พลิกล็อกที่หัวใจ (Unexpected)

“อ๊ายยยยย!!!! วันนี้อาจารย์สั่งงานเยอะอีกแล้วว นี่ฉันก็ต้องอยู่ดึกอีกแล้วล่ะสิ ฮือออ หนังตาฉันเริ่มคล้ำแล้วนะ อ๊ายย มีเส้นๆ หย่อนลงมาด้วยอะ T_T”

“มินหยุดโวยวายหน่อยได้มั้ย พิมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง -_-”

“อีกแล้ววว แม่สาวน้อยของฉัน ดูซิ อ่านหนังสือจนคิ้วขมวดอีกแล้ว”

“พิมคิ้วขมวดแล้วไม่มีรอยย่นแบบมินหรอกนะ พิมว่าเอาเวลาที่มาโวยวายรีบไปประจบอาจารย์ไม่ให้ติด ร เหอะ ได้ข่าวว่าจะติดแล้วสองวิชานะ”

“นี่ก็พยายามอยู่เนี่ยยย ต้องไปโทษคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับนู่น เอาแต่ไปช่วยโทโมะทำรายงานวิชาสังคมอ่ะ”

“ก็โทโมะเค้าไม่เข้าใจนี่นา แถมยังทำสลับบทผิดหน้าไปหมดเลย แก้วไปช่วยแก้ก็ถูกแล้ว”

“แล้วฉันล่ะ ฉันอุตส่าห์ฝากทำก่อนโทโมะตั้งสองอาทิตย์แน่ะ -^-”

“แต่ตอนนั้นพิมได้ยินว่าแก้วไม่ตกลงนะ”

ฉันเท้าคางพลางกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอากับยัยสองคนนี้ อะไรกันนักหนานะ

♫~

ฉันสะดุ้ง แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะกดรับสาย แล้วใส่หูฟัง

“อะไร”

[เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฟางมีงานแถวๆ บ้านแก้วอ่ะ อาจารย์ให้ไปทำโครงงาน บางทีฟางอาจจะไปพักนะ]

“อื้อ จะมาก็มานะ มีแต่คนอยากให้แกมา”

[เอ~ ไอ้ที่บอกว่ามีแต่คนอยากให้ฟางมานี่...ไม่นับแก้วใช่ป่ะ]

“อะไร ทำไมไม่นับฉันล่ะฮะ”

[ก็...อาการแกออกจะหึงหวงนายโทโมะนั่นจะตาย~]

“ไอ้ฟาง! ปากใช่มั้ยนั่น เฮ้ย!! อะไรของนายนักหนาเนี่ย” ฉันโวยใส่โทโมะที่ขับรถพลางเอาหูมาใกล้ๆ หูฟังฉัน เสียมารยาทที่สุดเลย!

“อยากคุยนักก็เอาไปปะ” ฉันถอดหูฟังให้โทโมะด้วยความระอา

“เย้! ^O^” โทโมะรับหูฟังไปด้วยความดีใจ ก่อนจะเอาไปใส่แล้วคุยด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีครับ โทโมะครับ ^^”

“...”

“ไม่อยากคุยเหรอครับ”

“...”

“ไม่หรอกครับ ผมกับแก้วน่ะเพื่อนกัน ใช่มะแก้ว~ ^^” โทโมะว่าพลางหันมาจับหัวฉันโยกไปโยกมาก่อนจะยีผมฉันพร้อมรอยยิ้ม

“อือ เพื่อนกัน” ฉันตอบอย่างช้าๆ ก่อนจะเท้าคางเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถอีกครั้ง

เฮอะ...

ฉันเบ้ปากพลางหันไปมองคนขับรถที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หมั่นไส้นะ เดี๋ยวแม่เอาล้อฟาดหน้าซะนี่ -_-

ด้วยความรำคาญ ฉันเลยกระชากหูฟังออกจากหูของโทโมะ

“เฮ้ย แก้วทำไรอ่า =O=”

แค่นั้นยังไม่พอ ฉันคว้าโทรศัพท์ฉัน ก่อนจะดึงหูฟังออกจากโทรศัพท์ แล้วกดวางสายไป

“ทำไมแก้วทำงี้อ่ะ TOT”

“ฉันหมั่นไส้”

“เฮ้ยย! ไหนบอกว่าจะช่วยจีบไง”

“ก็จะช่วย แต่ไม่ช่วยแบบนี้อ่ะ”

“ไม่ช่วยแบบนี้?! ไม่ช่วยแบบนี้แล้วจะช่วยแบบไหนอ่ะ วันนี้พูดงงๆ นะ”

“-3-”

กึก!

“รถเป็นไรวะ” โทโมะสบถพลางทุบพวงมาลัย “น้ำมันก็ไม่หมดนี่หว่า อืมม...แต่จะว่าไปพวกมาลัยมันก็เริ่มแข็งตั้งแต่เลี้ยวกลับรถบนสะพานแล้วนี่นา” เบนสายตามาทางฉัน

“...(-_-; ) ( ;-_-)” ฉันส่ายหน้า ดังนั้นโทโมะเลยหันไปมองยัยสองคนข้างหลังรถ

“อื้อ! (> < ) ( > <)” พิม

“(- - ) ( - -)” มิน

“สรุปแล้วฉันพึ่งพาอะไรพวกเธอไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย” โทโมะบ่นก่อนจะถอนหายใจเฮือกยาวแล้วเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเปิดฝากระโปรงรถ แล้วใช้ความคิด มือหยิบนู่นหยิบนี่มาดู ...เอาอีกแล้ว คิ้วเริ่มขมวดอีกแล้ว ทนไม่ไหวแล้วใช่มั้ยล่ะ เหอะ ความอดทนน้อยจริงๆ

“ก็ไม่ใช่งานของผู้หญิงนี่หว่า -0-”

ฉันนั่งฟังเพลงเพลินๆ อยู่บนรถพลางส่งสายตายิ้มเยาะเย้ยไปให้นายโทโมะด้วย มินนั่งทำการบ้าน ส่วนพิมก็นั่งอ่านหนังสือ

กึก! โทโมะเดินยิ้มที่มุมปากมาเปิดประตูรถฝั่งฉัน

“อ๊าา~ มาเปิดประตูทำไม =O=” ฉันทำหน้าเหลอหลา

“ยิ้มเยาะเย้ยดีนัก -_-; มานี่เลย” โทโมะเขกหน้าผากฉัน ก่อนจะจับข้อมือแล้วดึงฉันลงมาจากรถ

“จะให้ฉันมาทำอะไรล่ะหา” ฉันถาม (โวยวายเล็กน้อย) เมื่อโทโมะให้ฉันมาหยุดอยู่หน้ากระโปรงรถ

“ให้มายืนเป็นพริตตี้ขายรถมั้ง -_-; มาช่วยกันดูดิว่ารถเป็นอะไร”

ฉันเงียบทำหน้าครุ่นคิดครูหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามโทโมะ

“เมื่อกี้นายบอกว่าพวงมาลัยแข็งตั้งแต่เลี้ยวกลับรถบนสะพานใช่มะ”

“อือ เลี้ยวไม่ค่อยได้น่ะ จับหมุนมันก็กึกกึก...”

“แสดงว่าก็ต้องเป็นที่พาวเวอร์ล่ะ” ฉันพูดพลางมองที่ส่วนประกอบของรถ ก่อนจะจับจุดที่ที่หนึ่ง “เฮ้ยๆ สายพานมันขาดด้วยนี่” ว่าพลางหยิบดึงสายพานออกมาให้ดู โทโมะมองมันอย่างเพ่งพิจารณาก่อนจะเอ่ยถาม

“ก็เปลี่ยนเลยดิ มันต้องเปลี่ยนพวกคอมอะไรพวกนี้ด้วยหรือเปล่า เพราะดูจากสายพานแล้วมันน่าจะเก่าแล้วล่ะ”

“ต้องดูก่อนนะ ลองดูไอ้พวกที่มันเป็นวงกลมแล้วมันหมุนได้อ่ะ ถ้าหมุนได้ทุกอันก็ไม่มีปัญหา เปลี่ยนแค่สายพาน แต่ถ้ามีอันใดอันหนึ่งก็เรียกช่างให้ฝากเข้าอู่เปลี่ยนได้แล้วล่ะ”

ฉันกับโทโมะช่วยกันหมุนเจ้าวงกลมที่มันสามารถหมุนได้ แต่ก็ไม่เป็นอะไร สรุปคือเปลี่ยนแค่สายพาน ตอนนี้โทโมะโทรศัพท์เรียกช่างประจำบ้านของเขามา ระหว่างที่รอ เราสองคนก็นั่งบนขอบกระโปรงรถ

เปาะ...เปาะ เปาะแปะเปาะแปะ

“ฝนลงเม็ด..” พ่อคุณชายหันมาบอกด้วยหน้าซื่อๆ

“ยืนตากฝนกันมะ เล่นน้ำฝนดีกว่า =.,=”

“เป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ =_=”

“เหอะ กลัวเป็นหวัดอ่ะดิ โธ่~ แค่นี้ก็กลัว มียากลัวอะไรฮะ” ฉันกระทุ้งเอวโทโมะเบาๆ เป็นการหยอกล้อ โทโมะก็ทำหน้าเบ้

สักพัก ฝนก็เทลงมาอย่างไม่สงสารคนใต้ฟ้า - - ตกหนักเอาหนักเอา ฉันมองหน้าโทโมะเป็นการท้าทาย โทโมะก็ยิ้มตอบรับมาเช่นกัน ...เอาเป็นว่าเขารับคำท้าของฉันแล้ว เย้เย~ มีเพื่อนตากฝนแล้ว -.,-

ฉันกับเขาผลัดกันผลักกันไปมา โทโมะยืนตากฝนนิ่งๆ ฉันก็ใช้มือรองน้ำฝนแล้วสาดขึ้นฟ้า

“อ๊ะ! อะไรของนายเนี่ย > <” ฉันหลับตาปี๋ เมื่อโทโมะใช้ผมที่ชุ่มน้ำของตัวเองมาสะบัดน้ำใส่ตัวฉัน

“แกล้งเธอไงยัยบ๊อง” เขกหัวฉัน

“ทำตัวเป็นหมา”

“หมาน้อยหมาน้อย...หมาน้อยโทโมะน่ารัก > <!”

“ก็กล้านะยะ =_= พรวด! เล่นบ้าอะไรอีกหา =[]=” ฉันตีแขนโทโมะเมื่อโทโมะใช้มือที่รองน้ำฝนมาสาดใส่หน้าฉัน แต่มันดันเข้าปากด้วยนี่สิ T..T

“โดนแค่นี้ทำโวย =3=”

“ก็ฉันอ้า... พรวด! >0<” ฉันพ่นน้ำใส่เสื้อนักเรียนโทโมะ (ไม่กล้าพ่นใส่หน้าอ่า T_T) “นี่ไง สมควรให้โวยมั้ยล่ะยะ ฉันอ้าปากอยู่นะเว้ย!”

“ผิดอีกแล้วตู -.-”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่นายทำไม่ใช่เพราะขำๆ หรือไง” ฉันทุบต้นแขนโทโมะไปหนึ่งที

“ชิ แล้วทำเป็นโกรธนะยัยบ๊อง” โทโมะผลักหัวฉันเป็นการเอาคืน

“ฉันแค่โวยวายย่ะ -^-”

แสงไฟสีขาวที่สาดส่องมาที่หน้า ทำให้ฉันและโทโมะหยีตา

“ว่าไง เห็นลูกน้องบอกว่ารถเสีย” ชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ แล้วเดินมาหาโทโมะ

“ฮะ สายพานมันขาดน่ะฮะ”

“อืม โอเค อาเอามาให้ด้วย เดี๋ยวอาจัดการให้ละกันนะ”

“ฮะ ขอบคุณฮะ”

ฉันกระโดดลงมาจากกระโปรงรถ แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ โทโมะ เขามองหน้าฉันแล้วยิ้ม

“เพื่อนพ่อน่ะ พอดีว่าเขาเป็นช่าง ก็เลยโทรเข้าไปที่ศูนย์ แต่ว่าเขาไม่อยู่ก็เลยฝากลูกน้องอาเค้าบอกน่ะ” โทโมะอธิบาย

ปิ๊น ปิ๊น

เสียงบีบแตรทำให้เราหันไปมองข้างหลัง ก็ปรากฏว่าเป็นรถของฟาง เจ้าของรถเดินกางร่มลงมาหาฉัน

“รถเสียล่ะสิ”

“ก็เห็นอยู่” ฉันพยักเพยิดไปทางข้างหลัง ก่อนจะหันกลับมา สายตาเหลือบมองคนข้างๆ ที่กำลังมองฟางด้วยสายตาเป็นประกาย

“อืมม งั้นขึ้นรถเราไปก่อนมั้ย เดี๋ยวไปส่งให้ที่บ้าน วันนี้ก็กะจะไปพอดีไม่ต้องรออาทิตย์หน้าละ”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่สายพานขาดเอง เดี๋ยวรอช่างเปลี่ยนให้ก็ใช้ได้แล่ว”

“ฝากช่างขับไปก่อนก็ได้นี่”

“อย่ามางี่เง่าน่า บอกว่าไม่ก็ไม่สิ”

“ไม่ได้งี่...”

“โห่แก้ว เพื่อนอุตส่าห์มีน้ำใจนะแก้ว ไปกับฟางเถอะ เดี๋ยวรถฝากช่างไปก็ได้” โทโมะแทรกแล้วโน้มใจฉันเต็มที่ เอากับเค้าสิ -_-*

“แต่รถตัวเองก็มี ทำไมต้องรบกวนด้วย”

“รบกวนอะไรกัน ฟางออกจะเต็มใจ”

“แต่ฉัน...หืม?” ฉันย่นคิ้วเมื่อโทโมะขยิบตามาให้ฉัน เขากระซิบข้างหู

“ช่วยฉัน...จีบ”

“เฮอะ” ฉันดันอกเขาออก เหตุผลก็มีแค่นี้สินะ...

------------------------------------

กลับมาล้าววว หายไปข้ามวันข้ามปีกันเลยทีเดียว -..-

คิดถึงกันปุ้ล่ะ ช่วงนี้ไม่ได้แต่งเพิ่มเลย ขี้เกียจ 55555555555555

เพิ่งมามีแรงฟินแต่งฟิคต่อได้ไม่นานมานี่เอง 

ถ้าอยากอ่านต่อก็ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะงับบบ :3

ฝากเรื่อง The Dangerous game เกมรักร้ายอันตรายท้าหัวใจยัยตัวดี ด้วยนะจุ้บ -3-

ส่วนเรื่อง ที่รักของผม...I love U ♥♥♥ ก็กำลังมีตอนพิเศษมาเพิ่มกันน้าเอาให้ฟินไปเลยเย้