ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

ตอนกลางวัน
โทโมะ: หวาย ไปกินข้าวกัน
หวาย: (มองด้วยสายตตาที่เย็นชาและเลื่อนลอย)ชั้นไม่หิว
โทโมะ: แต่ถ้าไม่กินก็จะ...
หวาย: (ตวาดใส่โทโมะ) ชั้นบอกไม่กินก็ไม่กิน!!!! ออกไปชั้นจะอยู่คนเดียว
โทโมะ: (อึ้งกับการกระทำของหวายเพราะไม่เคยเห็น) วะ หวาย ชั้นขอโทดที่ทำให้โกรธนะ ชั้นไปละนะ
หวาย: จะไปก็รีบๆไป
หลังจากที่โทโมะออกมาจากห้องเรียนก็เดินไปนั่งโต๊ะกับแก้ว
แก้ว: แกเป็นไร หน้าบูดเชียว
โทโมะ: ไม่มีอะไรหรอก แค่โดนหวายตวาดใส่อะ ชั้นก็ไม่รู้ว่าชั้นทำอะไรให้เค้าโกรธอะ
แก้ว: เอาน่าไม่ต้องเครียด เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง  แล้วที่แกมาเนี่ยมีแค่เรื่องนี้เหรอ?
โทโมะ: ตอนแรกก็จะมาแค่เรื่องนี้แหละ แต่ตอนนี้ชั้นหิวข้าวอะ ไปกินข้าวกัน
แก้ว: ได้...ถ้านายเลี้ยง
โทโมะ: เออ ชั้นเลี้ยงก็ได้แต่..มีข้อแม้คือกินได้แค่ 2 จานนะนอกนั้นเทอจ่ายเอง
แก้ว: โด่...รู้ทันอีกละ เออๆๆกินแค่ 2 จานก็ได้
โทโมะ: ดีมาก
แต่หลังจากที่โทโมะกับแก้วกินข้าวกันเสร็จแล้ว....โทโมะก็เห็นฟางเดินมากับผู้ชายคนนึงถ้าเค้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเด็กที่เข้ามาใหม่ จึงเดินเข้าไปหาหวายโดยมีแก้วเดินตามหลัง
โทโมะ: ไหนเทอบอกว่าไม่หิวไง แล้วทำไมเทอถึงมากินกับไอ้เด็กใหม่นี่ละหวาย?
หวาย: (แก้ตัวตามเคยด้วยสายตาที่เย็นชา) ก็ตอนนี้ชั้นหิว...แล้วชั้นไม่มีเพื่อนก็เลยชวนพิชชี่มา
โทโมะ: แล้วทำไมไม่โทรบอกชั้นละ?
หวาย: แบตหมด..จำเบอร์ไม่ได้(แล้วหันไปยิ้มให้พิชชี่) ไปกันเถอะค่ะพิชชี่
พิชชี่: ครับ
แล้วทั้งคู่ก็เดินคล้องแขนกันเดินผ่านไปต่อหน้าโทโมะ
โทโมะ: (พูดกับแก้วพร้อมน้ำตาคลอ) ฮึก..แก้วชะ ชั้นผิดอะไรเหรอ?
แก้ว: ไม่ร้องน่า นายไม่ได้ผิด ยัยหวายนั่นแหละที่ผิด นายต้องเข้มแข็งนะ เดี๋ยวมันก็จะดีเอง
โทโมะ: แต่ชั้นกลัว...แก้ว..ชะ ชั้นกลัวว่าชั้นกับหวายจะเลิกกัน...ชั้นกลัวว่าวันนั้นมันกำลังใกล้เข้ามา...แก้ว..ชั้นกลัว...กลัวๆๆๆๆ
ด้วยความสงสารเพื่อนชายที่อ่อนแอจึงดึงเพื่อนชายมากอดปลอบใจ
แก้ว: ไม่เป็นไร นายยังมีชั้นนะ...นายจำไม่ได้เหรอ?..นายยังมีชั้นที่คอยเป็นกำลังใจให้นาย...ชั้นอยู่ข้างนายเสมอนะ...นายไม่ต้องกลัวนะ..ชั้นจะช่วยนายเอง
โทโมะ: ขอบใจนะแก้ว....ขอบใจที่เทอคอยอยู่ข้างชั้นเสมอ...
เม้นด้วยคร๊าๆๆๆ