City Hunter [กองปราบจิตป่วน] ตอน พิศวาสฆาตกรรม

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

 

" เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter "

 


ตอน พิศวาสฆาตกรรม ตอนที่ 7 The Last

 



 

“อย่านะ !! โทโมะช่วยแก้ว.... เพี๊ยะ!”

“อย่าดื้อน่า หึหึหึ”

 

ยัง ไม่ทันได้ปรับความเข้าใจกับชายคนรักก็ต้องมาจากกันโดยไม่ทันได้ล่ำลา หากเชื่อเขาแล้วนั่งนิ่งๆรออยู่ที่ห้อง เธออาจจะไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ก็ได้ ยิ่งคิดยิ่งเสียใจ คำบอกรักสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ย....

 



โทโมะ แก้วขอโทษ .......

 

 

 

“ปึง!!!!!!!! ปัง แก้ว!!”

 

“พวกแก.....”

“ไอโมะแกไปดูแก้ว!! ครูนทอย่าขยับน่าคุณคงไม่รู้สินะว่าผมน่ะแม่นแค่ไหน? คนสวย...คุณตำรวจล่ะครับ”

“รออยู่หน้าห้องอ่ะค่ะพี่คนหล่อ”

 

เมื่อ รู้ว่าคนรักเข้าห้องคนร้ายไปก็รีบบึ่งจากร้านยายแก้มบุ๋มมาที่คอนโดทันที โดยไม่ลืมหยิบอุปกรณ์ครบมือมาด้วย ลองมาแตะแก้วใจของเขาสิ จะยิงไม่เลี้ยงเลยคอยดู



พัง ห้องเข้ามาได้ก็แทบหัวใจสลาย สิ่งแรกที่เห็นคือ...หญิงคนรักถูกมัดมือไว้ด้วยมือใหญ่ของชายที่นั่งคร่อม เธออยู่ ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา มีรอยเลือดสดๆติดที่มุมปาก

 

 

 

สารเลวกล้าแตะคนรักของเขามันไม่ได้ตายดีแน่!!!

 

ก่อน จะเข้าชาร์ตคนร้ายที่บังอาจแตะต้องเนื้อตัวของคนรักก็ถูกเพื่อนไล่ให้ไปดู หญิงสาวก่อน คงกลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่เข้าทีลงไป ใช่เขาจะทำๆแน่ๆ แต่อีกใจก็ห่วงคนสวยที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ ป่านนี้คงเสียขวัญแย่ไม่น่าปล่อยให้หลุดมือมาถึงนี่ได้เลย

 

 



คนดีเขาจะไม่ดื้อกับเธออีกแล้ว..........

 

 

“คนดี โมะมาแล้วครับ ไม่ร้องนะครับๆ โอ๋ๆๆ”

“ฮึก แก้วแสบตาอ่ะโมะ น้ำตาเทียมมันแสบอ่ะ.... น้ำๆๆๆ ขอน้ำ”

“อะไรนะ?...โธ่ แก้วจ๋าเคยกลัวอะไรบ้างไหมครับเนี่ย?”

 
 


{{{{{{{

 

 



 

ต้อง ขอบคุณที่คุณตำรวจตามเข้ามาได้ทันเวลาพอดี เขาและเพื่อนๆก็รีบออกจากห้องไปโดยไม่ลืมใส่หน้ากากออกมาด้วย ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องให้ใครเห็นหน้านี่นา สุดท้ายก็จับคนร้ายเข้าคุก คุณดาวก็ดูจะสติเสียไปนิดหน่อยพูดอะไรไม่ค่อยเข้าใจ ญาติจากต่างจังหวัดจึงมารับกลับเพราะคงทำงานต่อไม่ไหว

 

 

 



 

ชีวิตที่เงียบสงบก็กลับคืนมาเสียที

...หรือเปล่า?

 

 

 

((แก้วพรุ่งนี้วันหยุด พวกเราไปเที่ยวที่ห้องได้ไหมอ่ะ? อยากเจอน้องคนดี))

“เอ่อ....คือ น้องคนดีไม่อยู่ พี่เฟย์พาไปเที่ยวญี่ปุ่นอ่ะ กลับอาทิตย์หน้า”

((งั้น เราไปเยี่ยมแกที่ห้องนะ ได้ยินว่าไม่สบายไม่ใช่เหรอ?))

“อย่าเลย คุณหมอห้ามเยี่ยมน่ะ เดี๋ยวติดเชื้อ ไว้อีก 2-3 วันค่อยมาแล้วกันนะ แค่กๆๆๆ บาย”

 

 



ต้อง โกหกเพื่อนๆไปทั้งที่ใจไม่อยากจะทำ ถึงแม้เรื่องน้องคนดีไปญี่ปุ่นกับพี่เฟย์พี่ป๊อบจะจริงแต่เรื่องที่เธอป่วย นอนซมในห้องเพราะติดไข้หวัดใหญ่ใครก็ห้ามเยี่ยมเนี่ย ดันมีคุณหมอจากสำนักไหนไม่ทราบนั่งเปิดป้ายให้อ่านอาการอยู่ข้างๆกาย

 

 

 

แก้วใจจะบาปไหมเนี่ย?

 

 {{{{{{{

 

 

 



“ไม่ ต้องมองแก้วแบบนั้น จริงๆแล้วคนผิดไม่ใช่แก้วเลย ถ้าโทโมะไม่ไปเป็น อ.ที่นั่น ทุกอย่างก็จบ แก้วติ๊ต่างเอาพี่ป๊อบมาเป็นพี่ก็ได้แล้วก็บอกว่าโทโมะเป็นคนที่คบกันอยู่ โดยไม่มีขอกังขาอะไรทั้งนั้น”

“โมะยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ แค่มองหน้าเฉยๆเองนะครับ”

“นั่นแหล่ะ โมะไม่พูดแต่โมะคิด ดีนะที่พรุ่งนี้มะรืนนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์แก้วเลยเกเรเรียนได้ แถมวันนี้ก็ไม่มีเรียนอีก เฮ่อ....”

 



“...ฟอด...หอมจังเลย แฟนใครน๊อ...ตัวนุ้มนุ่ม นอนกอดมันทั้งวันได้ไหมครับเนี่ย ...จุ๊บๆๆๆ...”

“เลิกเล่นเลย เมื่อกี๊บอกเองไม่ใช่เหรอว่าแก้วเป็นคนป่วยอ่ะ ลุกออกไปนะแก้วจะนอน อ๊ะ! อย่านะมันจั๊กจี้นะโมะ ฮะๆๆ”

 

วาง โทรศัพท์จากเพื่อนๆที่ดูท่าทางจะเป็นห่วงเธอจริงๆอันดับหนึ่ง คิดถึง อ.ที่ปรึกษาอันดับสอง ก็หันมาเจอกับเด็กโข่งที่เก็บป้ายไฟไปเรียบร้อยแล้ว ถือโอกาสเข้ามากอดเธอเฉย เนียนลวนลามไปทั่วตัวเนี่ยไม่เบื่อบ้างหรือไงกันนะ!! เฮ่อ...นี่ถ้ารู้ว่าครูนทแอบหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ คนร้ายอาจจะตายก่อนได้ติดคุกแน่ๆ

 

อะไรที่ข้ามมันไปได้ก็ควรข้ามๆมันไปบ้างนะคะ

 

 

{{{{{{{

 

 

 



 

“แก้วจ๋า....ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว”

“แก้วไม่เป็นไรเสียหน่อยก็เห็นอยู่ เรื่องเอาตัวรอดน่ะต้องยกให้แก้วนะ ฮิฮิ ที่ 1ๆๆ”

“อย่าเพิ่งขัดสิ โมะกำลังจะซึ้งเสียหน่อยอ่ะ แก้วอ่า....”

“จัดมา...จะซึ้งก็ได้แต่มือเนี่ยรบกวนอยู่เฉยๆได้ป้ะ? กลัวได้เป็นศพก่อนมีซึ้งอ่ะ”

 

 

 



แอบ โอบเอวบางของคนสวยเอาไว้ ก่อนจะใช้ใบหน้าหล่อเข้าไปคลอเคลียตามร่างกายสวยให้คนตัวเล็กรู้สึกจั๊กจี้ เล่นๆแล้วขึ้นคร่อมยึดคนสวยเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหนก่อนจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำจาก หัวใจออกมา

ระหว่าง ที่ปากหนาพูดไป สายตาเหยี่ยวก็ลอบมองดวงตากลมคู่สวย สังเกตได้ถึงความกังวลใจในแววตาเล็กๆนั่น คนรักของเขาก็กลัว กลัวการจากกันไปโดยไม่ได้ล่ำลา จูบซับที่หน้าผากเล็กเบาๆให้คนตัวเล็กคลายกังวล ต่อไปเขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องมาเสี่ยงอะไรแบบนี้อีก เขาสัญญา

 

 

“โมะ สัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่หาเรื่องทะเลาะ แต่สัญญาได้ไหมว่าจะไม่วางสายใส่โมะอีก มีอะไรต้องบอกโมะก่อน ถ้าเข้ามาไม่ทันเมื่อวาน...โมะไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงถ้าขาดแก้วนะครับ คนดีอย่าทำอะไรเสี่ยงแบบนั้นอีกนะ”

“โทโมะ แก้ว...แก้วขอโทษ ฮึก...”

 

 

 



เผลอ สู้สายตาผู้ชายตรงหน้าแล้วตั้งใจฟังเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เธอรู้ว่าเขานั้นทั้งรักทั้งหวงเธอ แต่ไม่เคยคิดว่าเขาก็เจ็บปวดกับความรู้สึกเหล่านั้นด้วยเช่นกัน เอ่ยปากขอโทษและสัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำให้ชายคนรักรู้สึกเจ็บอย่างเช่นครั้ง นี้อีก ก่อนจะค่อยๆยืดตัวขึ้นไปหาใช้สองมือน้อยๆโอบรอบคอเขาเอาไว้

แล้วน้ำตาก็ไม่อาจต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลกได้

 

 

“ไม่ร้องนะครับคนดี ... น้ำตาเทียมมันแพงรู้ไหม? อ๊ะ โมะเจ็บนะครับ”

 

 



 

โท โมะผลักแก้วให้ลงไปกระทบกับหมอนใบใหญ่เบาๆ ค่อยๆพรมจูบหยาดน้ำตาบนแก้มใสอย่างใจเย็นแล้วพ่นคำบางคำออกมาผ่านใบหูสวย ก็เลยได้รับรอยเขี้ยวเล็กๆฝังที่คอหล่อๆเป็นสิ่งตอบแทน

 



คนหล่อล้อเล่นเองอ่า....

 

{{{{{{{

 

 

 



 

ละ จากคอขาวๆแล้วกลับมาจ้องหน้าชายคนรักอีกครั้ง สายตาของเขายังคงเหมือนเดิม เหมือนเมื่อเจอกันครั้งแรก สายตาแห่งความรักความเสน่หาปนเจ้าเล่ห์ สายตาเจ้าชู้ปนเอาแต่ใจที่มีให้เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

 



และเธอก็จะเป็นผู้หญิงของเขาคนเดียวเท่านั้น...ตลอดไป

 

 



 

เข้า ฉกชิมริมฝีปากอิ่มกลิ่นเชอร์รี่อย่างเอาแต่ใจตอนแก้วเผลอ เฝ้าจูบซ้ำๆจนคนสวยตีเข้าให้จึงผละไปที่ซอกคอนุ่มนิ่มแทน สูดดมความหอมจากอกอิ่มและย้ำจนขึ้นรอย ก่อนปลดเปลื้องพันธนาการของกันและกันออกจนหมดสิ้นแล้วดำดิ่งสู่ห้วงแห่ง อารมณ์ปรารถนาจวบจนมีคนไร้ซึ่งสติจะรับรู้ได้แรงอารมณ์นั้นจึงดับมอดลง

 

จริญญาผู้หญิงของวิศว...คนเดียวเท่านั้น

 

 

 

 

 

 
 


 

“อือ....โมะพอแล้ว แก้วไม่ไหว อ๊ะ....”

“แก้วจ๋า...อีกนิดนะคนดี....ฮื่อ...”

 

 

 

…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…

 



 

ขอบ คุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอดทั้งที่เข้ามาอ่านหรือแค่เดินผ่านไปแวะเม้น บ้างไม่เม้นบ้าง^^~ ทั้งข้อตำหนิและคำชื่นชม ผู้เขียนขอน้อมรับและพร้อมที่จะนำไปปรับปรุงนะคะ...^^~

 


เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~


[[ เรื่องสั้นเรื่อง มอคค่า แก้วที่ 2 ]]
 

“วามา”….
 
“เงินเดือนแพงไปหรือเปล่า? บาริสต้าที่นี่เค้าได้เงินขนาดนี้กันทุกคนเหรอ? สงสัยจะขายดีนะ”
“บอสเราจะเป็นคนเลือกเองว่าใครควรได้เท่าไหร่ ตามความสามารถน่ะค่ะ”
คลาย ความสงสัยเพราะเข้าใจไปเองว่า เงินเดือนของผู้มีความสามารถสูงขั้นเทพเมพขิงอย่างเธอก็คงจะประมาณนี้ บอสคงจะเป็นคุณลุงใจดีและเพราะค้าขายร่ำรวยจึงได้ยอมจ่ายเงินเดือนค่อนข้าง สูงขนาดนี้ให้กับพนักงาน ก่อนหนุ่มหน้ามลคนเกาหลีจะกำชับเธออีกครั้งว่าต้องทำงานทันทีหลังจากรายงาน ตัวเสร็จ


 
“เริมงานพรุงนี้”
 
{{{{{{{
 



“มีนค่ะเป็นพนักงานเสิร์ฟ”
“จินนี่เป็นเชฟอบขนม แล้วก็แก้วเป็นบาริสตี้”
“มีกัน 3 คนเหรอ?”
โอ มายบุดด้า...เริ่มงานวันแรก เจอผู้หญิงสองคนเท่านั้นในร้าน COFFEE IN LOVE ยายตาหยีเป็นพนักงานเสิร์ฟใส่เสื้อเชิตและกระโปรงสั้นแค่คืบ ส่วนยายตาโตหัวฟูอยู่หลังร้านทำหน้าที่เป็นผู้ผลิต ไหวป่ะป้า?
 
“ร้านเราเป็นสาขาย่อยน่ะแก้ว อย่างที่เห็นเรามีแค่ 3 โต๊ะ ทั้งร้านไม่ถึง 20 ที่นั่ง”
“แต่แถวนี้ย่านเศรษฐกิจนะ ลูกค้าออฟฟิสน่าจะเยอะ”
“มันไม่เป็นอย่างที่แก้วคิดน่ะสิ บาริสต้าคนเก่าก็เลยถูกดึงตัวออกไป ไปอยู่ในที่ๆดีกว่า”



ก็ มันจริง สถานที่จัดว่าตั้งอยู่ในทำเลที่ค่อนข้างดีมากๆใกล้กับย่านธุรกิจ อย่างน้อยพนักงานที่เดินไปๆมาๆในเวลากลางวันก็เรือนพันแล้วมันก็ไม่เกี่ยว ว่าจะมีที่นั่งมากหรือน้อย เพราะคนส่วนใหญ่ไม่มีเวลามานั่งทานแบบจริงจังหรอก ไม่เหมือนย่านติวที่มีเด็กๆเยอะแบบนั้นเหมาะกับพวกร้านจังค์ฟูด(Junk food)เสียมากกว่า
สำหรับ ที่นี่ถ้าจะเข้ามานั่งจริงๆก็เฉพาะพวกมานั่งคุยงาน หรือช่วงเย็นๆหลังเลิกงานแล้วมีปาร์ตี้กาแฟอะไรเทือกนั้น ต่อคนต่อวันคงโช๊กได้เต็มที่ไม่เกิน 2 แก้ว




 {{{{{{{



“โหย....ไม่หรอกที่นี่เวิร์คจะตาย เอางี้เรามาช่วยกันปรับปรุงดีกว่า ว่าแต่เราสามารถทำอะไรก็ได้เลยป่ะ หรือต้องขอใคร?”
“บอสไง”
“คนเมื่อวาน? หน้าเกาหลีๆน่ะเหรอ”
“คุณจองเบเป็นหุ้นส่วนน่ะ”
“หุ้นส่วนร้านแล้วก็หุ้นส่วนหัวใจด้วยจ้ะแก้ว ...โอ๊ย ยายมีนเจ็บนะมาหยิกทำไมเล่า ก็บอกแก้วไว้ก่อนไงเนอะแก้วเนอะๆๆ”
“ฮะๆๆ เออ ไม่เป็นไรบอกมาเหอะ จะได้ไม่จีบ ฮิฮิ....แล้วคนไหนอ่ะบอส?”
“เดี๋ยวจินจะต่อสายให้เอง”
“งั้นเรามาคิดกันก่อนว่าเราจะทำแบบไหนแล้วค่อนนำเหนอทีเดียว...โอป๊ะ?”


 
เมื่อ ดูท่าทางแล้วว่าจะไปไม่รอด และอาจจะทำให้เธอชวดเงินเดือนดีๆก้อนนี้ไปได้ จึงคิดจะปฏิวัติร้านเสียใหม่ให้ดูน่าสนใจ ยังไงซะจริญญาก็จบการตลาดมานะเฟ้ย ฮิฮิ ก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหมแต่ก็ต้องทำเพื่อเงินเดือนแรกเข้าสามหมื่นก้อนแรกใน ชีวิต


พา กันระดมสมองกับเพื่อนใหม่ถึงขั้นตอนการปรับปรุงร้านว่าสามารถทำได้หรือไม่ แล้วต้องขอที่ใคร สุดท้ายก็ได้รู้ว่าต้องขอคุณลุงใจดีซึ่งเมื่อเราได้ขอสรุปแล้วจะดำเนินการ ต่อสายตรงถึงคุณลุงเจ้าของแล้วจัดการร้านทันที
 
{{{{{{{


 
“ทาสีโต๊ะกับเก้าอี้ใหม่ให้เป็นแนววินเทจ” .....เห็นด้วยทุกคน ผ่าน
“ตกแต่งด้วยของโบราณแต่ดูหรูหรา และน่ารักเรียบๆ” .....ไม่มีใครที่ไม่เห็นด้วย
“เคาท์เตอร์ ก็เน้นสีดำให้กลืนไปกับอุปกรณ์ทำกาแฟ ลูกค้าที่อยากจะดูก็ให้เข้ามานั่งได้มีเก้าอี้ทรงสูง 4 ที่นั่ง” .....อันนี้เวิร์คเผื่อมีลูกค้าสาวๆน่ารักๆอยากเข้ามาใกล้ชิดคนหล่อ ฮิฮิ
“มี กระดานชอล์กสำหรับแนะนำขนมปังหรือคุกกี้ที่จะมีพิเศษเฉพาะวันนั้นๆ 1 อย่าง” ....ยายจินนี่ตาโตเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้งเจ้าตัวรีบหยิบแล ปท็อปอกมาเซิร์ชหาสูตรขนมใหม่ๆทันที
 


“เปลี่ยนชุดพนักงานยกเซ็ต!! ลองบอกมาดิ้อยากได้แบบไหน?”
“มีนสาวเสิร์ฟผู้ให้บริการลูกค้าสวมกระโปรงเหนือเข่าเพื่อความคล่องตัวแต่ไม่โป๊ พร้อมผ้ากันเปื้อนแบบเมดญี่ปุ่น” .....เริ่ดอ่ะมีน
“จิ นนี่เชฟผู้ประกอบพิธีกรรมความอร่อยกับสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่าขนมปังและ คุกกี้ ขอเป็นกระโปรงสั้นเหมือนกัน แต่ผ้ากันเปื้อนขอแบบน่ารักๆแบบเกาหลี สวมหมวกเมดแบบญี่ปุ่นด้วย” .....ไร้คำบรรยายจริงๆจินเอ๋ย
 
“บาริสตี้สุดเท่ห์อย่างแก้ว ต้องทักสิโด้แบบไม่เป็นทางการกับกางเกงสกินนี่สีดำสุดแมน ฮ่าๆๆๆ”
“อัน นี้เชื่อว่าไม่ผ่านบอสอ่ะแก้ว ที่บอสเค้าคัดเฉพาะผู้หญิงมาทำงานเพราะต้องการให้ร้านดูเจริญหูเจริญตา กับกระโปรงและท่าทางน่ารักๆในแบบของผู้หญิงน่ะ” ....อย่ามาขัดน่ายายตาหยี!!
“หื่นกาม โรคจิต....หรือจะเป็นหมอนั่นฟะ? ใครคือบอส????”
“ก็คุณโทโมะคนที่ชิม....กาแฟวันนั้น”ไม่จริง!!!!!!!!! มันไม่ได้ชิมแค่กาแฟน่ะสิวันนั้น
 
{{{{{{{{




“อ๊าก.....................ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันจะออกไม่อยู่โว้ย.........”



“ใจ เย็นๆนะแก้ว จริงๆแล้วคุณโทโมะเค้าไม่ได้ประจำอยู่ที่เมืองไทยหรอก แต่พอดีวันนั้นเค้าแวะมาดูร้านน่ะ เลยขอเข้ามาชิมฝีมือผู้เข้าสมัครด้วย คณะกรรมการถูกใจกาแฟที่แก้วทำมากเลยนะ โดยเฉพาะคุณหวายเธอปลื้มมากๆ คุณโทโมะเองก็ชอบมอคค่าที่แก้วทำเหมือนกันเลยขอให้เรียกตัวแก้วมาทำงานไง นะใจเย็นๆไม่ได้เจอกันเท่าไหร่หรอก”
“แต่เดี๋ยวก็ต้องคุยโทรศัพท์กัน!!!”
“ให้ยายจินคุยแทนก็แล้วกัน อ๊ะจินนี่โทรเลยๆๆ....แกก็โทรหาคุณเคนตะก่อนก็ได้นี่!!”
“อ๊ะ ไมงี้อ่ะ เออๆๆ โทรก็โทร.......ฮัลโหลเคน จินมีเรื่องจะรบกวนนิดหน่อยอ่ะค่ะ”
 



เมื่อ ได้รับรู้ว่าจริงๆแล้วบอสของที่นี่คือนายโรคจิตนั่น ก็คล้ายจะทนไม่ไหวมันรู้สึกเหมือนถูกทารุณทางร่างกายและจิตใจดวง น้อยๆๆ(เว่อร์ได้อีกแม่คู๊ณ) กะว่าจะตัดใจไม่ทงไม่ทำมันแล้ว ก็มันเกิดเสียเซลฟ์ขึ้นมาแบบกะทันหันนี่นา


ฟัง ยายตาหยีไปเพลินๆก็ชักใจอ่อนที่ว่านายนั่นเป็นเจ้าของแต่ก็อยู่ที่อื่น ไม่ได้มาเกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทลูกเล็กๆอย่างที่นี่ ก็ค่อนข้างจะเบาใจนิดหน่อยว่าคงไม่ต้องประสบพบเจอกันอีก ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย แล้วยายมีนก็ให้ยายจินนี่ต่อสายให้แทน เห็นเดินออกไปคุยนานสองนานกับผู้ชายที่ชื่อเคนตะ ทราบความจากคุณนายมีนว่าเป็นหุ้นส่วนร้านและหุ้นส่วนชีวิตของยายตาโตนั่นอีก คนเหมือนกัน
 
แหมๆๆ ไอผู้ชายแถวนี้ริอ่านเป็นสมภารกันหรอกเหรอเนี่ย...อย่างว่าแหล่ะก็ไก่วัดค่อนข้างจะน่ากินนี่นะ ฮิฮิ
 
{{{{{{{
 


“ทุกอย่างโอหมด ยกเว้นชุดบาริสตี้? เฮอะ ไอบ้ากามไอโรคจิต!!!!!!!! แก้วไม่ใส่นะเสื้อหนังกระโปรงรัดรูปอะไรเทือกนั้นอ่ะ”
“ก็ใส่ทักสิโด้ครึ่งท่อนแบบที่บาริสต้าทั่วไปเขาใส่กันก็ได้ แต่ขอให้เป็นกระโปรงไงนะแก้วนะ”
“ฉัน ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์มั้ง? ฉันไม่ใส่ พวกเธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเค้าไม่ได้มาดูอ่ะ ดังนั้น พวกแกไม่พูด ไอโรคจิตนั่นก็ไม่รู้หรอก จบนะ”


“แก้ว....เฮ่อ... โอเคๆๆ จัดร้านเหอะ อยากเห็นรูปแบบใหม่จะแย่แล้ว”



อรุณสวัสดิ์ เน็ตเต่า .........