I just can't stop loving U

 
“ตัวเล็กกก!~ ^^”  เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกสาวร่างบางที่ยืนหันหลังให้
 
“^^ โทโมะ!” ร่างบางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะวิ่งเข้ามหา พร้อมใบหน้าอันสดใสเหมือนเคยทุกๆวัน
 
“ผมยุ่งหมดแล้ว”   ร่างสูงเอ่ยทักหลังจากคนตัวเล็กวิ่งมาหา ก่อนจะยกมือสางผมให้คนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ปนหมั่นไส้นิดๆกับความน่ารักเกินเหตุ
 
  
                                        น่ารักเกินไปแล้ว>////////<
 
 
“แล้วใครเรียกชั้นมาเล่า -3- ไม่ใช่ม่อนหรอกเหรอออ~”
 
“ไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ตัวเล็ก อย่างอแงไปหน่อยเลยน่า ป่ะ ไปกินไอติมกัน”ร่างสูงเอ่ยง้องอนแฟนสาวเชิงหยอกล้อ อีกฝ่ายหน้ามุ่ยไปเล็กน้อยตามประสา อยู่ทุกวัน
 
.
.
 
“กางเกงสั้นไปป่ะ ตัวเล็ก!!”เสียเอ่ยถาม ทำเอาคนใส่หันควับมามองทันที
 
 
                                              หวงอะดิ>/////<
 
 
“ไม่เห็นจะสั้นเลยยย -*-  คนอื่นเค้าก็ใส่กันตั้งเยอะแยะ ไม่เห็นพูดมั่ง ทีแก้วล่ะ ทำอะไรก็ไม่ดีซักอย่าง เฮอะ!”ร่างบางบ่นกระเง้ากระงอด เชิงประชดใส่คนขี้หวงข้างกายก่อนจะกอดอกแล้วเบือนหน้าหนี
 
“เป็นห่วงหรอกน่า คนอื่นใช่แฟนพี่มั๊ยล่ะน้อง?”นิ้วเรียวสะกิดปลายคางคนตัวเล็กข้างกายแล้วเดินโอบเอวไป อย่างไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย เดี๋ยวงอนเอาจะเป็นเรื่อง รายนี้ทั้งขี้งอน แล้วก็ง้อยากซะด้วย
 
 
                                              เฮ้อออ  คนสวยเอาแต่ใจ
 
 
“พูดดีไปเหอะ! คนบ้า”
.
.
 
“ถอดเสื้อดิ!”
 
เพี๊ยะ!
“เดี๋ยวนี้ทะลึ่งเหรอ ><”มือบางฟาดลงบนไหล่หนาอย่างแรงกับคำพูดชวนคิดนั่น ทำเอาใจเต้นระส่ำ ไม่เป็นจังหวะ
 
“ตัวเล็กเสื้อเปียกนะ เดี๋ยวเป็นปอดบวมตายหรอก ไม่เอาหรอก ถอดเสื้อเลยจะอายอะไรกัน ลืมไปแล้วเราอยู่กันแค่ 2 คนเองน่า ฮะๆ”เพราะระหว่างทางเดินกลับฝนเจ้ากรรมดันโหมกระหน่ำลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว
 
“งั้นไปเปลี่ยนในห้องดีกว่า ขืนอยู่แถวนี้ ฮุ่ย! ....”
ฟึ่บ!
   ไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวถึงห้องน้ำ ข้อมือบางก็ถูกกระชากจากคนแรงเยอะกว่าเข้าสู่อ้อม ร่างสูงเลิ่กเสื้อยืดของร่างบางออกอ่างรวดเร็วแล้วเหวี่ยงมันทิ้งก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาคลุมกายให้ ทำเอาอีกฝ่ายตะลึงอึ้ง ไม่ทันที่จะอ้าปาแย้งอะไร คนสวยหน้าแดงซ่านอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง
 
“เห็นมั๊ย?ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปห้องน้ำด้วย ทันใจกว่ากันเยอะเลย^^”ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก พลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่  ทำเอาอีกฝ่ายก้มหน้างุดด้วยความเขิน
 
                          กินเข้าไปเลยดีกว่ามั๊ย?ถ้าจะมองกันอย่างเนี้ย>//////<
 
“เล่นบ้าอะไร! ปล่อยเลยๆ”ร่างบางสะบัดตัวออก เป็นเพราะเขาไม่ได้รั้งไว้อยู่แล้วด้วยเลยหลุดออกมาได้ ร่างสูงหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้ง
 
“ฮะๆ ตัวเล็กไปใส่เสื้อเลยไป  เห็นขาวๆแล้ว...ชั้นอดใจไม่ไหวนะ”
 
“ไอ้โรคจิต!!!!><”ว่าเข้าให้ก่อนที่จะเดินไปใส่เสื้อ ซึ่งร่างบางก็บ่นมาโดยตลอดเพราะเสื้อของร่างสูงมันใหญ่เกินกว่าสาวเอวบางร่างน้อยอย่างเทอ
 
 
                                           มันใหญ่อ่ะ ไม่อยากใส่เลย งือออ
 
 
“เป็นไรอ่ะตัวเล็ก หน้ามุ่ยมาเชียว”ร่างสูงเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เดินกระฟัดกระเฟียดแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างสูง
 
“เสื้อมันใหญ่ แก้วไม่ชอบ ม่อน! หาเสื้อให้หน่อยสิ เอาตัวเล็กๆอ่ะ แบบนี้มันเทอะทะไป~”ร่างสูงยิ้มๆขำหับความเรื่องมากของแฟนสาว คำพูดที่เหมือนออดอ้อนแต่เอาเข้าจริงๆแล้ว นั่นคือความต้องการของคนเอาแต่ใจต่างหาก!!
 
“เลิกเรียก แซลม่อนก่อน!”
 
“ไม่!!!!”คนสวยสะบัดหน้าหนีอย่างดื้อรั้น
 
“งั้น...ก็นอนมันทั้งอย่างนี้แหละเด็กดื้อ จุ๊บๆๆๆ”ร่างสูงพรมจูบไปทั่วแก้มใสอีกฝ่ายเบือนหน้าหนีอย่างงอนๆ ก่อนจะโวยวายตามเคย
 
“อื้ออออ....โกรธแล้ว ไอ้แซลม่อนบ้า!!!”ร่างบางว่าเขาแล้วรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่จะเร็วเท่าเขาได้งั้นเหรอ ร่างสูงฉุดข้อมือของแก้วทันที่ จนแก้วหันมาชักสีหน้าใส ร่างสูงก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร แถมส่งยิ้มเชิงเว้าวอนให้หายโกรธ........
 
“โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า ไม่โกรธดีกว่า ไม่บ้าไม่โง่ แล้วยังน่ารักด้วยนะตัวเล็ก!”โทโมะดึงแก้วให้มานั่งตัว คางเรียวเกยไหล่บางพร้อมโยกตัวนิดๆอย่างออดอ้อนและพยายามง้อ(เต็มที่!) แต่...นอกจากะไม่ได้ผลแล้วยังทำให้เจ้าตัวโกรธเขามากกว่าเดิมอีก
 
“นี่นายกำลังจะด่าว่าชั้นโง่ แล้วก็บ้าด้วยงั้นเหรอ? มากไปแล้วนะ เฮอะ!”
 
 
                เอาข้าไป ปล่าวหมายความแบบนั้นซะหน่อย ตัวเล็กๆ อย่างเข้าใจผิดสิครับ - -+++
 
 
“เปล่าน้า ตัวเล็ก อย่างอนดิ โอเคๆเดี๋ยวจะไปหาเสื้อให้เดี๋ยวนี้แหละ พอใจยังครับ!!”
 
“สายไปมั๊ย?ที่รัก ไม่ต้องมาทำดีหวังจะลบล้างความผิดเลย ขอบอกว่าไม่ต้อง!!!ฮึ~”ร่างบางขบฟันพูดพร้อมจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่องจนอีกฝ่ายจนใจ ที่ไม่ว่าจะง้อยังไง คนตัวเล็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะหายงอนซักนิด ก่อนที่แก้วจะสะบัดตัวหนีไปนอนบนเตียงแถมยังไล่เขา(ซึ่งเป็นเจ้าของห้อง)ไปนอนกับโซฟาอีก
 
                                          =*=  น่าจับตีชะมัด ยัยเปี๊ยก!!
 
.
.
ฉับๆๆ
  ร่างบางก้าวเท้าฉับไว โดยไม่รอคนข้างหลังที่ทั้งเรียกทั้งตะโกนทั้งวิ่งตาม เข้ามหาลัย
 
“ตัวเล็ก ตัวเล็กรอก่อน! ตัวเล็กกก แฮกๆ”ร่างสูงหอบหายจอย่างเหนื่อยอ่อนกับการวิ่งตาม ขณะที่อีกคนกำลังยิ้มสบายใจ ไม่นึกแคร์คนข้างหลังเลยแม้แต่น้อย  แต่ร่างสูงก็ยังตามมาจนถึงตัว คว้าแขนไว้ได้ทัน
 
“ปล่อย!”
 
“ตัวเล็กค๊าบ หายโกรธเถอะนะ อย่าเย็นชากับแซลม่อนแบบนี้เลย~”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางส่งสายาเว้าวอน ชวนน่าเห็นใจอย่างยิ่ง แต่มีเหรอที่อีกฝ่ายจะยอมง่ายๆ ยิ่งถ้าเป็นแก้วด้วยแล้ว เหมือนเด็กที่ถูกขัดใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ซะเดี๋ยวนั้น อยากทำอะไรแล้วมีใครมาขัดมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ!
 
“แซลม่อน? นายไม่ให้เรียกไม่ใช่เหรอไง เรียกได้เฉพาะแฟนคลับนายสิ! แล้วทีอย่างนี้จะมา เฮอะ!”ร่างบางสบถในลำคออย่างสะใจที่เห็นสีหน้าของเขา อีกฝ่ายก็จนปัญญาไม่รู้จะง้อยังไง
 
 
    ใจแข็งยิ่งกว่าหิน ถ้าเกิดสมมุติว่าชั้นนอกใจคงไม่โดนฆ่าตายเลยเร๊อะ นี้แค่เรื่องเล็กน้อยยังขนาดนี้เลย เฮ้อ คนสวย~  ทำอะไรก็ไม่ผิด ท่องไว้ๆๆๆๆ
 
 
“ตอนนั้นพูดเล่นเฉยๆ สำหรับตัวเล็กจะเรียกอะไรก็ได้อยู่แล้วน่า คิดมากทำไมครับ” ”เหรออออ~ บังเอิญว่าชั้นมันคิดลึก!! กลับไปอยู่ในที่ของนายเลย ชั้นจะไปเรียน!!!”ร่างบางเอ่ยปากไล่แล้วเดินหนีเข้าห้องไป   เพราะอยู่คนละคณะร่างสูงจำต้องละออกไปอย่างเสียมิได้
 
                                                     ตัวเล็กกกกกกก  ToT
 
.
.
“เฮ้ย! โทโมะ เป็นอะไรของแกว่ะ เหม่อตั้งแต่เช้าแล้วนะโว้ย!”เคนตะเพื่อนสนิทของโทโมะเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนรักเอาแต่เหม่ออย่างเดียว
 
“เฮ้อ~”
 
“แกเอาแต่เฮ้อๆ รู้ป่ะว่าคาร์บอนมันเต็มไปหมดแล้ว ชั้นยังอยากรับออซิเจนอยู่นะ -*-“
 
“ไอ้เคน!! แกอย่างกวนดิ คนยิ่งเครียดๆอยู่”
 
“แล้วไอ้ที่เครียดๆของแกนะ วันเรื่องอะไรว่ะ”
 
 
  ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันกลุ้มขนาดนี้มาก่อน จะมีก็แต่งอนกับยัยตัวเล็กของมัน หรือว่า....จะทะเลาะกันอีกล่ะ ไอ้คู่นี้-*-
 
 
“แก้วอ่ะ ยัยตัวเล็กงอนอีกแล้ว โอ้ย!กลุ้มโว้ย”ร่างสูงโวยวายอย่างหัวเสียจน
 
เป๊าะ!
เคนตะดีดนิ้วเป๊าะทันทีที่ร่างสูงเอ่ย พลางนึกในใจ
 
 
                                 ซื้อหวยทำไมไม่แม่นแบบนี้มั่งอ่ะ-*-
.
.
ฟังร่างสูงระบายออกมาสักพักเคนตะเลยให้คำแนะนำเรื่องความรักของร่างสูง(ทั้งที่ตัวเองยังหาไม่ได้    -  -)
 
“เอาน่า ไอ้โทโมะ ผู้หญิงอ่ะร้อยทั้งร้อยเค้าก็ต้องการๆเอาใจใส่ของคนรัก มันเป็นเรื่อธรรมด๊า...”
 
“ไอ้เคน แกไม่เห็นเหรอว่าชั้นใส่ใจยัยเปี๊ยก จนไม่มีเวลาดูแลตัวเองแล้ว แค่ชั้นแซวเล่นนิดหน่อย ถึงกับงอน เฮ้อ ชั้นไม่เหนื่อยหรอกที่จะง้อ แต่ชั้นไม่อยากให้เรากระทบกระทั่งกันบ่อยๆก็เท่านั้น”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนจนเพื่อนชายนึกขำ กับท่าทีติดกังวล
 
 
                                         รักเขามากสินะ ฮะๆ เพื่อนเอ๊ย><
 
 
“ก็ที่เขางอนก็เพราะว่าเขารักไม่ใช่เหรอ  ถ้าเขาไม่รักเขาไม่งอนแกให้เสีนเวลาหรอกน่า แค่สะบัดบ๊อบใส่แล้วหาแฟนใหม่ไปง่ายกว่าเยอะ ไม่ต้องให้แกตามง้อหรอก มีสมองนะหัดคิดหน่อยเซ่ –o-“
 
“เหมือนแกกำลังจะด่าว่าชั้นไม่มีสมองนะ -*-“
 
“เอาน่า ไปง้อเค้าเหอะ เดี๋ยวไอ้ตัวเล็กมันก็หายโกรธเองละน่า”เคนตะตบบ่าให้กำลังใจ ก่อนจะหมดชั่วโมงเรียนร่างสูงก็รีบวิ่งไปหาแก้วทันที
.
.
 
“ตัว....O_O!!!”เสียงที่กำลังจะร้องเรียกร่างบางขาดหายไปเมื่อเห็นว่าร่างบางยืนคุยหยอกล้อกับชายอื่นอย่างสนิทสนม
 
“ฮะๆ จริงเหรอแก้ว พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย นะ^^”ชายหน้าหวานที่ยืนคุยกับร่างบาง ขยี้หัวแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดูทำเอาโทโมะเดือดดาล
 
“^^ พี่แซม หัวแก้วยุ่งหมดแล้วน้า”
 
“ฮ่าๆ อื้ม นี่พี่ก็สายมามากแล้ว เดี๋ยวพี่ต้องไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเราเจอกันตัวเล็ก ตัวเล็ก^^”หนุ่มหน้าหวานกล่าวลาเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไป  พอหนุ่มคนนั้นพ้นไปเท่านั้นแหละคนขี้หวงก็เข้ามาแทนที่ทันที
“ใคร!?”
 
“เรื่องอะไรด้วยละ จำเป็นต้องตอบ”ร่างบางหมุนตัวเตรียมเดินหนีแต่ถูกเขารั้งแขนไว้ แล้วอุ้มขึ้นพาดบ้า ร่างบางโวยวายลั่น จนหลายคนหันมามอง
 
“ปล่อยนะ โทโมะทำบ้าอะไร อ๊ากก ปล่อยช้านน”
 
“อย่าดื้อสิตัวเล็ก!”ร่างสูงแบกร่างบางมาถึงลานอดรถแล้วยัดเขาไปภายในรถทันที อีกฝ่ายก็ยังโวยวายไม่เลิก
 
เพี๊ยะๆๆ
  มือบางฟาดเขาที่ไหล่หนาหลายๆทีแต่ร่างสูงก็สามรถบังคับรถต่อไปได้ ก่อนจะรวบมือขอแก้วไว้ 2 ข้างด้วยมือข้างเดียว
 
“ตัวเล็ก อย่าดิ้นสิ!”
 
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหายโกรธหรือไง รู้ไว้ด้วยนะโกรธมากกว่าเดิมอีก!!”ร่างบางใส่อารมณ์จนร่างสูงหนักเจ้าพอถึงคอนโดก็หักเลี้ยวเข้าทันที ก่อนจะพา(ลาก)คนเอาแต่ใจขึ้นห้อง
 
“ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไงเล่า-0-“ร่างบางโวยวายลพยายามแกะมือออก จนหลายๆคนเริ่มหันมามองคนทั้งคุ่
 
“ไปคุยกันบนห้อง!”
.
.
 
“ตัวเล็ก ๆ งอนอะไรอะค๊าบ ขอโทษนะ ขอโทษทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามนะ....”ทันทีที่เปิดประตุเข้าห้องมาร่างสูงชิงพูดก่อนที่ร่างบางจะโวยวาย
 
“ฮึ”
 
“ยอมแล้วไง ยอมแล้วจริงๆ ไม่เถียง ไม่ว่า ไม่ขัด อยากได้อะไรอ่ะ บอกมาแวลม่อนคนนี้จะหาให้ทุกอย่าง ขอร้องล่ะ อย่าโกรธกันเลย”ร่างสูงสวมกอดจากทางด้านหลัง อันที่จริงแก้วก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายก็แค่งอนเล็กน้อยเท่านั้น ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองงี่เง่า แต่อารมณ์มันพาไปทุกที
 
                                      ขืนให้อภัยง่ายๆ เสียฟอร์มแย่ดิ-*-
 
 
“...........”
 
“นะ ตัวเล็ก”
 
“ไม่รู้!”เสียงตอบห้วนๆทำเอาอีกฝ่ายใจแป้ว
 
“........”
 
“ตัวเล็ก จะทรมานชั้นไปถึงไหนกัน  ขอเถอะคนดี อย่าโกรธกันนะๆ”ร่างสูงจู่โจมหอมแก้ม อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนใดๆเพราะรู้ดีว่าตัวเองใจอ่อนมากแล้วแค่ไหน   แต่เมื่อไหร่คนโง่จะรู้ตัวซักที ถ้าขืนโกรธจริงๆนะเหรอ ไม่ให้ยืนกอดอยู่อย่างนี้หรอก!!!
 
“..........”
 
“น้า ขอโทษๆๆๆๆๆๆ”ร่างสูงพร่ำคำขอโทษอย่างไม่ขาดสายก่อนที่อีกฝ่ายจะรำคาญแล้วพลิกตัวเข้าหาแทน
 
“รู้แล้ว แล้วมันกินได้มั๊ย?ละ ไอ้คำขอโทษนั่น เปลี่ยนเป็นการกระทำไม่ดีกว่าเหรอไง!!!”
 
“การกระทำ?”
 
“อย่าขัดใจชั้น แค่นี้นะยอมได้มั๊ย?”
 
“^____^”
 
“ยิ้มอะไร”ร่างบางถึงกับงงเมื่อเขาเอาแต่ยิ้มไม่เลิก
 
“ยอมครับ ถ้าตัวเล็กหายโกรธอะไรก็ตาม ยอมหมด”
 
“ถามจริงเถอะ นายทนชั้นไหวแน่นะ”ร่างบางเอ่ยถามอย่างลังเลใจ เพราะรู้นิสัยตัวเองดี มันยากเกินกว่าที่หลายคนจะคน  แต่ก็มีเขาคนเดียวที่ทนมาโดยตลอด.........
 
“ทุกอย่าง.......ทนได้ทุกอย่าง ยอมทุกอย่างแล้วนะ ตัวเล็ก”ร่างสูงทอดน้ำเสียงอ่อนโยนจนร่างบางยิ้มออก
 
“งั้น....หายโกรธก็ได้>/////<”ร่างบางพูดพลางหลุบสายตาลงต่ำเพราะความเขิน
 
“^__^ น่ารักจริงๆ”ร่างสูงโน้มหน้าลงมาหอมฟอดใหญ่ที่แก้มขาว
 
 
                                        เพราะอะไรนะเหรอที่ยอม ถ้าไม่ใช่เพราะรัก
 
                                 แล้วเพราะอะไรนะเหรอที่งอน  ก็เพราะรักอีกนั่นแหละ
 
 หลายคนอาจจะไม่เข้าใจ  เพราะความรักเป็นเรื่องของความรู้สึกและคน 2 คน ไม่เจอกับตัวคงไม่มีวันที่จะเข้าใจ
 
..................................................................................................................................................................................
 โอ๊ย! ค่อนข้างเน่า เพราะเเต่งเล่นๆ^^<<<อย่าถือสานะ-*-