Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

 
         เลิกเรียนตอนเย็น  เป็นปกติอยู่แล้วที่แก้วจะต้องกลับบ้านกับโทโมะ ไม่ใช่อะไรหรอก ไม่ได้ขอร้องให้ไปส่งเลย เพียงเพราะว่าบ้าเราอยู่ติดกันก็แค่นั้น!เขาเลยอาสาไปส่ง ในฐานะ...เพื่อนสนิท!
 
 
                                 เฮอะ!ถ้ามันลำบากมากนัก ไว้ชั้นจะกลับเอง!!!
 
 
“เก็บของเสร็จหรือยังเนี่ย? นานจริงๆ!”ร่างสูงบ่นเป็นหมีกินน้ำผึ้งในขณะที่นั่งรอร่างบางเก็บของ
 
 
                                          ช่วยสักนิดก็ไม่มี! แมนมาก!
 
 
 
“กลับไปก่อนก็ได้นะ ไม่ได้ว่าอะไร!”ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชด ไม่ค่อยพอใจเสียเท่าไหร่ อีกฝ่ายรู้ดีว่าเขาคงพูดมากเกินไป จึงรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่
 
“เอ่อ....ขอโทษๆชั้นแหย่เล่นหรอกน่า....ป่ะๆ เสร็จแล้วเรากลับบ้านกัน!^__^”
 
“ไม่ต้อง ชั้นจะกลับเอง!”
 
“ยัยแก้ว!”
 
“อะไร?”
 
“เปล่าๆ นี่อย่างอนไปหน่อยเลยคุณเพื่อน!”ร่างบางชะงักกึกลงกับคำว่า เพื่อน รู้สึกใจมันโหวงๆยังไงชอบกล หรือเพียงเพราะว่าไม่อยากได้ยินก็ไม่อาจทราบได้!
 
“ก็ได้ๆ นายลงไปรอข้างล่างแล้วกัน เดี๋ยวตามไป”ร่างบางเอ่ยปากไล่ อีกฝ่ายยิ้มแป้นก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย ร่างบางส่ายหัวน้อยๆเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะเก็บของต่อจนเสร็จ
.
.
.
                   ทางด้านโทโมะที่ลงมารอแก้วด้านล่างพร้อมกับมอเตอร์คันเก่งคู่ใจ
 
 
                                   เมื่อไหร่จะลงมานะ....ยัยตัวแสบ>__<
 
 
 
“โทโมะ!^^”เสียงเล็กใสเอ่ยเรียกจนเขาต้องรีบหันไปดูเพียงเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนรัก เท่านั้นเอง!
 
“แก้....เอ่อ....พิม^^”
 
“ไปส่งเราหน่อยสิ พอดีว่าวันนี้คนขับรถที่บ้านพิมลากลับบ้านนะ ได้หรือเปล่า?><”น้ำเสียงอ่อนหวานบวกกับแววตาเดียงสาทำเอาคนใจอ่อนอย่างโทโมะตอบรับไปอย่างเสียมิได้
 
“อะ....เอ่อ...งั้นก็ได้”ไม่รอช้า พิมรีบกระโดขึ้นมอเตอร์ไซค์ของโทโมะทันทีและเป็นจังหวะที่แก้วเดินลงมา  ความรู้สึกจี๊ดๆบริเวณหน้าอกข้างซ้าย  เป็นเพราะอะไรกัน มันเป็นเพราะอะไร?!  แก้วเดินยิ้มฝืดๆพลางเอ่ยทักทายพิม
 
“อ้าวพิม? หวัดดี”
 
“หวัดดีแก้ว><”
 
“โทโมะ!นายไปส่งพิมเหรอ?งั้นเดี๋ยวชั้นกลับก่อนนะ แก้วไปก่อนนะพิม^^”ร่างบางตัดบทด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย อาการที่เก็บซ่อนเอาไว้ กลัวจะถูกเก็บไม่อยู่  ทางที่ดีควรรีบออกมาจากตรงนั้น!
 
“เดี๋ยวสิ!ชั้นไปส่งพิมก็จริง....แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องกลับคนเดียว!มานี่!”
 
“ว้ายยย!!><”ร่างสูงฉุดข้อมือแก้วเอาไว้พร้อมกระชากเข้าหา  มือหนารั้งตัวแก้วให้นั่งพิงกับอกกว้างของตัวเอง นั่ง...ด้านหน้าของมอเตอร์ไซค์!
 
 
      
              อ๊ากกก!>[___]<  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ชั้นนั่งหน้า บ้าๆๆ!โทโมะ มันบ้าไปแล้ว!!!
 
 
 
“โทโมะ!ทำบ้าอะไร ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ!”ร่างบางร้องโวยวายแต่ถูกร่างสูงค่อมตัวไว้
 
“ไม่ปล่อย กลับบ้านกันดีกว่า^^”ทันทีที่วงล้อของมอเตอร์ไซค์ขับเคลื่อน ทุกสายตาต่างจดจ้องมาที่คนทั้ง 3 อย่าง.....
 
“เฮ้ย!นั่นมันยัยแก้วนี่หว่า?  แล้วพิม....แล้ว..ฮะๆๆฮ่าๆๆเขินแทนยัยแก้วว่ะพวกเรา”ป๊อปปี้หันไปหัวเราะร่วนๆกับเพื่อนๆทันที 
 
“โอ้!เพื่อนชั้น น่ารักอ่ะ^O^”เฟย์หันมายิ้มร่า พลางบิดตัวเขินไปมาจนป๊อปปี้อดแซวไม่ได้
 
“ยัยเฟเย่ เธอไม่ได้เป็นแก้วซะหน่อย เพ้ออยู่ได้!”
 
“ป๊อปปี้!! T^T”
.
.
.
.
          ระหว่างที่รอไฟเขียวจากสัญญาณจราจร คนนั่งด้านหลังอย่างพิม แทบจะถูกลืมไปชั่วขณะ  พิมนั่งหน้าง้ำอย่างไม่พอใจ!
 
 
                                       แกสิต้องเป็นส่วนเกิน ยัยแก้ว!ไม่ใช่ชั้น!!
 
 
 
“โทโมะ!ร้อนมั๊ย อะนี่ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อหน่อยนะ^^”พิมยิ้มหวานพลางเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อให้ร่างสูงแต่เขา...
 
“ขอบคุณนะพิม เดี๋ยวเราเช็ดเองดีกว่า!”ร่างสูงรับผ้าเช็ดหน้าสีชมพูจากพิมมา แต่แทนที่เขาจะเช็ดเหงื่อให้ตัวเอง...
 
“ร้อนป่ะ?^^”ร่างสูงเอ่ยถามคนนั่งด้านหน้าพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าของพิมซับเหงื่อให้อย่างเบามือ คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก รู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นขงหัวใจ ที่ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
 
“มะ...ไม่ร้อน!”ร่างบางเบือหน้าหนีเล็กน้อย ในขณะที่พิมมองตามอย่างแค้นใจ แค้นใจจริงๆ!
 
 
                  
                                        นังแก้ว!ชั้นเกลียดแก เกลียดแก!
 
 
.
.
.
            หลังจากส่งพิมเสร็จทั้งคู่ก็พากันเดินทางกลับบ้านทันที  รั้วบ้านที่ติดกันเลยทำให้ทั้งแก้วและโทโมะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก รู้จักกันจนถึงทุกวันนี้!
 
“ฝันดีนะ ลูกแมว^^”ร่างสูงชะโงกหน้าจากหน้าต่างฝั่งตรงข้ามในขณะที่แก้วนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ อีกฝ่ายเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะตะโกนกลับ
 
“ยังไม่นอน มันเพิ่ง 2 ทุ่มย่ะ!”
 
“นั่นสิ! ยังไม่นอนดีกว่า”ว่าแล้วร่างสูงก็หายกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ฝั่งตรงข้ามมองตามอย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันหลับมาสนใจเกมส์ในคอมพิวเตอร์ของตัวเองต่อ
 
ฟึบ!
 
           เสียงเหมือนวัตถุขนาดใหญ่ตกลงพื้นดังขึ้น นอกระเบียงห้องของแก้ว จนเจ้าตัวชักหวั่นๆกลัวจะเป็นขโมย ในเมื่อหันไปมองบ้านฝั่งตรงข้ามอีกฝ่ายก็ปิดไฟเข้านอนไปเสียแล้ว  แก้วค่อยๆลุกขึ้นในมือคว้าไม้เบสบอลในห้องนอนขึ้นอย่างระมัดระวังตัวเผื่อเป็นโจร จะได้ฟาดให้ดิ้นเสียเลย
 
 
                                       เข้ามาสิ!แก้วจะฟาดให้หันแบะเลย!
 
 
 
“1......2.....3! ตาย!!!!”ร่างบางเงื้อไม้สุดฤทธิ์ก่อนจะถูกคว้าข้อมือเอาไว้ได้ทัน
 
“ชั้นเอง!โฮย!เกือบตายเพราะน้ำมือนวลน้องซะแล้ว พี่ใจหายหมด ฟู่ววว~”ร่างสูงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเอ่ยคำลิเกออกมาจนแก้วฟาดเข้าให้
 
เพี๊ยะ!
 
“อย่ามาปัญญาอ่อน! แล้วเข้ามาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
 
“โฮ!เพิ่งมาก็เอ่ยปากไล่ซะล่ะ ใจร้ายจังนะ ยี้ๆๆๆๆ”มือหนาขยี้หัวแก้วจนยุ่งไปหมด
 
“อ๊ากก!ปล่อยนะ ผมชั้นยุ่งหมดแล้ว เจ้าบ้า!”อีกฝ่ายหัวเราะก๊ากก่อนจะทิ้งตัวนอนราบกับเตียงของแก้ว หัวเราะอย่างนึกสนุก....
 
“ฮ่าๆๆๆ ฮู่วว~แกล้งเธอสนุกจัง ฮะๆ><”ความหมั่นไส้ของแก้วบวกกับน้ำเสียงหัวเราะเยาะจากเขาทำเอาแก้วหมั่นไส้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ก่อนจะกระโดดนั่งทับพลางใช้หมอนทุบตีโทโมะอย่างบ้าคลั่ง
 
“ฮ่าๆๆๆตายซะๆๆ ๆๆ”ร่างบางหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่อีกฝ่ายนอนนิ่งหอบหายใจแรง
 
 
                           มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ  ไม่ใช่ตอนเด็กๆแล้ว...แก้วใจ><
 
 
 
 
         มือหนาเลื่อนไปจับสะโพกของคนที่นั่งคร่อมตัวเองอยู่ อีกฝ่ายชะงักกึก เสียงหัวเราะหยุดลงอย่างห้ามไม่ได้  ใบหน้าแดงจัด ห้ามไม่ได้จริงๆ!  อีกฝ่ายค่อยๆยันตัวขึ้น ในขณะที่แก้วหลบสายตาเขาตลอดเวลา......
 
 
          
                                      อยู่ในท่วงท่าแบบนี้ เป็นใครๆจะไม่อายบ้าง!
 
 
.............................................................................................................................................................................-
  อ๊ากกกกก>O<!~  หายไปหลายวันเลย คิกๆ>< วันนี้โดดเรียนพิเศษเลยมาอัพคั็้้้้้๊๊๊๊บ! 
ปล.sa nook gun maiiii? >[]<!~