ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

ตอนกลางวัน

โทโมะ: หวาย ไปกินข้าวกัน

หวาย: (มองด้วยสายตตาที่เย็นชาและเลื่อนลอย)ชั้นไม่หิว

โทโมะ: แต่ถ้าไม่กินก็จะ...

หวาย: (ตวาดใส่โทโมะ) ชั้นบอกไม่กินก็ไม่กิน!!!! ออกไปชั้นจะอยู่คนเดียว

โทโมะ: (อึ้งกับการกระทำของหวายเพราะไม่เคยเห็น) วะ หวาย ชั้นขอโทดที่ทำให้โกรธนะ ชั้นไปละนะ

หวาย: จะไปก็รีบๆไป

หลังจากที่โทโมะออกมาจากห้องเรียนก็เดินไปนั่งโต๊ะกับแก้ว

แก้ว: แกเป็นไร หน้าบูดเชียว

โทโมะ: ไม่มีอะไรหรอก แค่โดนหวายตวาดใส่อะ ชั้นก็ไม่รู้ว่าชั้นทำอะไรให้เค้าโกรธอะ

แก้ว: เอาน่าไม่ต้องเครียด เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง  แล้วที่แกมาเนี่ยมีแค่เรื่องนี้เหรอ?

โทโมะ: ตอนแรกก็จะมาแค่เรื่องนี้แหละ แต่ตอนนี้ชั้นหิวข้าวอะ ไปกินข้าวกัน

แก้ว: ได้...ถ้านายเลี้ยง

โทโมะ: เออ ชั้นเลี้ยงก็ได้แต่..มีข้อแม้คือกินได้แค่ 2 จานนะนอกนั้นเทอจ่ายเอง

แก้ว: โด่...รู้ทันอีกละ เออๆๆกินแค่ 2 จานก็ได้

โทโมะ: ดีมาก

แต่หลังจากที่โทโมะกับแก้วกินข้าวกันเสร็จแล้ว....โทโมะก็เห็นฟางเดินมากับผู้ชายคนนึงถ้าเค้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเด็กที่เข้ามาใหม่ จึงเดินเข้าไปหาหวายโดยมีแก้วเดินตามหลัง

โทโมะ: ไหนเทอบอกว่าไม่หิวไง แล้วทำไมเทอถึงมากินกับไอ้เด็กใหม่นี่ละหวาย?

หวาย: (แก้ตัวตามเคยด้วยสายตาที่เย็นชา) ก็ตอนนี้ชั้นหิว...แล้วชั้นไม่มีเพื่อนก็เลยชวนพิชชี่มา

โทโมะ: แล้วทำไมไม่โทรบอกชั้นละ?

หวาย: แบตหมด..จำเบอร์ไม่ได้(แล้วหันไปยิ้มให้พิชชี่) ไปกันเถอะค่ะพิชชี่

พิชชี่: ครับ

แล้วทั้งคู่ก็เดินคล้องแขนกันเดินผ่านไปต่อหน้าโทโมะ

โทโมะ: (พูดกับแก้วพร้อมน้ำตาคลอ) ฮึก..แก้วชะ ชั้นผิดอะไรเหรอ?

แก้ว: ไม่ร้องน่า นายไม่ได้ผิด ยัยหวายนั่นแหละที่ผิด นายต้องเข้มแข็งนะ เดี๋ยวมันก็จะดีเอง

โทโมะ: แต่ชั้นกลัว...แก้ว..ชะ ชั้นกลัวว่าชั้นกับหวายจะเลิกกัน...ชั้นกลัวว่าวันนั้นมันกำลังใกล้เข้ามา...แก้ว..ชั้นกลัว...กลัวๆๆๆๆ

ด้วยความสงสารเพื่อนชายที่อ่อนแอจึงดึงเพื่อนชายมากอดปลอบใจ

แก้ว: ไม่เป็นไร นายยังมีชั้นนะ...นายจำไม่ได้เหรอ?..นายยังมีชั้นที่คอยเป็นกำลังใจให้นาย...ชั้นอยู่ข้างนายเสมอนะ...นายไม่ต้องกลัวนะ..ชั้นจะช่วยนายเอง

โทโมะ: ขอบใจนะแก้ว....ขอบใจที่เทอคอยอยู่ข้างชั้นเสมอ...

เม้นด้วยคร๊าๆๆๆ