พลิกล็อกที่หัวใจ (Unexpected)

ผมเดินออกมาจากห้องของตัวเอง ซึ่งถือได้ว่าเป็นห้องที่อันตรายมากเมื่อสาวๆ มาอยู่ -_-;; (หรือว่าจะเป็นที่อันตรายสำหรับผมเมื่อมีสาวๆ ที่คลั่งผมมาอยู่ -_-?)

 

อ่า... จะเอายังไงกับเรื่องเมื่อกี้ดีล่ะ ผมก็แค่ห้ามใจไม่อยู่ อดใจไม่ไหวเท่านั้น เล่นกดท้ายทอยผมให้เอาหน้ามาอยู่ใกล้ๆ ให้มามองหน้าขาวๆ ของเธอน่ะ... ผมเองก็ผู้ชายคนนึง ผมเองก็มีความรู้สึก ยัยนั่นก็ใช่ว่าจะเป็นทอมแมนๆ นี่นา ตาใสๆ แก้มขาวๆ ปากอมชมพูกุหลาบอ่อนๆ ที่ประกอบอยู่บนหน้ายัยนั่นน่ะ เป็นใครจะห้ามความรู้สึกได้ ผมจ้องมองริมฝีปากของเธออยู่นาน ผมรู้ว่าทั้งผมและแก้วไม่กล้ามองตากันทั้งๆ ที่หน้าอยู่ใกล้กันขนาดนั้นได้แน่ๆ...

 

 

เพราะทั้งผมและเธอต่างก็เขินกันเองน่ะสิ! T///////T

 

 

เสียงวางแก้วน้ำบนโต๊ะกระจกใสในห้องครัว ทำให้ผมหลุดจากความคิดนั่น และคนที่ทำให้เกิดเสียงนั่นแหละ คือต้นเหตุที่ผมลืมหน้าคนที่ผมเพิ่งรุกล้ำเธอไป!

 

เพื่อนแก้วแต่ละคนทำผมใจสั่นไหวจริงๆ! (ยกเว้นมินที่ขี้บ่นนั่น -_-) ตอนที่ผมเข้ามาอยู่กับกลุ่มแก้วแรกๆ ผมยังหน้าแดง ใจเต้นแรงทุกครั้งเวลาที่อยู่กับพิม แต่เพราะนิสัยที่นิ่งๆ แต่ไม่ถึงกับเย็นชา กับนัยน์ตาที่มีความหยิ่งทะนงในตัวเองนิดๆ ซึ่งมันขัดกับใบหน้าหวานๆ ของเธอสุดขั้วนั่นแหละ ทำให้ผมคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันน่าจะดีกว่า -_-;

 

ส่วนแก้ว... ผมเพิ่งอ่อนไหวกับเธอเมื่อกี้นี่เอง ใครมันจะไปใจเต้นแรงกับคนที่ตบหัวกันอยู่ทุกวันกันล่ะ -_-;;

 

อ่า...ผมไม่ขอพูดถึงยัยมินที่ขี้บ่นยิ่งกว่าคนแก่ละกันนะ แต่ไปพูดถึงคนที่อยู่ตรงหน้าผม ณ ตอนนี้ดีกว่า ^^

 

 

“อุ๊ย! ตกใจหมด มาเงียบๆ แบบนี้” เสียงหวานๆ ของฟางทำเอาผมแทบละลาย

“มา...กินน้ำเหรอ ^^”

“เปล่าหรอก ลงมาต้มมาม่ากินด้วยน่ะ นั่งอ่านหนังสืออยู่”

“อ่านหนังสือ? ไหนแก้วบอกว่าโรงเรียนฟางปิดเทอมแล้ว”

“ก็ใช่... แต่ว่าเราก็ต้องมาอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน แล้วก็อ่านเรื่องที่จะเรียนในเทอมหน้าด้วย”

 

เพื่อนแก้วแต่ละคน... เห็นหน้าตาซื่อๆ น่ารักๆ บ้องแบ๊วนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะเด็กเรียนทุกคน ...อย่างพิม แม่สาวน้อยหน้าหวาน อ่านหนังสือได้ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่ตอนกินข้าว ...มิน ถึงจะขี้บ่น แต่ก็ขยันมากเหมือนกัน ได้การบ้านมาตัวเองก็ทำเสร็จตั้งแต่ที่โรงเรียนแล้ว แต่ถ้าทำข้อไหนไม่ได้ก็จะมาถามเพื่อนคนอื่นอย่างพิม แก้ว หรือไม่ก็ไปศึกษาหาข้อมูลมาเอง ...แก้ว คนนี้ทั้งเล่นทั้งเรียน แต่เล่นก็คือเล่น ขีดจำกัดของการเล่นคือตอนพักเท่านั้น ในเวลาเรียน ตัวเองจะมีสมุดเล่มเล็กๆ ไว้จดในสิ่งที่ครูสอนแทบทุกคำพูดที่ครูบอกมา ถึงเวลาสอบก็มานั่งสรุปสั้นๆ ไว้อ่าน

 

และสาวน้อยคนล่าสุด... ฟาง เห็นหน้าสวยแบบนี้ไม่คิดว่าจะเด็กเรียนขนาดนี้ นี่มันสามทุ่มครึ่งแล้วนะ -_-;

 

 

สรุปแล้ว...ในกลุ่มมีผมเป็นตัวถ่วงที่เล่นมากกว่าเรียนอยู่คนเดียว =_=

 

 

“ขยันดีนะ เด็กเรียนกันทั้งกลุ่มเลย”

“ฮ่าๆ พวกเราก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ขึ้นมัธยมต้นมาแล้วล่ะ คือฟังแล้วมันอาจจะงี่เง่านะ... พวกเราคิดเหมือนกันว่าถ้าขึ้นมัธยมมา อะไรๆ ก็จะยากขึ้นไม่เหมือนตอนเรียนประถม ยิ่งตอนเรียนมัธยมปลายก็จะยิ่งหนัก โดยเฉพาะพวกเราที่เลือกเรียนสายวิทย์-คณิตเหมือนกัน ถ้าเราไม่ตั้งใจเรียนตั้งแต่มัธยมต้น ตอนนี้เราคงไม่ได้ขึ้นมาอยู่มัธยมปลายหรอกนะ...”

 

 

อา... รู้สึกอายขึ้นมาทันที - -//

 

 

“เพราะฉะนั้น อะไรๆ ที่เราสามารถทำได้ สามารถทำให้ตัวเองเอาตัวรอดได้ก็ต้องทำ อย่างอ่านหนังสือไม่เว้นแม้แต่ตอนปิดเทอมแบบที่แก้ว มิน พิม แล้วก็ฟางกำลังทำอยู่”

“ท่าทางฉันจะเป็นตัวถ่วงแฮะ ออกจากกลุ่มทันมั้ยเนี่ย =_=” ผมพูดพึมพำติดตลก

“ฮ่าๆๆๆๆๆ โทโมะโชคดีมากนะที่มาอยู่ในกลุ่มเราน่ะ ปกติแล้วพวกเราไม่ค่อยรับคนเพิ่มง่ายๆ หรอกนะ ท่าทางแก้วจะชวนเข้าล่ะสิ”

“ก็อย่างนั้น”

“นึกแล้ว ไอ้แก้วน่ะมันหัวหน้ากลุ่ม นี่ๆ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ที่มันเป็นหัวหน้าได้ก็เพราะมันเป็นตัวเต็ง สอบได้คะแนนดีที่สุดในกลุ่ม ถึงจะไม่ใช่ที่หนึ่งของห้อง แต่แก้วก็ไม่เคยสอบได้เลขที่สองตัวเลย”

 

 

อืม อันนี้ผมประจักษ์อย่างสุดซึ้ง (_ _*)

 

 

“และเพราะแก้วเป็นหัวหน้านี่แหละ เวลาแก้วชวนใครเข้ากลุ่ม ทุกคนก็จะยอมรับแต่โดยดี ก็อย่างที่บอกอ่ะนะว่าพวกเรารับคนเข้ายาก แต่ถ้าเป็นแก้วพาเข้ามา แสดงว่าแก้วมั่นใจว่าแก้วสามารถทำให้คนคนนั้นเก่งได้”

 

 

ผมว่าผมมันเกินเยียวยา =_=;

 

 

“โทโมะคิดยังไงกับแก้วเหรอ”

 

 

ป๊อง!

 

 

“เอ่อ..ขอโทษนะ” ฟางว่าพลางก้มเก็บฝาขวดน้ำ

 

แหม เล่นมาถามคำถามเพี้ยนๆ แบบนี้ ผมที่รินน้ำใส่แก้วออกมาจากขวดก็ยังงงอ่ะ = =*

 

“คือ...ฟางแค่อยากรู้ ฟางได้ยินมาจากมินน่ะว่าแก้วจะสนิทกับโทโมะมากที่สุด มีโทโมะที่ไหนต้องมีแก้วที่นั่น”

 

ยัยมินนะยัยมินทำไมไปบอกแบบนั้น รู้มั้ยว่าฉันกำลังตามจีบเพื่อนเธออยู่ = =

 

“อ่อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็นะ...” ผมวรรคนิดหน่อยเพื่อกรอกน้ำเย็นเข้าปาก “ก็จริงอยู่ แต่ผมกับแก้วก็เป็นแค่เพื่อนที่สนิทกันมากแค่นั้นไม่ได้อะไร”

“โทโมะคิดกับแก้วแค่เพื่อน?” ฟางย่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ มันมีอะไรน่าสงสัยตรงไหนวะ ก็ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ -*- ...รึเปล่า? อา...ภาพชวนคิดในห้องนอนผมมันวนเข้ามาอีกรอบแล้วสิ ยัยผู้หญิงตัวเล็กหน้าขาว -/////-

“อ่า... โทโมะ! -0-”

“หะ...หา! =_=” ผมสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อฟางเรียกผมให้หลุดจากภวังค์

“คือฟางแค่ถามโทโมะเล่นๆ น่ะ อย่าคิดจริงจังเลย -_-; ว่าแต่...ทำไมอยู่ดีๆ โทโมะถึงหน้าแดงล่ะ กิ้วๆ~ ^^~” ฟางแซวผมด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ดะ...แดงอะไรเล่าฟางนี่มั่วใหญ่แล้ว -///-” ผมปัดป่ายความเป็นจริง ทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมหน้าร้อนไปหมดแล้วเมื่อนึกถึงเรื่องในห้องของผม -///-

 

 

“นี่แสดงว่าโทโมะต้องคิดกับแก้วเกินเพื่อนแน่เลย~”

 

 

“บะ...บ้า!! มั่วแล้ว -/////-!!”

“ไม่มั่วอ่ะก็หน้าแดงขนาดนี้ ฮ่าๆ” ฟางหัวเราะเสียงใส

 

 

“บางที...ผมอาจจะหน้าแดงเพราะฟางก็ได้นะ...”

 

 

“หะ...หา! =[]=;”

 

 

เป็นไงล่ะแกล้งผมดีนัก -.,- หึๆ

 

 

“ผมพูดเล่น ฮ่าๆ ดูสิหน้าเหวอเชียว~” ผมหัวเราะร่า

“ก็อยู่ดีๆ มาพูดแบบนี้ใครจะไม่เหวอบ้างละยะ =3=”

“เออฟาง...ฟางก็ออกจะสวยขนาดนี้ ฟางมีแฟนยัง?” ผมตัดสินใจถามในสิ่งที่ผมอยากรู้ตรงๆ

“ทำไมโทโมะไม่ลองถามแก้วดูล่ะ ^^” แต่คุณเธอกลับย้อนมาถามผมซะงั้น =_=;

 

 

ก็ถามหลายรอบแล้วแก้วมันไม่ยอมตอบนี่หว่า =3=

 

 

“...ฟาง เสาร์นี้ไปเที่ยวกันป่ะ...” ผมเอ่ยชวนเธอตรงๆ เพราะดูท่าว่าเธอจะไม่ได้สนใจผมเลย ทั้งๆ ที่ผมออกจะหล่อขนาดนี้ -..- แถมเธอยังดูเหมือนจะจับคู่ผมกับแก้วซะด้วยสิ =_=^

 

 

“หื้มมมมมมม?” ฟางลากเสียงยาว “เสาร์นี้? แล้วโทโมะไม่อ่านหนังสือหรอ -0-?”

“เห้อออออ~ อย่างผมอ่านไปก็เท่านั้นแหละ =_=”

“ไม่อยากจะให้แก้วช่วยหรอ -_-;”

“เอาเป็นว่าผมมีวิธีเอาตัวรอดได้ก็แล้วกัน -,.-” ผมยักคิ้วให้อย่างกวนๆ “ตกลง... ฟางไปป่ะ”

“ก็ชวนขนาดนี้แล้วอะนะ...” ฟางหยุดพูดนิดหน่อยราวกับให้ผมลุ้น ซึ่งผมก็รู้คำตอบดีว่ามันคืออะไร

 

 

นั่นคือ...เธอยอมให้โอกาสผมแล้วยังไงล่ะ =.,=

 

 

-------------------------------------------

แค่สามกำลังใจก็ฮึดพอละ TT^TT

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม <3

 

ป.ล. ::

ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจให้โทโมะเป็นคนสองจิตสองใจหรืออะไรทั้งสิ้น =________=