So hot...ชั้นร้อนรักมาดับทีสิ

บทเริ่ม

“พวงกุญแจไหมค่ะ Bundle”เสียงสาวน้อยหน้าตาน่ารักอออกเสียงเรียกลูกค้าที่กำลังหลั่งไหลเข้ามา ส่วนมากจะเป็นกรุ๊ปทัวร์จากต่างประเทศ ไม่ค่อยจะมีคนไทยสักเท่าไหร่ ที่นี่เป็นศูนย์การค้าที่ยิ่งใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ คนจึงนิยมเดินเพราะมีการแสดงที่เป็นไทยมากมาย

“how much”ฝรั่งสาวคนนึงถามขึ้น

“45 baht 65 baht 100 baht”มีทั้งหมดสามราคา หญิงสาวเลื่อนมือไปตามไซส์

“100 baht”ฝรั่งสาวชี้ไปที่พวงกุญแจราคา100บาท แก้วยิ้มแล้วหยิบกระดาษมาให้จดที่จะสลัก

“แม่ค่ะ เค้าจะสลักคำว่า....naty love belan”ฝรั่งสาวกำลังจะซื้อพวงกุญแจให้กับแฟนหนุ่ม แม่ของแก้วหยิบไปแล้วลงมือสลักอย่างคล่องแคล่ว

‘เมื่อไหร่จะมีใครสักคนที่สลักให้ชั้นบ้างนะ’

แก้วนึกในใจก่อนจะสะบัดความคิดออกเมื่อมีลูกค้าหน้าหวานเดินมาแล้วเลือกพวงกุญแจ เธอพูดประโยคเดิมๆ

“Bundle”ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น อายุคงจะไล่เลี่ยนกันนั่นแหละ

“เท่าไหร่ครับ” ‘คนไทยหรอเนี้ย’ แก้วนึกแล้วทำหน้างง

“อ๋อ...อันนี้45บาทค่ะ อันนี้65 ส่วนอันใหญ่ก็100บาทค่ะ” ‘ทำไมหน้าตาออกแนวญี่ปุ่นๆแบบนี้หละ หล่อจัง หน้าหวานซะด้วย อร้ายยยยย’

“อ๋อ...คุณชื่ออะไรหรอ” ‘ถะ....ถามชั้นหรอ’ ชายหนุ่มยิ้ม แก้วถึงกับค้าง

“อ๋อ...แก้วค่ะ”เค้าพยักหน้าก่อนจะชี้พวงกุญแจไซส์ใหญ่สุด แก้วยื่นกระดาษให้เช่นเดิม แก้วถึงกับเหวอทันทีเมื่อเค้าเขียนว่า Love Kaew แก้วถึงกับหน้าเอ๋อไปทันที

“เอ่อ...”แก้วทำหน้าเอ๋อๆ

“เอ่ออะไรหรอครับ เร็วหน่อยนะ ผมรีบ”เค้าพูดก่อนจะนั่งรอข้างๆกับฝรั่งสาวคนนั้น แก้วเดินไปหาแม่แล้วยื่นกระดาษให้

“เอ้าแก้ว มีคนชื่อเดียวกับลูกด้วยหรอ”แม่ถามขึ้น

“แหมแม่ คนชื่อแก้วมีจะล้นโลกอยู่แล้วนะ”แก้วพูดก่อนจะหยิบพวงกุญแจอีกอันไปให้ฝรั่งสาวคนนั้น เธอจ่ายเงินก่อนจะเดินไป แก้วยืนเรียกลูกค้าได้สักพักก็มองไปทางชายหนุ่มหน้าหวาน

“มองไรหรอ”แก้วรีบหน้าหนีทันที แต่แอบเห็นชายหนุ่มยิ้มบางๆ

“เราชื่อโทโมะนะ”เค้าแนะนำตัว

“อ๋อ ค่ะ”แก้วพูดแล้วยิ้มบางๆทั้งที่ในใจสั่นจนแทบทะลุออกมานอกอก

‘นี่แหละที่เรียกว่าใช่ กรี๊ดดดดดดด’ แก้วนึกก่อนจะหลับหูหลับตาปี๋

“แก้ว เสร็จแล้วลูก”แก้วเดินหันหลังไปหยิบพวกกุญแจที่มีชื่อตัวเองไปให้เจ้าของ

“แฟนคุณชื่อแก้วหรอค่ะ”แก้วถามขึ้น

“ไม่ ผมไม่มีแฟน ผมยกให้คุณ บ๊ายบาย”แก้วตาค้างในทันที เค้าวางเงินให้100บาทก่อนจะวางกุญแจไว้ในมือแก้วแล้วยิ้มให้เบาๆแล้วเดินหายไปกับฝูงนักท่องเที่ยว

‘ใจมันสั่นไหว หายใจไม่สะดวก ไม่ทั่วท้อง เหมือนอะไรบางอย่างมันทำให้ชั้นยิ้มไม่ออก นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีคนสลักชื่อชั้นลงบนแผ่นไม้นี้แล้วจริงๆหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดด’แก้วนึกก่อนจะเก็บพวงกุญแจใส่กระเป๋าเก็บเงินที่คาดท้องตัวเองไว้

1 อาทิตย์ผ่านไป

Kaew talk

ชั้นมองหาผู้ชายคนนั้นอยู่หลายวันแล้วแต่เค้าก็ไม่ปรากฎมาให้เห็นอีกเลย....ทำไมเค้าทำแบบนี้หละ ชอบชั้นหรอ ชอบแล้วทำไมไม่มาหาอีก ชั้นงงไปหมดแล้วนะ แต่สำหรับชั้น เค้าคือคนที่ใช่มากๆเลยหละ

“แก้วววววว”เสียงนี้เป็นใครไม่ได้นอกจากยัยพอส

“อะไร”ชั้นหันไปหาเพื่อนสาวที่เป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่ป.1 เป็นเพื่อนที่สนิทมากๆ ไม่เคยสนิทกับใครเกินยัยนี่เลย

“ชั้นเบื่อเลยจะขอมานั่งร้านแกสักแป๊ป”ตลอดเลยยัยนี่

“เบื่ออะไรอีกหละ ชั้นบอกให้ไปบอกแม่แกว่าให้ย้ายร้านมาข้างกันแกก็ไม่เอา ห่างกันตั้งไกล เดินมาเดินกลับก็เหนื่อย”ยัยพอสเปิดร้านขายกาแฟสด

“บอกแล้ว แต่แม่บอกว่าค่าย้ายมันแพง...เฮ้อ”ถอนหายใจสะยาว

“เบื่ออะไรของแก ทะเลาะกับแม่หรอ”ชั้นถามขึ้น

“ไม่ ทะเลาะกับแม่ชั้นหัวขาดตายพอดี ทะเลาะกับลูกค้าสิไม่ว่า คนบ้าอะไรไม่รู้สั่งชื่อกาแฟกวนส้นมากเลย”ชั้นทำหน้างง

“มันสั่งยังไง”ชั้นถาม

“สั่งกาแฟสดใส่พอสเยอะๆ ขอหลายๆท่านะ มันพูดแบบเนี้ย กวนทีนไหมหละ”ชั้นขำค้างอย่างทันที

“แล้วเค้ารู้จักชื่อแกได้ไงอ่ะ”ชั้นถาม

“ก็พี่พิกอ่าดิ มาเรียกชั้นมันเลยรู้ พอชั้นโวยวายแม่ก็ออกมาด่าชั้นว่าหาว่าชั้นว่าลูกค้า หน้าตาแม่งก็ดีแต่ทำตัวแย่มากเลย และยังนั่งขำอีกนะ มากันสองคนกวนทั้งคู่เลยว่ะ โดยเฉพาะไอหน้าสัญชาติไทย”ชั้นขำแล้วก็มองเห็นนักท่องเที่ยวกำลังเดินมา นี่มัน....คุณโทโมะหนิ ใช่จริงๆด้วย เดินมากับใครไม่รู้หน้าตาคล้ายๆกันแต่ดำกว่านิดๆและทรงผมแตกต่าง ชั้นรีบหันไปในร้านแล้วกระโดดดึ๊งๆจนยัยพอสทำหน้างง ชั้นหันมาแล้วตั้งท่าให้ดีก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง

“แกเป็นเอามากนะแก้ว”พอสพูดขึ้นก่อนจะหันไปด้านนอก

“เฮ้ย ชิบหาย”พอสพูดขึ้น

“เอ้าๆๆ น้องพอส...ไม่ไปขายกาแฟหรอจ๊ะ ที่พี่สั่งยังไม่ได้เลยนะ”คนที่อยู่ข้างๆโทโมะพูดขึ้น ชั้นมองหน้าโทโมะแล้วยิ้มขึ้นมาในทันที เค้าหันมามองชั้นก่อนจะยิ้มตอบ

“แก้ว เอาพวงกุญแจเหมือนเดิมนะ”โทโมะเดินมานั่งข้างๆยัยพอส ฮึ่ย อิจฉาตาร้อน

“ไอ้พวกโรคจิต แก้ว ไอ้สองคนนี้แหละที่ก่อกวนชั้นหนะ”พอสกระเด้งลุกขึ้นแล้วเข้ามาในร้านชั้นทันที

“เค้าก็ไม่เห็นจะโรคจิตเลยนะ”ชั้นพูดขึ้นแล้วก็มองหน้าสองคนนั้น

“ใช่ๆ น้องสาวพูดถูก เธอนี่คิดมากไปรึเปล่าจ๊ะน้องพอนสแต๊น”คนข้างๆโทโมะพูดแล้วหัวเราะ เล่นเอาชั้นหัวเราะตามไปด้วย

“พอได้ละพี่ แกล้งเค้าอยู่ได้”โทโมะพูดขึ้น พี่หรอ...มิหน้าหละหน้าคล้ายกันเชียว

“เอ่อ...โทโมะ แม่ยังไม่อยู่อ่าคะ รอสักครู่ได้หรือเปล่า”โทโมะยิ้มแล้วเดินมาใกล้

“ไม่ได้”เค้าพูดตรงหน้าชั้นแล้วหัวเราะเบาๆ นี่บ้ากันรึเปล่า

“แล้วจะทำยังไงหละค่ะเนี้ย”ชั้นก้มหน้า

“งั้นนี่เงิน100 รอแม่มาแล้วสลักและเก็บไว้ที่ตัวเองแล้วกัน พี่เคนจิ กลับบ้าน”หา...ชั้นอมยิ้มทันที

“ไปก่อนนะจ๊ะน้องแก้วกับน้องพอนสแต๊น”พี่ที่ชื่อว่าเคนจิพูดยั่วประสาทยัยพอส

“ชั้นชื่อพอสสสสสสสส ได้ยินไหมไอ้ชื่อไม่เข้ากับหน้า อ่าโด่เอ้ย”ยัยพอสแหกปากก่อนจะนั่งลงที่เดิม

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เอ้าๆๆ ทำไงหละทีนี้ แก้วตกหลุมขาหักแล้วมั้งเนี้ย

อ่านั่นแน่....จะยังไงต่อน้าาา เรื่องสั้นเรื่องแรกไงก็ฝากด้วยนะ จ๊วฟฟฟ muah!!

ปล.ภาคพิเศษของเรื่องเลวแค่ไหนหัวใจก็ให้เธอกำลังจะตามมาติดนะ