Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

 
“แหวะ! จะอ้วก!”ร่างบางแสร้งทำหน้าตาคลื่นเหียนจนเขารู้สึกขำปนเอ็นดู
“อ้วกมาสิชั้นจะรอกินในจากปากเธอเลย^^~”ไม่ว่าแก้วจะเถียงยังไง ก็ดูเหมือนจะไม่เคยเอาชนะเขาได้เลยสักครั้ง!
 
 
                              แน้! ไอ้คนบ้านี่ว่ะ--+
 
 
“ตกลง!จะปล่อยชั้นได้หรือยัง? ง่วงนอนละนะ- -+”
“แล้วเข้าใจฉันหรือยัง? บอกแล้วนะว่าไม่ได้คิดอะไรกับพิมเกินกว่าคำว่าเพื่อน! รักกันก็เชื่อใจกันหน่อยสิ”โทโมะกึ่งต่อว่ากึงเง้างอนจนแก้วอยากเหลือเกินที่จะกระโดดกัดปากยื่นๆที่เขาทำเพราะงอนตัวเอง...
“เดี๋ยวนะ! ใครบอกเหรอ?ว่าเรารักกัน!”ร่างบางกอดอกพลางเอ่ยน้ำเสียงล้อเลียนเขา
“งั้นเหรอ?จะบอกว่าจำไม่ได้?! ดีล่ะ งั้นเดี๋ยวชั้นทวนความจำให้!”
.
.
.
 
 
“เรื่องคืนนั้น!....ทำอะไรไว้?รับผิดชอบด้วยแล้วกัน!!>///<”ร่างบางกลั้นใจตะโกนออกไป อีกฝ่ายหันมาพร้อมรอยยิ้มก่อนจะพุ่งเข้ามากอดแน่นจนแก้วหายใจไม่ออก 
“จริงนะ?รักฉันแล้วไหมล่า?”
“คงงั้น?”ร่างสูงยีหัวคนตัวเล็ก เล็กน้อยก่อนจะโอบกอดไว้อีกครั้ง….
.
.
.
“ใครกันล่ะ?ที่เป็นคนพูด?! ใครหนอออ?”ร่างสูงลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน นั่น...มันทำให้แก้วถึงกับอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดไปเสีย
 
 
                         ฉันอยากตบปากตัวเองที่พูดไปแบบนั้นTToTT
 
 
“ชะ...ชั้น! ไม่รู้ จำไม่ได้ ชั้นไปนอนแล้วไอ้บ้า!!!”ร่างบางรีบลุกออกจากตักของเขาด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าสวยร้อนผ่าวจนแทบระเบิด แก้วนึกโกรธตัวเองทุกครั้ง ที่เผลอน่าแดงให้คนลามกได้ใจอยู่ร่ำไป...ไม่ใช่ไม่อยากควบคุม แต่...มันคุมไม่อยู่ต่างหาก!!!
 
 
                                      ฉันจะทำยังไงกับตัวเองดีนะ?!!
 
 
“เดี๋ยว!!ชั้นยังไม่ได้ทำโทษแมวดื้อเลย ตายซะ!”ร่างสูงพลิกร่างของแก้วเข้าหาตัวก่อนจะเงื้อมือขึ้นสุดฤทธิ์ แก้วหลับตาปี๋ด้วยความกลัวพลางนึกในใจว่าโดนเขาตีเป็นแน่!
~ <!!!!
อ้ะ...
                    ร่างสงแตะจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางอย่างเนิ่นนาน ไม่ร้อนแรง ไม่อ่อนหวาน แต่....รู้สึกดี! สักพักเขาก็เป็นฝ่ายถอนจูบออกไป โดยที่แก้วยังอึ้งไม่หาย ร่างบางมองเขาตาปริบๆ เหมือนลูกแมวไม่มีผิด!
 
 
                         ถ้าจะทำโทษวิธีนี้...?  ตีฉันเถอะTToTT
 
 
 
“ฮึ่ย! น่ารักขนาดนี้...ฉันตีไม่ลงหรอก!”น้ำเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆบ่งบอกได้ดีว่าเขาก็อายไม่แพ้กัน  แก้วยิ้มล้ออย่างอยากแกล้ง นิ้มเรียวจิ้มแก้มนุ่มของเขาอย่างนึกสนุก 
       เอาเสียแล้ว...เขาเป็นฝ่ายทำแก้วเขินมามาก! เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเขิน....มันทรมานเป็นบ้าแบบนี้!~
 
 
 
                             ยัยเหมียว! เลิกแหย่ชั้นซะที!!!!!>[___]<!!!
 
 
 
“ฮะๆ ๆ>__< ~ นาย..ขะ...เขิน ฮะๆๆๆ”แก้วหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอย่างลืมตาย ในขณะที่เขาไม่ได้แต่ทำหงุดหงิดกลบเกลื่อน ก่อนจะไล่แก้วกลับบ้านไป!
“รีบๆกลับไปเลยไป ง่วงไม่ใช่เหรอ?”
“ฮะๆ ไปละ...แล้ว ฮะๆๆ เดี๋ยวดิ...หันหน้ามานี้หน่อย?”แก้วร้องเรียกก่อนที่เขาจะหันมาอย่างรำคาญ
“อะไรอีกล่ะ?แม่ตัวดี! O_O!!~” ร่างบางกระโดหมอแก้มเขาอย่างฉับพลันก่อนจะวิ่งหนีไป ทิ้งให้โทโมะยืนอึ้งอยู่คนเดียว....กว่าจะรู้ตัวแก้วก็ขึ้นบ้านตัวเองนอนไปเสียแล้ว....
 
 
                                     ฮะๆ-/////////-
 
 
“ชักจะหัวไวเกินไปแล้ว...ใครสอนนะ?!”จะมีใครสอน...ก็เขานั่นแหละ!!!!!!!
.
.
.
.
.
 เช้า!
          ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยความอารมณ์ดี จนคนเป็นแม่ยังอดสงสัยในตัวลูกสาวไม่ได้!
“เป็นอะไรยัยแก้ว? ยิ้มแต่เช้าเลยนะ”
“อะ....เปล่าหรอกแม่ แล้วนี่มีอะไรกินมั่ง? หิ๊ว หิว”ร่างบางเข้าไปกอดคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน
“เอาล่ะๆ ไปทานข้าวต้มกับพ่อเราเลย แม่จัดไว้ให้แล้ว”
ระหว่างที่แก้วนั่งกินข้าวต้มอย่างสุขใจ นั้น จู่ๆพ่อของแก้วก็พูดขึ้นมาจนทำให้แก้วถึงกับกินไม่ลง!
“ยัยแก้ว! แกมีแฟนหรือยัง?”
“พรวด! อะ...พะ..พ่อถามอะไรอย่างนั้น!
“ชั้นถามแก! แกก็ตอบมาเถอะ ตกลงว่ายังไง?”คนเป็นพ่อเร่งรัดเอาคำตอบ มันทำให้แก้วสับสน ถ้าเกิดบอกพ่อไป พ่อจะยอมรับในตัวเขาไหม? ไม่ใช่สิ! จะรับได้หรือเปล่า?ถ้าเธอกับเขา...ล่วงเลยมาไกลเสียแล้ว!
“มะ...”
“กับเจ้าโทโมะนะ มันยังไงกัน?”พ่อของแก้วเอ่ยถามเสียงเรียบดูเหมือนจะไม่สนใจมากนัก แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่ใส่ใจ!!
 
“อะ....ก็ แก้วกับโทโมะ...ก็ ...เป็นเพื่อนกัน!”
.
.
.
.
     ร่างบางเดินทางมาโรงเรียนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด! จนเฟย์อดไม่ได้ที่จะเข้าไปถาม
“ยัยแก้ว! เป็นอะไรไปอ่ะ ทำไมทำหน้าเบื่อโลกอย่างนี้?!!!”
“เฟย์...ฉัน...ไม่เป็นอะไรหรอก!”แก้วโกหกออกไปคำโตเพื่อให้เพื่อนสบายใจ แต่มันกลับยิ่งทำให้เฟย์คลางแคลงใจมากกว่าเดิม! แต่ในเมื่อแก้วบอกไม่มีอะไรก็คือไม่ซักไซ้ต่อ!
“แก้วววว^O^!!!~”ร่างสูงเดินอมยิ้มพลางตะโกนเรียกแก้วมาแต่แก้ว แต่แก้วกลับเดินหนีทิ้งเขาไว้กับเฟย์ ที่งงพอๆกับโทโมะ!
“ไปนะ”
“อะ..อ้าว? หัวหอม เพื่อนเธอเขาเป็นอะไรไป?”
“จะไปรู้เร๊อะ! เออ!ตั้งแต่เมื่อเช้าและ ชั้นคิดว่าโกรธกับนายนะเนี่ย! ไม่ใช่?แล้วแก้วเป็นอะไรอ่ะ!”
“ชั้นจะไปถามให้รู้เรื่อง!!!!”
.
.
.
.
             ร่างสูงหุนหันพลันแล่นออกไปโดยไม่ฟังเสียงทัดท้านของเฟย์แม้แต่น้อย   แก้วกำลังรอรถเพื่อกลับบ้านจึงถูกเขาตามมาทัน เมื่อเห็นดังนั้นแก้วก็ยิ่งหนี!
“เดี๋ยวสิแก้ว จะหนีชั้นทำไม?”
“.........”
“เป็นอะไร?!”
“........”
“ชั้นถาม!!!!”ร่างสูงตะคอกเสียงดังจนเผลอบิดข้อมือแก้วอย่างแรงจนเจ้าตัวร้องออกมาอย่างเสียมิได้!
“โอ๊ย!ชั้นเจ็บ”เมื่อเห็นว่าพูดดีด้วยก็แล้ว ตะคอกก็แล้วยังไม่ได้ผล จำต้องลากแก้วขึ้นรถ ไม่ว่าแก้วจะพยายามขัดขืนเท่าไหร่ก็ตามที! เขาเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วจนแก้วร้องห้ามแทบไม่ทัน
เอี๊ยด!
“ทำบ้าอะไรของนาย!”
“เธอนั้นแหละเป็นบ้าอะไรของเธอ?!!!”ด้วยความที่เป็นคนอารมณ์ร้อน มันอดไม่ได้จริงๆที่เขาต้องขึ้นเสียงใส่! นั่นมันทำให้อีกฝ่ายถึงกับน้ำตาคลอ
“เลิกกัน เลิกยุ่ง! อย่าเจอ...กัน!”เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำที่หลุดจากปากของแก้ว มันทำให้เขาโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด!
“เลิกกันเหรอ?....นรกสิ!!!!!”  แก้วได้แต่ก้มหน้านิ่งพูดอะไรไม่ออก โทโมะนิ่งเงียบไปอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อบูดบึ้งเสียไม่เหลือเค้าความหล่อของเขา....
“พูด! มีอะไรเธอต้องพูด!  ทำไมถึงคิดที่จะเลิกกับฉัน!”
“ไม่มี! ฉันอยากเลิกก็คืออยากเลิก ฉันคิดว่าฉันคบกับนายมันก็มีแต่ที่ฉันจะเสียกับเสีย! นาย....ฉัน....ฮึก....ไม่ได้รักนาย!!!”ร่างบางวิ่งออกไปทั้งน้ำตา ไม่คิดที่จะห้าม ไม่คิดที่จะตาม ไม่คิด...แม้แต่จะเข้าใจ!
 
                                    โธ่ เว๊ย! อะไรกันว่ะ?!!!
.
.
.
.
“ขอโทษ...ฮึก....ฉัน....ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย...”ร่างบางเดินปาดน้ำตามาจนถึงบ้านตัวเอง ก่อนจะเจอเข้ากับพ่อ!
“เป็นอะไรไปยัยแก้ว....”
“เปล่า...ค่ะ!”แก้วเดินหนีขึ้นห้องไป คนเป็นพ่อมองตามด้วยแววตาขุ่นเคือง
“ดูมันนะคุณ! ดูลูกคุณเอา มันเห็นว่าผมเป็นพ่อไหม? แตะต้องไม่ได้เลยนะ ผู้ชายของมันเนี่ย! ผมบอกผมเตือนมันเคยเชื่อไหม? แล้วสักวันมันจะรู้เอง!”คนเป็นพอโวยวายอย่างไม่พอใจกับอาการบึ้งตึงของลูกสาวจึงหันไปคุยกับคนเป็นภรรยา
“ตาโทโมะก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่คุณ! อีกอย่างเราก็เห็นเขามาแต่เล็กๆแถม 2 คนนั้นก็ยังเป็นเพื่อนกัน...”
“ผมเป็นพ่อนะคุณ ไอ้การที่ผมเป็นห่วงลูกเนี่ย?ผมผิดหรือ?”คนเป็นพ่อเถียงกลับอย่างไม่ลดละ ก่อนจะเดินปึงปังหนีไป
 
 
                                  เฮ้อ! อีกคนก็ห่วงลูก ส่วนไอ้ลูกก็ไม่เข้าใจ เฮ้อออ!
 
.
.
.
         ร่างบางนอนซบกับหมอนด้วยความเสียใจ น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูทำเอาแก้วเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ...รับรู้และเข้าใจว่าพ่อเป็นห่วง แต่อีกใจ...แก้วก็รักเขาไปแล้ว!
“ขอโทษนะโทโมะ ที่ฉัน...ฮึก ...ต้องห่างจากนายเอาไว้!”
.
.
.
.
.
.
                      ทางด้านโทโมะ
      เขาโทรเรียกป๊อปปี้ออกมาหา ก่อนะพากันไปดริงค์จนเมามายจนป๊อปปี้ต้องหามกลับมาส่ง
“เฮ้ย!โทโมะ แกน่าจะมีสติหน่อยนะ”ป๊อปปี้เอ่ยเตือนสติขณะที่เขาพาเพื่อนรักมาถึงโซฟา
“ไอ..ป๊อป!...เขา...ม่าย รัก ฉัน...ทำไม?  แก้ว ม่ายร้ากก  ฉัน ทำไม?ๆๆๆๆๆๆ”ร่างสูงโวยวายไม่ได้สติพร่ำแต่เรียกชื่อแก้วก็เท่านั้น จนป๊อปปี้อ่อนใจ เลยตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นเพื่อนในคืนนี้
 
                                     แกรักแก้วมากขนาดนั้นเลยเหรอ?
......................................................................................................................................
ไรเตอร์รีบมาอัพ เพราะคาดแว่...พรุ่งนี้ไรเตอร์อาจมีธุระ
เรื่องนี้ก็ใกล้จบเต็มที
เพราะฉะนั้น....ฝันดีทุกคน>O<~