ดนตรี ชีวิต ความรัก ความหวัง ความตาย (TK)

หลังซ้อมคนตรีเสร็จ (แต่โทโมะไม่มา)
เฟย์ : แก้วสู้ๆนะ อย่าท้อละกัน
แก้ว : จ้าาา
ณ ห้องนอนแก้วใจ
แก้วที่กำลังอ่านหนังสืออยู่จู่ๆก็มีคนเข้ามา
หวาย : นังแก้ว
แก้ว : หวาย! เธอมาบ้านฉันทำไม
หวาย : ถ้าไม่มีแกสักคนโทโมะก็จะคิดถึงฉันคนเดียว
เพี๊ย
หน้าของแก้วหันไปตามแรงฝ่ามือ
แก้ว : คิดว่ามีมือคนเดียวหรอ
เพื๊ย
แล้วโทโมะก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
โทโมะ : แก้ว! เธอทำอะไรน่ะ
หวาย : โอ๊ย ช่วยด้วยคะมันตบหวาย
แก้ว : ไม่จริงนะโทโมะ
โทโมะ : แก้ว ทำไมเธอทำแบบนี้
แก้ว : ฉันไม่ได้ทำนะ
หวาย : ไม่จริงคะมันโกหก
แก้ว : นังหวาย (แก้วยกมือจะต่อยแต่..)
เพี๊ย (โทโมะตบหน้าแก้ว!)
ทำให้แก้วล้มลงไปเพราะโรคหัวใจกำเริบอย่างหมดแรงและน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างสายเลือด
หวาย : ไปเหอะค่ะ สำออยที่สุด
สักพัก
เฟย์เปิดประตูเข้าห้องแก้ว
เฟย์ : แก้วเฟย์โทรไปทำไมแก้วไม่รั แก้ว! เป็นอะไร
ณ โรงพยาบาล
หมอ : คุณมีอะไรจะพูดหรือเปล่าครับคนไข้อยู่ได้ถึงวันนี้เป็นวันสุดท้าย
เฟย์ : ห๊ะ! คะๆ
ณ ห้อง 339
เฟย์ : แก้วทำใจให้สบายนะ T_T
แก้ว : ^ ^
ตืด... ตืด.... ตืด....
เฟย์ : แปปนะมีคนโทรมา
แก้ว : ^ ^
หน้าห้องแก้ว
เฟย์ : โหลว มีไรโมะ
โทโมะ : แก้วอยู่ไหน
เฟย์ : โรงบาลxxx
โทโมะ : เออบาย
เฟย์ : เอ้า
ในห้องแก้ว
เฟย์ : แก้วเดี๋ยวมีคนมาหานะ ฉันไปก่อนนะแก้ว บาย
แก้ว : ^ ^
สักพัก
โทโมะ : แก้ว แก้ว เป็นไรโมะขอโทษนะโมะเลิกกับหวายแล้ว
แก้ว : โมะ
โทโมะ : แก้วเป็นไรอะ
แก้ว : ร ร โรค หัว ใจ
โทโมะ : โถแก้วโมะรักแก้วนะ
แก้ว : ก ก แก้ว ม มีไร จ จะให้ (แล้วแก้วก็ชี้ของบนโต๊ะ)
แล้วโทโมะก็เปิดฟัง แล้วน้ำตาแห่งความเป็นลูกผู้ชายก็ไหลไปด้วย
โทโมะ : แก้วโมะรักแก้ว
แก้ว : ม มัน ส สาย ไป ล แล้ว
หญิงสาวผู้เป็นเพื่อนก็จากไปในที่สุด
--------------------------------------------END--------END-----------------------------------------------------------