Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

 
“โทโมะ!ไปไหนมาล่ะ พิมตามหาตั้งนาน ถามใครก็ไม่มีใครตอบสักคน!”พิมเดินปราดเข้ามาคล้องแขนโทโมะไว้พร้อมกับปรายตามองป๊อปปี้กับเฟย์อย่างจิกกัด
“แล้ว...พิมมีธุระอะไรกับเราหรือเปล่า?”
“เอ่อ...ขอตัวนะ!”แก้วเลี่ยงเดินออกมา พร้อมกับพิมที่ส่งสายตาพิฆาตให้แก้วอย่างเอาเรื่อง สายตาที่โทโมะ! ไม่ทันสังเกต!!!
“แก้ว....จะไปไหน?”ร่างสูงเอ่ยถามโดยไม่ได้สนใจคนข้างกายอย่างพิมเท่าไหร่นัก  แก้วหันกลับมาตอบอย่างบึ้งตึงและไม่ค่อยพอใจจนโทโมะพอจะดูรู้!
“ไปหาอะไรกิน...หิว!!!”
 
 
 
                              ทำไมจะไม่รู้!ว่าประชด!! ฮะๆ ยัยเบบี๋><
 
 
“แล้วตกลงพิมมีธุระอะไรกับเราหรือเปล่า?”โทโมะถามย้ำอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรหรอก พิมแค่อยากเจอโทโมะก็เท่านั้นแหละ>< เราไปเดินห้างกันนะวันนี้?”พิมเอ่ยชวนไอ้ครั้นถ้าเขาจะปฏิเสธก็กลัวว่าพิมจะไประรานแก้ว โทโมะจำต้องตอบตกลงอย่างเสียมิได้!
“เอ่อ...อืม..ก็ได้!”
“เย้!ขอบคุณนะ น่ารักที่สุดเลย^^~”พิมกระโดนหอมแก้มเขาอย่างรวดเร็วฉับพลันจนโทโมะเองก็นึกไม่ถึง เมื่อพิมจากไปแล้วเขาก็ได้แต่ลูบแก้วตัวเองป้อยๆพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ระบายบนมุมปาก
 
 
                              ช่วยไม่ได้คนมันสเน่ห์แรง!
 
 
        แต่ใครจะรู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอย่างไม่วางตา........
 
.
.
.
.
เลิกเรียน!
“กลับกันเถอะเฟย์”แก้วเอ่ยชวนทันทีเมื่อเลิกเรียน  เฟย์ทำท่างงๆเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม เพราะปกติ...
“แกกลับกับหมอนั่นไม่ใช่เหรอ?เอ้อ!แล้วนี่หายหัวไปไหนซะละ?”
“คงไปเที่ยวกับพิมแล้วมั้ง?! เรากลับกันเถอะ”ไม่รอที่จะให้เฟย์ถามอีกครั้ง แก้วก็เดินนำลิ่วออกไปทันที
“อะไรกันละเนี่ยคู่เนี้ย?”เฟย์เกาหัวแกร๊กๆด้วยความงุนงงก่อนจะเดินตามเพื่อนรักออกไอย่างเสียไม่ได้!
.
.
.
.
“โทโมะ! เราไปทานไอศกรีมกันพิมเอ่ยชวนเสียงใส โทโมะพยักหน้ารับเห็นด้วยก่อนจะจูงมือพิมออกไป
        โทโมะรู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่งวงเลยมาเกือบๆจะ 4 ทุ่มแล้ว เขาจึงพาพิมกลับไปส่ง ก่อนจะขับรถกลับบ้านของตัวเอง โดย!ต้องผ่านหน้าบ้านของใครคนนึง มันทำให้เขายิ้มกว้างอย่างสุขใจเมื่อมครคนนั้นยังไม่นอน!
         ร่างบางนั่งอ่านหนังสืออยู่ชานหน้าบ้านของตัวเองอย่างไม่ค่อยสุขใจนัก ใจนึงก็ตั้งใจจะอ่านหนังสือ ใจนึงก็เฝ้ารอใครบางคน แต่เมื่อเห็นรถเขากลับมาตัวเองกลับหันไปสนใจหนังสืออย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร!
 
 
                        ยุงบ้าก็กัดอยู่ได้!!!
 
 
         พยายามแล้วที่จะไม่ใส่ใจคนข้างบ้าน แต่ก็อดจะเหลือบมองไม่ได้ทุกที สักพัก...ก้อนกระดาษที่ถูกขยำส่งๆก็หล่นเข้าที่หัวของแก้วอย่างจัง  ร่างบางหันซ้ายแลขวาหาต้นตอการมาของก้อนกระดาษอย่างชั่งใจก่อนจะค่อยๆคลี่มันออก!
“รอฉันอยู่เหรอ?คนดี^^”   นึกแล้วอยากจะเขวี้ยงกลับคืนเสียจริง เขวี้ยง?  จริงสิ!  คิดได้ดังนั้น แก้วก็ปากระดาษทิ้งทันที อีกฝ่ายที่แอบมองอยู่ยู่หน้านิดๆที่แก้วไม่แคร์...
 
 
                             สนใจกันบ้างก็ได้นะ><
 
 
ปึก!
     เอาอีกแล้ว!เจ้าก้อนกระดาษนั่นมันมาอีกแล้ว-*-
“คนสวย...อ่านหนังสือกลับหัวได้ด้วยเหรอ?” แก้วรีบกลับมาดูทันที พลางนึกในใจว่ามันไม่ได้กลับหัวซะหน่อย คนบ้า!
“เห็นไหม?ว่าเธอนะไม่ได้อ่านมันจริงๆหรอก ใจลอยไปถึงใครบอกมาเดี๋ยวนี้นะ?!”แรงกอดรัดทางด้านหลังจากเขาทำเอาแก้วต้องรีบผึงตัวยืนขึ้นทันที มือบางฟาดสะเปะสะปะ หวังเหลือเกินที่จะให้โดนเขา!
“ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า!”แก้วเอ็ดเสียงดังเมื่อเขายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ซอกคอที่ถูกล่วงล้ำจากเขาทำให้แก้วเขินหน้าแดง และน่าอาย!
“ไปบ้านฉันสิ?”
“ฉันไม่รับข้อเสนอของนาย!”
“งั้นก็อยู่มันอย่างนี้นี่แหละ!”หมดหนทางที่จะพูดกับคนเอาแต่ใจอย่างโทโมะ มือเหนียวหนึบราวกับปลาหมึกของเขาที่รัดตรึงยิ่งกว่าอะไรดี!  ร่างสูงจับแก้วพลิกกลับเข้าหาตัวก่อนจะระดมจูบไม่ยั้ง! ไม่ว่าแก้วจะเบือนหน้าหนียังไง
“อื้อ..โอเคๆ ปล่อยฉัน!”
“แค่นี้แหละ^--^”
 
 
                                             คนบ้า!!!
 
 
.
.
.
“โอ๊ย! เมื่อไหร่จะหยุดลากสักที!”แก้วร้องขึ้นเมื่อเขาฉุดกระชาก
“จุ๊ๆอย่างเสียงดังสิ เดี๋ยวเค้าก็ได้แห่กันมาทั้งบางหรอก”ยังไม่ทันที่จะถึงบ้านเขาดี ร่างสูงก็จัดการช้อนตัวแก้วขึ้นมาอุ้มเข้าบ้านไป.....
“อย่าคิดที่จะทำอะไรแบบนั้นนะ!”แก้วชี้หน้าโทโมะอย่างเอาเรื่องในขณะที่เขาหัวเราะแห้งๆ
“ไม่หรอกน่า...แค่ฟังฉันหน่อยก็พอ ได้หรือเปล่า?”โทโมะวางแก้วลงบนโซฟาในบ้านของเขา ก่อนจะนั่งจ้องหน้าแก้วนิ่งๆ ใบหน้าสวยเชิดขึ้นพลางกอดอกอย่างไม่แคร์
“อะไร?!”
“เด็กบ๊อง! หึงเหรอ?ที่ฉันไปเที่ยวกับพิม”ร่างสูงจดจ้องสายตาของแก้วอย่างล้อเลียน ในขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่หลบสายตา!
“เฮอะ!หลงตัวเอง!!”ว่าเขาทั้งที่ใจของตัวเองเต้นโครมครามที่เขารู้ทัน
“จริงเหรอ?”โทโมะลากเสียงยาวแกมล้อเลียน
ตื้ดๆ!
        ไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์จากพิมก็ดังขึ้น ร่างสูงอมยิ้มก่อนจะตอบรับคนในโทรศัพท์เสียงหวานเพื่อยวนยั่วประสาทคนขี้หึงข้างหาย
“ครับพิม! โทโมะถึงบ้านแล้ว”
[เหรอ?โทโมะ พิมขอบคุณนะ ที่พาไปเที่ยว วันนี้พิมมีความสุขมากๆเลย]
“เห็นพิมมีความสุขเนี่ย....เราก็ดีใจ วันหลังเราพาไปอีกได้นะ ฮะๆ”ร่างสูงเฉสายตามองแก้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลุกหน เขาก็รั้งตัวแก้วมานั่งค่อมตักทันที ใบหน้าหวานแดงเรื่ออย่างห้ามไม่ได้
“ปล่อยนะ!”แก้วกระซิบรอดไรฟันอย่างแผ่วเบาที่สุดเพราะกลัวพิมจะได้ยิน
[เสียงอะไรเหรอโทโมะ?]
“ไม่มีอะไรหรอก เสียงลูกแมวข้างบ้านนะ อย่าสนใจเลย”
[อ้อ? แล้วนี่โทโมะทำอะไรอยู่เหรอ?]
“กำลังไล่จับแมวอยู่นะ! พอดีว่าแมวตัวเนี่ย มันดื้อ! ก็เลยต้องสั่งสอยให้หลาบจำ นี่โทโมะกะว่าจะจับตีให้ก้นลายเลยนะ!”แก้วขยับยุกยิกอยู่บนตักของเขา ก่อนจะจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง!
[แมวตัวนี้นี่ร้ายจังนะ]
“อืมใช่ ร้ายมากๆ เออ งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะพิม เราจะไปตีแมวล่ะ”
[ฝันดีนะ!]
“ครับเช่นกัน”หลังจากวางสายจากพิม โทโมะก็หันมาจัดการกับแมว เอ๊ย! แก้วต่อ!
“ปล่อย-เดี๋ยว-นี้!”
“ปล่อยนะปล่อยแน่ๆ แต่!...ตอบมาก่อนมาหึง!”
“.......”
“ฮะๆแมวน้อย^O^ เธอนี่ปากแข็งจริงๆ เอาล่ะ จะบอกให้ก็ได้ ว่าที่ชั้นต้องไปกับพิมเนี่ยเพราะเธอ!”คิ้วบางขมวดเข้าหากันแน่นอย่างงุนงง
 
 
                               บ้าป่ะ? ฉันเกี่ยวอะไรด้วย!
 
 
“ข้ออ้างชัดๆ!”
“นั่นไงยัยเด็กขี้หึง!  ที่ชั้นต้องไปเนี่ยก็...เพราะว่ากลัวพิมจะไปอาละวาดกับเธอไง?”
“เชื่อได้เหรอ?”ร่างบางเอ่ยถามเสียงลอยๆอย่างไม่ค่อยไว้ใจเขานัก ก่อนจะเขาจะทำอะไรเลี่ยนออกมาอีกแล้ว....โทโมะฉวยคว้าข้อมือแก้วไปทาบตรงหน้าอกข้างซ้ายของเขาก่อนจะเปรยคำหวานเลี่ยนออมา
......
“ได้ไปหมดแล้ว....จะเอาอะไรอีก แมวน้อย><~”ใบหน้าสวยร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะต้องหน้าแดงซ่านเพราะเขาอีกครั้ง....
“.........”
“ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่ได้เป็นพวก  ฟันแล้วทิ้ง  ฮะๆ”
 
 
                            กรี๊ดดดดดดด><!~ คนบ้า ไอ้เซี้ยวเอ๊ย!!
 
 
...................................................................................................................................
 
เจี๊ยกกกกก>< อัพและนะ มีใครอยู่บ้างป่าวววววว^O^
ฝันดีทุกโคนนน ปิดเทอมกันยางงงง เค้าปิดแล้ว ดีใจอ่ะ<<<บ้า-*-