stop it หัวใจของฉันจะหยุดไว้ที่เธอ..เพียงคนเดียว!!

(จองเบ)

ขณะที่ผมกำลังจะไปเปิดล็อกเกอร์นั้น ก็มีผู้หญิงตัวสูงมาดักหน้าผมไว้

จองเบ:มีอะไร มิน!

มิน:ฉันชอบนาย!

จองเบ:แล้ว....?

มิน:เป็นแฟนกันมั๊ย

จองเบ:ฉันมีคนชอบอยู่แล้ว เสียใจด้วยมิน

มิน:นายชอบใคร!

จองเบ:พิม!!

มินน้ำตาเอ่อล้น แล้วไม่นานเธอก็ร้องไห้ออกมา

มิน:แต่พิมไม่ได้ชอบนาย

มินพูดพลางปาดน้ำตา

จองเบ:ฉันรู้.....แต่ฉันจะทำให้พิมกลับมาชอบฉันให้ได้

มิน:นายมันบ้า มีคนชอบแล้วยังเล่นตัวอีก ฮึก ฉันก็จะทำให้นายรักฉันให้ได้เหมือนกัน!!!

จองเบ:อย่าพยายามเลยมิน!

มิน:นายมันบ้าาาาาาา ที่สุดในโลก ฮืออออออออออออ

และมินก็ผลักผมแล้วเธอก็วิ่งปาดน้ำตาออกไป

(จบ....จองเบ)

จินนี่ที่แอบอยู่หลังเสาแถวนั้นกำหมัดแน่น พิมคงอ่อยจองเบสินะถึงทำให้จองเบชอบเธอถึงขนาดนี้  .............

เช้าวันรุ่งขึ้น

(พิม)

ฉันเดินมาโรงเรียนอย่างสบายใจเฉิบ เอ้ะ วันนี้อีตาบ้าจองเบไม่มาตามจิกฉันแล้วหรอ แปลกแฮะ ไม่ๆจะไปนึกถึงตาบ้านั่นทำไม ฉันเดินเข้าไปที่ห้องก็เห็นมินนั่งอยู่ฉันเลยเข้าไปนั่งข้างๆ

พิม:สะ.....

พึ่บ

ไม่ทันพูดจบมินก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางอื่น ยัยนี่โกรธอะไรอีกเนี่ยย

ฉันรีบเดินตามมินและไปคว้ามือมินไว้

พิม:เป็นอะไร

มิน:เปล่า

พิม:อย่าโกหกฉันน่ะมิน

มิน:เอ๊ะ เธอนี่ อย่ามายุ่งกับฉัน

พลั่ก

มินผลักฉันให้ล้มลง ท้องฉันจึงไปกระแทกกับเก้าอี้แถวนั้น

พิม:นี่!!มินฉันเจ็บน่ะ

มิน:สมน้ำหน้า!

พิม:เธอไม่เคยเป็นแบบนี้!!

มิน:แล้วยังไงหล่ะ เธอไปอ่อยจองเบใช่มั๊ย ถึงทำให้จองเบรักเธอหัวปักหัวปำแบบนี้เขาไม่ยอมแม้แต่มองฉันเธอมันเพื่อนทรยศ เธอมันไม่ใช่เพื่อนฉัน!!! ฮือออ ฮืออออ

พิม:ไม่จริงน่ะมิน ฉันไม่เคยไปอ่อยใครและฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบจองเบ

มิน:ฉันไม่เชื่อ!!

พิม:มิน!!

ฉันลุกขึ้นและคว้าแขนมิน อย่างโกรธ

มิน:หึ! เธอมันก็เป็นเพื่อนที่หักหลัง เธอเลวมาก!!

พิม:มากไปแล้วน่ะมิน!!

มิน:อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!

เพี๊ย พลั่ก

มินตบหน้าฉันแล้วก็ผลักฉันอย่างไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น

ฉันนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น ทำไม เพราะนายคนเดียวเลยจองเบ เพราะนายคนเดียว!!!

จองเบ:พิม เป็นอะไรหรือเปล่า

นั่นไงตายยากจริงๆเลยน่ะ พูดถึงก็มาเลย หึ!

พิม:ฉันไม่ได้เป็นอะไรอย่ามายุ่ง!!!!

จองเบ:ไม่จริงฉันเห็นเธอร้อง

จองเบกระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น ตัวฉันเลยเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขาพอดี

พิม:ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะคนชั่ว

ฉันตีและทุบแผ่นอกอันกว้างของเขาแต่ไม่เป็นผลอะไรเลย เขาเอามือมาลูบผมฉันเหมือนปลอบใจ

จองเบ:โอ๋เอ๋ อย่าร้องไห้เลยน่ะคนดี ฉันเห็นเธอทุกข์ทีไรฉันเศร้าไปด้วยทุกที

จองเบพูดพลางโยกเยกพลาง

พิม:กรี๊ดดดดด ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆ

ฉันดีดดิ้น และตีทุบเขายังไง เขาก็ไม่ปล่อยเลย

แผละ

เหมือนเสียงของหล่นพอหันไปทางต้นเสียงก็เห็นจินนี่ทำหนังสือตกและมองพวกเราด้วยความตกใจ ฉันกับจองเบจึงรีบผละกันทันที

พิม:ไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นน่ะจิน

จินนี่:เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันเข้าใจดีแล้ว

จินนี่ร้องไห้ออกมาแล้วหันหลังวิ่งไปปาดน้ำตาไป ฉันจึงรีบวิ่งไปดักหน้า

พิม:เธอเข้าใจผิดน่ะ

จินนี่:หึ! เข้าใจผิดงั้นหรอ คาหนังคาเขาขนาดนั้น ฉันเข้าใจผิดหรอพิม!!!!!

เพี๊ยะ

จินนี่ฟาดฝ่ามือขาวๆของเธอลงบนแก้มฉัน ฉันรู้สึกแสบไม่น้อยไปกว่าที่มมินตบ นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แล้วจินนี่ก็วิ่งไป

ฉันหันกลับไปหาจองเบแล้วมองด้วยสายตาโกรธแค้น

พิม:ฉันเกลียดนาย ฮึก เกลียดที่สุดในโลก ฮึก จำไว้ ฮืออออออออ

ฉันเลยวิ่งออกมาจากจองเบ