WAITING FOR HER(TK)

บริเวณบนด้านฟ้าอาคารแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยชื่อดัง มันยังคงเป็นที่ประจำของขายหนุ่มที่เงียบขรึมและดูดีที่สุดคนนึ่งของคณะ วึ้งเค้าก็คิดว่าที่แห่งนี้เป็นที่ที่สงบไร้ผู้คนวุ้นวาย แต่ปัจจุบันมันไม่สงบแล้วหล่ะซิเมื่อ

"ฮึก ฮือ~โทโมะ"หญิงสาวโผ้เขากอดชายหนุ่มแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

"เป็นอะไรแก้ว  ใครทำอะไรมาเนี่ย"น้ำเสียงที่สนิทสนมที่แฝงไปด้วยความห่วงใยเอ่ยขึ้น

"ช่วยฉันที่ ฮึก ฮื้อช่วยฉันทีโทโมะ"ยิ่งเธอพูดก็ยิ่งทำให้โทโมะงุนงงเข้าไปใหญ่

"ช่วยอะไนหล่ะ แต่ต้องหยุดร้องไห้ก่อนน๊ะ ไม่งั้นคงพูดกันไม่รู้เรี่องหล่ะ"เช็ดน้ำตาไห้แก้ว

"ฮึก ฮือ อืม...เป็นแฟนฉันที"โืทโมะถึงกับเอ๋อไปชั่วขณะ

"จะเป็นได้ยังไง ในเมื่อแก้วเป็นแฟยอยู่กับกวินไม่ใช่เหรอ"

"ฉันไม่ใช่แฟนเค้าซะหน่อยหนิ"

"อ้าวไหงเป็นงันหล่ะ"

"เค้าไปแล้ว"

คำพูดของแก้วเต็มไปด้วยความโกรธ แตภายในตาคู่สวยบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอเจ็บปวดไม่น้อย แฟนเธอชื่อกวินคบกันได้มาเกือบปีแล้ว แต่จู่กวินก็เขียนใบลาออกแล้วกลับออสเตเลียทันทีโดยไม่บอกกล่าวแก้วซักคำ! โทโมะเพื่อนสนิททีร่แอบหลงรักแก้วมานาน แต่ก็แปลกที่เธอดูไม่ออกเลยว่าเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน ซึ่งตอนนี้โชคก็เข้าข้างโทโมะเข้าแล้วหล่ะ

"ได้ ถ้ามันจะทำให้เธอลืมเค้า"

"ขอบคุณ"

พูดแล้วซบไหล่โทโมะจนหลับไป แม้โทโมะจะรู้ดีว่าแก้วไม่ได้รัก แต่เค้าก็ขอแค่ได้ดูแลเธอให้มีความุขที่สุดก็พอแล้ว

5เืดือนต่อมา(ไวมากที่สุดอ่ะ555)

แก้วต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับโทโมะเพราะ เนื่องจากพ่อ-แม่ไปต่างประเทศแล้วแก้วก็ไม่อยากอยู่คนเดียว เลยมาขออยู่กับโทโมะ โทโมะยังคงดูแลแก้วอย่างดี และดูเหมือนว่าบาดแผลที่อยู่ในใจของแก้วเริ่มจะจางลง(รึเปล่า)

"โทโมะหิ้ว ทำอะไรกินที"แก้วที่พึ่งตื่นเดินมาหาโทโมะ

"เธอก็รู้ว่าฉันทำไม่เป็น ยังมาแหย่ให้ทำอีก"ใช้มือผลักหัวแก้วที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ไม่เป็นก็หัดดิ๊ มื้อนี้จะทำให้กินมื้อสุดท้ายแล้วนะ"พูดติดตลกแล้วหยิบหมอนอิงมาปาใส่โทโมะ

"ยัยบ้าเล่นไรเจ็บนะโว้ยย"

"แบร่~"วิ่งไปล้างหน้า

ห้องครัว

"ไหนวันนี้ทำอะไรให้ฉันกินเนี่ย"ขว่าผักสดเข้าปาก

"เช้าๆต้องกินข้าวต้ม เลยว่าจะทำข้าวต้มทะเลหน่ะ กินไหม๊หล่ะ"

"ไม่กินก็โง่ดิ แลบ้วช่วยอะไรไ้ด้บ้าง"

"นายไม่เคยทำจะไหวเหรอ555"ขำดังสนั่นหวั่นไหวเลยทีเดียว

"นิ อย่าดูถูก"เอาปลาหมึกชี้หน้าแก้ว

"นายชอบเล่นนักใช่ไหม๊ปลาหมึกอ่ะ งั้นก็ทำปลาหมึกมันเลยแล้วกัน"

เอาปลาหมึกที่โทโมะใช่ชี้หน้ามาทำเป็นตัวอย่าง ด้วยความคล่องแคล่วโทโมะยังอึง

"อะ เออน่าสบายมาเธอไปทำอย่างอื่นไป๊"พอแก้วหันหลังไป

"มันจะทำยังไงว่ะเนี่ย"โทโมะจับมีดเก้ๆกังๆ บวกกับความลื่นของปลาหมึกทำให้พลาดล

ฉึ่ก~

แล้วปลาหมึกหลนกระจายเต็มพื้น

 "โอ้ย!!"

"โมะ!!เป็นไร"

เดินเข้ามาดูโทโมะรีบซุกมือไว้ด้านหลังทันที

"ไม่เป็นไร"

"แน่นะ"

"อือ "แก้วทำท่าเดินกลับไปแต่แอบหันกลับมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทโมะยกแผลขึ้นมาดู

"มีดบาดหนิ ไหนบอกไม่เป็นไร ไอ้บ้าอย่ามาพระเอก"พาโทโมะไปทำแผล

"เอ้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวก็หาย"

"เป่าให้หนอยดิ"พูดออกมาน่าตาเฉย

"หื้อ~มาแนวไหนเนี่ย"

"เป่าหน่อย"ย้ำคำเดิม

"เพี้ยง~ หายแล้ว555"เดินไปทำข้าวต้มต่อ

 

ระหว่างที่กินข้าวต้มอยู่

ครื้น ครื้น~

"แก้ว โทรศัพท์ สั่น"โทโมะเตือน

"เหรอ นายรับทีดิ๊กินอยู่ ง่ำ ง่ำ~"

ไม่เอาเดินไปรับเอง ที่เธอยังไม่เคยรับให้ัฉันเลย"

"ก็กลัวสาวโทรมาไง ชิส์รับเองก็ได้"เดินไปรับโทรศัพท์

"ฮัลโหล"

(แก้ว)

"กวิน!!"

(แก้วอยุ่ไหน)

"มันเรื่องของฉันแค่นี้นะ"

(เดี๋ยวเราอยากเจอแก้วมาหาเราี่ที่...)

"ไม่!"

(เรารักแก้วนะ)

"อะ เออ"

แล้วแก้วก็ตััดสินใจตัดสายทิ้ง

ส่วนโทโฒมะทันทีที่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือกวิน จิตใจที่เคยสดใส กลับห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที เค้ารู้ว่าเมื่อไหร่ที่กวินกลับมาเค้าก็ต้องไป เพราะแก้วต้องเลือกกวินแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย

 

"แก้ว"

"ห๊า...อย่าคิดมากน่า ฉันแฟนนายน่ะ"โทโมะได้แต่ภาวนาขอให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป

"ฉันรักเธอนะ"หากวันนี้ไม่ได้พูด เค้าอาจไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกก็เป็นได้

"บ้า...เหมือนกันแหละน่า"คำพูดติดตลกของเธอทำให้โทโมะเบิกตากว้าง

""อย่าล้อเล่น...กับผู้ชายแก้ว"

"เปล่าไม่ได้ล้อเล่น"ย้ำคำพูดโดยการเดินไปหอมแก้มโทโมะฟอดใหญ่

"เฮ้ย!!"

"ไม่ก็แฟนกันอ่า นายเขินหรอหน้าแดงเชี่ยว"

"พอเลยยัยบ้าแล้วนี้ทำการบ้านยังเนี่ย"เปลี่ยนเรื่องทันที

"ยังเลยสอนเค้าหน่อยดิ"

ระหว่างที่สอนการบ้านเกือบเสร็จ

"คืนนี้พาไปกินข้าวนอกบ้านเอาม๊ะ"

"ชอบเลยขี้เกียจทำกับข้างอยู่พอดี"วางปากกาที่เขียนอย่างทันที

 

MARAND RESTAURANT

"โอ้โห้...วันนี้ป๋าลงทุนน่าดู"แก้วทองไปภายในร้านที่จัดตกแต่ง คล้ายๆบ้านขนมหวาน

"กินไหมนี่ หรือจะยืนดูแทน"

"กินดิ ปะ"

ครื้น ครื้น~

"แก้วโทสับ"

"ฮัลโหล"

(แก้ว...เธออยู่ไหน)

"นายมีอะไร"

(ชะ ช่วย...ฉันด้วย)

"เฮ้ย!!นี่กวินนายอยู่ที่ไหน"

(บะ บ้าน)แล้วเสียงก็ขาดหายไป

"คือว่าโมะ"แก้วอึกอักไม่กล้้าพูด

"ไม่เป็นไรไปเหอะ"น้ำเสียงหม่นเศร้าลงทันที ท่าทางของแก้วที่แสดงออกมายิ่งทำให้โทโมะรู้ว่าวันที่เค้ากลัวใกล้มาถึงทุกทีแล้ว

"ขอโทดน่ะ แต่เค้ากำลังแย่จริงๆ"

"ฉันให้ไปแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นน่ะ"

"อืม นายรอฉันแป๊ปนะเดี๋ยวก็มาแล้ว"

"อือ ฉีันจะรอ รอจนกว่าเธอจะมา"

 

ผ่านไป5ชั่งโมง

"คุณคะร้ายจะปิดแล้วนะคะ"เสียงพนักงานเตือนให้โทโมะตื่นจากห่วงความคิด"

"เอ...เก็บเงินเลยครับ"โทโมะสั่งอาหารมารอแก้วจนเต็มโต๊ะ แต่เหมือนว่าจะต้องเก้อซะแล้ว เพราะจนป่านนี้แล้วแก้วยังไม่มาเลย โทโมะจึงตัดสินใจกลับคอนโดในที่สุด

"ฉันยังต้องรอเธอ จนถึงเมื่อไหร่นะแก้ว"โทโมะได้แต่นั่งคิดแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ

ก๊อก ก๊อก

"โทโมะเปิดประตูหน่อย"

"..."

"โทโมะ"

แอ๊ด~

"ขอโทดที่ให้รอพอดีว่า..."

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องอธิบายก็ได้"พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วหันหลังเดินกลับไป

"เดี๋ยว คือกวินเค้าป่วยเป็น มะเร็งในเม็ดเลือดขาวเลยขอให้ฉันดูแล"

"แล้วต้องดูแลจนถึงเมื่อไหร่หล่ะ"

"เออคือ...ิีกไม่นานหรอกอย่าคิดมากนะ"

"ฉันเชื่อใจเธอได้ใช่ไหม"

"ร้อยเปอร์เซน"

"เธอจะไม่กลับไปหาเค้าใช่ไหม๊"

"จำได้ว่าเคยบอกนายไปแล้วว่า รักนายนะ"นี่เป็นเพียงคำพูดเดียวที่ทำให้เค้ายังพอยิ้มออกได้บ้าง

 

แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรโทโมะไม่อาจคาดได้เลยเมื่อเจ้าของหัวใจตัวจริงของแก้วกลับมาแล้ว แล้วเค้าหล่ะจะอยู่ตรงไหน!!

................................................................

ฝากด้วยนะค๊ะ อ่านแล้วเม้นติชมบ้าง ถ้าเมตตาหน่อยก็โหวดบ้างก็ดีจร้าาา