อีกสักครั้ง...ให้เราได้รักกัน

~1 ปีผ่านไป~
"งั้นพิมพ์ไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ"สาวไทยหน้าหวานนามว่าพิมพ์พูดขึ้น
"โอเคครับ"โทโมะตอบ
"เดี๋ยวพิมพ์อาบน้ำเสร็จพิมพ์ไปหาที่ห้องนะค่ะ"พิมพ์หอมแก้มโทโมะก่อนจะลุกไป
"เจ้าชู้จริงนะ!"แก้วแซวเพราะพิมพ์เป็นแฟนคนที่ 227 ของโทโมะ
"ไม่ได้เจ้าชู้!แต่กำลังหาคนที่รู้ใจ"
"หาคนรู้ใจหรือหาคนข้ามคืนกันแน่ย่ะ!ฉันเห็นนายเปลี่ยนทุกวัน"หวาย เพื่อนสาวคนสนิทของแก้วอีกคนพูดขึ้นและนั่งลงข้างๆ
"นี้แกมานั่งกับลูกค้าได้ไงเนี่ย!"แก้วพูด
"ลูกค้าที่ไหนกินฟรีกันย่ะ!พวกแกมากินจนร้านฉันจะเจ๊งแล้วเนี่ย"หวายได้ทีบ่น
"เพื่อนกันน้า"
"ย่ะ!"
"งั้นฉันไปแล้วนะรู้สึกปวดหัวว่ะ"แก้วบอก
"ปวดหัวหรอ?ตัวร้อนเปล่าเนี่ย"โทโมะเอื้อมมือมาแตะหน้าผากแก้ว
"ไม่เป็นไรหรอก"แก้วปัดออก
"ไม่เป็นไรได้ไงแก้ว!ตัวอุ่นๆนะ"
"นอนพักสักแปบก็หายแล้ว"
"งั้นกินข้าวกินยาก่อน" 
"ไม่เป็นไรจริงๆโมะ"
"ไม่ได้!ไปห้องโมะกันเดี๋ยวทำข้าวต้มและหายาให้กิน"โทโมะลุกขึ้นมาดึงแก้ว
"ไม่เป็นไรหรอกแก้วว่าแก้วกลับบ้านดีกว่า"
"ไม่เอาแก้ว!ไปเร็วๆอย่าดื้อสิ"โทโมะดึงแก้วให้ลุกตามเค้าไป
..............................................................................................................................
~ห้องโทโมะ~
"ข้าวต้มร้อนๆได้แล้วครับ"โทโมะยกข้าวต้มมานั่งข้างๆแก้วพร้อมกับตักป้อน
"โมะไปอาบน้ำเหอะพอพิมพ์มาจะได้ไปกันเลย"แก้วบอก
"โมะไม่อาบหรอกแก้วกินข้าวดีกว่านะจะได้กินยา"โทโมะยื่นช้อนมาที่ปากแก้ว
"กินสิแก้ว!"สั่งเล็กน้อย แก้วอ้าปากงับ
"อ้าาาา...ร้อนๆๆๆๆ"แก้วพัดปากตัวเองใหญ่
"ขอโทษๆ"โทโมะรีบส่งแก้วน้ำให้
"จะลวกปากกันหรือไงเนี่ย"
"ขอโทษคร๊าบบบบบบบบ...ต่อไปโมะจะเป่าก่อน"
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละ"
"เป่าเบาๆดิโมะ!น้ำลายเต็มข้าวแก้วแล้ว"แก้วบ่น
"บ่นมาจัง!"โทโมะป้อนข้าวแก้วไปเรื่อยๆ
"โมะค่ะ!"พิมพ์เปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะ
"ทำอะไรกันอ่ะ?"พิมพ์หันมาจิกตาใส่แก้ว
"แก้วไม่สบายนะโมะเลยทำขาวต้มให้กิน"โทโมะตอบ
"ไม่สบายแต่ไม่ได้แขนด้วนสักหน่อยนี้!กินเองไม่เป็นหรือไง!"
"พิมพ์!!คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าเพื่อนผมแบบนี้นะ!"โทโมะหันไปตวาด
"อย่าทะเลาะกันเลยนะโมะ!โมะก็ไปได้แล้วไปแก้วกินเองได้น่ะ"แก้วห้าม
"งั้นกินข้าวเสร็จก็กินยาด้วยนะ!โมะวางยาไว้บนโต๊ะกินข้าวอ่ะแล้วก็นอนซะนะ"โทโมะลูบหัว
"ครับผม!"
"งั้นโมะไปแล้วนะ"โทโมะเดินออกไป แก้วหยิบถ้วยมากินข้าวต่อค่อยๆเป่าค่อยๆกินแล้วก็พาลให้นึกถึงวันเก่าๆเวลาที่แก้วไม่สบายโทโมะก็ชอบบังคับเธอแบบนี้เสมอ เค้าจะคอยดูแลไม่ห่างป้อนข้าวป้อนยานั่งเฝ้าเธอหลับ นึกไปนึกมาน้ำตามันก็ไหล
"ฮึก ร้องไห้ทำมั้ยเนี่ยยัยแก้ว ฮึก เราเลิกกันไปนานแล้วนะ"
~แกร๊ก~
เสียงหมุนลูกบิดประตูทำให้แก้วรีบเช็ดน้ำตา
"อ้าวโมะ!กลับมาทำมั้ยอ่ะ?"
"อ๋อ!พอดีพิมพ์เค้าจะไปหาเพื่อนนะเพื่อนโทรมาบอกว่าอยู่โรงพยาบาล"โทโมะบอก
"ว่าแต่คนป่วยกินข้าวไปถึงไหนแล้วเนี่ย"โทโมะเดินมานั่งลงข้างๆที่โซฟาตัวใหญ่
"แก้วอิ่มแล้ว"
"กินยังไม่ถึงครึ่งถ้วยเลยนะแก้ว!กินอีกสิแล้วแบบนี้จะหายได้ไงเนี่ย"
"ก็มันไม่อยากกินนี้"
"ไม่ได้!กินเร็วๆเลยนะ"โทโมะตักข้าวมาจ่อปากแก้ว
"อิ่มจริงๆนะ"
"ไม่ต้องเลย!โมะบอกให้กินไง"เมื่อเลี่ยงไม่ได้แก้วเลยยอมกินข้าวต่อ
"โทโมะ!!"เสียงพิมพ์ดังขึ้น
"พิมพ์!"โทโมะดูตกใจเล็กน้อย
"ไหนบอกว่าลืมโทรศัพท์ไง!แล้วนี้อะไร!กลับมาดูแลยัยทอมเนี่ยนะ!!"
"คุณอย่ามาแก้วนะ!!"
"ทำมั้ยฉันจะว่าไม่ได้!!แกอย่าคิดนะว่าสาวๆทั้งมหาลัยจะกรี๊ดแกอ่ะ!!ฉันคนนึงแหละที่ไม่ชอบขี้หน้าแก!!"
"พิมพ์!!ผมบอกแล้วไงว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาว่าเพื่อนผม!!"
"เพื่อนหรอ!!ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละว่ามันเป็นแฟนเก่าคุณ!นี้ยังรักมันอยู่สิถึงได้โกหกฉันแบบนี้อ่ะ!!"
"พิมพ์!!มันจะมากไปแล้วนะ!!คุณรีบออกไปจากห้องผมก่อนที่ผมจะทนคุณไม่ไหวนะ!!"
"ไม่ต้องไล่หรอก!เชิญคุณรักกับยัยทอมนี้ตามสบายเลยฉันขอลา"พิมพ์เดินปึ้งปั้งออกไป
"ฮึก กก ก...ฮึก"เสียงสะอื้นทำให้โทโมะต้องหันกลับมามอง
"แก้ว!ร้องไห้ทำมั้ย?"
"แก้วขอโทษ!เพราะแก้วพิมพ์เลยเลิกกับโมะ ฮึก ฮือออออ ฮึก"
"ไม่ใช่เพราะแก้วหรอกนะ!ไม่เอาไม่ร้องสิ"โทโมะดึงแก้วเข้่ามากอด
"ทำมั้ยโมะถึงโกหกพิมพ์แบบนั้นละ?"
"ก็แก้วไม่สบายนี้จะให้โมะทิ้งไปได้ไงละ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ไม่เป็นไรได้ไงแก้ว!โมะสัญญากับพ่อ แม่แก้วแล้วนะว่าจะดูแลแก้วให้ดีที่สุดอ่ะ"
"แต่เรา...เลิกกันแล้ว"มันเป็นคำที่ยากมากสำหรับแก้วที่จะพูดออกมา ใช่!เพราะแก้วไม่เคยลืมโทโมะได้เลย เธอไม่เคยคบใครหลังจากเลิกกับเค้า เธอยังคิดถึงเค้าทุกคืน ยังนึกถึงวันเก่าๆ เธอยังรักเค้า!!
"แต่โมะยัง...เออ...แก้วอิ่มแล้วกินยาดีกว่านะ"โทโมะลุกเอาถ้วยไปล้างแล้วถือยามาให้แก้ว
"ครึ่งเม็ดได้มั้ยอ่ะ?"แก้วต่อลอง
"ไม่ต้องเลยนะ!ยาแค่เม็ดเดี๋ยวเองอย่าดื้อสิ"
"แต่ว่า..."
"ถ้าไม่ยอมกินโมะป้อนแบบโมะนะ"
"ไม่เอาอ่ะ!"
"ไม่กินใช่มั้ย!งั้นจัดให้"โทโมะเอายาเข้าปากตัวเองก่อนจะดึงแก้วเข้ามาประกบปากแล้วใช้ลิ้นดันยาเข้าไปในปาก แก้วได้แต่นั่งตาค้างไม่คิดว่าโทโมะจะกล้าำทำจริงๆ
"เฮ้ยไอ้มะ...โทษทีๆ"เขื่อนรีบปิดประตูเมื่อรู้ว่าตัวเองเข้ามาผิดเวลา
"เออ...โมะไปเปิดประตูให้เขื่อนสิ"แก้วผลักโทโมะออกก่อนจะพูด
"แก้วก็กินน้ำด้วยนะ"โทโมะบอกแล้วลุกออกไป
"เมื่อกี้ทำอะไรกันอ่ะน้องเขื่อนเห็นนะครับ"เขื่อนได้ทีแซวใหญ่
"ก็ป้อนยาไง"
"ป้อนยาหรือมีจุดประสงค์อื่นว่าเพื่อน"
"แล้วแกยุ่งไรด้วยว่ะเขื่อน!พูดธุระของแกมาดีกว่าว่ะ"
"ทำมั้ย?จะรีบสานต่อหรอว่ะ 5555"
"แกอยากกลับไปครบ 32 มั้ย"
"โอเคๆไม่แซวแล้ว...ฉันเอารายงานมาให้แกอ่ะ!แล้วก็รีบๆทำนะเว้ยอย่ามั่วแต่จู้จี้กัน"
"ไอ้เขื่อน!!"ทั้งคู่เรียกพร้อมกัน
"ใจตรงกันซะด้วย ฮิ้วววววว"
"สงสัยแกจะออกไปไม่ครบว่ะเขื่อน"แก้วพูดขึ้น
"ไม่ต้องมากลบเกลื่อนไปหน่อยเลยหน้าแดงใหญ่แล้ว"
"ฉันแนะนำให้แกออกไปเดี๋ยวนี้ก่อนจะออกไปด้วยเลือด"โทโมะพูดบ้าง
"ขู่กันจริง!ไปก็ได้ว่ะไม่อยากขัดอารมณ์"
"อะไรในใจก็พูดออกมาได้แล้วนะเว้ย!อย่าเก็บมันไว้นานเดี๋ยวจะแน่นอกตายก่อน พูดความจริงแล้วจะดีเองนะเว้ยไอ้โมะ"เขื่อนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป
"คือแก้ว..."
"แก้วว่าแก้วกลับบ้านดีกว่านะ"
"เดี๋ยวสิ!ฟังโมะก่อนนะ"โทโมะจับมือแก้วไว้
"ที่โมะบอกเลิกแก้วตอนนั้นเพราะโมะไม่อยากให้แก้วต้องมารอ โมะคิดว่าแก้วอาจจะเจอคนดีๆเลยไม่อยากผูกมัดแก้วไว้ดีสถานะของเรา"
"โมะไม่ได้มีแฟนใหม่หรอ?"
"ไม่มีหรอกครับ!โมะรักแก้วจะตายไปรู้เปล่า"
"แต่ตอนนี้โมะคงไม่..."
"ไม่มีวันเลิกรัก!"โทโมะพูดแทรกขึ้น
"มันอาจจะฟังดูน้ำเน่านะแต่โมะเลิกรักแก้วไม่ได้จริงๆ...แล้วแก้วละ?"
"ไม่บอก"
"ได้ไงอ่ะ!โมะบอกไปแล้วนะ"
"ไม่บอก"
"ถ้าไม่บอกแสดงว่าแก้วไม่รักโมะแล้วสินะ"โทโมะทำหน้าเศร้า
"ไม่ใช่แบบนั้นนะ!"แก้วรีบพูด
"แล้วมันแบบไหนละ?"
"แก้วก็...เออออ...คือแก้ว...แก้วก็...รักโมะนะ"คำสุดท้ายแก้วพูดเบาจนจะหายไปกลับอากาศ
"อะไรนะ?ได้ยินไม่ชัดเลย"
"ไม่บอกแล้ว!พูดได้รอบเดี๋ยว"
"งั้นโมะบอกแก้วเองก็ได้!โมะรักแก้วนะครับ"โทโมะหอมแก้มแล้วดึงแก้วเข้ามากอด
"ฉวยโอกาสตลอดอ่ะ!"
"กับแก้วคนเดี๋ยวนะ"
"อย่ามาพูดเลย!เมื่อกี้ยังให้พิมพ์หอมแก้มอยู่เลย"
"งั้นแก้วก็หอมโมะสิ!ลบรอยไง"
"ไม่เอาหรอก!"
"เอาหน่อยน้าาาาา...ให้หอมฟรีไม่เสียค่าใดๆทั้งสิ้นเลยนะ"
"ไม่เอาอ่ะ"
"งั้นโมะหอมเองก็ได้"โทโมะพูดจบก็ระดมหอมแก้วไปทั่ว
.....................................................The End..............................................................
จบแบบงงๆ 555 ตอนนี้อ่านแล้วอาจไม่ค่อยสนุกเพราะไรเตอร์หัวสมองมันเบลอ 5555 ยังไงก็ช่วยเม้น ช่วยโหวตกันด้วยนะ