The illicit love รัก ปล้น เธอ!

ท่ามกลางแสงสีเสียงของตัวเมืองกรุงเทพ ทาวน์โฮมหลังไม่ใหญ่มาก ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นสวยหรู มีหญิงหล่อหรือที่เรียกง่ายๆว่า'ทอม'กำลังนั่งกอดนัวเนียอยู่กับ'แฟน'สาวชาวดี้หน้าสวยอยู่ที่ชิงช้าข้างๆบ้าน
 
 
9.00 PM
 
 
 
"ฮิฮิ แก้ว พอแล้วน่า เฟย์จั๊กจี๋นะ! คริ..."
 
"เฟย์ตัวหอมชะมัด อ้าา หอมน่ากิน...เหมือนเค้กเลย"
 
 
แก้ว ทอมหน้าหวานที่กำลังกอดรัดเฟย์นัวเนีย จมูกโด่งรับกับใบหน้าหวานไล้แก้มใสของแฟนสาวเล่นอย่างหยอกล้อ
 
 
"ไม่เอาน่าแก้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ ><//"
เฟย์พูดแล้วพยายามปัดป้องพอเป็นพิธี ก่อนจะยอมแต่โดยดี(แล้วแกจะดีดดิ้นไปเพื่อใคร?)
 
 
ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนชิงช้าโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้น ไม่รู้แม้กระทั่งมีคนๆหนึ่งแอบมองอยู่ ..นานแล้ว แอบมองทุกการกระทำของเจ้าบ้าน แอบมอง เพื่อจะหาโอกาสเข้าไป...
 
 
กรอบแกรบๆ
 
 
เสียงใบไม้แห้งโดนเหยียบดังกรอบแกรบ ส่งผลให้ทั้งคู่สะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ แล้วผละจากกันโดยอัตโนมัติ
 
 
 
"แก้ว...แก้วได้ยินเสียงอะไรมั้ย?"
เฟย์ถามอย่างหวาดๆ แล้วชุกหน้ากับอกบอบบางที่ใส่สเตย์รัดจนแน่น(แบน)ของแก้ว
 
 
"ได้ยินสิ เฟย์รอนี่นะ เดี๋ยวแก้วไปดูก่อนนะ"
 
 
หญิงใจชายพูดแล้วเดินอาดๆ ไปยังริมรั้วในบริเวณที่ได้ยินเสียงนั่น โชคยังดีที่วันนี้เป็นวันขึ้น15ค่ำ ท้องฟ้าที่ไร้เมฆบดบังจึงสว่างกว่าปกติ ทำให้เห็นอะไรๆได้ชัดเจน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอ(..หรือเขา?)มองเห็นสิ่งมีชีวิตแปลกหน้าใดๆนอกจากต้นลีลาวดีสีม่วงเหลืองต้นเดิม เมื่อมองดูแล้วเห็นว่าปลอดภัยต่ออันตรายทั้งปวงเธอ(เขา?)จึงเดินกลับไปนั่งกับแฟนสาวตามเดิมด้วยสีหน้าทะเล้นทะลึ่ง
 
 
 
 
"ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่เฟย์ สงสัยหัวใจแก้วลอยไปไกลเกินไปมั้ง มันเลยไปตกตรงโน้น.."
 
"เสี่ยวค่ะที่รัก =_="
 
"ฮ่าๆๆๆ เรามาต่อกันมั้ย?"
 
"บ้า >///< วันนี้พี่ฟางพาพี่ป๊อปมา เฟย์ต้องรีบกลับบ้านก่อน เดี๋ยวเจ๊เขาจะบ่นที่เฟย์ไม่สนงานแต่งที่กำลังจะมีของเขาอ่ะ เฟย์กลับก่อนนะแก้ว"
 
"โหยย อย่าให้รู้นะว่าต้นเสียงนั่นมาจากไหนอ่ะ แก้วฆ่าตัดตอนแน่ - -+++"
 
"ไหนว่าหัวใจแก้วไง"
เฟย์กระเซ้ายิ้มๆ แล้วลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าเผ้าผมที่หลุดรุ่ยให้เข้าที่เข่าทาง
 
"ใจแก้ว...อยู่ที่เฟย์หมดแล้วล่ะ ไม่เหลือให้หลุดไปที่อื่นเลย"
 
"บ้า เฟย์กลับนะ บ๊ายบาย"
เฟย์หันมายิ้มน่ารักแล้วหอมแก้มคนรักก่อนจะเดินไปขึ้นรถมินิคันสวยที่จอดอยู่หน้าบ้าน ทิ้งให้คนใจลอยไปทั่งตาค้างมองความสวยของแฟนสาว
 
 
 
"น่ารัก..."
เธอพูดออกมาอย่างเพ้อๆ ตาก็จ้องมองตามหลังแฟนสาวไปจนกระทั่งรถมินิคันสวยนั้นเลี้ยวพ้นซอยไป แล้วก็ยังนั่งยิ้มกับตัวเองอีกนาน กว่าจะเดินเข้าบ้านไป โดยไม่ล็อกบ้านซะก่อน เธอก็คงลืมไปว่าถึงใจเธอจะเป็นชาย แต่ยังไงสรีระร่างกายเธอก็ยังคงเป็นหญิงที่ถูกออกแบบมาให้บอบบางกว่าผู้ชาย..............................ที่ยืนมองอยู่นอกบ้าน.......
 
 
 
"เอ้ออ...บ้านเงียบอีกแล้วสิ..."
เธอบ่นพึมพัมก่อนจะเดินไปเปิดโทรทัศน์ แล้วก็เดินไปหาของกินในครัว แล้วก็ปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตตัวเท่ออกสามเม็ดเนื่องจากเริ่มร้อนและไม่มีใครอยู่ให้ต้องหล่อเนี้ยบเรียบร้อย (=_=;)
 
 
 
"..I'm a space bound rocket ship and your heart's the moon And I'm aiming right at you..."
เธอร้องเพลงSpace BoundของEminemคลอไปเบาๆระหว่างที่กำลังต้มมาม่าไป เหงื่อหยดใสเริ่มผุดตามไรผมและซอกคอขาวเนียนเมื่อปะทะกับไอร้อนของน้ำเดือด
 
 
 
'ประกาศ ข่าวฉุกเฉิน ขอให้คนที่อยู่บ้านคนเดียว....'
เสียงประกาศข่าวฉุกเฉินซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆทางหน้าจอโทรทัศน์ดังขึ้น ดึงความสนใจไปจากหญิงหล่อให้เดินไปที่หน้าโทรทัศน์ทันที แต่ภาพที่ฉายก็ไม่ปรากฏอะไรนอกจากภาพหญิงสาวหุ่นดีมากหน้าหลายตากำลังเดินแบบด้วยท่วงท่าสวยงาม ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเดียวที่แสดงให้เห็นถึงข่าวฉุกเฉิน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายโดยคิดว่าคงเป็นความขัดข้องของทางสถานี
 
 
...แต่หารู้ไม่....อันตรายน่ะ...อยู่แค่นี้เอง......แค่รั้วบ้าน...เท่านั้น...
 
 
 
สาวใจชายนั่งกินมาม่าไปดูทีวีไปอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงภาพแฟนสาวร่างเล็กในยามหัวเราะตอนอยู่กับเธอสองต่อสอง จนไม่ได้สนใจว่าได้มีบางอย่าง เร้นกายโดยอาศัยเงามืดของบ้านเข้ามาทางประตูหน้าได้อย่างง่ายดาย..
 
 
 
"ซูดดด อึก!! แค่กๆๆ.." เธอสำลักเมื่อดันเผลอซดน้ำมาม่ารสต้มโคล้งมากเกินไป "..วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย" เสียงห้าวบ่นพึมพัมแล้วลุกไปหยิบน้ำมาดื่ม
 
 
 
พอกินน้ำและเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จ เธอก็กลับไปนั่งที่โซฟาตัวนุ่มตัวเดิม แต่ระหว่างนั้น สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นเงาดำวูบไหวภายในบ้านซะก่อน
 
 
 
"เอ๊ะ! ใครน่ะ!?" เธอร้องถามอย่างระแวงระวัง แล้วหยิบไม้ตียุงไฟฟ้าที่วางอยู่บริเวณนั้นขึ้นมาถือไว้อย่างเตรียมพร้อม
 
เงาที่ว่านั้นวูบหายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้สาวแมนร่างบางเดินไปที่มุมห้องช้าๆ กล้าๆกลัวๆตามนิสัยของตัวเอง
 
 
"ใคร!? ออกมานะ!"
 
 
เธอเข้าไปในห้องที่เห็นว่าเงานั้นได้หายเข้าไป โดยไม่ได้เปิดไฟซะก่อน แต่เมื่อเข้าไปเธอก็ไม่พบอะไร เลยนึกว่าเป็นเพราะสายตาเธอไม่ดีเอง เลยจะเดินกลับไปปิดบ้าน แต่ทันใดนั้น!!!
 
 
 
ฟึบบบ! "เฮ้ยย!!! ใครวะ!? ปล่อยนะเว้ย!! อื้อออ.."
ตัวเธอโดนรวบไว้โดยใครซักคน ที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นผู้ชายอย่างแน่นอน คนๆนั้นปิดปากเธอไว้แน่นเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มโวยวาย แต่เธอก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะดิ้นเอาตัวรอดไว้ก่อน ไม้ตียุงไฟฟ้าที่กำไว้แน่นพยายามจะฟาดไปทั่วหวังจะให้โดนคนที่จับตัวเธอไว้ซักทีสองที แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างกายแข็งแรงบิดข้อมือเธอหน่อยเดียว ไม่ตียุงก็หล่นลงพื้นไปในทันที
 
 
 
 
"อย่าดีดดิ้นไปเลย...คุณจริญญา หึ..." เสียงนุ่มทุ้มเย็นๆของผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นแล้วรวบตัวเธอมาแนบชิดยิ่งขึ้น
 
"แก..แกเป็นใคร ทำไมรู้จักชื่อฉัน!?"
 
"เธอไม่จำเป็นจะต้องรู้หรอก....แค่บอกมา ตู้เซฟที่ใช้เก็บงานวิจัยของพ่อเธออยู่ทีไหน?"
 
"ฉันก็ไม่จำเป็นต้องบอก....โอ๊ยย!" เธอร้องลั่นหลังจากที่มือหนาเลื่อนมาบีบบริเวณสันกรามเรียวแรงๆ
 
"บอกมา ไม่งั้น...เธอ...และครอบครัวแสนรักของเธอ..จะต้องตายทั้งเป็น!"
 
"ฉ...ฉันไม่รู้ อึก..ปล่อยฉันนะ!!"
 
"มากับฉันนี่!!"
คนร่างสูงว่าแล้วดึงพาร่างบางในอ้อมแขนขึ้นบันไดไปอย่างทุลักทุเล ด้วยคนในอ้อมแขนพยายามขัดขืนทุกวิถีทาง...แต่มีเหรอที่ผู้หญิง(ใจชาย)ร่างบอบบางจะสู้แรงผู้ชายแข็งแรงอย่างเขาได้
 
 
 
เมื่อขึ้นไปถึงชั้นสอง เขาก็ลากเธอเข้าไปในห้องแรก
 
 
"ไม่รู้ก็หาสิ! แต่ถ้าอยากมีความรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นล่ะก็....จะขัดขืนไม่ทำก็ได้นะ..."
 
 
 
__________________________________
 
จบไปหนึ่งตอนกับฟิคสั้นติสต์แตกฉบับคุณพู!~
ถ้าเกิดอ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกคุ้นแปลกๆ...อย่าได้ตกใจ
ไรเตอร์ป่าวก็อปใครมานะ แค่เคยลงไว้ในTKRเฉยๆ
เรื่องนี้...รู้สึกจะบ้าคลั่งกว่าอีกสองเรื่องนั้นนะ 5555
สั้นกว่า..โหดกว่า...ที่สำคัญ...NCกว่าแน่นอน!
เม้นด้วยนะฮัฟ :)
 
ทวงได้ที่...
Twitter : https://twitter.com/M_ysterY_ploo
Facebook : http://www.facebook.com/jesterbtkr