นิยายเพลง ใช่เธอ It’s you
8.1
itim
แชร์นิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสนามบิน PF is Real Airport << (โหะๆ กระแสเขาดัง 55 : สมองไรเตอร์ไปหมดแล้วว)
“เวลา 09:00 น.”
โอ๊ยย!! กว่าจะถึงไทย เฮ้ออ~ เล่นเอานั่งเซ็งถอนหายใจเป็นปลิดทิ้ง เอาไงละเนี่ย ..
“ยัยฟางง…!!!” เอ๊ะ เสียงใครนะ
ขวับบ !~ ผ่างง! O_o ..พอฉันหันไปปุป โอ๊ะโอ ใช่เลย..
“ยัยแก้วว..ยัยเฟย์ ..!!! (>///<)” ตึก ..ตึก ๆ.. ฉันรีบไปแล้วหายัยเพื่อนตัวแสบทั้งสอง แต่แล้วก็..
“ว๊ายย!!” ผลั่กก!! ตุ๊บบ!!..
……………….. ปัจจุบัน……………...
แหะ ๆ วิ่งสะดุดกระเป๋าตัวเองแล้วล้มลง นั่งก้นจ้ำเบ้าเลย เจ็บง๊ะ ฮือ ๆ (ToT) โอยย
“เป็นอะไรมั๊ยครับ ผมช่วยนะ (^^)” โอ๊ะ มีคนยื่นมือมาช่วยฉันอ่า อ๊าย(>~<) รู้สึกว่าเป็นผู้ชายซะด้วย เสียงหล่อเชียว..
“ฮึบ..ขะ..ขอบคุณค่ะ..คุณ.. เฮื๊อกก..!! (O[]o) ป๊อปปี้!!” ปะ..ป๊อปปี้..เขามาได้ยังไงกัน
“อื้ม ฉันเอง สวัสดี ฟาง (^^)”
“เอิ่ม.. อืม ดี..” พอฉันตั้งสติได้หลังจากอึ้งไปห้าวินาที ก็รีบชักมือออกและไม่ลืมที่จะเก็บของที่กระจัดกระจายให้เข้าที่ในกระเป๋าเดินทางอย่างเดิม
“ยัยฟาง ๆ ๆ แฮก ๆ โอย เหนื่อย วิ่งมาหาแกเนี่ย สุด ๆ” แก้วกับเฟย์วิ่งมาหาฉัน เอ๊ะ สองคนข้างหลังนั้น คุ้นๆนะ
“ไงฟาง จำฉันได้มั๊ย โทโมะ ไง นี่ไอ่เขื่อน (^^)” โอ๊ะ ! คู่กัดยัยเฟย์กับยัยแก้วนิ
“อ้อ อื้ม จำได้สิ ไม่ได้หายไปนานสักหน่อย แค่ 2 ปี เอง (^^)” ฉันพูด
“แต่ 2 ปีที่แกว่านั้น มันทำให้ใครบางคน คิดถึงคร่ำครวญหาแต่แกนะสิ” เฟย์
“ ช่าย !! ~ เขื่อนคุงเห็นด้วยกับเฟย์เย่ เนอะ ๆ ไอ่ป๊อป” เขื่อนพูดแล้วหรี่ตาไปทางป๊อปปี้
“ใครเหรอ เขื่อน(?)” ฉัน
“ก็ไอ่ปะ… อุ๊บ (;X)”
“เอิ่ม.. ฉันว่าฟางคงเหนื่อยกับการเดินทางแล้วนะ กลับกันเถอะ” ป๊อปรีบเอามือไปปิดปากเขื่อน พร้อมชวนกลับ
“อะ..อืม ๆ ก็ได้..” แล้วพวกเรา ก็เตรียมตัวเดินทางกลับ
“ลานจอดรถ”
“ แล้วฉันต้องไปรถใครเนี่ย..ใครมีตั้งสามคัน” โอย ..ลำบากจริง
“ป๊อป ไง(^^)” แก้ว
“อ่าว(?) ทำไมต้องเป็นป๊อปปี้ล่ะ.. ฉันไปกลับเขื่อนหรือโทโมะก็ได้นิ”
“ก็เพราะว่า..สองคนนี้ต้องไปทำธุระกับฉันแล้วยัยเฟย์นะสิ”
“ใช่ ๆ !!” เฟย์
“ฟาง..ไปกับป๊อปเถอะ สองคู่นั้นเขามีธุระจริง ๆ” ป๊อปปี้ ..
“อะ..อืม ๆ ๆ ก็ได้ ๆ”ฉันพูดติดรำคาญเล็กน้อย ก็ไม่ให้รำคาญได้ไงล่ะ เป็นเพื่อนกันแท้ๆยังทิ้งกัน(เขาติดธุระไม่ใช่เหรอ?)
“งั้นเราไปกันเถอะ ฟาง(^^)” ป๊อปปี้พูด ..พร้อมมือข้างขวาถือกระเป๋าเดินทางให้ฉัน มือข้างซ้ายจับมือฉัน..และสุดท้ายป๊อปส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้ฉัน..
.
.
รอยยิ้มที่ฉันรักไม่มีวันเปลี่ยน…และรักตลอดไป..
..
__________________________________________________________________
เย้ !! ในที่สุดก็ปิดเทอมแล้ววว .. - อาจจะสั้นไปนิดนึง ? แต่สัญญาพรุ่งนี้จะอัพต่อนะจ๊ะ
“เวลา 09:00 น.”
โอ๊ยย!! กว่าจะถึงไทย เฮ้ออ~ เล่นเอานั่งเซ็งถอนหายใจเป็นปลิดทิ้ง เอาไงละเนี่ย ..
“ยัยฟางง…!!!” เอ๊ะ เสียงใครนะ
ขวับบ !~ ผ่างง! O_o ..พอฉันหันไปปุป โอ๊ะโอ ใช่เลย..
“ยัยแก้วว..ยัยเฟย์ ..!!! (>///<)” ตึก ..ตึก ๆ.. ฉันรีบไปแล้วหายัยเพื่อนตัวแสบทั้งสอง แต่แล้วก็..
“ว๊ายย!!” ผลั่กก!! ตุ๊บบ!!..
……………….. ปัจจุบัน……………...
แหะ ๆ วิ่งสะดุดกระเป๋าตัวเองแล้วล้มลง นั่งก้นจ้ำเบ้าเลย เจ็บง๊ะ ฮือ ๆ (ToT) โอยย
“เป็นอะไรมั๊ยครับ ผมช่วยนะ (^^)” โอ๊ะ มีคนยื่นมือมาช่วยฉันอ่า อ๊าย(>~<) รู้สึกว่าเป็นผู้ชายซะด้วย เสียงหล่อเชียว..
“ฮึบ..ขะ..ขอบคุณค่ะ..คุณ.. เฮื๊อกก..!! (O[]o) ป๊อปปี้!!” ปะ..ป๊อปปี้..เขามาได้ยังไงกัน
“อื้ม ฉันเอง สวัสดี ฟาง (^^)”
“เอิ่ม.. อืม ดี..” พอฉันตั้งสติได้หลังจากอึ้งไปห้าวินาที ก็รีบชักมือออกและไม่ลืมที่จะเก็บของที่กระจัดกระจายให้เข้าที่ในกระเป๋าเดินทางอย่างเดิม
“ยัยฟาง ๆ ๆ แฮก ๆ โอย เหนื่อย วิ่งมาหาแกเนี่ย สุด ๆ” แก้วกับเฟย์วิ่งมาหาฉัน เอ๊ะ สองคนข้างหลังนั้น คุ้นๆนะ
“ไงฟาง จำฉันได้มั๊ย โทโมะ ไง นี่ไอ่เขื่อน (^^)” โอ๊ะ ! คู่กัดยัยเฟย์กับยัยแก้วนิ
“อ้อ อื้ม จำได้สิ ไม่ได้หายไปนานสักหน่อย แค่ 2 ปี เอง (^^)” ฉันพูด
“แต่ 2 ปีที่แกว่านั้น มันทำให้ใครบางคน คิดถึงคร่ำครวญหาแต่แกนะสิ” เฟย์
“ ช่าย !! ~ เขื่อนคุงเห็นด้วยกับเฟย์เย่ เนอะ ๆ ไอ่ป๊อป” เขื่อนพูดแล้วหรี่ตาไปทางป๊อปปี้
“ใครเหรอ เขื่อน(?)” ฉัน
“ก็ไอ่ปะ… อุ๊บ (;X)”
“เอิ่ม.. ฉันว่าฟางคงเหนื่อยกับการเดินทางแล้วนะ กลับกันเถอะ” ป๊อปรีบเอามือไปปิดปากเขื่อน พร้อมชวนกลับ
“อะ..อืม ๆ ก็ได้..” แล้วพวกเรา ก็เตรียมตัวเดินทางกลับ
“ลานจอดรถ”
“ แล้วฉันต้องไปรถใครเนี่ย..ใครมีตั้งสามคัน” โอย ..ลำบากจริง
“ป๊อป ไง(^^)” แก้ว
“อ่าว(?) ทำไมต้องเป็นป๊อปปี้ล่ะ.. ฉันไปกลับเขื่อนหรือโทโมะก็ได้นิ”
“ก็เพราะว่า..สองคนนี้ต้องไปทำธุระกับฉันแล้วยัยเฟย์นะสิ”
“ใช่ ๆ !!” เฟย์
“ฟาง..ไปกับป๊อปเถอะ สองคู่นั้นเขามีธุระจริง ๆ” ป๊อปปี้ ..
“อะ..อืม ๆ ๆ ก็ได้ ๆ”ฉันพูดติดรำคาญเล็กน้อย ก็ไม่ให้รำคาญได้ไงล่ะ เป็นเพื่อนกันแท้ๆยังทิ้งกัน(เขาติดธุระไม่ใช่เหรอ?)
“งั้นเราไปกันเถอะ ฟาง(^^)” ป๊อปปี้พูด ..พร้อมมือข้างขวาถือกระเป๋าเดินทางให้ฉัน มือข้างซ้ายจับมือฉัน..และสุดท้ายป๊อปส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้ฉัน..
.
.
รอยยิ้มที่ฉันรักไม่มีวันเปลี่ยน…และรักตลอดไป..
..
__________________________________________________________________
เย้ !! ในที่สุดก็ปิดเทอมแล้ววว .. - อาจจะสั้นไปนิดนึง ? แต่สัญญาพรุ่งนี้จะอัพต่อนะจ๊ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
