Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

                 เช้าวันรุ่งขึ้น วันนี้ทั้งหมดต้องกลับกันแล้ว ไม่กลับได้ยังไงล่ะ? ก็พรุ่งนี้มันวันเปิดเรียนนี่นา!
“เออ....ยัยแก้วเมื่อคืน....”
“ยัยเฟย์เร็วๆเรือจะออกแล้ว แล้วขนมนะจะขนกลับหมดเลยหรือไง?”แก้วส่ายหน้าเอือมๆกับเพื่อนรักโดยที่เฟย์ยังไม่ทันจะพูดอะไรจบ ถูกขัดนิดเดียวก็ลืมเสียแล้ว
“อ่า...มันอร่อยนี่นา^^;”
“จะยืนหน้าบานอีกนานไหม?ยัยเฟย์ ถ้าเธอจะไม่กลับก็อยู่ซะทีนี่ไปเลย!”ป๊อปปี้โวยวายยกใหญ่ ทำเอาเฟย์หน้ายู่ด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะก้าวฉับๆขึ้นเรือทันที!
 
 
                         ไอ่ป๊อปขี้บ่น!!!ยี้ๆๆๆ><
 
 
“พี่ครับ!ออกเรือเลย....”โทโมะสั่งการทันทีเมื่อเห็นว่าทุกคนขึ้นครบแล้ว  เฟย์กับป๊อปปี้ที่ถกเถียงกันอยู่นานเรื่องที่เฟย์หอบขนมมากมายกลับมา แล้วมีหรือที่เฟย์จะยอม ฝีปากร้ายพอกันทั้งคู่!คงจะมีคนยอมอยู่หรอก!!
                        แก้วเห็นว่าทั้งคู่คงไม่หยุดทะเลาะกันง่ายๆแน่ จึงเลี่ยงมานั่งอีกมุมนึงของเรือแทน
 
 
                   ทะเล.....สวยจริงๆ^^
 
 
                     ลมทะเลเอื่อยๆพัดผ่านผิวหน้า แก้วหลับตาลงอีกครั้งพลางฟังเสียงคลื่นอย่างสุขใจก่อนที่จู่ๆใบหน้าหวานจะแดงซ่านขึ้นอย่าไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเพราะ.....
“เจ็บมั๊ย?”เสียงกระซิบข้างหูทำเอาแก้วขนลุกซู่จนต้องรีบลืมตา เมื่อเห็นว่าคนพูดอยู่ด้านหลัง......แก้วถึงกับทำตัวไม่ถูก
 
 
                             บ้าเอ๊ย! ให้ตายสิ
 
 
“อะ...อะไร?”
“ขอโทษนะ...ถ้ามันจะเจ็บขนาดนั้น”คำพูดชวนขนลุกของเขาทำเอาแก้วถึงกับนั่งไม่ติด
“อย่าพูดนะ.....ละ....ลืมมันซะ!”มือบางยกขึ้นปิดปากเขาทันทีอีก่ายหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างไม่แยแส!
“ไม่ลืม!! เพราะว่า....มันเร่าร้อนสุดๆ ฮ่าๆๆ”ร่างบางเบิกตากว้างกับคำพูดที่ชวนโดนตบนั้น!
 
 
                  พูดจาน่าเกลียดที่สุด!!!><
 
 
“ไอ้บ้า!!!นายนี่มัน....”แก้วชี้หน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง แต่ถูกเขาคว้างับนิ้วหน้าตาเฉย!  เรียวลิ้นไล้เลียอย่างอย่างกลั่นแกล้งพอให้แก้วได้อาย  ร่างบางรีบชักมือกลับแต่ก็ถูกเขารั้งไว้เช่นกัน!!
“จะทำอะไร?...ปล่อยนะ!!”
“ตกลง...เดินไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวชั้นจะอุ้มเธอเอง^^”
“ชะ...ชั้นไหว อย่านะ...อย่าเข้ามานะ....เพราะถ้านายเข้ามา....”ร่างบางขู่อาฆาตยังไม่ทันที่จะจบประโยคก็ถูกเขาท้วงจนรู้สึกนึกย้อนไปถึง...เรื่องเมื่อคืน!
“ทำไม?...ถ้าชั้นเขาไป....เธอจะเจ็บเหรอ?ฮะๆ”
 
 
                      กรี๊ดดด><ชั้นไม่ได้หมายถึง...เข้ามา...แบบนั้น!!!!!
 
 
“อ๊ากกก  ไอ้บ้าหยาบคาย นายมันหยาบคาย!!!”
“เปล่าซะหน่อย....อย่าลืมสิ ว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันเปลี่ยนไปแล้ว...แก้วใจ!”สิ้นคำของร่างสูงริมฝีปากหนาก็กดจูบหนักหน่วงลงมาทันที ร่างบางที่ตั้งรับไม่ทันบวกกับแรงที่เหลือน้อยเต็มที!จึงไม่สามารถคัดค้านเขาได้!
“อื้อ...ฮึก”แก้วรวบรวมแรงงทั้งหมดผลักโทโมะออก อีกฝ่ายหัวเราะสะใจเล็กๆก่อนจะเอื้อมไปเช็ดมุมปากให้อีกฝ่ายที่นั่งจ้องเขาตาเขม็ง
“ยัยแก้วววววววว!!!!!”เสียงปรี๊ดปร๊าดของเฟย์ดงมาแต่ไกล โทโมะยู่หน้าอย่างเซ็งๆเมื่อเห็นว่ามีตัวปัญหามาคอยก่อกวน
 
 
                         ยัยหัวหอมนี่!เดี๋ยวจับถ่วงน้ำซะดีมั้ง?!!
 
 
“หะ....อะไรยัยเฟย์?เรียกซะดังเชียว!”
“อ้าว?โทโมะนายอยู่นี่เองเหรอ?แล้วทำไมมาอยู่กับแก้วล่ะ”เฟย์ยิงคำถามทันที
“ชั้นจะอยู่ตรงไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบหา....?!!”
“แล้วชั้นว่าอะไรหรือยังหา.....?!!”เฟย์เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่เฟย์จะลากแก้วไปอยู่ด้วยเนื่องจากถ้าอยู่กับป๊อปปี้คงไม่วายที่จะทะเลาะกันอีก....ร่างสูงมองตามอย่างเสียดาย
 
 
                  ยัยเฟย์!!!มาเอาแมวน้อยของฉันไป ยัยบ้า!!!-*-
 
 
               ทั้งหมดเดินทางกลับมายังบ้านพักของแต่ละคน  ร่างสูงเดินมาส่งแก้วที่บ้านเช่นเคยเหมือนทุกวัน เมื่อเห็นว่าลูกสาวสุดที่รักกลับมาคนเป็นแม่ก็โผเข้าหาทันที!
“ยัยแก้วกลับมาแล้วเหรอลูก...ตาโทโมะพายัยแก้วไปคราวนี้เกรียมมาเชียวนะ...ไปเที่ยวที่ฟาร์มกันเหรอลูก?^^”
“ครับ!พอดีหนีสงกรานต์ไปกันนะครับ ขอโทษคุณน้านะครับที่พาแก้วไปเสีย.....”
           ร่างบางหันควับมองตาขวางทันทีกับความลับที่เกือบถูกเขาเปิดเผย ร้อยทั้งร้อยไม่มีแม่คนไหนหรอกที่จะยอมรับกับเรื่องนี้ได้ง่ายๆ!
 
 
                    วันหลังจะเอาเข็มกับเย็บปากซะเลย!!!
 
 
“เสีย?...เสียอะไรเหรอ?”
“เอ่อ...เสียเวลานะครับ แฮ่ๆงั้นไม่มีอะไรแล้วผมกลับบ้านก่อนนะครับ”ร่างสูงไหลไปตามน้ำแก้วโล่งใจไปเปราะหนึ่ง
“อ้าว?แล้วเราไม่อยู่ทานข้าวก่อนเหรอ?น้าทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย”แม่ของแก้วเอ่ยถาม แต่กลับถูกขัดขึ้นเสียก่อน
“โทโมะ!เขาทานมาแล้วละแม่ อย่าห่วงเล้ย ไปเถอะแก้วหิวแล้ว”ร่างบางรบเร้าผู้เป็นแม่ อีกฝ่ายมองเชิงตำหนิลูกสาว
“ยัยแก้ว!”
“ครับคุณน้า ผมทานมาแล้ว ตั้งแต่เมื่อคืน!!!.....ยังอิ่มอยู่เลยครับ”ร่างสูงยักคิ้วให้แก้วเป็นเชิงล้อเลียน อีกฝ่ายถลึงตาใส่แทบคลั่งที่เขาพูดขากำกวม ทั้งๆที่เห็นว่าแม่ก็ยืนอยู่ตรงนี้!!
“โฮ...แสดงว่ากับข้าวนี้ต้องอร่อยแน่ๆ เราถึงได้อิ่มค้างขนาดนี้ ฮะๆ”
“ใช่ครับ!หวานมาก....หวานทุกเมนูเลย....”ร่างสูงไล้สายตามองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างล้อเลียน จนแก้วโกรธแทบคลั่งอยากจะฉีกเนื้อเขาเสียเหลือเกิน!
 
 
 
                           หวาน!ไอ้บ้า นายพูดบ้าอะไร!!!!!><
 
 
“กับข้าวอะไรของเรานะฮึ!ถึงได้หวานขนาดนั้นปกติเราทานรสจัดไม่ใช่เหรอ?”
“มะ...ไม่มีอะไรหรอกแม่!เราเข้าบ้านกันเถอะ”ร่างบางตัดบทสนทนาทันที ก่อนจะดันหลังคนเป็นแม่เข้าบ้านไป
.
.
.
.
 
                     เช้ารุ่งขึ้นแก้วเตรียมตัวไปเรียนตามปกติ  แต่ไอ้ที่ไม่ปกติเห็นจะเป็นหัวใจละมั่ง  เมื่อพิมเอาแต่ดึงโทโมะไปอยู่ด้วย ไอ้ลำพังเรื่องแค่นั้นแก้วก็ไม่เคยถือสาอะไรอยู่แล้ว....ถ้าไม่ติดที่ว่าผู้ชายมันเล่นด้วยนะสิ!
“พิม  ชั้นคิดถึงเธอเหมือนกันนั้นแหละ  ตั้ง 7วัน ใครล่ะจะไม่คิดถึงสาวสวยอย่างเธอ”โทโมะเอ่ยเสียงหวาน จงใจที่จะให้ใครบางคนได้ยิน!
“แต่โทโมะ!ไม่ยอมชวนพิมไปเที่ยวบ้างเลย ชวนแต่ยัยแก้ว ยัยเฟย์ แล้วก็นายป๊อปนะ มันน่าน้อยใจจริงๆ!”พิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเง้างอนจนโทโมะต้องรีบโอ่  แก้วมองตามอย่างไม่พอใจนิดๆ  และตามด้วยความเจ็บใจอย่างถึงที่สุด!
“ใครว่าละ ยัยพวกนั้นนะขอตามชั้นมาเองต่างหาก ใจจริงชั้นอยากจะชวนเธอไปด้วย ถ้าไม่ติดที่ว่ามีก้างขวางคออยู่เยอะแยะ!”ร่างสูงแสยะยิ้มพร้อมปลายตามองมาทางแก้ว จนอีกฝ่ายต้องรีบหันหน้าหนีเพื่อเก็บอาการ....ที่เขาเรียกกับว่า......เสียใจ!!!!
 
 
                               เออ!ชั้นผิด....แล้วทำไม?ชั้นต้องเจ็บด้วย! ไม่ได้แคร์ซะหน่อย!!!
 
               หลังจากชั่วโมงนั้นทั้ง 2 ก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย....จนกระทั้งกลับบ้านก็ตาม!
 
.
.
.
 
 
 ร่างบางนั่งอยู่หน้าคอมเครื่องโปรด แอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย กลัวว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาอีกครั้ง!
 
 
         สาธุ!ให้ชั้นได้นอนอย่างสงบๆเถอะ! เฮอะ!แต่นายคงไม่มาหรอก ป่านนี้คงนอนฝันหวานถึงพิมไปแล้ว!
 
 
 
              ร่างบางถอนหายใจโล่งอก เมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้ามพบว่าปิดไปหมดแล้ว คงจะหลับไปแล้วล่ะ....
“ฮ้า~สบายใจจัง”แก้วพูดขึ้นลอยๆกับตัวเองเบาๆอย่างสบายใจ
“.......”
“อื้อๆๆๆ!!!”ร่างบางดีดดิ้นเมื่อถูกมือหนาปิดปากก่อนจะลากไปแล้วเหวี่ยงลงบนเตียงทันที
“ฮ่าๆสบายใจอะไรหรอ?สาวน้อย”ทันทีที่เห็นว่าเจ้าตัวเป็นใครแก้วก็เตรียมจะด่าทันที แต่ต้องหยุดไว้เพราะถ้าเกิดคนในบ้านได้ยินจะเป็นรื่อง!
“เข้ามาทำไม?”น้ำเสียงเฉยชาจนโทโมะรู้สึกได้
“เธอคิดยังไงที่ชั้นกับพิมอยู่ด้วยกันวันนี้!”
“ไม่รู้สึก!”
“ไม่เสียใจหน่อยเหรอ...สามีเธอทั้งคนเลยนะ”
“นายไม่ใช่!”
“รู้สึกเจ็บ!บ้างหรือเปล่า?”ได้ผล ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาเขาอย่างห้ามไม่ได้ อีกฝ่ายรู้ทันทีว่าถามจี้ใจดำเข้าเต็มๆ
“เจ็บ....เหรอ?....คงงั้น”ร่างบางเหม่อลอยจนเผลอตอบคำถามเขาไป ทำเอาอีกฝ่ายยิ้มกว้างทันที
“มันไม่มีเสียงใช่ไหมล่ะ?ชั้นเลยไม่ได้ยินฮะๆที่รัก....หึงฉันเหรอ”
“ปะ...เปล่านะ!เปล่าๆๆๆ”
“อย่าปฏิเสธสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกเลยเด็กน้อย ถ้าเธอหึงฉัน ทีหลังอย่าทำให้ชั้นหึงเหมือนเมื่อตอนกลางวัน!”
“ไม่!ชั้นไม่หึงนาย ไม่ได้เจ็บด้วย!”ร่างบางส่ายหน้าพัลวันก่อนจะถูกเขากดไหล่ให้นอนราบลงอีกครั้ง พร้อมทั้งเอ่ยประโยคที่ทำเอาคนฟังเสียวสันหลังวาบ!
“ถ้าความเจ็บคงเธอมันไม่มีเสียง......แล้วถ้าอยู่บนเตียงล่ะ?จะเจ็บไหม....มันจะทำให้ชั้นได้ยินบ้างไหม?”ร่างสูงกลั้วหัวระในขณะที่แก้วได้แต่..................
“ชั้นอยากได้ยินเสียงนั้น....เหมือนตอนที่เรา....อยู่บนหาด!!!”
 
 
                   อ๊ากกกกก>O<  เสียง? ไม่นะ...ชั้นไม่ได้ร้องแบบนั้น!!ไม่!!!!!
 
...............................................................................................................................................
 
ถ้ามันไม่สนุกยังไง? ไรเตอร์ขอโทษล่วงหน้านะ
เพราะตอนนี้แทบไม่มีเเรงพิมพ์แล้ว ไรเตอร์เฮิร์ตT^T
แต่....ไม่สนหรอก ฮ่าๆๆๆๆ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไรเตอร์จะแต่งต่อไป เอาให้มันรู้กันไป !!!!
เพราะอะไรไม่รู็้h.....รู้อย่างเดียวคือ  ถ้าไม่ใช่TK ก็ไม่เอาทั้งนั้น!!!!!<<<ไรเตอร์ไม่ได้เพ้อนะ แต่2 วันนี้ไม่มีกำลังใจจะเรียนเลย  นั้นแหละแต่ก็ยังไม่แคร์ต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ>O< ฝันดีนะทุกคน จุ๊บ~