป็อปปี้พูด
“ฉันจะพยายาม”โทโมะพูด
วันต่อมา
“นี้ๆ รู้มั้ย ? วันนี้วันอะไร ?”ฟางถาม
“รู้ๆ”ป็อปปี้ตอบ
“วันอะไร ?”ฟางถามต่อ
“ครบรอบ 1 ปีการจากไปของแก้ว”โทโมะ
“อืม งั้นเราไปเถอะ ป่านนี้แก้วอาจจะกำลังรอเราอยู่”เฟย์พูด
ณ ที่แห่งหนึ่ง
“แก้ว พวกเรามาเยี่ยมแล้วนะ หลับสบายมั้ย ?”เขื่อนถามพร้อมเดินไปลูบที่ฝังศพของแก้ว
“พวกเราคิดถึงเธอมากเลยนะ”ฟางพูด
“แก้ว ฉันอยากเจอเธอจังเลย เราจะได้เจอกันอีกมั้ย ? ฉันคิดถึงเธอตลอดเลยนะ”โทโมะพูดพร้อมวางช่อดอกไม้หน้าที่ฝังศพของแก้ว
“ในวันที่ฉันไม่มีเธออยู่ข้างๆ เธอรู้มั้ย ? ฉันเหงามากเลยนะ ฉันคิดถึงรอยยิ้มของเธอ คิดถึงกอดของเธอ
คิดถึงทุกอย่างที่เป็นเธอ”โทโมะพูดต่อไป
“ฉันทรมานมากเลยนะแก้ว ฉันเจ็บมากๆ เจ็บที่หัวใจ เธอจากไปพร้อมหัวใจของฉันนะรู้มั้ย ?”โทโมะพูด

ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว
ได้แต่ทรมาน ได้แต่ทรมาน
นานเท่าไหร่ใจจะสลายเสียที

“ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอนะแก้ว”โทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง
มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้สำหรับน้ำตาที่เขาเสียไป

ไม่มีเธอก็ไม่มีหัวใจ ไม่จำเป็นจะอยู่ใช้ชีวิต
วันพรุ่งนี้
อยากจะให้มันจบๆ แบบนี้คงลืมได้ลง

“ฉันคิดถึงเธอจัง อยากกอดเธอจัง”โทโมะพูด
“ฉันก็คิดถึงนาย”เสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเสียงๆนี้ทำให้หัวใจโทโมะเต้นแรงอีกครั้ง