สักวันเธอจะรู้ว่ารักใคร

โทโมะ  : ฉันไม่เอาดีกว่าว่ะ ฉันอยากให้เขารักฉันและเป็นของฉันทั้งตัวแล้วหัวใจ มากกว่า    

เขื่อน  :   พระเอกมาเลยนะมึงอ่ะ    

 โทโมะ:  ก็ข้าไม่ใช่ ตัวร้ายแบบแก่นิ เขาไม่รัก ก็ฉุด ปล้ำ นิ  

เขื่อน   :  นิ กูมาช่วยแก่ แต่ฉันรู้สึกว่าแก่เนีย ด่า ฉันนะ แทนที่จะขอบคุณ   

โทโมะ  :แม้ ก็ไง ขอบใจล่ะกันที่มาช่วยอ่ะ

เขื่อน: สู้ ๆ  นะๆโว๊ย       (พร้อมทั้งตบบ่าเพื่อน)

มาที่แก้วบ้าง

แก้วนั้นที่กำลังเลือกชุดที่บ้าน  อยู่ นั้น     แก้วก็ได้แต่เลือกแต่ไม่ถูกใจเท่าไร

แก้:ว  เอ๋เอาชุดไหนดีน๊า 

เหนื่องจาก ตอนนี้มีคนว้าวุ่นในใจจะทนเก็บคำ คำนั้นเอาไว้ได้นานเท่าไรไม่รู้เลย

(เสียงโทรศัพแก้วดังขึ้น)

แก้ว : ฮะโหล  แก้วพูดค่ะ

ป้อง:  แก้วเย็นนี้ว่างป่าว 

แก้ว : อื้ม ว่าง ค่ะ (  แต่ก่อนที่เธอจะตัดสิ้นใจบอก) นั้นเธอก็            รู้ว่าวันนี้เธอนัดกลับโทโมะไว้ แต่เธอเลือกที่จะไปกลับป้อง

ป้อง   :เดี๋ยว 4โมงเย็นพี่ไปรับนะ

แก้ว :ค่ะ    หลังจากว่างสายนั้น

ตายแล้ว  จะหาชุดไรดีเนีย   จนสุดท้ายเธอก็ได้ ตอนนี้เธอดูสวย เป็นสาวหวานมาก ชุดฟ้าอ่อนเดตรของเธอที่เหนือเขาไปหน่อย

แก้ว :  ตายแล้ว ลืมโทรบอกโทโมะนิน่า (  แก้วก็รีกดไปเบอร์เขาทันที)

 แก้ว:    ฮะโหล โทโมะ เรอ  คือแก้วจะบอกว่า วันนี้คงไปทานข้าวกับโทโมะไม่ได้แล้วล่ะ

โทโมะ: แก้วว่าไงนะ(  ในใจของโทโมะมนตอนนี้เหมือนมีคนมาเหยีบหัวใจด้วยซ้ำ)

แล้วทำไม แก้วยกเลิกล่ะ

แก้ว:  ก็พี่ป้องเข้าโทรมาหาด้วยแล้วช่วนไปเดตอีก

งันแค่นี้ก่อนนะ   แล้วแก้วนั่งก็รอป้อง

   ทางโทโมะ

หลังจากที่เขาวางสายไป เขาก็ แทบทำไรไม่ถูกเลยทีเดียว

สิ่งที่เขารอวันนี้มา ตื่นแต่เช้ามาลือกชุด เพราะเป็นครั้งแรกที่เขากับเธอไปทานข้าวสุดหรูด้วยกัน

แต่เธอเหมือนตัวทางขาดไป

เขื่อน : ไงไอโมะแก้วโทรตามให้แก่ไปรับเรอนี่ บ่าย2 เองนะ   ( เมือเห็นเขาคุยกับแก้ว)

โทโมะ :ป่าวลอกเขาโทรมายกเลิกวันนี้เฉยๆ   ( เขาพูดด้วยเศร้าใจ)

เขื่อน  :อ่าว ไงเป็น งันล่ะ   ( เพราะความอยากรู้ของเขื่อนเลยถาม)

โทโมะ: ก็เขามี ป้อง เขาไปทานข้าวแล้วด้วยไง   ( พูดพร้อมน่าเศร้าสุดๆ)

เขื่อน   : แล้วแก่จะเอาไงต่ออ่ะ   อุตสาตื่นแต่เช้า

โทโมะ  :ก็กูมันไม่ใช่คนที่แก้วแก้วรักนี่ หว้า  (   น้ำเสียงเขาตอนนี้เหมือนคนร้องไห้ไปแล้วด้วยซ้ำ)

เขื่อน: กูว่าสักวันอ่ะ แก้วจะรู้ว่าแก้วรักใครกันแน่ก็ได้ 

แล้วนี่แก่จะไปไหนอ่ะ   ( เขื่อนเห็นโทโมะนั้นหยิบกุญแจรถไป

โทโมะ :ไปบ้านแก้วโว๊ย

เขื่อน อ่าว ทิ้งกูว่างันแล้วไปทำไมมันว่ะแก้วก็ไม่ไปกับมันแล้วนี่หว้า

บ้านของแก้ว

แก้วนั้นก็โทรหาป้อง หลายรอบ แต่เค้าก็ไม่ยอมรับสักที

แก้ว: ทำไมไม่รับ น๊า เธอก็เดินวนไปวน มา  จนได้ยินเสียงรถ

 เธอยิ้มและคิดว่าเป็นรถของป้องแต่พอเห็นเธอกลับหายยิ้มทันทีเพราะเสียงรถนั้นเป็นโทโมะ

โทโมะ :ไงน่าเศร้า เชี้ยว ผิดหวังเรอที่ไม่ใช่ป้องอ่ะ

แก้ว :นี่ แล้ว มีไรล่ะ แก้วยกเลิกไปแล้วนะ

โทโมะ  :ก็แค่มาดูเฉยๆ ว่า เป็นไง 

แก้ว : เข้ามาก่อนสิ  เธอพูดพร้อมเปิดประตูให้

   โทโมะ :  เขายังไม่มารับเรอ    (  พอโทโมะนั่งลงก็ถามทั้นที)

แก้ว :ก็ใช่อ่ะ   ( แก้วนั้นก้มน่าผิดหวังเล็กน้อย)

แล้วแก้วก็โทรหาเขาอีก แต่ไม่รับสักที แต่มีโทโมะ อยู่ข้างๆ

โทโมะ : นี่น มัน  ทุ่มแล้วนะยังไม่มาอีก  เราว่าไปทานข้าวกันเถอะหิวแล้ว

แก้ว:  อื้มก็ ได้  แต่มื้อนี้ ฉันเลี้ยงนายนะๆๆ

โทโมะ   : (   ทำให้เขานั้นยิ้มออกว่ากับความน่ารักของเธอ )   ไม่เป็นไรฉันเลี้ยงเอง

แก้ว : แต่ฉันจะเลี้ยงนาย อ่ะ นายอยากกินล่ะ 

โทโมะ :อื้ม  อยากกิน  หูฉลาม  เป็ดปักกิ่ง 

แก้ว:  ok เลยปะ ไปกิน ชาย4บะหมี่เกี้ยวน่าปากซอยกัน   ( แล้วแก้วนั้นกีดึงมือเขาไป )