Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

               เช้าวันสุดท้ายของการเรียน!
 
                         หลังจากที่ตัวแทนนักเรียนรุ่นที่จบปีนี้ขึ้นมากล่าวอำลาหน้าแถวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้ไม่ได้มีการเรียนการสอน มีเพียงการเลี้ยงฉลองในห้องระหว่างเพื่อนๆก็เท่านั้น...
 
“เฮ้! ในที่สุดเราก็เรียนจบกันซะที วู้วววววว!” ป๊อปปี้ตะโกนลั่นห้อง แต่เฟย์แขวะขึ้นเบาๆเล็กน้อยเพื่อเป็นสีสัน
 
“นี่! แล้วนายจะไม่เรียนต่อแล้วเหรอยังไง?นายป๊อปปี้เพื่อนยาก!!”
 
“โห่! อย่าทำลายบรรยากาศฉันสิ เธอนี่....เรียนนะฉันก็เรียนอยู่หรอก แต่วันนี้ฉันจบแล้ว! เข้าใจไหมมมมม??”ป๊อปปี้ขยี้หัวเฟย์เบาๆ อีกฝ่ายหน้ามุ่ยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
 
                ท่ามกลางเสียงโวยวายของเหล่าเพื่อนๆในห้อง แก้วกลับมานั่งเงียบคนเดียวอยู่หลังห้อง สายตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย ...ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามาหา
 
“เป็นอะไรไป หือ??”
 
“เปล่าหรอก...ฉันแค่...คิดถึงวันเก่าๆ เพื่อนเก่าๆ บรรยากาศคุ้นหูคุ้นตา อาจารย์ โอ๊ย! ฉัน....”
 
“คิดถึงฉันไหม?”
 
“........”
 
“ถ้าเราไม่ได้เรียนที่เดียวกัน? เธอจะคิดถึงฉันไหม??”
 
“........”
 
“ถ้าเราต้องห่างกัน เธอ...จะไม่มีใครใช่ไหม??”โทโมะจดจ้องแก้วด้วยสายตาจริงจังจนแก้วชักหวั่นใจ เขาชอบพูดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย ทำเหมือนว่า..เขากำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง?
 
“ทำไม?ถามแบบนั้นล่ะ”
 
“ตอบก่อนสิแก้ว! ว่าไง? เธอจะไม่รักใครนอกจากฉัน!”ร่างสูงส่งเสียงดุจนแก้วต้องถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย เธอเองก็หัวดื้อพอๆกับเขานั้นแหละ
 
“ไม่ตอบ!นายนั้นแหละที่ต้องตอบ ว่าทำไมถึงถามฉันแบบนี้?!”
 
“เฮ้! โทโมะ แก้ว ไปฉลองกันเร็ว ฮ่าๆ”เฟย์เดินเข้ามากอดคอแก้วพร้อมกับลากไปสังสรรค์ ยังไม่ทันที่คนทั้งคู่จะพูดอะไรจบเลย...
 
                ปาร์ตี้ภายในห้องสิ้นสุดลงเย็นย่ำมากแล้ว เฟย์ ป๊อปปี้ โทโมะ แก้ว ต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน 4 เพื่อนรัก เดินพูดคุยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่ป๊อปปี้จะเอ่ยขึ้นทำเอาแก้วตกใจ.....
 
“นี่แก้ว! พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆนะโว๊ยยย! เดี๋ยวไปส่งแฟนแกไม่ทัน!”
 
                                      ฮะ? ไปส่ง....ใคร? โทโมะนะเหรอ??
 
“ไปส่ง? ใครจะไปไหน?ฉันไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลย??”แก้วเอ่ยถามด้วยความงุนงง ป๊อปปี้กับเฟย์มองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะเข้าใจดีว่าโทโมะคงยังไม่บอกแก้วแน่ๆ
 
“เอ่อ...ถามกันเอาเองแล้วกัน ป่ะ!หัวหอมกลับบ้านกันเหอะ!”
 
“เออ! เจอกันพรุ่งนี้นะ”เฟย์ส่งยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะเดินกลับบ้านกับป๊อปปี้ไป  แก้วหันหน้ามาถามโทโมะอย่างเอาเรื่อง   เรื่องอะไร?มีอะไรที่เธอไม่รู้อย่างนั้นหรือ?
.
.
.
.
“แก้ว....”ร่างสูงเดินเข้ามาหาช้า ก่อนจะหอมแก้มร่างบางอย่างนิ่มนวล จุมพิตของเขาครั้งนี้มันทำให้แก้วใจหายชอบกล..
 
“เรื่องอะไร? โทโมะ มันเรื่องอะไร??”แก้วเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อเห็นว่าเขาไม่กล้าสบสายตา
 
“ฉัน....จำเรื่องที่ฉันถามเมื่อตอนกลางวันได้ไหม? เธอจะไม่มีใครเมื่อฉันไม่อยู่...”
 
“นายจะไปไหน?! จะไปไหน!”แก้วโวยวายขึ้นมาทันที น้ำตาที่ถูกเก็บกักเริ่มทะลักทะลาย อีกฝ่ายจึงต้องปลอบปะโลมพร้อมกับอธิบาย
 
“ฉัน....ฉันต้องไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น! หลังจากที่ท่านกลับไปเมื่อวาน ท่านประสบอุบัติเหตุจนเป็นอัมพาตชั่วคราว ระหว่างนั้นฉันต้องไปดูแลพ่อ จนกว่าท่านจะหายดี..แก้ว....”ร่างสูงเสียงอ่อยทันทีที่เห็นน้ำตาของคนที่รัก
 
ฮึก..นายไม่บอกฉัน ฮึก พรุ่งนี้นายก็ต้องไปแล้ว ใช่ไหม?”แก้วปาดน้ำตาทิ้งด้วยความเสียใจ ทำไมล่ะ? เมื่อตอนเช้าทำไมถึงไม่บอก ถ้าบอกเธอเร็วกว่านี้สักนิด! เธอจะได้ใช้เวลาอยู่กับเขาให้นานที่สุด!
 
 
                                               ทำไม?ไม่บอกฉัน!
 
 
“ขอโทษนะแก้ว..ฉัน”
 
“โชคดี! พรุ่งนี้ ฮึก ฉันจะไม่ไปส่งนาย!!!”ร่างบางเดินหนีทันที แต่ถูกเขารั้งข้อมือเอาไว้เสียก่อน
 
“ทะ..ทำไม?ทำไม่ไปส่งฉัน ฉันอยากเห็นหน้าเธอนะแก้ว ได้โปรด! ไปหาฉัน นะแก้ว...”ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนอย่างไร แก้วก็ไม่ไปท่าเดียว แหงล่ะ..ถ้าเธอไป เธอคงทำใจไม่ได้แน่!
 
“ไม่!”ร่างบางสะบัดตัวจนหลุดจากการรัดกุมของเขา ก่อนจะวิ่งหนีกลับบ้านไป โทโมะมองตามด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น เสียใจอย่างบอกไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อชีวิตของเขามากเหลือเกิน!
.
.
.
.
               ร่างบางวิ่งปาดน้ำตามาจนถึงบ้านของตัวเอง ก่อนจะเดินปึงปังขึ้นบ้านไป ไม่ฟังเสียงร้องเรียกของคนเป็นแม่ใดๆทั้งสิ้น
 
“ยัยแก้ว!เป็นอะไรไปลูก? เดี๋ยวบันไดก็พังหรอกมาหรอก!!”
.
.
.
“ฮึก....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!”ร่างบางฟุบหน้าร้องไห้กับใบหมอนจนเปียกชุ่ม ภาพวันวานระหว่างเธอกับเขาย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง เธอคิดไว้แล้วว่า ไม่ว่าจะยังไงพรุ่งนี้ แก้วจะไม่ไปส่งเขาเด็ดขาด! เธอทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนรัก เดินจากไป! เขาจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู่? คำถามที่เขาถามเธอว่า เธอจะคิดถึงเขาไหม? เธอจะไม่มีใครอกจากเขา? เธอคิกว่าเธอนั้นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายถาม! ไม่ใช่เขา!!
 
                    ร่างสูงเดินกลับบ้านด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยเต็มที มองไปยังบ้านฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาเศร้าสร้อย  เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องปิดไฟเงียบ ไม่ได้นั่งเล่นคอมเครื่องโปรดอย่างเคย! ได้ยินเสียงหัวเราะ! เสียงร้องเพลงอันสดใสของแก้ว! แค่คิด เขาก็แทบขาดใจแล้ว!
 
                                ฉันจะรอ ไม่ว่าเธอจะมาหรือไม่มา ฉันจะรอ!
 
 
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น!
 
             เมื่อจวนเจียนเวลาที่เครื่องจะออก ก็ยังไม่เห็นวี่แววของใครบางคนที่โทโมะเฝ้ารอ ป๊อปปี้กับเฟย์มองหน้ากันอย่างเห็นใจ ก่อนจะพูดปลอบใจเพื่อน
 
“คิดซะว่า! ยัยแก้วมันคงทำใจไม่ได้ เอาน่า!เพื่อน ฉันขอให้แกโชคดี^^~”ป๊อปปี้ตบบ่าเพื่อนเบาๆ โทโมะพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มฝืนๆ
 
“เขาคงโกรธฉัน?”
 
“ไม่หรอก! เชื่อฉันเหอะ!เพื่อนฉันมันรักนาย แก้วไม่โกรธนายหรอก แต่นี่...เครื่องจะออกแล้วนะ นายรีบไปขึ้นเครื่องเถอะ โทโมะ! เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา!”เฟย์เอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง
 
                ร่างสูงกล่าวลาเพื่อนๆเล็กน้อยก่อนจะหันหลังขึ้นเครื่องไปด้วยหัวใจ ที่เจ็บเกินจะเยียวยา แก้วใจร้าย! ใจร้ายเหลือเกินที่ทำกับเขาแบบนี้! เขาคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว...
 
“แก้วจ๋า...ทำไม?เธอใจร้ายกับฉันถึงขนาดนี้”ร่างสูงพึมพำกับตัวเองในขณะที่รอให้เครื่องออก เหลือเวลาอีกแค่ 10 นาทีเท่านั้น!
.
.
.
               ในขณะที่เฟย์กับป๊อปปี้กำลังจะหันหลังกลับ .......
“แก้ว/แก้ว!!!!!!”
 
“แฮ่กๆ เขา...เขาอยู่ไหน? ฉันมาไม่ทันแล้วเหรอ?”แก้ววิ่งหอบเข้ามา ทำเอาเฟย์กับป๊อปปี้ตกใจ จึงรีบพยุงเพื่อนเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มลงไปเสียก่อน
 
“ยัยแก้ว!ไหนแกบอกว่า...แกจะไม่มา”
 
“ไม่ทันแล้ว..ฮึก  เขาไปแล้ว ฉัน....มาช้าไป”ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งอย่างนึกสมเพชตัวเองในใจ เธอมีโอกาสล่ำลาเขาแท้ๆ แต่เธอกลับปล่อยขว้างมันไป เขาไปแล้ว...เธอมาไม่ทันจริงๆ!
 
“เครื่องยังไม่ออก! แกยังพอมีเวลา ไปสิ!”เฟย์เร่งเร้าให้แก้วไปหาโทโมะ แก้วยิ้มน้อยๆพลางส่ายหน้าเพราะคิดว่ายังไงซะ...ก็คงไม่ทันอยู่ดี!
 
“ฮึ! ฉันโง่เอง...ไม่เป็นไรหรอก ฉัน..กลับก่อนนะ”
 
“ไม่ได้นะแก้ว เธอมาแล้ว ไปหามันเร็วๆ เร็วสิ! เครื่องยังไม่ออกเหลือแค่ 7 นาที 7นาทีสุดท้าย ไปสิแก้วไป!”ป๊อปปี้เร่งพร้อมกับดันหลังแก้วไปทันที ร่างบางทำตัวไม่ถูกก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปหาเขา!
.
.
.
“เข้าไม่ได้นะคะ”พนักงานสาวกล่าวห้ามแต่แก้วก็ยังจะดึงดันจะขึ้นเครื่องเสียให้ได้
 
“เพื่อนฉัน...เขาลืมของ...ขอร้องนะค่ะ แปปเดียวจริงๆ” ร่างบางพยายามขอร้องจนพนักงานสาวอ่อนใจ ให้เข้าไปได้  ร่างบางกวาดตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา จะว่าขึ้นเครื่องผิดก็ไม่ใช่!
 
 
                             นายอยู่ที่ไหนกัน?
 
“โทโมะ!!!!!!!”
“.......”
“......”
               ผู้โดยสารหลายคนต่างมองมาที่แก้ว ไม่เข้าใจว่าเธอตะโกนเรียกใคร ในนาทีนั้นแก้วไม่ได้สนใจใครทั้งสิ้น คิดอยู่อย่างเดียวว่าเธอ...จะต้องลาเขาให้ได้!
 
“นายอยู่ที่ไหน? ฮึก...ฉันมาแล้วนี่ไงเล่า?!!!”
“........”
 
“.......”
 
“ขอโทษครับ! คุณเรียกผมเหรอ?”ร่างบางชะงักกึกไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงเขาจากทางด้านหลัง แก้วรีบหันกลับไปทันที เขา...ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ! ทั้งคู่ต่างตกใจไม่แพ้กัน เมื่อตั้งสติได้ แก้วก็โผเข้ากอดเขาทันที!
 
“โทโมะ! ฉันมาแล้ว ฉันมาส่งนาย ฮึก...”
 
“แก้ว...เธอทำฉันเสียใจรู้ไหม? ฉันนึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธอซะแล้ว”ร่างสูงกอดตอบพลางต่อว่าแก้วด้วยความน้อยใจ
 
“ฉันขอโทษ เพียงแต่ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันคงเห็นนายเดินจากไปไม่ได้ ฉันก็เลย คิดว่าจะไม่ขอเจอหน้านาย...แต่ เมื่อเช้า ที่ฉันเห็นนายออกจากบ้านไป ฉันทำใจไม่ได้ ฉันก็เลยต้องมาหานาย”ร่างบางพูดไปสะอื้นฮักไป จนเขารู้สึกเอ็นดู มือบางยังโอบรอบเอวเขาไว้แน่น
 
“ขอบคุณนะ...สัญญาได้หรือเปล่า?ว่าจะรอฉัน”มือหนาดันไหล่แก้วออกให้เผชิญหน้ากับเขา
 
“อื้อ…แต่นาย...ห้ามมีคนอื่น ไม่งั้น ตาย!!!! ”ร่างสูงหัวเราะน้อยๆก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง
 
“รักฉันไหม?”
“......”
 
“รักไหม?”แก้วไม่เข้าใจเลย เขาก็รู้ดีอยู่แล้วนี่นาว่าแก้วรักเขาจะตาย! เขาจะถามทำไมอีกกัน!
 
“ระ...รักสิ!”
 
“เธอจะไม่มีใครนอกจากฉันคนเดียว?!”นี่เป็นคำขอหรือบังคับกันแน่! น้ำเสียงเด็ดขาดของเขาทำเอาแก้วงง แต่ก็ยอมรับปากแต่โดยดี
 
“อะ..อืม..ฉันจะไม่มีใคร!”
 
“สาบาน!!!!!”เขาเป็นเอามากจริงๆนะเนี่ย.....
 
“สาบานก็ได้!”
 
“อย่าให้ใครจีบนะ...ไม่เอานะแก้ววววว!”ร่างสูงงอแงเป็นเด็กๆจนแก้วส่ายหน้าระอา
 
 
                                    รู้งี้ปล่อยให้ชักตายไปก็ดี!
 
 
“รู้แล้วละน่า...ฉันไปนะ กลับมาเร็วๆนะ ....ที่รัก^^”ร่างสูงยิ้มกว้างทันทีกับสรรพนามแทนตัวเองของแก้ว
 
“รอฉัน....^^”โทโมะพูดได้แค่นั้นก่อนจะหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่ พร้อมๆกับที่เครื่องกำลังจะออก แก้วจำต้องเดินออกมาอย่างเสียมิได้
.
.
.
.
                 ร่างบางกลับบ้านพร้อมกับเฟย์และป๊อปปี้ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย รอ....เธอรอได้ แต่...ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้หรอก เคยเห็นกันอยู่ทุกวัน ซ้ำร้ายก่อนหน้านั้นเธอกับเขายัง......  ยิ่งคิดแก้วก็ยิ่งเศร้า 
.
.
.
             หลังจากที่เข้าวิทยาลัยพร้อมกับเฟย์และป๊อปปี้ทั้ง 3 ก็ยังได้อยู่มหาลัยเดียวกัน แต่เรียนต่างคณะกันออกไป แก้วเฝ้ารอใครคนนึงมาร่วม 3ปีเศษ เดือนหน้าก็จะครบ 4 ปีแล้ว....แม้จะติดต่อกับเขาได้ แต่มันก็ไม่เหมือนกับที่มีเขาอยู่ข้างๆ
บางที...การรอคอยนี่มันทรมานเกินไปสำหรับแก้วด้วยซ้ำ กลัวไปหมดว่าเขาจะรักคนอื่น ยิ่งห่างกัน ยิ่งทำให้ต่างฝ่ายต่างกังวลใจ.....
 
“แก้ว^^ ไปเที่ยวกันไหม?”เฟย์วิ่งเข้ามาหาแก้วพร้อมป๊อปปี้เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเดี๋ยวนี้เฟย์กับป๊อปปี้ตัวติดกันเป็นตังเม พากันเที่ยวไปเรื่อย!
 
“ไม่ล่ะ วันนี้หยุดฉันว่าจะพักผ่อน^^”
 
“งั้นฉันกับยัยเฟย์ไปก่อนนะ วุ้วววว lets goooo หัวหอมมมม^^”
 
“เย่!”แก้วส่ายหัวกับพฤติกรรมของเพื่อนทั้งคู่ โตๆกันแล้วก็ยังเล่นเป็นเด็กๆกันอยู่ได้  อีกไม่กี่วันก็เรียนจบแล้วก็ต้องทำงาน 2 คนนี้ก็ยังจะ เฮ้อออ...~~
.
.
.
.
        แก้วเอนหลัง หลับตาอยู่ที่บ้านของเขา เพราะเขาไม่อยู่แก้วเลยต้องคอยดูแลความเรียบร้อยแทนให้
 
“คิดถึง~”เสียงหวานที่เอ่ยทอดมาทำให้แก้วหลุดอยู่ในภวังค์ เหมือนความฝันที่เขามากระซิบข้างหูว่าคิดถึง แต่ก็เหมือนความจริงเมื่อเสียงนั้นมันดูชัดเจนเหลือเกิน
 
“ฉันก็คิดถึงนาย”แก้วเอ่ยตอบทั้งที่ยังหลับตา
 
“แต่งงานกัน”ร่างบางตะลึงอึ้งเมื่อรู้สึกหนักๆที่แก้ม จากการถูกจูบ แก้วลืมตาขึ้นฉับพลันและพบว่าคนที่เฝ้ารอมาโดยตลอดยืนถือดอกไม้ช่อโตสีสันสวยงามอยู่ตรงหน้า
 
“ทะ...โทโมะ กลับมาตอนไหน?”
 
“แต่งงานกัน?”เขาถามย้ำอีกครั้ง
 
“คนบ้า! กลับมาทำไมไม่บอก รู้ไหม?ว่าฉันทรมานแค่ไหน”
 
“ฮะๆ แก้วจ๋า ฉันขอโทษ ฉันกลับมาหาเธอแล้วนี่ไง ไปกับฉันนะ”
 
“ไปไหน?”
 
“ขึ้นรถสิ^^”ร่างสูงเดินจูงมือแก้วพลางขึ้นรถ ก่อนจะขับออกไป
.
.
.
.
              ร่างสูงขับรถมาเรื่อยๆจนถึงทุ่งกว้างที่เขาเคยพาแก้วมา ถนนโล่งไม่ค่อยมีรถสัญจรเพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัว โทโมะหยุดรถลงพลางเอ่ยถามแก้ว
 
“คิดถึงฉันไหม?”ร่างสูงหยุดรถ(เปิดหลังคา)พร้อมกอบกุมมืออีกฝ่ายไว้แน่น สายลมเอื่อยๆพัดผ่านมันช่างสุขใจยิ่งนัก 
 
“คิดถึงสิ..ฉันรอนายมานานแล้วนะ”
 
“น่ารักจริงๆเลย รู้ไหม?ฉันกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจจากฉัน กลัวว่าใครจะเข้ามาจีบเธอ ฉันกลัวไปหมดทุกอย่างเลย ....”
 
“ไม่หรอก..อันที่จริงหนุ่มมหาลัยก็เข้ามาจีบฉันตั้งเยอะแน่ะ...ฮ่าๆ อย่างงอนไปหน่อยเลย ฉันไม่ได้สนใจใคร”ร่างบางรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบูดบึ้ง
 
“ว่าแต่นายเถอะ แอบมีกิ๊กหรือเปล่า?”
 
“โธ๋! จะมีได้ยังไง ฉันมีเธอคนเดียวนะแก้ว ตอนนี้พ่อฉันหายดีแล้ว ท่านคงกลับมาอยู่เมืองไทยด้วยเลย  เรียนจบแล้ว ฉันจะแต่งงานกับเธอนะคนสวย^^”ร่างบางพยักหน้ารับอย่างอายๆเมื่อเขาพูดจาห้าวๆแบบนั้น ร่างสูงจุมพิตแผ่วเบาที่เรียวปากของแก้ว จูบที่เต็มไปด้วยความคิดถึงตลอกระยะเวลา เกือบ 4ปี!
.
.
.
.
“ขับรถกัน...ฉันสอนเอง^^”ร่างสูงเอ่ยถามแต่แก้วกลับส่ายหน้าพัลวัน เพราะอะไรนะเหรอ? แก้วขับรถไม่เป็นนะสิ
 
“ไม่เอาอ่ะ แก้วขับรถไม่เป็น”
 
“เอาน่า...มาๆนั่งตักฉันเร็ว เดี๋ยวสอนขับรถเล่นกินลมกัน^^”นึกในใจก็น่าสนุกเหมือนกัน แก้วยิ้มร่าก่อนจะกระโดดนั่งตักเขาทันที อีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆกับความทโมนที่มีไม่เคยเปลี่ยนแปลงของแก้ว
.
.
.
.
“เอาล่ะ ค่อยๆเหยียบคันเร่งนะ ช้า ๆนะคนสวย”ร่างสูงอธิบายไป พร้อมกับคอยควบคุมมือของแก้วไปด้วย
 
“อ่า เหยียบแล้วนะ”
 
“จ๊ะ”
 
บรื้นน!
“อ๊ากกก แก้วจ๋า ใจเย็นๆๆ เหยียบเบรกเร็ว เร๊ว จะชนแล้ววววว!!!”ร่างสูงร้องโวยวายเมื่อแก้วเหยียบมิด จนรถพุ่งไปจนเกือบจะชนต้นไม้ดีที่เขาชิงเหยียบเบรกไว้ทันเสียก่อน จนแก้วหัวกระแทกกับพวงมาลัยรถอย่างแรง มือบางยกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ
 
“โหยยย! หัวใจจะวาย...อ่ะ..เจ็บหรือเปล่าตัวเล็ก!”
 
“งืออออ~ ไม่เจ็บสนุกดีๆๆ^^”ร่างบางหัวเราะร่วนทั้งที่มือยังกุมหัวอยู่ เขาละอยากจะตีเด็กดื้อคนนี้เสียจริง? แต่ทำไงได้?เขาเป็นคนหาเรื่องเองนี่นา
 
 
                            ถ้ารู้ว่าจะซน หัวรั้นแบบนี้....? จะไม่ให้ขับหรอก!
 
 
“ขับต่อๆ”
 
“หา...????!!!”
 
“ไม่เอา แก้วจะขับต่อ ทำไม?อ่ะ โทโมะ ไม่รักแก้วแล้วเหรอ? พึ่งกลับมาก็ขัดใจเลยนะ”แก้วกอดอกอย่างงอนๆ ในขณะที่เขาจำยอมอย่างเสียมิได้….
 
“แก้วๆ มีรถสวนมาชะลอหน่อยค๊าบบบ เร็วๆไปนะ”
 
“ไม่เอา แก้วจะแซงงงงงงงง ฮ่าๆ”ร่างบางหัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก พลางขับปาดรถคันนั้นไปทำเอาโทโมะใจหายใจคว่ำ ไม่น่าเลย เขาไม่น่าสอนเธอเลย ให้ตายเถอะ ยัยเด็กเซี้ยว!
.
.
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”หลังจากที่สอนแก้วขับรถจนเสียวสันหลังไปแล้ว ทั้งคู่จึงหยุดพักเหนื่อย ท่ามกลางสายลมเย็นๆ แก้วจึงผล็อยหลับไปด้วยความเพลียจากการเล่นสนุก ร่างสูงถอดเสื้อนอกคลุมให้ร่างบางเนื่องจากลมแรงกลัวคนตัวเล็กจะไม่สบายไปเสียก่อน!  ร่างสูงทอดสายตาหวานฉ่ำมายังแก้วด้วยความหลงรักอย่างถึงที่สุด  เขาหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ภายในบรรจุแหวนเพชรเม็ดงามที่เขาเป็นคนเลือก สวมให้คนหลับอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจุมพิตที่มือเรียว...
 
“ขอจองไว้ก่อนนะ ...ตัวน้อย^^” ร่างสูงมองยิ้มๆก่อนจะก้มจุมพิตอีกครั้งที่หน้าผากเนียนอย่างเนิ่นนาน
“.....”

“ขอบคุณนะ....ผู้หญิงที่ทำให้ฉันรู้จักความรัก”
 
                                                THE END
.....................................................................................................................................
อ๊ากกกกกกกกกก^O^~ จบแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยย<<<ขอดีใจนิดนึง><
เอาล่ะ ในที่สุดเรื่องราวก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบ(ไรเตอร์ใจหายอ่ะTToTT)
ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจจากทุกๆคน^^ ไม่ว่าจะเม้นหรือไม่เม้น ก็ต้องขอบคุณนะค๊าบ
งือออ~ รักรีดเดอร์ทุกคนมากเลย>O< จริงๆนะ ทุกคนจริงๆ!
ขอกราบงามๆทุกคน -/\-
จากนี้ก็ไม่มีอะไรจะบรรยายแล้วนะเออ~ ^^ บ๊าย บายยยย~(ลอยๆๆๆ><)