อีกสักครั้ง...ให้เราได้รักกัน

~1 ปีผ่านไป~

"งั้นพิมพ์ไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ"สาวไทยหน้าหวานนามว่าพิมพ์พูดขึ้น

"โอเคครับ"โทโมะตอบ

"เดี๋ยวพิมพ์อาบน้ำเสร็จพิมพ์ไปหาที่ห้องนะค่ะ"พิมพ์หอมแก้มโทโมะก่อนจะลุกไป

"เจ้าชู้จริงนะ!"แก้วแซวเพราะพิมพ์เป็นแฟนคนที่ 227 ของโทโมะ

"ไม่ได้เจ้าชู้!แต่กำลังหาคนที่รู้ใจ"

"หาคนรู้ใจหรือหาคนข้ามคืนกันแน่ย่ะ!ฉันเห็นนายเปลี่ยนทุกวัน"หวาย เพื่อนสาวคนสนิทของแก้วอีกคนพูดขึ้นและนั่งลงข้างๆ

"นี้แกมานั่งกับลูกค้าได้ไงเนี่ย!"แก้วพูด

"ลูกค้าที่ไหนกินฟรีกันย่ะ!พวกแกมากินจนร้านฉันจะเจ๊งแล้วเนี่ย"หวายได้ทีบ่น

"เพื่อนกันน้า"

"ย่ะ!"

"งั้นฉันไปแล้วนะรู้สึกปวดหัวว่ะ"แก้วบอก

"ปวดหัวหรอ?ตัวร้อนเปล่าเนี่ย"โทโมะเอื้อมมือมาแตะหน้าผากแก้ว

"ไม่เป็นไรหรอก"แก้วปัดออก

"ไม่เป็นไรได้ไงแก้ว!ตัวอุ่นๆนะ"

"นอนพักสักแปบก็หายแล้ว"

"งั้นกินข้าวกินยาก่อน" 

"ไม่เป็นไรจริงๆโมะ"

"ไม่ได้!ไปห้องโมะกันเดี๋ยวทำข้าวต้มและหายาให้กิน"โทโมะลุกขึ้นมาดึงแก้ว

"ไม่เป็นไรหรอกแก้วว่าแก้วกลับบ้านดีกว่า"

"ไม่เอาแก้ว!ไปเร็วๆอย่าดื้อสิ"โทโมะดึงแก้วให้ลุกตามเค้าไป

..............................................................................................................................

~ห้องโทโมะ~

"ข้าวต้มร้อนๆได้แล้วครับ"โทโมะยกข้าวต้มมานั่งข้างๆแก้วพร้อมกับตักป้อน

"โมะไปอาบน้ำเหอะพอพิมพ์มาจะได้ไปกันเลย"แก้วบอก

"โมะไม่อาบหรอกแก้วกินข้าวดีกว่านะจะได้กินยา"โทโมะยื่นช้อนมาที่ปากแก้ว

"กินสิแก้ว!"สั่งเล็กน้อย แก้วอ้าปากงับ

"อ้าาาา...ร้อนๆๆๆๆ"แก้วพัดปากตัวเองใหญ่

"ขอโทษๆ"โทโมะรีบส่งแก้วน้ำให้

"จะลวกปากกันหรือไงเนี่ย"

"ขอโทษคร๊าบบบบบบบบ...ต่อไปโมะจะเป่าก่อน"

"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละ"

"เป่าเบาๆดิโมะ!น้ำลายเต็มข้าวแก้วแล้ว"แก้วบ่น

"บ่นมาจัง!"โทโมะป้อนข้าวแก้วไปเรื่อยๆ

"โมะค่ะ!"พิมพ์เปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะ

"ทำอะไรกันอ่ะ?"พิมพ์หันมาจิกตาใส่แก้ว

"แก้วไม่สบายนะโมะเลยทำขาวต้มให้กิน"โทโมะตอบ

"ไม่สบายแต่ไม่ได้แขนด้วนสักหน่อยนี้!กินเองไม่เป็นหรือไง!"

"พิมพ์!!คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าเพื่อนผมแบบนี้นะ!"โทโมะหันไปตวาด

"อย่าทะเลาะกันเลยนะโมะ!โมะก็ไปได้แล้วไปแก้วกินเองได้น่ะ"แก้วห้าม

"งั้นกินข้าวเสร็จก็กินยาด้วยนะ!โมะวางยาไว้บนโต๊ะกินข้าวอ่ะแล้วก็นอนซะนะ"โทโมะลูบหัว

"ครับผม!"

"งั้นโมะไปแล้วนะ"โทโมะเดินออกไป แก้วหยิบถ้วยมากินข้าวต่อค่อยๆเป่าค่อยๆกินแล้วก็พาลให้นึกถึงวันเก่าๆเวลาที่แก้วไม่สบายโทโมะก็ชอบบังคับเธอแบบนี้เสมอ เค้าจะคอยดูแลไม่ห่างป้อนข้าวป้อนยานั่งเฝ้าเธอหลับ นึกไปนึกมาน้ำตามันก็ไหล

"ฮึก ร้องไห้ทำมั้ยเนี่ยยัยแก้ว ฮึก เราเลิกกันไปนานแล้วนะ"

~แกร๊ก~

เสียงหมุนลูกบิดประตูทำให้แก้วรีบเช็ดน้ำตา

"อ้าวโมะ!กลับมาทำมั้ยอ่ะ?"

"อ๋อ!พอดีพิมพ์เค้าจะไปหาเพื่อนนะเพื่อนโทรมาบอกว่าอยู่โรงพยาบาล"โทโมะบอก

"ว่าแต่คนป่วยกินข้าวไปถึงไหนแล้วเนี่ย"โทโมะเดินมานั่งลงข้างๆที่โซฟาตัวใหญ่

"แก้วอิ่มแล้ว"

"กินยังไม่ถึงครึ่งถ้วยเลยนะแก้ว!กินอีกสิแล้วแบบนี้จะหายได้ไงเนี่ย"

"ก็มันไม่อยากกินนี้"

"ไม่ได้!กินเร็วๆเลยนะ"โทโมะตักข้าวมาจ่อปากแก้ว

"อิ่มจริงๆนะ"

"ไม่ต้องเลย!โมะบอกให้กินไง"เมื่อเลี่ยงไม่ได้แก้วเลยยอมกินข้าวต่อ

"โทโมะ!!"เสียงพิมพ์ดังขึ้น

"พิมพ์!"โทโมะดูตกใจเล็กน้อย

"ไหนบอกว่าลืมโทรศัพท์ไง!แล้วนี้อะไร!กลับมาดูแลยัยทอมเนี่ยนะ!!"

"คุณอย่ามาแก้วนะ!!"

"ทำมั้ยฉันจะว่าไม่ได้!!แกอย่าคิดนะว่าสาวๆทั้งมหาลัยจะกรี๊ดแกอ่ะ!!ฉันคนนึงแหละที่ไม่ชอบขี้หน้าแก!!"

"พิมพ์!!ผมบอกแล้วไงว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาว่าเพื่อนผม!!"

"เพื่อนหรอ!!ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละว่ามันเป็นแฟนเก่าคุณ!นี้ยังรักมันอยู่สิถึงได้โกหกฉันแบบนี้อ่ะ!!"

"พิมพ์!!มันจะมากไปแล้วนะ!!คุณรีบออกไปจากห้องผมก่อนที่ผมจะทนคุณไม่ไหวนะ!!"

"ไม่ต้องไล่หรอก!เชิญคุณรักกับยัยทอมนี้ตามสบายเลยฉันขอลา"พิมพ์เดินปึ้งปั้งออกไป

"ฮึก กก ก...ฮึก"เสียงสะอื้นทำให้โทโมะต้องหันกลับมามอง

"แก้ว!ร้องไห้ทำมั้ย?"

"แก้วขอโทษ!เพราะแก้วพิมพ์เลยเลิกกับโมะ ฮึก ฮือออออ ฮึก"

"ไม่ใช่เพราะแก้วหรอกนะ!ไม่เอาไม่ร้องสิ"โทโมะดึงแก้วเข้่ามากอด

"ทำมั้ยโมะถึงโกหกพิมพ์แบบนั้นละ?"

"ก็แก้วไม่สบายนี้จะให้โมะทิ้งไปได้ไงละ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"ไม่เป็นไรได้ไงแก้ว!โมะสัญญากับพ่อ แม่แก้วแล้วนะว่าจะดูแลแก้วให้ดีที่สุดอ่ะ"

"แต่เรา...เลิกกันแล้ว"มันเป็นคำที่ยากมากสำหรับแก้วที่จะพูดออกมา ใช่!เพราะแก้วไม่เคยลืมโทโมะได้เลย เธอไม่เคยคบใครหลังจากเลิกกับเค้า เธอยังคิดถึงเค้าทุกคืน ยังนึกถึงวันเก่าๆ เธอยังรักเค้า!!

"แต่โมะยัง...เออ...แก้วอิ่มแล้วกินยาดีกว่านะ"โทโมะลุกเอาถ้วยไปล้างแล้วถือยามาให้แก้ว

"ครึ่งเม็ดได้มั้ยอ่ะ?"แก้วต่อลอง

"ไม่ต้องเลยนะ!ยาแค่เม็ดเดี๋ยวเองอย่าดื้อสิ"

"แต่ว่า..."

"ถ้าไม่ยอมกินโมะป้อนแบบโมะนะ"

"ไม่เอาอ่ะ!"

"ไม่กินใช่มั้ย!งั้นจัดให้"โทโมะเอายาเข้าปากตัวเองก่อนจะดึงแก้วเข้ามาประกบปากแล้วใช้ลิ้นดันยาเข้าไปในปาก แก้วได้แต่นั่งตาค้างไม่คิดว่าโทโมะจะกล้าำทำจริงๆ

"เฮ้ยไอ้มะ...โทษทีๆ"เขื่อนรีบปิดประตูเมื่อรู้ว่าตัวเองเข้ามาผิดเวลา

"เออ...โมะไปเปิดประตูให้เขื่อนสิ"แก้วผลักโทโมะออกก่อนจะพูด

"แก้วก็กินน้ำด้วยนะ"โทโมะบอกแล้วลุกออกไป

"เมื่อกี้ทำอะไรกันอ่ะน้องเขื่อนเห็นนะครับ"เขื่อนได้ทีแซวใหญ่

"ก็ป้อนยาไง"

"ป้อนยาหรือมีจุดประสงค์อื่นว่าเพื่อน"

"แล้วแกยุ่งไรด้วยว่ะเขื่อน!พูดธุระของแกมาดีกว่าว่ะ"

"ทำมั้ย?จะรีบสานต่อหรอว่ะ 5555"

"แกอยากกลับไปครบ 32 มั้ย"

"โอเคๆไม่แซวแล้ว...ฉันเอารายงานมาให้แกอ่ะ!แล้วก็รีบๆทำนะเว้ยอย่ามั่วแต่จู้จี้กัน"

"ไอ้เขื่อน!!"ทั้งคู่เรียกพร้อมกัน

"ใจตรงกันซะด้วย ฮิ้วววววว"

"สงสัยแกจะออกไปไม่ครบว่ะเขื่อน"แก้วพูดขึ้น

"ไม่ต้องมากลบเกลื่อนไปหน่อยเลยหน้าแดงใหญ่แล้ว"

"ฉันแนะนำให้แกออกไปเดี๋ยวนี้ก่อนจะออกไปด้วยเลือด"โทโมะพูดบ้าง

"ขู่กันจริง!ไปก็ได้ว่ะไม่อยากขัดอารมณ์"

"อะไรในใจก็พูดออกมาได้แล้วนะเว้ย!อย่าเก็บมันไว้นานเดี๋ยวจะแน่นอกตายก่อน พูดความจริงแล้วจะดีเองนะเว้ยไอ้โมะ"เขื่อนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป

"คือแก้ว..."

"แก้วว่าแก้วกลับบ้านดีกว่านะ"

"เดี๋ยวสิ!ฟังโมะก่อนนะ"โทโมะจับมือแก้วไว้

"ที่โมะบอกเลิกแก้วตอนนั้นเพราะโมะไม่อยากให้แก้วต้องมารอ โมะคิดว่าแก้วอาจจะเจอคนดีๆเลยไม่อยากผูกมัดแก้วไว้ดีสถานะของเรา"

"โมะไม่ได้มีแฟนใหม่หรอ?"

"ไม่มีหรอกครับ!โมะรักแก้วจะตายไปรู้เปล่า"

"แต่ตอนนี้โมะคงไม่..."

"ไม่มีวันเลิกรัก!"โทโมะพูดแทรกขึ้น

"มันอาจจะฟังดูน้ำเน่านะแต่โมะเลิกรักแก้วไม่ได้จริงๆ...แล้วแก้วละ?"

"ไม่บอก"

"ได้ไงอ่ะ!โมะบอกไปแล้วนะ"

"ไม่บอก"

"ถ้าไม่บอกแสดงว่าแก้วไม่รักโมะแล้วสินะ"โทโมะทำหน้าเศร้า

"ไม่ใช่แบบนั้นนะ!"แก้วรีบพูด

"แล้วมันแบบไหนละ?"

"แก้วก็...เออออ...คือแก้ว...แก้วก็...รักโมะนะ"คำสุดท้ายแก้วพูดเบาจนจะหายไปกลับอากาศ

"อะไรนะ?ได้ยินไม่ชัดเลย"

"ไม่บอกแล้ว!พูดได้รอบเดี๋ยว"

"งั้นโมะบอกแก้วเองก็ได้!โมะรักแก้วนะครับ"โทโมะหอมแก้มแล้วดึงแก้วเข้ามากอด

"ฉวยโอกาสตลอดอ่ะ!"

"กับแก้วคนเดี๋ยวนะ"

"อย่ามาพูดเลย!เมื่อกี้ยังให้พิมพ์หอมแก้มอยู่เลย"

"งั้นแก้วก็หอมโมะสิ!ลบรอยไง"

"ไม่เอาหรอก!"

"เอาหน่อยน้าาาาา...ให้หอมฟรีไม่เสียค่าใดๆทั้งสิ้นเลยนะ"

"ไม่เอาอ่ะ"

"งั้นโมะหอมเองก็ได้"โทโมะพูดจบก็ระดมหอมแก้วไปทั่ว

.....................................................The End..............................................................

จบแบบงงๆ 555 ตอนนี้อ่านแล้วอาจไม่ค่อยสนุกเพราะไรเตอร์หัวสมองมันเบลอ 5555 ยังไงก็ช่วยเม้น ช่วยโหวตกันด้วยนะ