Sweet love แอบถ่ายหัวใจนายมือเบส...
7.1
yuri
แชร์นิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ---กลางดึก---
นี่ถือว่าเป็นมิตติ้งเล็กๆระหว่างครอบครัวฉันกับป็อบปี้ พอทานอาหารเสร็ยจพวกผู้ใหญ่ท่านก็นั่งจิบน้ำชาคุยกันสนุกสนาน
อ้อ!! คืนนี้ครอบครัวของป็อบค้างที่บ้านฉันด้วยนะ จะว่าไปแล้วครอบครัวเราก็ไปมาหาสู่กันบ่อยๆถ้าครอบครัวฉันไปเที่ยวบ้าบบ็อบก็จะค้างที่นั้นเหมือนกัน
เราน่าจะมีความสุขถ้าไม่เกิดเรื่องงี้เง่านี่ซะก่อน
"เฮ้อคิดมาถึงตรงนี้ก็เซ็งเลย" ฉันถอนหายใจแล้วปิดโน๊ตบุ๊คที่ใช้เสิร์ชหางาน
"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก"ป็อบพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน
"หางานอยู่น่ะ" ถ้าปกติแล้วเราจะเท็กแคร์ดูแลหัวใจกันมากกว่านี้ถ้าไม่เกิดเรื่องงี้เง่านี่ขึ้นซะก่อนตอนนี้พแเห็หน้าป็อบก็จะมีหน้ายัยพิมลอยขึ้นมาแซกทุกที
"แต่ตอนนี้กำลังจะไปนอน...แล้วฝันดีนะ" ฉันบอกพร้อมหอบโน๊ตบุ๊กจะเดินออกไปแต่ป็อบปี้ก็เดินมาขวางไว้
"มีอะไรอีกล่ะ" ฉันเอ่ยถามป็อบ"
"อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอะไรก็พูดกันตรงๆ" พูดเสียงเชิงำหนิ
"ใช่สิ...ฉันมันเด็กนี่"
ฉันบอกออกไปเพราะความโกรธ ฉันอุส่าเปิดโอกาสให้ด้วยการถามว่า'มีอะไรอีกล่ะ'แทนที่เขาจะพูดเข้าประเด็นแต่กลับพูดเสียงเข้มใส่ฉันเป็นเชิงตำหนิ แถมยังมองฉันด้วยสายตาตำหนิเด็กสุกท้ายเขาก็โยนความผิดให่ฉันทุกที
"เพระฉันมันเด็กใช่ไหมนายถึงไปมีผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ในเรื่องแบบนั้นมากกว่า"
"ฟาง เทอกำลังพูดไม่รู้เรื่องนะ" ป็อบตวาดพร้อมกับดึงข้อมือฉันคงกลัวว่าคุณพ่อ-คุณแม่จะได้ยินสินะแต่ฉันก็สะบัดมันออกอย่างไม่ใยดี
"ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือพูดแทงใจดำนายกันแน่"
"ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพิม"
"แล้วยัยนั้นแล่นตามนายมาถึงเมืองไทยทำไม"
"พิมบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าเค้ากลับมาเยื่อมบ้านเกิด พิมเป้นคนไทย"
"แล้วนายจะให้ฉันเชื่อง่ายๆหรอป็อบ"
"ฟาง อย่าคิดมาหจนทำให้เรามีปัญหากันได้มั๊ย"
ร่างสูงถอนหายใจพร้อมเดินเข้ามาเพื่อจะปลอยโยนแต่ฉันกลับถอยห่างฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาฉันรูว่าตอนนี้ฉันอารมณ์ร้อนเกิดไป ยิ่งคุยทุกอย่างก็ยิ่งพัง
"ฉันทำใจมาตลอดไม่ว่าเราจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันต้องคุยกันผ่านจอคอมหรือโทรศัพน์แต่นั้นก็ไม่เแ้นภาระสำหรับฉันเลย"
"...." ป็อบไม่พูดอะไร
บ้าจริงๆเลยแันไม่ตั้งใจจะร้องไห้นะอยู่ๆน้ำตาบ้านี่ก็ไหลแแกมาเอง
"หรือตอนอยู้อเมริกานายจะไปมีผู้หญิงคนอื่นไปมีปะไรกับใครฉันก็ไม่สน"
"...."
"แต่ขออย่างเดียวถ้าเป็นที่นี่และต่อหน้ฉันอย่าพามาให้ฉันเห็นเพราะฉันใจแคบยอมรัยไม่ได้หรอก"
"...."
"นายบอกว่านายไม่ได้คิดอะไรกับพิม แต่นายถามยัยนั่นซักคำมั๊ยว่าคิดอะไรกับนายถึงฉันจะไม่ค่อยรู้อะไรแต่ฉันก็ไม่โ่ง่พอจะดูไม่ออก"
"...."
ป็อบตอบคำถามฉันมาด้วยความเงียบฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรมากมายเมือฉันพูดจบฉันก็เดินออกมาแล้วก็เดินขึ้นไปห้องนอนของฉันอยา่งไม่ลังเล
เพียงแค่นี้แันก็รู้แล้วว่า....ที่ๆไม่มีฉันยืนข้างๆเขา....เป็นที่ของพิม
-----------------------------------------------------------------------------------------------พอแค่นี้ก่อนนะไม่ค่อยว่างเลยอะ T^T
นี่ถือว่าเป็นมิตติ้งเล็กๆระหว่างครอบครัวฉันกับป็อบปี้ พอทานอาหารเสร็ยจพวกผู้ใหญ่ท่านก็นั่งจิบน้ำชาคุยกันสนุกสนาน
อ้อ!! คืนนี้ครอบครัวของป็อบค้างที่บ้านฉันด้วยนะ จะว่าไปแล้วครอบครัวเราก็ไปมาหาสู่กันบ่อยๆถ้าครอบครัวฉันไปเที่ยวบ้าบบ็อบก็จะค้างที่นั้นเหมือนกัน
เราน่าจะมีความสุขถ้าไม่เกิดเรื่องงี้เง่านี่ซะก่อน
"เฮ้อคิดมาถึงตรงนี้ก็เซ็งเลย" ฉันถอนหายใจแล้วปิดโน๊ตบุ๊คที่ใช้เสิร์ชหางาน
"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก"ป็อบพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน
"หางานอยู่น่ะ" ถ้าปกติแล้วเราจะเท็กแคร์ดูแลหัวใจกันมากกว่านี้ถ้าไม่เกิดเรื่องงี้เง่านี่ขึ้นซะก่อนตอนนี้พแเห็หน้าป็อบก็จะมีหน้ายัยพิมลอยขึ้นมาแซกทุกที
"แต่ตอนนี้กำลังจะไปนอน...แล้วฝันดีนะ" ฉันบอกพร้อมหอบโน๊ตบุ๊กจะเดินออกไปแต่ป็อบปี้ก็เดินมาขวางไว้
"มีอะไรอีกล่ะ" ฉันเอ่ยถามป็อบ"
"อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอะไรก็พูดกันตรงๆ" พูดเสียงเชิงำหนิ
"ใช่สิ...ฉันมันเด็กนี่"
ฉันบอกออกไปเพราะความโกรธ ฉันอุส่าเปิดโอกาสให้ด้วยการถามว่า'มีอะไรอีกล่ะ'แทนที่เขาจะพูดเข้าประเด็นแต่กลับพูดเสียงเข้มใส่ฉันเป็นเชิงตำหนิ แถมยังมองฉันด้วยสายตาตำหนิเด็กสุกท้ายเขาก็โยนความผิดให่ฉันทุกที
"เพระฉันมันเด็กใช่ไหมนายถึงไปมีผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ในเรื่องแบบนั้นมากกว่า"
"ฟาง เทอกำลังพูดไม่รู้เรื่องนะ" ป็อบตวาดพร้อมกับดึงข้อมือฉันคงกลัวว่าคุณพ่อ-คุณแม่จะได้ยินสินะแต่ฉันก็สะบัดมันออกอย่างไม่ใยดี
"ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือพูดแทงใจดำนายกันแน่"
"ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพิม"
"แล้วยัยนั้นแล่นตามนายมาถึงเมืองไทยทำไม"
"พิมบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าเค้ากลับมาเยื่อมบ้านเกิด พิมเป้นคนไทย"
"แล้วนายจะให้ฉันเชื่อง่ายๆหรอป็อบ"
"ฟาง อย่าคิดมาหจนทำให้เรามีปัญหากันได้มั๊ย"
ร่างสูงถอนหายใจพร้อมเดินเข้ามาเพื่อจะปลอยโยนแต่ฉันกลับถอยห่างฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาฉันรูว่าตอนนี้ฉันอารมณ์ร้อนเกิดไป ยิ่งคุยทุกอย่างก็ยิ่งพัง
"ฉันทำใจมาตลอดไม่ว่าเราจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันต้องคุยกันผ่านจอคอมหรือโทรศัพน์แต่นั้นก็ไม่เแ้นภาระสำหรับฉันเลย"
"...." ป็อบไม่พูดอะไร
บ้าจริงๆเลยแันไม่ตั้งใจจะร้องไห้นะอยู่ๆน้ำตาบ้านี่ก็ไหลแแกมาเอง
"หรือตอนอยู้อเมริกานายจะไปมีผู้หญิงคนอื่นไปมีปะไรกับใครฉันก็ไม่สน"
"...."
"แต่ขออย่างเดียวถ้าเป็นที่นี่และต่อหน้ฉันอย่าพามาให้ฉันเห็นเพราะฉันใจแคบยอมรัยไม่ได้หรอก"
"...."
"นายบอกว่านายไม่ได้คิดอะไรกับพิม แต่นายถามยัยนั่นซักคำมั๊ยว่าคิดอะไรกับนายถึงฉันจะไม่ค่อยรู้อะไรแต่ฉันก็ไม่โ่ง่พอจะดูไม่ออก"
"...."
ป็อบตอบคำถามฉันมาด้วยความเงียบฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรมากมายเมือฉันพูดจบฉันก็เดินออกมาแล้วก็เดินขึ้นไปห้องนอนของฉันอยา่งไม่ลังเล
เพียงแค่นี้แันก็รู้แล้วว่า....ที่ๆไม่มีฉันยืนข้างๆเขา....เป็นที่ของพิม
-----------------------------------------------------------------------------------------------พอแค่นี้ก่อนนะไม่ค่อยว่างเลยอะ T^T
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
