WAITING FOR HER(TK)
tietang
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบริเวณบนด้านฟ้าอาคารแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยชื่อดัง มันยังคงเป็นที่ประจำของขายหนุ่มที่เงียบขรึมและดูดีที่สุดคนนึ่งของคณะ วึ้งเค้าก็คิดว่าที่แห่งนี้เป็นที่ที่สงบไร้ผู้คนวุ้นวาย แต่ปัจจุบันมันไม่สงบแล้วหล่ะซิเมื่อ
"ฮึก ฮือ~โทโมะ"หญิงสาวโผ้เขากอดชายหนุ่มแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
"เป็นอะไรแก้ว ใครทำอะไรมาเนี่ย"น้ำเสียงที่สนิทสนมที่แฝงไปด้วยความห่วงใยเอ่ยขึ้น
"ช่วยฉันที่ ฮึก ฮื้อช่วยฉันทีโทโมะ"ยิ่งเธอพูดก็ยิ่งทำให้โทโมะงุนงงเข้าไปใหญ่
"ช่วยอะไนหล่ะ แต่ต้องหยุดร้องไห้ก่อนน๊ะ ไม่งั้นคงพูดกันไม่รู้เรี่องหล่ะ"เช็ดน้ำตาไห้แก้ว
"ฮึก ฮือ อืม...เป็นแฟนฉันที"โืทโมะถึงกับเอ๋อไปชั่วขณะ
"จะเป็นได้ยังไง ในเมื่อแก้วเป็นแฟยอยู่กับกวินไม่ใช่เหรอ"
"ฉันไม่ใช่แฟนเค้าซะหน่อยหนิ"
"อ้าวไหงเป็นงันหล่ะ"
"เค้าไปแล้ว"
คำพูดของแก้วเต็มไปด้วยความโกรธ แตภายในตาคู่สวยบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอเจ็บปวดไม่น้อย แฟนเธอชื่อกวินคบกันได้มาเกือบปีแล้ว แต่จู่กวินก็เขียนใบลาออกแล้วกลับออสเตเลียทันทีโดยไม่บอกกล่าวแก้วซักคำ! โทโมะเพื่อนสนิททีร่แอบหลงรักแก้วมานาน แต่ก็แปลกที่เธอดูไม่ออกเลยว่าเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน ซึ่งตอนนี้โชคก็เข้าข้างโทโมะเข้าแล้วหล่ะ
"ได้ ถ้ามันจะทำให้เธอลืมเค้า"
"ขอบคุณ"
พูดแล้วซบไหล่โทโมะจนหลับไป แม้โทโมะจะรู้ดีว่าแก้วไม่ได้รัก แต่เค้าก็ขอแค่ได้ดูแลเธอให้มีความุขที่สุดก็พอแล้ว
5เืดือนต่อมา(ไวมากที่สุดอ่ะ555)
แก้วต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับโทโมะเพราะ เนื่องจากพ่อ-แม่ไปต่างประเทศแล้วแก้วก็ไม่อยากอยู่คนเดียว เลยมาขออยู่กับโทโมะ โทโมะยังคงดูแลแก้วอย่างดี และดูเหมือนว่าบาดแผลที่อยู่ในใจของแก้วเริ่มจะจางลง(รึเปล่า)
"โทโมะหิ้ว ทำอะไรกินที"แก้วที่พึ่งตื่นเดินมาหาโทโมะ
"เธอก็รู้ว่าฉันทำไม่เป็น ยังมาแหย่ให้ทำอีก"ใช้มือผลักหัวแก้วที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นก็หัดดิ๊ มื้อนี้จะทำให้กินมื้อสุดท้ายแล้วนะ"พูดติดตลกแล้วหยิบหมอนอิงมาปาใส่โทโมะ
"ยัยบ้าเล่นไรเจ็บนะโว้ยย"
"แบร่~"วิ่งไปล้างหน้า
ห้องครัว
"ไหนวันนี้ทำอะไรให้ฉันกินเนี่ย"ขว่าผักสดเข้าปาก
"เช้าๆต้องกินข้าวต้ม เลยว่าจะทำข้าวต้มทะเลหน่ะ กินไหม๊หล่ะ"
"ไม่กินก็โง่ดิ แลบ้วช่วยอะไรไ้ด้บ้าง"
"นายไม่เคยทำจะไหวเหรอ555"ขำดังสนั่นหวั่นไหวเลยทีเดียว
"นิ อย่าดูถูก"เอาปลาหมึกชี้หน้าแก้ว
"นายชอบเล่นนักใช่ไหม๊ปลาหมึกอ่ะ งั้นก็ทำปลาหมึกมันเลยแล้วกัน"
เอาปลาหมึกที่โทโมะใช่ชี้หน้ามาทำเป็นตัวอย่าง ด้วยความคล่องแคล่วโทโมะยังอึง
"อะ เออน่าสบายมาเธอไปทำอย่างอื่นไป๊"พอแก้วหันหลังไป
"มันจะทำยังไงว่ะเนี่ย"โทโมะจับมีดเก้ๆกังๆ บวกกับความลื่นของปลาหมึกทำให้พลาดล
ฉึ่ก~
แล้วปลาหมึกหลนกระจายเต็มพื้น
"โอ้ย!!"
"โมะ!!เป็นไร"
เดินเข้ามาดูโทโมะรีบซุกมือไว้ด้านหลังทันที
"ไม่เป็นไร"
"แน่นะ"
"อือ "แก้วทำท่าเดินกลับไปแต่แอบหันกลับมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทโมะยกแผลขึ้นมาดู
"มีดบาดหนิ ไหนบอกไม่เป็นไร ไอ้บ้าอย่ามาพระเอก"พาโทโมะไปทำแผล
"เอ้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวก็หาย"
"เป่าให้หนอยดิ"พูดออกมาน่าตาเฉย
"หื้อ~มาแนวไหนเนี่ย"
"เป่าหน่อย"ย้ำคำเดิม
"เพี้ยง~ หายแล้ว555"เดินไปทำข้าวต้มต่อ
ระหว่างที่กินข้าวต้มอยู่
ครื้น ครื้น~
"แก้ว โทรศัพท์ สั่น"โทโมะเตือน
"เหรอ นายรับทีดิ๊กินอยู่ ง่ำ ง่ำ~"
ไม่เอาเดินไปรับเอง ที่เธอยังไม่เคยรับให้ัฉันเลย"
"ก็กลัวสาวโทรมาไง ชิส์รับเองก็ได้"เดินไปรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
(แก้ว)
"กวิน!!"
(แก้วอยุ่ไหน)
"มันเรื่องของฉันแค่นี้นะ"
(เดี๋ยวเราอยากเจอแก้วมาหาเราี่ที่...)
"ไม่!"
(เรารักแก้วนะ)
"อะ เออ"
แล้วแก้วก็ตััดสินใจตัดสายทิ้ง
ส่วนโทโฒมะทันทีที่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือกวิน จิตใจที่เคยสดใส กลับห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที เค้ารู้ว่าเมื่อไหร่ที่กวินกลับมาเค้าก็ต้องไป เพราะแก้วต้องเลือกกวินแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
"แก้ว"
"ห๊า...อย่าคิดมากน่า ฉันแฟนนายน่ะ"โทโมะได้แต่ภาวนาขอให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป
"ฉันรักเธอนะ"หากวันนี้ไม่ได้พูด เค้าอาจไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกก็เป็นได้
"บ้า...เหมือนกันแหละน่า"คำพูดติดตลกของเธอทำให้โทโมะเบิกตากว้าง
""อย่าล้อเล่น...กับผู้ชายแก้ว"
"เปล่าไม่ได้ล้อเล่น"ย้ำคำพูดโดยการเดินไปหอมแก้มโทโมะฟอดใหญ่
"เฮ้ย!!"
"ไม่ก็แฟนกันอ่า นายเขินหรอหน้าแดงเชี่ยว"
"พอเลยยัยบ้าแล้วนี้ทำการบ้านยังเนี่ย"เปลี่ยนเรื่องทันที
"ยังเลยสอนเค้าหน่อยดิ"
ระหว่างที่สอนการบ้านเกือบเสร็จ
"คืนนี้พาไปกินข้าวนอกบ้านเอาม๊ะ"
"ชอบเลยขี้เกียจทำกับข้างอยู่พอดี"วางปากกาที่เขียนอย่างทันที
MARAND RESTAURANT
"โอ้โห้...วันนี้ป๋าลงทุนน่าดู"แก้วทองไปภายในร้านที่จัดตกแต่ง คล้ายๆบ้านขนมหวาน
"กินไหมนี่ หรือจะยืนดูแทน"
"กินดิ ปะ"
ครื้น ครื้น~
"แก้วโทสับ"
"ฮัลโหล"
(แก้ว...เธออยู่ไหน)
"นายมีอะไร"
(ชะ ช่วย...ฉันด้วย)
"เฮ้ย!!นี่กวินนายอยู่ที่ไหน"
(บะ บ้าน)แล้วเสียงก็ขาดหายไป
"คือว่าโมะ"แก้วอึกอักไม่กล้้าพูด
"ไม่เป็นไรไปเหอะ"น้ำเสียงหม่นเศร้าลงทันที ท่าทางของแก้วที่แสดงออกมายิ่งทำให้โทโมะรู้ว่าวันที่เค้ากลัวใกล้มาถึงทุกทีแล้ว
"ขอโทดน่ะ แต่เค้ากำลังแย่จริงๆ"
"ฉันให้ไปแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นน่ะ"
"อืม นายรอฉันแป๊ปนะเดี๋ยวก็มาแล้ว"
"อือ ฉีันจะรอ รอจนกว่าเธอจะมา"
ผ่านไป5ชั่งโมง
"คุณคะร้ายจะปิดแล้วนะคะ"เสียงพนักงานเตือนให้โทโมะตื่นจากห่วงความคิด"
"เอ...เก็บเงินเลยครับ"โทโมะสั่งอาหารมารอแก้วจนเต็มโต๊ะ แต่เหมือนว่าจะต้องเก้อซะแล้ว เพราะจนป่านนี้แล้วแก้วยังไม่มาเลย โทโมะจึงตัดสินใจกลับคอนโดในที่สุด
"ฉันยังต้องรอเธอ จนถึงเมื่อไหร่นะแก้ว"โทโมะได้แต่นั่งคิดแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ
ก๊อก ก๊อก
"โทโมะเปิดประตูหน่อย"
"..."
"โทโมะ"
แอ๊ด~
"ขอโทดที่ให้รอพอดีว่า..."
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องอธิบายก็ได้"พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วหันหลังเดินกลับไป
"เดี๋ยว คือกวินเค้าป่วยเป็น มะเร็งในเม็ดเลือดขาวเลยขอให้ฉันดูแล"
"แล้วต้องดูแลจนถึงเมื่อไหร่หล่ะ"
"เออคือ...ิีกไม่นานหรอกอย่าคิดมากนะ"
"ฉันเชื่อใจเธอได้ใช่ไหม"
"ร้อยเปอร์เซน"
"เธอจะไม่กลับไปหาเค้าใช่ไหม๊"
"จำได้ว่าเคยบอกนายไปแล้วว่า รักนายนะ"นี่เป็นเพียงคำพูดเดียวที่ทำให้เค้ายังพอยิ้มออกได้บ้าง
แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรโทโมะไม่อาจคาดได้เลยเมื่อเจ้าของหัวใจตัวจริงของแก้วกลับมาแล้ว แล้วเค้าหล่ะจะอยู่ตรงไหน!!
................................................................
ฝากด้วยนะค๊ะ อ่านแล้วเม้นติชมบ้าง ถ้าเมตตาหน่อยก็โหวดบ้างก็ดีจร้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
