เปลี่ยนเป็นรักได้ไหม

จบสวยหรือเปล่านะ...:"P

===================================

 

  “โอ้ยย!!ทำบ้าอะไรของนายเนี้ย เอาบาสมาทุ่มใส่หัวฉันทำไม” หลังจากที่เปิดเผยความรู้สึกของกันและกันผ่านไป

 

ได้สักระยะ ป๊อปปี้ก็บอกว่าอยากเล่นบาส ฉันก็เลยหยิบลูกบาสที่อยู่ในที่เก็บให้เค้าไป จากนั้นตานั่นก็วิ่งเล่นชู๊ตบา

 

สอะไรของเค้าไปคนเดียวโดยฉันนั่งดูอยู่ที่เก้าอี้ข้างสนาม แต่พอผ่านไปสักพักก็เอาลูกบาสมาทุ่มใส่หัวฉันซะ

 

งั้น...มันเจ็บน้า...

 

 

  “ฮ่าๆๆๆโทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจอ่าไม่ได้เล่นนานมือตกนิดหน่อย” ป๊อปปี้พูดไปหัวเราะไปพร้อมกับหมุนลูกบาสในมือที่

 

มันเด้งจากหัวฉันไปหาเค้า ...แบบนี้จะให้เชื่อได้ยังไงว่าไม่ได้ตั้งใจ เหอะ!!!

 

 

  “หรอ!!~นี่แน่ะ อยากแกล้งกันนักใช่ไหม” พอเห็นดังนั้นเลยจัดการไปแย่งลูกบาสจากมือเค้าแล้วก็จัดการโยนลูก

 

บาสอัดตัวของอีกฝ่าย

 

 

  “โอ๊ยยยย” ป๊อปปี้ร้องขึ้นเสียงดังแล้วก็เอามือไปกุมหน้าท้องที่โดนลูกบาสอัดเข้าไป แล้วก็ล้มงอตัวลงนอนอย่าง

 

เจ็บปวด

 

 

  “เฮ้ยย!!” ร้องขึ้นมาอย่างตกใจที่เห็นอาการของอีกฝ่ายที่ลงไปนอนตัวงออยู่ที่สนามบาส “ขอโทษนะป๊อป เจ็บ

 

มากหรอ” ก้มตัวลงไปดูอาการของเค้าอย่างห่วงใยและรู้สึกผิด

 

 

‘อะไรกันทั้งที่คิดว่าไม่ได้ทำแรงแท้ๆ ทำไมถึงได้ทำท่าเหมือนเจ็บมากมายอย่างงี้นะ

 

 

  “โอ๊ยยย...ทำไมเจ็บอย่างงี้นะ” ป๊อปปี้ที่นอนขดตัวงออยู่ที่พื้นเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังทำหน้าสำนึกผิดอยู่

 

อย่างถูกใจ ก่อนที่จะร้องโอดโอยออกมาอีกครั้งเมื่อแววตาสำนึกผิดและเป็นห่วงที่มีอยู่กลายเป็นแววตาแห่งความ

 

สงสัยแทน

 

 

  “มาๆลุกขึ้นก่อนเร็ว เสื้อนายเปื้อนหมดแล้วป๊อป” เอ่ยขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปให้คนตรงหน้าที่นอนขดตัวอยู่

 

 

      ป๊อปปี้แสระยิ้มทันทีที่เห็นคนตรงหน้านั่งลงแล้วเอื้อมมือมาช่วยพยุงเค้าขึ้น และโดยที่ฟางไม่ทันได้ตั้งตัว ป๊อป

 

ปี้ก็ใช้แรงที่มีดึงฟางที่นั่งอยู่ข้างๆให้ล้มมาทับตัวเค้าทันที

 

 

   “อร้ายย” ร้องออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ๆก็ถูกดึงให้ล้มมาอยู่ในอ้อมอกของเค้า “ทำอะไรเนี้ยป๊อปปล่อยนะ”

 

ทันทีที่มีสติก็รีบบอกให้เค้าปล่อยเธอทันที

 

 

  “อะไรล่ะ...ยังไม่ได้จูบเลย” ป๊อปปี้พูดอย่างเจ้าเล่ห์แล้วก็จัดการพลิกตัวฟางให้เป็นฝ่ายนอนที่พื้นแล้วเค้าก็ค่อม

 

เธอเอาไว้อีกที ‘กลางสนามบาส’

 

 

  “อะ..อะไรนะ จะบ้าหรือไง” ฟางที่ได้ยินก็หน้าขึ้นสีขี้นมาทันที ‘ตาบ้านี่...ไม่อายบ้างหรือไงกันนะ’

 

 

  “ไม่รู้ล่ะ...” ป๊อปปี้พูดได้เท่านั้นก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้และจูบที่ปากบางเบาๆ

 

 

  “>///<”

 

 

   “ไม่พออ่ะ...ขออีกรอบแล้วกันนะ” พูดแค่นั้นก็โน้มตัวเข้ามาจูบฟางอย่างรวดเร็วแต่อ่อนหวาน กลางสนามบาสที่

 

ไร้ผู้คนในเวลานี้ ทุกอย่างดำเนินไปจนกระทั้ง

 

 

  “โอ้ยยย!!~ทำอะไรของเธอเนี้ยฟาง” ป๊อปปี้ร้องขึ้นมาทันทีด้วยความเจ็บปวด ทำให้เขาผละออกจากฟางทันที

 

เหมือนกัน

 

 

  “ก็นายไม่ยอมหยุดสักทีนิ..ฉันหายใจไม่ออก” ฟางพูดติดๆขัดๆด้วยความที่เขินอยู่ไม่น้อย แถมยังพ่วงคดีทำร้าย

 

ร่างกายเ(น้องชาย)ของเค้าอีกคดี

 

 

   “แล้วไง...แค่นี้ทำไมต้องมาเข่าใส่น้องชายฉันด้วยล่ะ ถ้าเป็นอะไรไปเธอจะเสียใจ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับเอามือกำ

 

ไปที่น้องชายของเค้าอย่างเจ็บปวด

 

 

  “อะไร...ใครเค้าจะเสียใจกัน อย่ามาพูดบ้าๆนะ” ฟางที่พอได้ยินคำพูดของแฟนหมาดๆของเธอ ก็ตาโตกับคำพูด

 

ส่อแวว...

 

 

  “ฉันมั่นใจว่าเธอจะเสียใจ” ป๊อปปี้พูดอย่างมั่นใจกับสายตาหมาดมั่นเหมือนคาดหวังอะไรสักอย่างอยู่

 

 

  “นี่!!หยุดคิดบ้าๆเลยนะ อยากตายหรือไง” หน้าแดงไปกับคำพูดที่สองแง่สองง่ามเต็มทีของอีกฝ่าย

 

 

   “ก็มันจริงนี่ สักวันมันจะเข้......”

 

 

  “ไอ้บ้า...บอกให้หยุดไง นายตายแน่” ป๊อปปี้พูดไม่ทันจบก็โดนผ่ามือพิคาดไปเต็มๆแขนแถมด้วยคำตะโกนด่ามา

 

เป็นโขยง

 

 

‘แล้วใครจะโง่อยู่ให้ตีล่ะครับ...ผมไปก่อนน้าป๊อปปี้ขอลา’

‘แล้วใครจะปล่อยให้หนีไปง่ายๆกัน ขอตัวไปจัดการคุณแฟนก่อนนะคะ...ฟางไปล่ะ’

 

 

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบบริบูรณ์แบบไม่ต้องขอเพิ่มละนะ

ยังไงก็ฝากติดตามนิยายอีกสองเรื่องด้วยนา จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

เป็นไงกับตอนนี้....บอกเล่าเก้าสิบได้นะตัวเธอ

เอาให้เต็มที่เลย...สนุกไม่สนุกยังไงก็บอกได้ น้อมรับไว้พิจารณาตัวเองจ้าา^^