So hot...ชั้นร้อนรักมาดับทีสิ

Raiter talk

เวลาผ่านไปหลายปี โทโมะกลับมาจากญี่ปุ่นเพราะเรียนจบปริญญาตรีแล้ว เค้าเป็นเด็กหนุ่มที่โตแล้ว หล่อมากขึ้น เค้ากลับมาไทยเพื่อมาอยู่กับพ่อและพี่ชาย เค้ามีแฟนชื่อยากี้เป็นคนญี่ปุ่นแต่ก็ห่างไกลกันแล้ว เค้าหวังว่าจะได้เจอกับแฟนอีก

“พี่เคนจิ คิดถึงจัง”โทโมะกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง

“พ่อด้วย”พร้อมกับกอดพ่อไว้แน่น โทโมะขับรถแล่นออกไปเพื่อดูสถาณที่สมัยมัธยม เค้าผ่านโรงเรียนที่เคยเรียนตอนม.5และได้พบรักกับสาวหน้าใสตัวเล็กชื่อแก้ว เค้าจอดรถหน้าโรงเรียนแล้วมองเข้าไปด้านใน เด็กนักเรียนอยู่ในช่วงพักกลางวัน เค้ายิ้มออกมา ป่านนี้แก้วคงโตเป็นสาว ทำงานเรียนจบแล้วสินะ เค้านึกก่อนจะจอดรถแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อไปเยี่ยมเยียนโรงเรียนเก่า เด็กๆมองกันเป็นตาเดียวส่วนใหญ่ที่มองจะเป้นผุ้หญิงมากกว่า

“สวัสดีครับอาจารย์ใหญ่”โทโมะก้มลงไหว้

“ใครเนี้ย”อาจารย์ใหญ่เอ่ยถาม

“วิศว ครับผม”โทโมะเอ่ยขึ้น

“หา นี่วิศวหรอเนี้ย ที่ออกไปตอนม.5ใช่ไหม ทำไมโตแล้วหล่อกว่าเดิมเยอะเลยเนี้ย เรียนจบยังลูก”อาจารย์ใหญ่ถามเป็นชุด

“เรียนจบแล้วครับ ปริญญาตรี”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

“เรียนไวนะ เป็นหนุ่มแล้ว มีแฟนยังเนี้ย”อาจารย์ใหญ่ถาม

“ก็...มีบ้างแหละครับ ฮ่าๆ”โทโมะขำ หลังจากคุยกันได้สักพักโทโมะก็ขอตัวกลับแล้วเดินไปขึ้นรถแต่สังเกตเห็นหญิงสาวคนนึงกำลังนั่งอยู่ข้างมอเตอร์ไซต์ที่เหมือนว่าจะมีปัญหา โทโมะเลยเดินไปดู

“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ”โทโมะถามขึ้น แต่เมื่อหญิงสาวหันหน้ามาโทโมะก็อึ้ง

“รถน้ำมันหมดหนะคะ สงสัยต้อ...โทโมะ”ผู้หญิงคนนั้นคือพอส

“พอส ไม่ได้เจอนาน เป็นไงมั่ง”พอสทำหน้าเศร้า

“นายหายไปรู้ไหมว่าแก้วเป็นยังไง”พอสพูด

“ไม่รู้สิ”โทโมะทำหน้าชิวๆเหมือนว่าเค้าลืมแก้วได้แล้ว

“นายยังทำหน้าแบบนี้อีกหรอ”พอสผลักอกโทโมะ

“มันทำไมหละ”โทโมะทำหน้างง

“แก้ววิ่งไปหานายตอนกลับบ้านพอรู้ว่านายลาออก และแก้วก็โดนรถชน”พอสพูดไปน้ำตาไหลไป โทโมะจากที่ทำหน้าชิวๆกลายเป็นช็อค

“แล้วแก้วอยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง”โทโมะทำหน้าตาตื่น

“แก้ว...ฮึก แก้วไปแล้ว”โทโมะน้ำตาไหลพรากทันที โทโมะขุกเข่าลงกับพื้นแล้วร้องไห้

“พอส ทำไมช้าจัง แม่รออยู่ที้ร้านนานแล้วนะ”เสียงเล็กดังขึ้น

“ฮ่าๆๆๆๆ”จู่ๆพอสก็หัวเราะ โทโมะเงยหน้าขึ้นมองพอสแล้วมองเห็นสาวข้างๆนั่นคือแก้ว...!!

“แก้ว เธอยังไม่ตาย”โทโมะพูดแล้วสวมกอดแก้วอย่างไว แก้วถูกรัดจนแน่น

“ฮึกๆๆ”แก้วสะอื้นร้องไห้ทันที

“โทโมะปล่อยแก้วก่อน”พอสพูด ทำให้โทโมะค่อยๆคลายตัวออกช้าๆ

“แก้วมาได้ไง”พอสถาม แก้วปาดน้ำตามองโทโมะ

“มาตามพอส”แก้วพูด

“งั้นเดี๋ยวแก้วเดินกลับไปนะ เดินได้รึเปล่า”พอสถาม

“ได้สิ แก้วจำทางได้”แก้วพูดแล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไป โทโมะทำท่าจะเดินตามแต่พอสห้ามไว้

“รู้ไหมว่าแก้วความจำเสื่อม ยื่งโตอายุยิ่งน้อย”โทโมะงงทันที

“หมายความว่าไง”โทโมะถาม

“หมอบอกว่าสมองแก้วได้รับการกระทบกระเทือนจนความจำเสื่อมและสมองก็กลายเป็นเด็ก ยิ่งอายุเพิ่มขึ้นสมองก็จะอายุน้อยลง ตอนนี้แก้วยังจำทางไปไหนมาไหนได้อยู่ เหมือนเค้าอายุ10ขวบ”พอสบอก

“ทำไมมันเป็นแบบนี้”โทโมะถาม

“เพราะนาย”พอสพูดก่อนจะเข็นมอเตอร์ไซต์

Tomo talk

ผมยอมรับว่าผมเสียใจ ผมรู้สึกผิด ผมผิดทุกอย่าง ไม่งั้นแก้วคงไม่เป็นแบบนี้ ผมรีบขับรถไปที่ศูนย์การค้าแต่ระหว่างทางเห็นแก้วนั่งร้องไห้อยู่ข้างทางผมเลยเปิดประตูลงไป

“แก้ว เป็นอะไร”ผมถาม

“แก้วจำทางไม่ได้ แก้วหลงทาง แก้วกลัว แก้วกลับร้านไม่ถูก ฮือๆ”แก้วร้องไห้ออกมา ผมรีบดึงแก้วให้ยืนขึ้น

“เดี๋ยวเราไปส่ง”ผมพูดแล้วพาแก้วขึ้นรถไปก่อนจะขับ

“ฮือๆๆ ปล่อยแก้วลง แม่บอกว่าห้ามให้ใครพาไปไหน เดี๋ยวแม่ว่าแก้ว ปล่อยแก้วลง ฮือๆ”แก้วพูดขึ้น

“แก้ว เรารู้จักกันนะ เดี๋ยวเราพาไปหาแม่ ไม่ต้องกลัว”ปลอบเท่าไหร่แก้วก็ไม่หยุดร้องผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ผมเจอร้านไอติมเลยซื้อมาให้แก้วกิน แก้วก็เลยเงียบได้ พอถึงศูนย์การค้าแก้วก็วิ่งลงไปนำหน้าผม ผมเดินตามเธอไปทันที

“แม่จ๋า มีคนมาส่งแก้ว”แก้วพูดแล้วชี้มาทางผม ผมยกมือไหว้แม่ของแก้ว

“ใครกันลูก แม่บอกแล้วใช่ไหมอย่าให้ใครมาส่ง”แม่ว่าแก้วเบาๆ

“ผมเป็นเพื่อนแก้วสมัยม.5หนะฮะ สนิทกันมาก แต่ผมไปเรียนที่ญี่ปุ่น”ผมพูด

“อ๋อ จะๆ นั่งก่อนสิ”แม่ของแก้วพูดแล้วยิ้ม แก้วนั่งยิ้มหน้าร้านแล้วกินไอติม

“กินด้วยสิ”ผมแซวแก้ว

“กินสิ”แก้วยื่นไอติมมาแตะปากผมทันที มันเป็นไอติมโคนรสวนิลา รอยแก้วเลียทุกมุน แก้วเอามาจิ้มปากผมจนเลอะ ผมหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ”แก้วเลยหัวเราะตาม

“สกปรกจัง แม่คะขอทิชชู่หน่อย”แก้วพูดเดินไปหาแม่ แม่ของแก้วก็ยื่นทิชชู่ให้ แก้วเดินมาหาผมแล้วโยนไอติมทิ้งก่อนจะเอาทิชชู่ลูบปากให้โทโมะ ผมมองใบหน้าใสๆบ๊องแบ๊วของแก้วแล้วรู้สึกผิดมากขึ้น น้ำตามันจะไหลทุกวินาทีที่มองหน้าแก้ว แก้วบรรจงเช็ดปากให้ผมช้าๆจนเสร็จ

“หล่อแล้ว”แก้วบอกก่อนจะทิ้งทิชชู่ลงถัง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ช่วงนี้ไรต์เตอร์ไม่ค่อยว่างนะจ๊ะ พี่ชายจะแต่งงาน

ที่โรงเรียนมีงาน80ปี และต้องเร่งทำรายงาน T^T ไม่พอ

ยังต้องเร่งแต่งนิยายที่หายไปอีก ไรต์เตอร์น่าสงสารไหม แงแง T^T muah!!