ถามไม่คิด Silly Question

ปังงง งงฉันเปิดประตูกระแทกลงรถมาพร้อม เฟย์ กับ ฟางเปิดรั้วเข้าไปในบ้านด้วยไปในบ้านด้วยทุลักทุเรเพราะยังเดินไม่คล่องเท่าไรฉันเห็นรองวางไว้คู่หนึ่งซึ้งไม่ใช่รองเท้าที่ฉันเคยซักให้เขาแต่เป็นรองเท้า ส้นสูงฉันเดินตรงขึ้นไปบนห้องนอนโดยมีเฟย์ ฟาง คอยประคองไปด้วย ปังงงง งง ฉันเปิดประตูอย่างแรงและภาพที่ฉันเห็นต่อหน้าคือ เขา กับ ผู้หญิง ในรูปคนนั้นนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน"กะ....แก้ว ไหนหมอบอกว่าอีก 3 วันจะกลับ" โทะโมะพูดด้วยเสียงเลอะลัก"ถ้าฉันกลับมาช้ากว่านี้ฉันจะรู้เหรอว่านาย แอบมีใครอีกคน" ฉันพูดไปพร้อมทั้งน้ำตาดูผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้สินะว่าเธอเป็น ตัวสำรอง"ไม่ใช่อย่างที่แก้วเห็นนะ" โทะโมะพูดด"แล้วจะให้เห็ยยังไงนายพูดมาซิ นายบอกฉันมาซิว่ายังไง" ฉันตะคอกไปทั้งน้ำตา"............................." เขาตอบฉันไม่ได้ที่จริงฉันรู้อยู่แล้วล่ะ"นายก็ตอบไม่ได้" เฟย์ กับ ฟางปลอบฉันผิดกับเขาที่เงียบบ"ฉันไม่มีอะไรจะพูดแลล้วล่ะ ทุกอย่ามันก็เป็นอย่างที่เธอเห็น" สุดท้ายยสิ่งที่เขาพูดออกมามันก็ทำให้ฉันเจ็บ"มั น จ บ แ ล้ ว สิ น ะ" ปัจจุบัน"ถ้ามันลืมง่ายขนาดนั้นฉันก็ลืมไปนานแล้วสิ" ฉันพูดไปทั้งน้ำตาคลอเบา"แก้วทำไมเธอถึงยังไมไม่ลืมเขาสักทีนะ?" ฟางถามฉัน ฉันอึ้งไปกับกับคำถามของฟางมันเป็นคำถามไม่คิดเอามากๆจะให้ฉันฉันตอบเธอยังไล่ะฟาง"........." ฉันไม่สามารถจะตอบฟางได้มันมีแค่น้ำตาที่ไหลออกมาแทนคำตอบจ บ บ ริ บู ร ณ์ 
 
 
----------------------------------------
กว่าจะมาอัพ ตอนจบขอโทษทีนะเมาส์อยู่ดีดีก็ขยับไม่ได้ ช่วยวิจาร์ณหน่อยนะ
เพราะคิดจะทำภาคต่ออยู่ วิจาร์ณอันเดียวสามารถทำให้คนแต่งมีกำลังใจได้นะ จุ๊บบ