stop it หัวใจของฉันจะหยุดไว้ที่เธอ..เพียงคนเดียว!!

(จองเบ)
ขณะที่ผมกำลังจะไปเปิดล็อกเกอร์นั้น ก็มีผู้หญิงตัวสูงมาดักหน้าผมไว้
จองเบ:มีอะไร มิน!
มิน:ฉันชอบนาย!
จองเบ:แล้ว....?
มิน:เป็นแฟนกันมั๊ย
จองเบ:ฉันมีคนชอบอยู่แล้ว เสียใจด้วยมิน
มิน:นายชอบใคร!
จองเบ:พิม!!
มินน้ำตาเอ่อล้น แล้วไม่นานเธอก็ร้องไห้ออกมา
มิน:แต่พิมไม่ได้ชอบนาย
มินพูดพลางปาดน้ำตา
จองเบ:ฉันรู้.....แต่ฉันจะทำให้พิมกลับมาชอบฉันให้ได้
มิน:นายมันบ้า มีคนชอบแล้วยังเล่นตัวอีก ฮึก ฉันก็จะทำให้นายรักฉันให้ได้เหมือนกัน!!!
จองเบ:อย่าพยายามเลยมิน!
มิน:นายมันบ้าาาาาาา ที่สุดในโลก ฮืออออออออออออ
และมินก็ผลักผมแล้วเธอก็วิ่งปาดน้ำตาออกไป
(จบ....จองเบ)
จินนี่ที่แอบอยู่หลังเสาแถวนั้นกำหมัดแน่น พิมคงอ่อยจองเบสินะถึงทำให้จองเบชอบเธอถึงขนาดนี้  .............
เช้าวันรุ่งขึ้น
(พิม)
ฉันเดินมาโรงเรียนอย่างสบายใจเฉิบ เอ้ะ วันนี้อีตาบ้าจองเบไม่มาตามจิกฉันแล้วหรอ แปลกแฮะ ไม่ๆจะไปนึกถึงตาบ้านั่นทำไม ฉันเดินเข้าไปที่ห้องก็เห็นมินนั่งอยู่ฉันเลยเข้าไปนั่งข้างๆ
พิม:สะ.....
พึ่บ
ไม่ทันพูดจบมินก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางอื่น ยัยนี่โกรธอะไรอีกเนี่ยย
ฉันรีบเดินตามมินและไปคว้ามือมินไว้
พิม:เป็นอะไร
มิน:เปล่า
พิม:อย่าโกหกฉันน่ะมิน
มิน:เอ๊ะ เธอนี่ อย่ามายุ่งกับฉัน
พลั่ก
มินผลักฉันให้ล้มลง ท้องฉันจึงไปกระแทกกับเก้าอี้แถวนั้น
พิม:นี่!!มินฉันเจ็บน่ะ
มิน:สมน้ำหน้า!
พิม:เธอไม่เคยเป็นแบบนี้!!
มิน:แล้วยังไงหล่ะ เธอไปอ่อยจองเบใช่มั๊ย ถึงทำให้จองเบรักเธอหัวปักหัวปำแบบนี้เขาไม่ยอมแม้แต่มองฉันเธอมันเพื่อนทรยศ เธอมันไม่ใช่เพื่อนฉัน!!! ฮือออ ฮืออออ
พิม:ไม่จริงน่ะมิน ฉันไม่เคยไปอ่อยใครและฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบจองเบ
มิน:ฉันไม่เชื่อ!!
พิม:มิน!!
ฉันลุกขึ้นและคว้าแขนมิน อย่างโกรธ
มิน:หึ! เธอมันก็เป็นเพื่อนที่หักหลัง เธอเลวมาก!!
พิม:มากไปแล้วน่ะมิน!!
มิน:อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!
เพี๊ย พลั่ก
มินตบหน้าฉันแล้วก็ผลักฉันอย่างไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น
ฉันนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น ทำไม เพราะนายคนเดียวเลยจองเบ เพราะนายคนเดียว!!!
จองเบ:พิม เป็นอะไรหรือเปล่า
นั่นไงตายยากจริงๆเลยน่ะ พูดถึงก็มาเลย หึ!
พิม:ฉันไม่ได้เป็นอะไรอย่ามายุ่ง!!!!
จองเบ:ไม่จริงฉันเห็นเธอร้อง
จองเบกระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น ตัวฉันเลยเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขาพอดี
พิม:ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะคนชั่ว
ฉันตีและทุบแผ่นอกอันกว้างของเขาแต่ไม่เป็นผลอะไรเลย เขาเอามือมาลูบผมฉันเหมือนปลอบใจ
จองเบ:โอ๋เอ๋ อย่าร้องไห้เลยน่ะคนดี ฉันเห็นเธอทุกข์ทีไรฉันเศร้าไปด้วยทุกที
จองเบพูดพลางโยกเยกพลาง
พิม:กรี๊ดดดดด ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันดีดดิ้น และตีทุบเขายังไง เขาก็ไม่ปล่อยเลย
แผละ
เหมือนเสียงของหล่นพอหันไปทางต้นเสียงก็เห็นจินนี่ทำหนังสือตกและมองพวกเราด้วยความตกใจ ฉันกับจองเบจึงรีบผละกันทันที
พิม:ไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นน่ะจิน
จินนี่:เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันเข้าใจดีแล้ว
จินนี่ร้องไห้ออกมาแล้วหันหลังวิ่งไปปาดน้ำตาไป ฉันจึงรีบวิ่งไปดักหน้า
พิม:เธอเข้าใจผิดน่ะ
จินนี่:หึ! เข้าใจผิดงั้นหรอ คาหนังคาเขาขนาดนั้น ฉันเข้าใจผิดหรอพิม!!!!!
เพี๊ยะ
จินนี่ฟาดฝ่ามือขาวๆของเธอลงบนแก้มฉัน ฉันรู้สึกแสบไม่น้อยไปกว่าที่มมินตบ นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แล้วจินนี่ก็วิ่งไป
ฉันหันกลับไปหาจองเบแล้วมองด้วยสายตาโกรธแค้น
พิม:ฉันเกลียดนาย ฮึก เกลียดที่สุดในโลก ฮึก จำไว้ ฮืออออออออ
ฉันเลยวิ่งออกมาจากจองเบ