City Hunter [กองปราบจิตป่วน] ตอน อัญมณีแห่งหัวใจ
9.5
ออมอนี่cake
แชร์นิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
" เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter"
ตอน อัญมณีแห่งหัวใจ ตอนที่ 7 The LAST
“ของนั่นมันเก๊ แค่ฉันโรยตัวลงไปตัดฉับแรกมันก็ขาดเฉยเลยอ่ะ เลยรีบขึ้นมาแล้วหาทางออก”
“ฉันเห็นยายแก้วปึงปังลุกออกไปตอนที่ฉันประมูลแข่งกับคิงอะไรนั่น พอไฟดับฉันก็ใส่เกียร์หมาเลย แม่นั่นน่าจะส่งโค้ดบอกฉันว่า...ออกไปซะ!! ใช่ป่ะ?”
“ไม่รู้ ไม่ได้มอง”
เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ แค่นั้นก็พอจะเข้าใจได้ว่าโดนหลอก จึงรีบหาทางหนีออกมา เรื่องนั้นน่ะง่ายใช้วิชาหายตัวก็ออกมาได้แบบชิวๆ เจอะป๊อบปี้ที่วิ่งแบบไม่คิดชีวิตออกมาทางประตูลับของที่นั่นแล้วมาโผล่ที่ท่อระบายน้ำใกล้ๆกับลีมูซีนที่มีเจมส์รอเราอยู่
เผลอตอบกวนประสาทเพื่อนไปในเวลาที่ไม่ควร คนสวยของเขาหายไป....แต่เขามั่นใจว่าเธอไม่ได้อยู่ในงานแล้วในเวลานี้ เด็กแสบนั่นต้องทำอะไรสักอย่างที่คาดไม่ถึง ตั้งแต่หัวร่อต่อกระซิกกับไอหน้าหล่อนั่นในงาน ยอมให้มันโอบเอวและหอมแก้มไปถึง 7 ครั้ง
จะมีอะไรที่คนดีทำให้เขาหัวเสียได้มากกว่านี้อีกไหม?
@@@@@@@@@@@@@
“ซีสต้าร์? เจมส์ซีสต้าร์หรือเปล่าตรงนั้น?”
ก่อนจะถึงบ้านก็เจอกับหญิงสาวอุ้มแมวอ้วนที่ถูกประดับด้วยมรกตจากเมืองไทยนั่งรออยู่ที่รั้วสูง ท่าทีไม่สะทกสะท้านนั่นช่างน่าหักคอ คิดจะแหย่หนวดเสือหรือไงยายหัวขโมยตัวแสบ! มือเรียวสวยกำลังเล่นสนุกกับไพ่ในมือโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว ริมฝีปากอิ่มระบายยิ้มน้อยๆเมื่อเจมส์จอดรถรับให้ขึ้นมานั่งที่ด้านข้างคนขับ ก่อนจะหันหน้ามาสบตากับอีกสามชีวิตที่เหลืออยู่บนรถด้วยอารมณ์ที่ยากเกินบรรยาย
“ไฮ เอเวอรี่บอดี้.....ฮิฮิ ไอหิวอ่ะเจมส์”
{{{{{{{
“ทับทิมสีเลือด อัญมณีแห่งหัวใจ ฮะๆๆ ซีสต้าร์แต๊งยูนะ...ทุกคนพักผ่อนได้ ฮ่าๆๆๆๆ”
“บอสคะ...เอ่อ คือ”
“ไปพักผ่อนได้แล้วเฟย์ บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้หนิ วันนี้ถือซะว่าเราทำหน้าที่สมบูรณ์แล้ว”
“ใช่ๆๆ อาบน้ำอุ่นแล้วนอนบนเตียงนุ่มๆให้สบาย พรุ่งนี้จะพาไปนั่งรถเล่นนอกเมือง ฮ่าๆๆๆ อ้อ! โทโมะลูกดูแลซีสต้าร์แทนพ่อด้วย พ่อมีธุระต้องจัดการ”
“อ่า...ครับ”
เมื่อรับเด็กที่ไหนไม่รู้ขึ้นรถมาด้วยก็อยากจะถามคนขับรถให้รู้เรื่อง แต่เจมส์ก็เอาแต่หัวเราะคิกคักคุยกับแม่หัวขโมยนั่นไม่ยอมหยุด ก่อนจะเข้าบ้านมาแล้วทักทายเจ้านายของเขาด้วยท่าทางสนิทสนม รองเท้าแดงกับหน้ากากตัวตลก? ....ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ผู้เป็นพ่อก็หัวเราะเสียงดังสนั่นขึ้นมาด้วยถูกอกถูกใจเหลือเกินกับสิ่งที่เด็กแสบนั่นเอามาให้ แมวยัดนุ่นอ้วนๆที่ภายในท้องถูกบรรจุด้วยทับทิมสีเลือด
อัญมณีแห่งหัวใจ....
เพื่อนแก้มบุ๋มยังคงคลางแคลงใจเหมือนกับเขาถึงที่มาของยายเด็กตัวตลกนี่...วันนี้พวกเขาทำงานพลาด สิ่งของที่ต้องการกลับไม่ได้มา แต่เจ้านายกลับไม่ด่าแถมยังให้ไปพักผ่อนและเตรียมตัวเที่ยวในวันต่อไป ซ้ำร้ายไม่เอ่ยถามถึงลูกสาวคนโปรดสักคำ ไม่ห่วงคนรักของเขา?เป็นไปได้ยังไง...ยายเด็กหัวขโมยนี่เป็นใคร? แล้วรู้ได้อย่างไรว่าทับทิมนั่นอยู่ที่เจ้าแมวอ้วน...ฉลาดขนาดนี้ เก่งขนาดนี้ทำไมไม่เอาไปขาย เอามาให้พ่อเขาทำไม? ก่อนจะงงไปมากกว่าเดิม เพื่อนหมีก็ช่วยสรุปให้ไปพักผ่อนไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้น
และเป็นเขาที่ต้องดูแลยายเด็กนั่นแทนที่จะเป็นยายแก้มบุ๋ม...จะอ้าปากค้านพ่อก็ไม่ทันเสียแล้ว
เขายังต้องออกตามหาคนดีอีกนะ ... พ่อนะพ่อ ถ้าคนสวยกลับมาโมะจูเนียร์โดนฆ่าแน่ๆ T^T~
{{{{{{{
ภายในใจร้อนรนด้วยเป็นห่วงหญิงคนรัก แต่อีกใจก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคนสวยของเขาอาจอยู่กับใครคนอื่นในเวลานี้ ถ้าไม่อยู่กับมันก็ต้องมาถึงบ้านแล้วสิ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ...จึงไม่ทันได้สังเกตว่ายายตัวตลกเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งรอที่ปลายเตียงของเขาอย่างถือวิสาสะ
เหลือบมองใบหน้าสวยที่เปิดหน้ากากน่าเกลียดนั่นออก หัวใจก็หล่นวูบ...ถึงว่าพ่อเขาดูไม่ตกอกตกใจอะไรเลยที่ลูกสาวคนโปรดไม่กลับมาด้วย ป๊อบปี้ก็ไม่ถามถึงน้องสาวสุดหวงซักนิดซ้ำยังไล่ยายแก้มบุ๋มให้ไปพักตามคำสั่งของเจ้านาย
เขากับเฟย์ไปพลาดอะไรตอนไหน?
“มองแบบนั้นทำไม ...จำแก้วไม่ได้เหรอ?”
“ซีสต้าร์หัวขโมยในตำนาน...หญิงสาวสวมแจ๊คเก็ตสีน้ำตาล รองเท้าบู๊ตสีแดงและหน้ากากรูปตัวตลก....แก้ว?”
ตั้งแต่ขึ้นรถมาสามชีวิตด้านหลังก็ไร้ซึ่งการสนทนาใดๆ มีเพียงเธอและเจมส์คนขับรถเท่านั้นที่ทักทาย คุยกันตลอดทางที่เข้าบ้าน ลงจากรถเข้าไปเจอเจ้านายก็นำสิ่งที่ตามหามาคืนให้ ก่อนจะถูกเชิญเข้าไปพักที่ห้อง ชายหนุ่มที่เดินตามหลังเธอขึ้นมาดูจะฮึดฮัดขัดใจไม่น้อยที่เธอเลือกเปิดประตูห้องส่วนตัวของเขาเข้ามาแทนที่จะเข้าไปห้องรับรองของแขก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรคงเพราะเป็นห่วงสาวน้อยชุดแดงในงานประมูลเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมามากกว่า
ก่อนจะเห็นอาการนิ่งอึ้งมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเธอเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมานั่งลงที่ปลายเตียงใหญ่ สายตาที่แสนจะห่วงใยถูกส่งออกมาพร้อมกับความสงสัยที่แสนจะมากมายจนเขาแทบพูดไม่ออก ก็กว่าเธอจะรู้ตัวว่าโดนหลอกก็เกือบๆจะสายที่ทำได้ก็แค่รอเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับไปเป็นหัวขโมยที่ไร้สังกัดไม่มีเจ้านายมีแค่เงินกับเงินเท่านั้นในลมหายใจเข้าออก
ซีสต้าร์....
@@@@@@@@@@@@@
“หืม...ขอบใจที่เข้าไปนะ ถ้าไม่ได้มิยูกิพวกมันคงไม่เผลอทำให้ซีสตาร์ลงมือได้สำเร็จ ไม่คิดว่าจะได้ใช้แผนสอง คิงคงไม่ไว้ใจใครเลยน่ะ เขาเปลี่ยนที่อยู่มันตอนไหนก็ไม่แน่ใจ ดีนะที่โทโมะกับพี่ๆไม่เป็นอะไร”
“โมะเดาไม่ออกเลย....ไม่เคยกลัวอะไรจริงๆสินะครับ”
ก่อนที่จะถูกสายตาแห่งความกังวลใจส่งมาให้ เขาค่อยๆก้าวเข้าไปเพื่อมองหน้าคนรักชัดๆ คนรักที่หายไปเกือบ 10 ชม.โดยที่เขารู้ว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร กับใคร แต่ก็ทำได้แค่เฝ้ารออยู่ห่างๆเท่านั้น นั่งลงที่พื้นแล้วหันหลังพิงปลายเตียงไว้หลับตาตั้งใจฟังสิ่งที่คนรักเอ่ยบอกอยู่บนเตียงนุ่ม
สัมผัสได้ถึงแรงสั่นน้อยๆบนเตียงใหญ่ จึงหันไปเห็นคนสวยของเขากำลังเจ็บปวดกับความรู้สึกไม่แน่ใจในความรักของเขาที่มีต่อเธอ เขาทำให้เธอร้องไห้...คนดีของโทโมะกำลังทรมาน
“กลัวสิ...ตอนอยู่ที่นั่น แก้วกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเมื่อกลับมาโทโมะจะหมดรักแก้ว ไม่รักแก้วไม่หวงแก้ว...ไม่อยากกอดแก้วเหมือนเดิมอีกแล้ว...ฮึก”
“โมะรักใครไม่ได้อีกแล้วครับคนดี...ไม่ร้องนะครับ”
ยืดตัวขึ้นไปคุกเข่าเข้าหาแล้วกระชับใบหน้าสวยไว้ด้วยสองมือใหญ่ อกแกร่งสัมผัสเบาๆกับเข่าเล็กๆของหญิงสาวก่อนที่เขาจะแทรกตัวเข้าไปหา โน้มหน้าผากเล็กๆนั่นเข้ามาแตะที่หน้าผากหนาของตัวเองเพื่อคลายความกังวลของหญิงคนรัก คนดียังคงสะอื้นน้อยๆพอสัมผัสได้ก่อนจะละมือออกจากใบหน้าสวยแล้วปล่อยทิ้งไว้ข้างๆตัวของเด็กขี้แย
สบสายตาคู่สวยเนิ่นนานอยู่อย่างนั้น ก่อนคนตัวเล็กจะหน้าขึ้นสีเมื่อเธอเอื้อมมือเรียวมาสัมผัสเข้ากับใบหน้าของเขา เด็กน้อยระบายยิ้มอ่อนๆพร้อมกับใช้นิ้วเรียววาดไปมาที่ริมฝีปากหนาอย่าเอาแต่ใจ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้หัวใจของเขาพองโต
เขารักใครไม่ได้อีกแล้ว....ตลอดชีวิตนับจากนี้ไป
“แก้วจูบได้ไหม?”
{{{{{{{
“สวยดีหนิ”
“ครับ...แก้วอยากลองดูหรือเปล่าล่ะ ที่เค้าว่ากันว่ามันจะสะท้อนความคิดของหัวใจผู้ที่ถือครองออกมา”
“ไม่อ่ะ...คนดีหลับแล้วค่ะคุณนมช่วยรับไปนอนตรงนั้นกับคุณนมให้แก้วหน่อยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”
“ทำไมครับ?”
นั่งรถม้าส่วนตัวรอบเมืองเล็กๆเพื่อพักผ่อน คนดีหลับไปแล้วจึงส่งให้คุณนมช่วยดูอยู่ที่นั่งอยู่ด้านหลังของตัวเอง แล้วหันกลับมาสนทนากับเด็กโข่งที่พยายามคะยั้นคะยอให้เธอสัมผัสทับทิมในท้องแมวอ้วนๆนั่นให้ได้ ก่อนจะเอ่ยตอบชายคนรักไปว่าไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งสนับสนุนใดๆ เธอก็สามารถให้คำตอบที่เขาอยากรู้ได้อยู่แล้ว….
“หัวใจของแก้วก็สะท้อนโทโมะออกมาไง ไม่เห็นต้องใช้อะไรดูเลย”
“แก้ว.....พูดอีกนะครับคนดี”
“อะไรเล่า? ได้ยินไม่ใช่เหรอไง ไม่พูดแล้ว”
“นะครับพูดอีกที นานๆแก้วจะมีนะโมเมนต์นี้อ่ะ นะครับ”
“ไม่!! อ๊ะ...อื้อ...”
คำตอบที่ทำให้เด็กโข่งกลายเป็นเด็กอนุบาลที่ทั้งดื้อและแสนจะเอาแต่ใจ ชายคนรักมอบจูบหวานๆให้โดยไม่ได้เอ่ยขอ ลิ้นหนารุกล้ำจนเกือบหายใจไม่ทัน แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานหรือขัดขืนใดๆได้นอกจากจูบตอบกลับไปและยึดร่างกายของตัวเองเอาไว้กับสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจเต้นไปในจังหวะเดียวกันกับเธอ
หัวใจของเธอมีแค่เขา หัวใจของเธอเป็นของเขา....และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…
[[[[[[[[
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอดทั้งที่เข้ามาอ่านหรือแค่เดินผ่านไปแวะเม้นบ้างไม่เม้นบ้าง^^~ ทั้งข้อตำหนิและคำชื่นชม ผู้เขียนขอน้อมรับและพร้อมที่จะนำไปปรับปรุงนะคะ...^^~
พบกับ “City Hunter [กองปราบจิตป่วน]” ตอนต่อๆไปในปี 2555 นะคะ ^^~
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
" เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter"
ตอน อัญมณีแห่งหัวใจ ตอนที่ 7 The LAST
“ของนั่นมันเก๊ แค่ฉันโรยตัวลงไปตัดฉับแรกมันก็ขาดเฉยเลยอ่ะ เลยรีบขึ้นมาแล้วหาทางออก”
“ฉันเห็นยายแก้วปึงปังลุกออกไปตอนที่ฉันประมูลแข่งกับคิงอะไรนั่น พอไฟดับฉันก็ใส่เกียร์หมาเลย แม่นั่นน่าจะส่งโค้ดบอกฉันว่า...ออกไปซะ!! ใช่ป่ะ?”
“ไม่รู้ ไม่ได้มอง”
เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ แค่นั้นก็พอจะเข้าใจได้ว่าโดนหลอก จึงรีบหาทางหนีออกมา เรื่องนั้นน่ะง่ายใช้วิชาหายตัวก็ออกมาได้แบบชิวๆ เจอะป๊อบปี้ที่วิ่งแบบไม่คิดชีวิตออกมาทางประตูลับของที่นั่นแล้วมาโผล่ที่ท่อระบายน้ำใกล้ๆกับลีมูซีนที่มีเจมส์รอเราอยู่
เผลอตอบกวนประสาทเพื่อนไปในเวลาที่ไม่ควร คนสวยของเขาหายไป....แต่เขามั่นใจว่าเธอไม่ได้อยู่ในงานแล้วในเวลานี้ เด็กแสบนั่นต้องทำอะไรสักอย่างที่คาดไม่ถึง ตั้งแต่หัวร่อต่อกระซิกกับไอหน้าหล่อนั่นในงาน ยอมให้มันโอบเอวและหอมแก้มไปถึง 7 ครั้ง
จะมีอะไรที่คนดีทำให้เขาหัวเสียได้มากกว่านี้อีกไหม?
@@@@@@@@@@@@@
“ซีสต้าร์? เจมส์ซีสต้าร์หรือเปล่าตรงนั้น?”
ก่อนจะถึงบ้านก็เจอกับหญิงสาวอุ้มแมวอ้วนที่ถูกประดับด้วยมรกตจากเมืองไทยนั่งรออยู่ที่รั้วสูง ท่าทีไม่สะทกสะท้านนั่นช่างน่าหักคอ คิดจะแหย่หนวดเสือหรือไงยายหัวขโมยตัวแสบ! มือเรียวสวยกำลังเล่นสนุกกับไพ่ในมือโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว ริมฝีปากอิ่มระบายยิ้มน้อยๆเมื่อเจมส์จอดรถรับให้ขึ้นมานั่งที่ด้านข้างคนขับ ก่อนจะหันหน้ามาสบตากับอีกสามชีวิตที่เหลืออยู่บนรถด้วยอารมณ์ที่ยากเกินบรรยาย
“ไฮ เอเวอรี่บอดี้.....ฮิฮิ ไอหิวอ่ะเจมส์”
{{{{{{{
“ทับทิมสีเลือด อัญมณีแห่งหัวใจ ฮะๆๆ ซีสต้าร์แต๊งยูนะ...ทุกคนพักผ่อนได้ ฮ่าๆๆๆๆ”
“บอสคะ...เอ่อ คือ”
“ไปพักผ่อนได้แล้วเฟย์ บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้หนิ วันนี้ถือซะว่าเราทำหน้าที่สมบูรณ์แล้ว”
“ใช่ๆๆ อาบน้ำอุ่นแล้วนอนบนเตียงนุ่มๆให้สบาย พรุ่งนี้จะพาไปนั่งรถเล่นนอกเมือง ฮ่าๆๆๆ อ้อ! โทโมะลูกดูแลซีสต้าร์แทนพ่อด้วย พ่อมีธุระต้องจัดการ”
“อ่า...ครับ”
เมื่อรับเด็กที่ไหนไม่รู้ขึ้นรถมาด้วยก็อยากจะถามคนขับรถให้รู้เรื่อง แต่เจมส์ก็เอาแต่หัวเราะคิกคักคุยกับแม่หัวขโมยนั่นไม่ยอมหยุด ก่อนจะเข้าบ้านมาแล้วทักทายเจ้านายของเขาด้วยท่าทางสนิทสนม รองเท้าแดงกับหน้ากากตัวตลก? ....ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ผู้เป็นพ่อก็หัวเราะเสียงดังสนั่นขึ้นมาด้วยถูกอกถูกใจเหลือเกินกับสิ่งที่เด็กแสบนั่นเอามาให้ แมวยัดนุ่นอ้วนๆที่ภายในท้องถูกบรรจุด้วยทับทิมสีเลือด
อัญมณีแห่งหัวใจ....
เพื่อนแก้มบุ๋มยังคงคลางแคลงใจเหมือนกับเขาถึงที่มาของยายเด็กตัวตลกนี่...วันนี้พวกเขาทำงานพลาด สิ่งของที่ต้องการกลับไม่ได้มา แต่เจ้านายกลับไม่ด่าแถมยังให้ไปพักผ่อนและเตรียมตัวเที่ยวในวันต่อไป ซ้ำร้ายไม่เอ่ยถามถึงลูกสาวคนโปรดสักคำ ไม่ห่วงคนรักของเขา?เป็นไปได้ยังไง...ยายเด็กหัวขโมยนี่เป็นใคร? แล้วรู้ได้อย่างไรว่าทับทิมนั่นอยู่ที่เจ้าแมวอ้วน...ฉลาดขนาดนี้ เก่งขนาดนี้ทำไมไม่เอาไปขาย เอามาให้พ่อเขาทำไม? ก่อนจะงงไปมากกว่าเดิม เพื่อนหมีก็ช่วยสรุปให้ไปพักผ่อนไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้น
และเป็นเขาที่ต้องดูแลยายเด็กนั่นแทนที่จะเป็นยายแก้มบุ๋ม...จะอ้าปากค้านพ่อก็ไม่ทันเสียแล้ว
เขายังต้องออกตามหาคนดีอีกนะ ... พ่อนะพ่อ ถ้าคนสวยกลับมาโมะจูเนียร์โดนฆ่าแน่ๆ T^T~
{{{{{{{
ภายในใจร้อนรนด้วยเป็นห่วงหญิงคนรัก แต่อีกใจก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคนสวยของเขาอาจอยู่กับใครคนอื่นในเวลานี้ ถ้าไม่อยู่กับมันก็ต้องมาถึงบ้านแล้วสิ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ...จึงไม่ทันได้สังเกตว่ายายตัวตลกเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งรอที่ปลายเตียงของเขาอย่างถือวิสาสะ
เหลือบมองใบหน้าสวยที่เปิดหน้ากากน่าเกลียดนั่นออก หัวใจก็หล่นวูบ...ถึงว่าพ่อเขาดูไม่ตกอกตกใจอะไรเลยที่ลูกสาวคนโปรดไม่กลับมาด้วย ป๊อบปี้ก็ไม่ถามถึงน้องสาวสุดหวงซักนิดซ้ำยังไล่ยายแก้มบุ๋มให้ไปพักตามคำสั่งของเจ้านาย
เขากับเฟย์ไปพลาดอะไรตอนไหน?
“มองแบบนั้นทำไม ...จำแก้วไม่ได้เหรอ?”
“ซีสต้าร์หัวขโมยในตำนาน...หญิงสาวสวมแจ๊คเก็ตสีน้ำตาล รองเท้าบู๊ตสีแดงและหน้ากากรูปตัวตลก....แก้ว?”
ตั้งแต่ขึ้นรถมาสามชีวิตด้านหลังก็ไร้ซึ่งการสนทนาใดๆ มีเพียงเธอและเจมส์คนขับรถเท่านั้นที่ทักทาย คุยกันตลอดทางที่เข้าบ้าน ลงจากรถเข้าไปเจอเจ้านายก็นำสิ่งที่ตามหามาคืนให้ ก่อนจะถูกเชิญเข้าไปพักที่ห้อง ชายหนุ่มที่เดินตามหลังเธอขึ้นมาดูจะฮึดฮัดขัดใจไม่น้อยที่เธอเลือกเปิดประตูห้องส่วนตัวของเขาเข้ามาแทนที่จะเข้าไปห้องรับรองของแขก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรคงเพราะเป็นห่วงสาวน้อยชุดแดงในงานประมูลเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมามากกว่า
ก่อนจะเห็นอาการนิ่งอึ้งมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเธอเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมานั่งลงที่ปลายเตียงใหญ่ สายตาที่แสนจะห่วงใยถูกส่งออกมาพร้อมกับความสงสัยที่แสนจะมากมายจนเขาแทบพูดไม่ออก ก็กว่าเธอจะรู้ตัวว่าโดนหลอกก็เกือบๆจะสายที่ทำได้ก็แค่รอเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับไปเป็นหัวขโมยที่ไร้สังกัดไม่มีเจ้านายมีแค่เงินกับเงินเท่านั้นในลมหายใจเข้าออก
ซีสต้าร์....
@@@@@@@@@@@@@
“หืม...ขอบใจที่เข้าไปนะ ถ้าไม่ได้มิยูกิพวกมันคงไม่เผลอทำให้ซีสตาร์ลงมือได้สำเร็จ ไม่คิดว่าจะได้ใช้แผนสอง คิงคงไม่ไว้ใจใครเลยน่ะ เขาเปลี่ยนที่อยู่มันตอนไหนก็ไม่แน่ใจ ดีนะที่โทโมะกับพี่ๆไม่เป็นอะไร”
“โมะเดาไม่ออกเลย....ไม่เคยกลัวอะไรจริงๆสินะครับ”
ก่อนที่จะถูกสายตาแห่งความกังวลใจส่งมาให้ เขาค่อยๆก้าวเข้าไปเพื่อมองหน้าคนรักชัดๆ คนรักที่หายไปเกือบ 10 ชม.โดยที่เขารู้ว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร กับใคร แต่ก็ทำได้แค่เฝ้ารออยู่ห่างๆเท่านั้น นั่งลงที่พื้นแล้วหันหลังพิงปลายเตียงไว้หลับตาตั้งใจฟังสิ่งที่คนรักเอ่ยบอกอยู่บนเตียงนุ่ม
สัมผัสได้ถึงแรงสั่นน้อยๆบนเตียงใหญ่ จึงหันไปเห็นคนสวยของเขากำลังเจ็บปวดกับความรู้สึกไม่แน่ใจในความรักของเขาที่มีต่อเธอ เขาทำให้เธอร้องไห้...คนดีของโทโมะกำลังทรมาน
“กลัวสิ...ตอนอยู่ที่นั่น แก้วกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเมื่อกลับมาโทโมะจะหมดรักแก้ว ไม่รักแก้วไม่หวงแก้ว...ไม่อยากกอดแก้วเหมือนเดิมอีกแล้ว...ฮึก”
“โมะรักใครไม่ได้อีกแล้วครับคนดี...ไม่ร้องนะครับ”
ยืดตัวขึ้นไปคุกเข่าเข้าหาแล้วกระชับใบหน้าสวยไว้ด้วยสองมือใหญ่ อกแกร่งสัมผัสเบาๆกับเข่าเล็กๆของหญิงสาวก่อนที่เขาจะแทรกตัวเข้าไปหา โน้มหน้าผากเล็กๆนั่นเข้ามาแตะที่หน้าผากหนาของตัวเองเพื่อคลายความกังวลของหญิงคนรัก คนดียังคงสะอื้นน้อยๆพอสัมผัสได้ก่อนจะละมือออกจากใบหน้าสวยแล้วปล่อยทิ้งไว้ข้างๆตัวของเด็กขี้แย
สบสายตาคู่สวยเนิ่นนานอยู่อย่างนั้น ก่อนคนตัวเล็กจะหน้าขึ้นสีเมื่อเธอเอื้อมมือเรียวมาสัมผัสเข้ากับใบหน้าของเขา เด็กน้อยระบายยิ้มอ่อนๆพร้อมกับใช้นิ้วเรียววาดไปมาที่ริมฝีปากหนาอย่าเอาแต่ใจ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้หัวใจของเขาพองโต
เขารักใครไม่ได้อีกแล้ว....ตลอดชีวิตนับจากนี้ไป
“แก้วจูบได้ไหม?”
{{{{{{{
“สวยดีหนิ”
“ครับ...แก้วอยากลองดูหรือเปล่าล่ะ ที่เค้าว่ากันว่ามันจะสะท้อนความคิดของหัวใจผู้ที่ถือครองออกมา”
“ไม่อ่ะ...คนดีหลับแล้วค่ะคุณนมช่วยรับไปนอนตรงนั้นกับคุณนมให้แก้วหน่อยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”
“ทำไมครับ?”
นั่งรถม้าส่วนตัวรอบเมืองเล็กๆเพื่อพักผ่อน คนดีหลับไปแล้วจึงส่งให้คุณนมช่วยดูอยู่ที่นั่งอยู่ด้านหลังของตัวเอง แล้วหันกลับมาสนทนากับเด็กโข่งที่พยายามคะยั้นคะยอให้เธอสัมผัสทับทิมในท้องแมวอ้วนๆนั่นให้ได้ ก่อนจะเอ่ยตอบชายคนรักไปว่าไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งสนับสนุนใดๆ เธอก็สามารถให้คำตอบที่เขาอยากรู้ได้อยู่แล้ว….
“หัวใจของแก้วก็สะท้อนโทโมะออกมาไง ไม่เห็นต้องใช้อะไรดูเลย”
“แก้ว.....พูดอีกนะครับคนดี”
“อะไรเล่า? ได้ยินไม่ใช่เหรอไง ไม่พูดแล้ว”
“นะครับพูดอีกที นานๆแก้วจะมีนะโมเมนต์นี้อ่ะ นะครับ”
“ไม่!! อ๊ะ...อื้อ...”
คำตอบที่ทำให้เด็กโข่งกลายเป็นเด็กอนุบาลที่ทั้งดื้อและแสนจะเอาแต่ใจ ชายคนรักมอบจูบหวานๆให้โดยไม่ได้เอ่ยขอ ลิ้นหนารุกล้ำจนเกือบหายใจไม่ทัน แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานหรือขัดขืนใดๆได้นอกจากจูบตอบกลับไปและยึดร่างกายของตัวเองเอาไว้กับสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจเต้นไปในจังหวะเดียวกันกับเธอ
หัวใจของเธอมีแค่เขา หัวใจของเธอเป็นของเขา....และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…
[[[[[[[[
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอดทั้งที่เข้ามาอ่านหรือแค่เดินผ่านไปแวะเม้นบ้างไม่เม้นบ้าง^^~ ทั้งข้อตำหนิและคำชื่นชม ผู้เขียนขอน้อมรับและพร้อมที่จะนำไปปรับปรุงนะคะ...^^~
พบกับ “City Hunter [กองปราบจิตป่วน]” ตอนต่อๆไปในปี 2555 นะคะ ^^~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
