จีบได้แฟนไม่รัก

ตอนนี้ค่อนข้างยาว ^^
-------------------------------------------------------------------------
 
“เอ่อ..ฟางฟังฉันก่อนนะ” ฉันตรงปรี่เข้าไปคว้าข้อมือฟาง
“ไม่ ฉันไม่ฟัง ฉันเห็นเธอออกมากับป๊อป ตั้งแต่ในห้างแล้วนะ”
ยัยฟางสะบัดมือฉันออก
“แต่ มันไม่ได้ เป็นอย่างที่เธอเห็นนะ”
“เธอจูบกันเนี่ยนะ ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันเห็นน่ะ! ฉันไม่ได้ตาบอดนะยะ”
“ใช่! เธอตาไม่บอด! แต่เธอกำลังตัดสินปัญหา แค่เพียงสิ่งที่เห็น มันไม่มีเหตุผลเลยนะ!”
“ใช่ ฉันมันไม่มีเหตุผลไง๊!!! มีใครที่ไหนฮะ บอกฉันซิ มีใครที่ไหน ชอบให้แฟนตัวเองไปจูบกับคนอื่น โดยเฉพาะเพื่อนสนิทน่ะ !!!” ฟางผลักฉันจนเซไปล้ม มือไปทับเศษของขวดแก้ว โอ๊ย TT’ เจ็บชะมัด!
“โอ๊ย!!! ก้ไหน ป๊อปบอกว่าเลิกกับเธอแล้วไง!”
“เลิกหรือไม่เลิก เพื่อนกันก้ไม่ควรทำอย่างนี้ซิ.. อ๋อ! นี่คิดจะเอาป๊อปให้ได้ใช่มะ?นังเพื่อนทรยศ!!!”
“นี่ ฟาง อย่าพึ่งไปซิ ฟังฉันก่อน …โอ๊ยยย!!”
แก้วพยายามยันตัวลุกขึ้น ไปปรับความเข้าใจกับเพื่อนรัก แต่เจ็บแผลที่มือจึงไม่ได้ตามไป
“นี่แก้วครัป เจ็บอยู่นะ อย่าฝืนนักซิ เดี๋ยวได้หามส่งโรง’บาลกันพอดี ^^”
“นี่ นายน่ะ! เลิกยุ่งกับฉันเลย ฉันรู้หรอกน่า ว่านายไม่ได้เลิกกะยัยฟาง! แล้วแฟนฉันยืนเป็นตัวเป็นตนอยู่ทั้งคน
นายยังจะเอาอะไรกับฉันอีก แค่นายขโมย จูบฉันไปน่ะ มันยังไม่พอรึไง๊!!!”
ฉันดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของไอ่ป๊อป และหันไปสบตากับโทโมะอย่างคนสำนึกผิด TT’
“โทโมะ..แก้ว..”
“เธอไม่ต้องพูดไรหรอก^^; ฉันไม่ได้โกรธเธอเลยนะ ฉันแค่..ขออยู่คนเดียวซักพักก้พอ”
“…”
“…”
“โท..”
ฟรึ่บ! โทโมะหันหลังหนีฉันไปแล้ว ตกลงชีวิตฉัน.. มันจะซวยไปถึงไหน๊!!!
------------------------------------------------------------------------------
หญิงสาวร่างบางนอนอยู่บนเตียงท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องมากระทบใบหน้าผ่านหน้าต่าง
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ที่หลั่งมาไม่ขาดสาย พร้อมกับโทรศัพท์ในมือ ที่รอปลายทางรับสาย
“ตื้ดๆๆๆ”
ยัยฟาง รับซิย่ะ TT
“หมายเลขที่ท่านเรียก~”
-0- ยัยนี่..ปิดเครื่องหนีเฉยเลย ยัยเพื่อนบ้าเอ้ยยยย!! ฉันก้มีตาโมะอยู่ทั้งคน
แล้วไอ่ป๊อป ฉันจะไปชอบมันได้ไงย่ะ -[]- โทโมะของฉันหล่อกว่า >///<
...-.- ใช่เวลามาเพ้อมะ??
โทรหาอีตาโมะก้ได้ย่ะ เชอะ!!!
[ฮา..โหลล ลล!~ ครายยย ยอ่า ~] อีตานี่ลากเสียงซะยาวเชียว --*
“ตอนนี้อยู่ไหนยะ?? ทำไมเสียงดังจัง!!”
[อะไรน๊า!!! ม่ายได้ยิน แล้วนี่ครายเนี่ยย ย!!]
อีตานี่ เมาแหงๆ เมาทีไร หูเพี้ยนทุกที -*-
“แก้วถามว่า โมะ..”
[โมะ ไปแดนซ์กันเถอะค่ะ]
“…”
[อ่ะครัปๆ เดี๋ยววววผมปาย ยย รอแปปนึง..นะ]
“…”
[คะๆ มาเร็วๆนะ หวายรออยู่ตรงกลางนู่นนะคะ ^^]
“…”
[ครัปๆ ^^; เดี๋ยวผมตามปายยยยนะครัป! ฮัลโหลว! แล้วนี่ครายย ยเนี่ย]
“…”
[ฮัลโหลว ! ถามว่า..ครายยย!! เอ้า ม่ายพูดด เออ ผมม่ายรู้ว่าครายโทรมาคุยกะ..ผม ]
“…”
[แต่พรุ่งนี้..ค่อยโทรมาหม่ายน้าคร้าป ตอนนี้ในผับมันดางง ง!! ผมม่ายด้ายย..ยินคุณณ]
ติ๊ด!
“ฮึก..ฮึกๆ ฮือๆๆๆ~~~ อีตาโมะบ้า T.T”
 
 ---------------------------------------------------------------
 
@เช้าวันต่อมา~
 
ครืนๆ !!! … ครืนๆ เปรี๊ยง!!!!
กรี๊ดดดดดด!!!~ ฟ้าบ้า มาซ้ำเติมอะไรตอนนี้ยะ???!!!
T^T
ฮือๆ TT ฉันเดินมาบ้านยัยฟาง แต่ฝนกลับตกลงมาเนี่ยยนะ ><’ จะแกล้งกันไปถึงไหน?????
 ----------------------------------------------------------------
กริ๊งงง~~!!!
“มาแล้วค่า~~~”
“…”
“มาหาใค...แก้ว..”
“…”
ปัง!! ยัยฟางปิดระตูใส่หน้าฉัน!!! กรี๊ดดดดด~ ยัยฟางทำงี้ได้ไงว๊ะ???
ฮึ่ม!! ฉันมาดีๆ เข้าทางประตู ไม่ต้อนรับ งั้นฉันไม่สนหล่ะนะ ถือว่าเพื่อนกันหล่ะนะ 
-----------------------------------------------------------------
“ใครมาหล่ะลูก?” แม่สาวฟางตะโกนออกมาจากครัว
“อ๋อ ไม่มีไรหรอกค่ะแม่ พอดีเขามาผิดบ้านน่ะค่ะ งั้นหนูขึ้นห้องก่อนนะคะ ^^”
“อ้าวลูก แล้วไม่กินข้าวรึไง?”
“ไม่หล่ะค่ะแม่ หนูไม่หิว~” ฟางพูดลพร้อมกับกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปบนห้อง
“ลูกคนนี้ยังไงนะ เมื่อกี้ยังบ่นอยู่เลยว่าหิวข้าวๆ ตอนนี้มาอิ่ม ห้องนอนมันไม่หนีไปไหนหรอกลูก”
 
-------------------------------------------------------------------
 
“เฮ้อ ยัยแก้วจะมาทำไมน้า~”
เอี๊ยดดด!! ฟางเปิดห้องนอนทันที
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!~”
“เบาๆซิ เดี๋ยวก้แตกตื่นกันหมดบ้านหรอก”
“นายมาทำไม?”
“เฮ้ย แปลกๆ เรียกใครว่านาย?”
“ก้นายนั่นแหละ ป๊อปปี้ ขึ้นมาทำไม? แล้ว..แล้วขึ้นมาได้ไงย่ะ”
“-.- ฉันแก้วเว๊ย”
“(-.- )( -.-) เออ ยัยแก้วจริง -.-”
“นี่เพี้ยนจนมองฉันเป็นไอ่ป๊อปเลยหรอ???”
“ป่ะ..ป๊าวววว ว่าแต่เธอขึ้นมาได้ไงอ่ะ??”
“ชู่.... ความลับ >.0”
“-*- ความลงความลับไรยะ??”
“เออ น่า แต่อันนี้ไม่ใช่ประเด็นที่ฉันมาหาเธอนะเว้ย”
“งั้นเธอจะมาทำไมเนี่ยยย ว่างมากรึไง??”
“ฉันมาง้อเธอเนี่ยยย ฟังฉันอธิบายนะๆๆ”
“ก้..ได้.. แต่ถ้าเหตุผลมันฟังไม่ขึ้น เตรียมตัวตายได้เลยย่ะ --^”
“โห่ย.. เออ ๆ คืองี้..”
 
30 นาทีผ่านไป
“แล้วทำไมเธอไม่อธิบายให้ฉันเข้าใจตั้งนาน”
“เออ..เอาเข้าไป ต้องถูกเสมอใช่มะ?? โอเค ฉันผิด ขอโทษ --* แต่..”
“…”
“ช่วยไรฉันหน่อยดิ วันนี้มันวันที่ 6 แล้วนะ”
“อืม วันที่6 แล้วไง”
“เอาน่าแต่เธอต้องช่วยฉันนะ”
“อื้ม..ฉันช่วยก้ได้ว่ามา !”
“พรุ่งนี้นะ ….$%&%^)฿^%&(*)__)%@!%*+))_”
“อ้อ !!! โอเค! ^^”
 ----------------------------------------------------------------------------
@บ่ายวันต่อมา ที่ คอนโดโทโมะ
 
ปัง ปัง ปัง!!!!!~
“เฮ้ย! ไอ่โมะ เปิดประตูดิว่ะ”
“เหอออ~ โคนจานอนนนน จะมาโรบกวนทามมายยยยยฟร่ะ!!!”
“เกิดเรื่องแล้วว๊ะ มาช่วยฉันหน่อย  ถ้าแกไม่เปิด ฉันพังไปจริงนะเว้ยยยย พังถึงห้องด้วย
และฉันไม่สนว่าแกจะกกใครไว้ในห้องน่ะ แต่ถ้าไม่เปิด ฉันพังจริงนะ 1 2”
“มาแล้วโว๊ยยย!! ถ้ามันไม่ใช่เรื่องสาระ ฉันเอาแกตาย ไม่ได้ไปเกิดแน่นอน ไอ่ป๊อป”
ผมลุกออกจากเตียงด้วยสภาพที่ดูไม่ได้สุดๆ ถ้าไม่ใช่ไอ่ป๊อป ผมไม่ยอมเปิดให้ใครเห็นผม..
..ในสภาพนี้แน่ -.-
ฟรึ่บ!!!~
“มีไรว๊ะ?”
“กรี๊ดดดด!!!~”
“เห้ย!!!”
ปัง!
“ไอ่ป๊อปนะ ไอ่ป๊อป ไอ่เพื่อนเวร!!”
 
 
“ฮัลโหล ไอ่ป๊อป แกพายัยแก้วมาทำไมว๊ะ แล้วไหน ธุระด่วนแกน่ะ --*”
“ฉันโกหก”
“ฉันโกหก? พูดได้หน้าตาเฉยเชียว ไอ่บ้า!!”
“แล้วใครใช้ให้แกใส่บ๊อกเซ่อร์ตัวเดียวนอนเล่า ลายหัวใจซะด้วย 55”
“ไม่ใช่ประเด็น --* แกก้รู้ว่า ถ้าฉันเมา ฉันก้จะใส่อย่างนี้ทุกที”
“แล้วฉันรู้มั้ยว่าเมื่อคืนแกเมา -*- ฉันไม่ได้ไปด้วยนิ!”
“ไม่ใช่ประเด็นเฟร้ย!! แล้วแกจะพาแก้วมาทำไมว๊”
“อยู่แค่นี้ แกจะโทรมาหาป้ารึไง? ไปใส่เสื้อคลุมแล้วเปิดประตู ถ้า 10 นาทีไม่เปิด ห้องแกพังยับ หึหึ ”
“เห้ย! อะไรว่ะ เอะอะก้ขู่ๆๆๆ ไอ่เพื่อนเวรตะไล”
“เหลืออีก 9 นาที”
“เห้ยๆ เออๆๆ แค่นี้นะเว้ยยย”
 
------------------------------------------------------------------------
 
10 นาที ต่อมา
“ว่ามา มีไรให้ฉันช่วยถึงมาบุกห้องฉันเอาซะเช้าเชียว --*” ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามไอ่ป๊อป แล้วเอ่ยปากทันที
“นี่มันบ่าย2 แล้วว๊ะ” ป๊อปปี้ยกนาฬิกาขึ้นดู
“… เออๆ จะว่าไงแล้วแต่ แกจะมาหาฉัน เพราะประเด็นไอ่เวลาไรนี่ใช่มะ??”
“คือ..เออ ลืมไปฉันมีธุระด่วนว่ะ ^[++]^ ฉันไปก่อนนะ”
“อ้าว! เฮ้ย! แกมาแค่เนี้ยนะ--^”
 
“อ้าวเฮ้ย ไอ้ป๊อป ฉันไปด้วยดิว่ะ” แก้วพูดขึ้น
ไอ่ป๊อปมันหันไปกระซิบไรกะยัยแก้วน่ะ
“เห้ยๆ กระซิบไรกันน่ะ”
“ป๊าว แค่คุยกันตามประสาคนรู้ใจ” ไอ่ป๊อปยักคิ้วพร้อมยิ้มยียวนกวนใจ ให้ผมหนึ่งที ก่อนจะวิ่งตัวปลิวไปนอกห้อง
 
“เอ้า ! มีไรจะพูดแทนมันมั้ย แล้วอะไรๆ คนรู้ใจน่ะ??”
“…” แก้วไม่ตอบ แต่ก้มหน้างุดๆ เอ๊ะ! มองดีๆ ยัยนี่หน้าแดงลามไปถึงหูเลยนะนี่ เป็นไรน่ะ -.-
“เอ้า!! ว่าไง”
“เอ่อ..คือ.. เราเลิกกันเถอะนะ”
“เห้ย! อะไร ใครเลิกกัน” ผมลุกพรวดทันที ผมหวังว่า สิ่งที่ผมได้ยิน มันจะเป็นแค่อะไรที่ผมฟังเพี้ยนไป
“เรา..เลิกกันเหอะ ^^”
“เห้ย! ไม่อ่ะ ฉันไม่ยอม เรื่องไรต้องเลิก ไม่ๆๆๆ เพราะไอ่ป๊อปใช่มั้ย..”
“มันไม่ใช่เพราะใครหรอก เพราะตัวแก้วเองต่างหาก ^^”
“นี่ หน้าสิ่วหน้าขวานงี้ เธอยังจะยิ้มทะเล้นอีก จะกวนประสาทฉันรึไง???”
“ปล่าว แก้วก้เป็นของแก้วอย่างเนี้ยยย ^^ ”
“…”
“อ้อ อยากรู้รายละเอียดอะไรน่ะ ตามแก้วไปที่คอนโดป๊อปเลยนะ แก้วอยู่ที่นั่นนะ ^^ ไปละบาย”
“เห้ย!! แก้วเดี๋ยวดิ!!!”
“อ้อ ลืมไป ต้องไปห้ามเกินบ่าย3นะ ถ้าเกิน แก้วไม่อยู่ไม่รู้ด้วยยย ไปละ!”
 
ปัง!!
T^T ง่ะ แล้วนี่มันเรื่องอะไร รึแก้วจะโกรธที่ผมไปชกไอ่ป๊อป -.-
หรือแก้วชอบไอ่ป๊อป ก้ไม่น่าใช่ เพราะไอ่ป๊อป มีแฟนทั้งคน
 
อื่ม....
เอาว่ะ..
เป็นไงเป็นกัน ไปก้ไป ต้องให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่ะ
 --------------------------------------------------------------
@คอนโดป๊อปปี้
“ว่าไงแก้ว!! โทโมะจะมามั้ย??” หลังจากที่ฉันเปิดประตูเข้ามาไม่ทันได้ถอดรองเท้าเลย..
ยัยฟางก้วิ่งเข้ามาคว้าคำตอบ-.-
“ฉันก้..ไม่รู้ซิ ตานั่นไม่ค่อยตามใจใครอยุ่ จะมามั้ยก้ไม่รู้”
“เชื่อฉันเถอะน่าว่า มันต้องมา ”
“จริงหรอป๊อป? เพื่อนทั้งห้องรอโทโมะอย่นะ” แก้วหันไปกวาดตามองเพื่อนๆกามิในห้องที่มากัน
“อืม  จริงซิ ก้เธอทั้งคนบอกเลิกนิ มันก้ต้องมา เพราะเธอไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร”
“หรอ? แต่..”
 
ก๊อกๆ!!
 
“เฮ้ย มันมาจริงๆว่ะ” ป๊อปปี้ลุกขึ้นพรวดจากโซฟา
“เฮ้ย ประจำที่ซิ เร็วๆๆ”ฉันตะโกนบอกทุกคนในห้อง
“เอายังๆๆ” ไอ่ป๊อปถามขึ้น
“เออ เอาเลยๆ”
 
“เข้ามาเลยค่า ประตูไม่ได้ล็อค!!” ยัยฟางเสียสละเป็นคนตะโกนออกไป
ฟรึ่บ!!!
“เอ ? ทำไมห้องมืดจัง ป้าจะเข้ามาเอาผ้าของคุณป๊อปไปซักน่ะ มีใครอยู่ไหม?”
 
“…”
“เห้ย! ไรว๊ะ ไม่ใช่ไอ่โมะนี่ --* เชิญเลยครัปป้า ตามสบาย แต่เร่งหน่อยนะครับ”
 
20 นาทีผ่านไป~
“ป๊อป ตกลงโทโมะจะมาไหมอ่ะ? ฉันใจไม่ดีเลยอ่ะ” ฉันหันไปถามป๊อปปี้
“เออน่าต้องมาแน่นอน”
 
ก๊อกๆๆๆ!!!!!
“นั่นไง เสียงเคาะรัวอย่างนี้ มันแน่นอน!! ^^”
“โทโมะ!!! ทุกคนประจำที่” ฉันตะโกนออกไป
“เฮ้ย อย่าตะโกนไป ไม่มีใครเปิดเดี๋ยวมันก้เข้ามาเองแหละ”
“เตรียมพร้อมนะทุกคน >< เดี๋ยวทุกคนเดินตามแก้วนะ”
 ---------------------------------------------------------------
@ด้านนอกห้องป๊อปปี้
ปังๆๆๆๆ !!!!
ไอ่ป๊อป เมื่อไหร่จะเปิดนะ อุตส่าห์มาทันเวลา อีก 5 นาทีจะเลตแล้วนะ รถก้ดันมาติด โอยๆๆๆ
ถ้าแก้วขอผมเลิกจริงๆ ผมจะทำไงหล่ะทีนี้ --*
“เห้ย! ไอ่ป๊อป!!! เปิดประตูๆๆ ไม่เปิดฉันพังจริงๆนะโว๊ย!!!”
“…”
เงียบบบ…
“1…2…3…”
ไอ้นี่มันวอน
“ฉันพังนะโว๊ยยยย!!!!!”
หนึ่ง สอง สาม!!!! ย๊าคคคคคคคคคคคคคคคค....
ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด
-.- ข้อความเข้า  ของไอ่ป๊อปซะด้วยซิ
 
{ประตูไม่ได้ล็อค ฉันไม่ได้อยู่ในห้อง เปิดไปเลย ปล.อย่าคิดพังห้องฉัน ไม่งั้นแกตาย!}
 
ไอ่นี่รู้ทัน -.-
ไม่ได้ล็อคก้ดี
 
แกร๊ก!!!
ทำไมมันมืออย่างนี้!! ม่านก้ไม่เปิด ไฟก้ปิด
“แก้ว.. แก้วอยู่มั้ย?” ผมถามไปอย่างเบาที่สุด กลัวจะมีใครตอบมา ที่...ไม่ใช่แก้ว -.- กลัวนะ
“…”
“แก้ว อย่าเล่นแบบนี้นะ โมะไม่ชอบนะแก้ว ออกมาเหอะ”
“…”
“แก้วโกรธโมะใช่มะ – โมะขอโทษ โมะใจร้อนไปหน่อย”
“แล้วทำไม.. แก้วโทรไป โมะไม่รับ”
โอ้พระเจ้า แก้วตอบมาแล้วววว ><
“ก้ โมะอาบน้ำอยู่ ตั้งระบบสั่น ไม่ได้ยิน”
“…”
“โมะขอโทษ”
“แล้วเรื่องหวาย?”
“หวาย? อ้ออออ งั้นที่โทรมาก้แก้วใช่มะ?? ^^”
“…”
“ตอนนั้นโมะนั่งอยู่ในผับจริงๆ แต่โมะไปเจอกะหวายโดยบังเอิญ หวายเลยนั่งปลอบใจ ไม่มีไรเกินนะ”
“…”
“แก้วหายโกรธโมะนะ ๆๆๆ ^^”
“…”
“แก้ว”
“…”
“แก้ววววว...”
 ------------------------------------------------------
@สาวแก้ว
ฉันนั่งอมยิ้มกับคำสารภาพผิดของโทโมะ ฮ่ะๆ คนอะไรน่ารักชะมัด
อันที่จริง.. ฉันรู้ทุกอย่างจากปากหวายแล้ว ว่าหวายน่ะ ไม่ได้ไปคนเดียว
หวายไปกับแฟนหวายด้วย แล้วบังเอิญไปเจอโทโมะ เลยชวนอยู่เที่ยวด้วยกัน
ฉันตัดสินใจ เดินนำเค้กออกไป ไม่งั้น เทียนได้ละลายหมดแน่ -.-
 
~Happy BirthDay To You ~
 
“สุขสันตืวันเกิดนะโทโมะวันนี้วันเกิดโมะน่ะ แก้วเลยอยากทำเซอร์ไพรซ์ ><”
“…”
“โมะ.. โมะเป็นไร -.- แก้วอุตส่าห์โทรตามเพื่อนมาหมดเลยนะเนี่ย ยิ้มหหน่อยซิ”
“…”
 เอ๊ะ! อีตานี่ หน้าบึ้ง ปึงปังใส่ฉันอีก ตาบ้า!--*
 
“^%&^*”
ยัยฟางหันมาซุบซิบฉัน
 
..อ้อ!! อย่างนี้เอง
“โอเค.. โมะ แก้วหายโกรธแล้ว โอเค? โมะเป่าเค้กซิ อธิฐานด้วยนะ ^^”
“^^”
แหม่ะ! ยิ้มบานเชียว! -.-
“ฟู่ๆๆ”
 “โมะ อธิฐานว่าไรอ่ะ บอกแก้วหน่อยซิ”
“อยากรู้ใช่มะ??”
“ใช่ๆ แก้วอยากรู้”
“งั้นเดี๋ยวบอกให้”
“บอกมาเลย”
“เอาหูมานี่ซิ”
ฉันเอียงหัวไปทางตาโมะ หวังว่าเขาคงไม่อธิฐานอะไร สิ้นคิดนะ -.-
 “ฟอด!! ฮะๆ ห๊อม..หอม^^”
“0///0 อีตาบ้า ทำไร อายเขา”
~ฮิ้วววววว!!!!~
กรี๊ดดดด ไอ่พวกเพื่อนบ้ามา ฮิ้วแซวไรย่ะ >///<
“นี่ โทโมะ แก้วไม่ยอมนะ นี่แน่ะๆๆๆ”
ฉันตีรัวไปที่แขนโทโมะ... อร้ายย ยยย!!!
“นี่แหน่ะ อยากรู้มะ? ว่าโมะขออะไร
“ไม่อยากรู้แล้ววว ปล่อยแก้วลงนะ >///<””
“ไม่ปล่อย..” โทโมะ ก้มลงมาไกล้ฉัน..
“>///<”
“โมะขอว่า.. คืนนี้ ขอให้ห้องไอ่ป๊อปว่างซักคืนนะ ^^”
“0///0 อีตาบ้า  ปล่อยแก้วน๊า >.<”
“ไม่ ถือว่าลงโทษที่มาหลอกโมะวา แก้วจะเลิกกับโมะ คืนนี้ แก้วไม่รอดแน่ อ่ะฮึๆ”
กรี๊ดดดดดดด!!!~ อีตาโมะบ้า อายเค้า~!!!
“ป่ะ! ไปกันเลย ^^ ”
“โมะ ไป คนเดียวเหอะ แก้วจะกินเค้กกกกกกก~ อ้ากกกกก ฟาง เหลือเค้กให้ฉันด้วยยยยย!~”
“…”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!~~~~~ ปล่อยแก้วเซ่ อายเค้า~”
 
 
 ------------------------------------------------------
 
@ชั้นล่าง
“ทำไม? อิจฉาเขารึไง^^”
“อื้ม! .. เห้ย ไม่ใช่ ป๊อปนี่”
“แหม ใจลอยเชียว อยากให้ป๊อปทำมั่งมั้ย 55”
“ป๊อปปี้นี่คิดอะไรพิเรนท์ >///< ฟางแค่อิจฉาเขาน่ะที่ไม่ต้อมาเก็บกวาดห้องหลังจากที่เราฉลองกัน”
“ก้เขาไม่ได้กิน แล้วจะเก็บทำไม ^^ อยากไม่ต้องเก็บบ้างมะ??”
“บะ..บ้า ”
“55 เออ.. ว่าแต่ เหลือเค้กให้ไอ่แก้วกินป่ะนะ???”
“เออ ไม่เลยอ่ะ!! เอาไงดี ยัยแก้วโวยแน่เลยยยT^T ”
“งั้นป่ะ เดี๋ยวช่วย”
“ยังไงอ่ะ?? ”
“ห้องยังเหลือ”
“…?”
“ก้บอกว่าเราไม่ได้กิน เพราทำกิจกรรมเหมือนกัน”
“อ๊รายยยย ป๊อป อย่าคิดไรบ้าๆ นะ >.<”
“ป่ะ!”
ฟรึ่บ!
“ป๊อป ปล่อยฟางลง ฟางจะช่วยเพื่อนเก็บห้อง >///<”
“เมื่อกี้ยังบ่นเลยนิ ไม่เป็นไรหรอก”
“ป๊อป ไม่เอา อายเขา!”
 
“เฮ้ย! คู่นั้นน่ะ เกรงใจหน่อย แค่ไอ่สองคนแรกก้ตาร้อนกันทั่วห้อง 55”
“ตาบ้า นายเขื่อนปากเสีย ชวนน้องสาวฉันไปเที่ยวนู่นไป๊”
“ใช่ เฟย์อยู่นี่นา ไปหล่ะ งั้นบายๆๆ”
 
“ป่ะเราไปกันเหอะ ฟาง ที่รัก ^^”
“อร๊ายยยย ปล่อยนะตาบ้า!!!”
 
------------------------------------------------
 
จบแล้ววววว วว!!!
หวังว่าจะสนุกกันบ้างนะ ^^
อ้อ เรื่องนิยายเพลง อวดเก่งน่ะ มีคนอยากให้แต่งภาคพิเศษ ตอนนี้กำลังวางโครงเรื่องอยู่
รอติดตามกันนะจ้ะ ^^