City Hunter [กองปราบจิตป่วน] ตอน พิศวาสฆาตกรรม
ออมอนี่cake
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
" เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter "
ตอน พิศวาสฆาตกรรม ตอนที่ 1 The FIRST
“อือ....โมะพอแล้ว แก้วไม่ไหว อ๊ะ....”
“อีกนิดนะคนดี ซี้ด....อา....อืม”
“โมะ อ๊า...”
“แก้วจ๋า ...ฮื่อ...อา”
กลับจากpartyเล็กๆของเพื่อนชาวต่างชาติข้างๆห้อง ในเวลาเกือบๆเที่ยงคืน ก็แอบเปิดประตูห้องนอนของคนสวยเพื่อเข้าไปลักพาตัวเจ้าของห้องกลับมาที่ห้องของตัวเอง ก่อนจะลงมือปฏิบัติภารกิจที่เขาเฝ้ารอมาถึง 2 วันเต็มหลังจากที่คนสวยเอาเด็กน้อยมาอ้างเพื่อหนีเอาตัวรอด
เมื่อวางหญิงคนรักลงบนเตียงกว้าง ตากลมคู่โตก็ค่อยๆหรี่ขึ้นมาเพื่อปรับโฟกัสมองหน้าหล่อๆของเขาก่อนจะตอบรับจูบหนักๆที่แสนคิดถึง ทั้งรัก ทั้งหลง คนสวยไม่ได้ขัดใจอะไรเพียงแค่ขืนร่างกายกับการกระทำที่ดูห่ามๆของเขาบ้างเป็นบางครา แต่สุดท้ายก็ต้องจำยอมเพราะไม่อาจต้านทานแรงอารมณ์แห่งความปรารถนาจากจิตใต้สำนึกของตัวเองได้
ใกล้จะถึงจุดหมายชายหนุ่มพยายามเร่งจังหวะรักให้หญิงสาวได้รู้สึกเสียวซ่านจนเกินจะทานทนจึงต้องเอ่ยปากร้องขอให้ร่างกายได้ปลดปล่อยเสียที เพราะเธอไม่อาจทนแรงกระตุ้นที่บีบรัดเช่นนี้ได้อีกต่อไปแล้ว ทั้งสุขสมทั้งเจ็บและเสียวซ่านเกินจะรับไหว
...ปัง!! ปัง!!...
“เสียงปืน!! น้องคนดี! โมะลุกออกไปนะ!!!”
“อ่ะครับๆ....อะไรกันวะเนี่ย? แก้วเสื้อคลุมๆๆ”
“อ๊ะ ลืม”
ปล่อยร่างกายและหัวใจให้ไปกับแรงอารมณ์แห่งความปรารถนาที่พลุ่งพล่านของตัวเองจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่เธอและเขาก้าวเข้าไปเหยียบย่ำดินแดนหฤหรรษ์นั้น ก่อนชายคนรักจะมอบความสุขสมที่หอมหวานของปลายทางแห่งสวรรค์คืนมาให้หลังจากที่เอาร่างกายของตัวเองเข้าไปแลกมา กลับได้ยินเสียงดังข้างๆห้องของตัวเอง..เสียงปืน?
เมื่อหลุดออกจากภวังค์ของตัวเองได้ ก็คิดถึงเด็กน้อยที่อยู่ห้องถัดไปทันที ด้วยความเป็นห่วงจึงบอกคนรักให้ลุกออกจากตัวแล้วผลีผลามลงจากเตียงจนเกือบลืมไปว่าสภาพร่างกายตอนนี้เป็นอย่างไร
หวุดหวิดไปแล้ว ยายแก้วเอ๋ย....
{{{{{{{
“น้องคนดี เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“อืม...น้าแก้วไมเหยอคะ?”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรนะ หลับเถอะคืนนี้น้าแก้วจะนอนเป็นเพื่อนนะคะ”
หยิบเสื้อคลุมได้ก็รีบออกจากห้องของชายหนุ่มวิ่งกลับเข้าไปที่ห้องนอนของตนทันทีพบเด็กน้อยนอนหลับแบบไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงนุ่มก็เบาใจแล้วโอบกอดไว้หลวมๆกลัวคนตัวเล็กเสียขวัญ
“ลูซี่ๆ เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“What happened มีอะไรเหรอครับ? ผมเป็นเพื่อนบ้าน”
“ครับ พอดีที่ห้องนี้มีคนยิงตัวตายน่ะครับ”
“ลูซี่น่ะเหรอ? ไม่ใช่มั้งครับเธอน่ะเฟรนลี่เอามากๆ เมื่อคืนเรายังดริ๊งกันอยู่เลยเป็นไปไม่ได้ที่จะมายิงตัวตายแบบนี้ ดูท่าทางเธอไม่ได้เครียดอะไรเลยนะครับ....ใช่ไหมโทโมะ เมื่อคืนคุณก็มาpartyที่ห้องเธอนี่”
“อ่ะ ครับพวกเราดื่มกันที่ห้องของเธอ อย่างที่คุณนทบอกการกระทำของเธอไม่มีทีท่าว่าจะเศร้าถึงขนาดต้องคิดฆ่าตัวตายได้หรอกครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคิดว่าเป็นการฆาตกรรมงั้นเหรอ? อืม...คงต้องสอบสวนกันยาว รบกวนพวกคุณที่ สน. ด้วยนะครับ เชิญทุกคนที่อยู่กับผู้ตายครั้งสุดท้ายเมื่อคืนนี้”
“ครับ//ค่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้นก็เดาทิศทางการยิงได้ทันที ก่อนจะรีบแต่งเนื้อแต่งตัวออกจากห้องของตัวเองแล้ววิ่งออกไปยังห้องข้างๆ ห้องที่เขาเพิ่งเดินออกมาตอนเกือบๆเที่ยงคืน ห้องของลูซี่ เพื่อนใหม่ที่ย้ายมาอยู่ได้เดือนกว่าๆ เป็นตัวของตัวเอง นิสัยดี คุยเก่ง เธอพึ่งจัด partyเล็กๆเลี้ยงต้อนรับตัวเองไปหยกๆ จะคิดฆ่าตัวตายได้ยังไง?
ไม่มีทางเป็นไปได้...ต้องมีอะไรมากกว่านั้น
{{{{{{{
“เราต้องไป สน.กันนะครับ แก้ว...แก้วครับ? ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
“ชู่ว...มีอะไรโมะ ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?”
“ไปคุยกันในรถ เราต้องพาคนดีไปด้วย โมะโทรเรียกเฟย์มาแล้วเดี๋ยวให้ช่วยดูคนดีให้”
เมื่อดูแล้วการคาดการณ์ของคุณตำรวจออกจะผิดรูปผิดร่างไปสักหน่อย จึงต้องไปสอบสวนต่อที่ สน. โดยให้ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ก่อนเพื่อนข้างห้องจะเสียชีวิตตามไปให้ปากคำด้วย เขาจึงเข้ามาตามคนรักที่นอนกอดเด็กน้อยอยู่ ให้เปลี่ยนชุดใหม่แล้วกดมือถือโทรฯตามยายแก้มบุ๋มให้ออกมาหา
((ครั้งต่อไป ส่งเองหรือเปล่า?))
“ยังไม่แน่ใจ”
{{{{{{{
“มีเหตุจูงใจอะไรให้ฆ่าคนดีๆอย่างลูซี่กันนะ?...”
กำลังคิดอะไรเพลินๆถึงเหตุผลที่จะเป็นไปได้มากที่สุดในการฆาตกรรมในครั้งนี้ ชายคนรักก็เอ่ยเรียกไม่เบานักให้เธอหลุดจากการพยายามกระตุ้นเซลล์ประสาทในสมองส่วนซีรีบรัมอยู่ตอนนี้...
“แก้วครับ คุณตำรวจกำลังถามแก้วอยู่นะ...แก้ว”
“คะ? เอ่อ แก้วไม่ได้ดื่มหรอกค่ะ พาน้องคนดีไปนั่งต่อเลโก้หน้าทีวีค่ะ ที่ห้องคุณลูซี่มีของเล่นเยอะค่ะ เธอเคยเป็นครูอาสาที่หน้าหมู่บ้าน แล้วตอน 4 ทุ่ม กว่าๆแก้วก็พาคนดีกลับห้อง ตอนนั้นละครรอยมารยังไม่ทันจบดีเลยค่ะ”
“คุณแก้วพักอยู่คนเดียวเหรอครับ?”
“เปล่าค่ะ แก้วอยู่กับน้องคนดีแล้วก็...เอ่อ พี่ชาย”
“ครับ เราพักอยู่ด้วยกัน เธอเป็น...น้องสาวของผม”
ขึ้นมาบน สน.ได้ครู่ใหญ่ คุณตำรวจรูปหล่อก็เอาแต่จ้องมองหญิงคนรักของตัวเอง แล้วก็ถามนั่นถามนี่อ้างว่าดูเธอจะมีสติในการตอบคำถามมากที่สุด
นอกจากไมเคิลกับลูซี่แล้ว ก็ไม่มีใครเขาเมากันหรอกครับคุณตำรวจ...
ไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเธอกับเขาอยู่ในฐานะพี่ชายกับน้องสาว ที่มีเด็กตัวน้อยๆที่พึ่งรับเข้ามาเป็นหลานบุญธรรมอีก 1 คน ที่จะทำได้ก็แค่หวงน้องโคตรๆในฐานะพี่ชายเท่านั้นเอง
พระเจ้าไม่ยุติธรรมกับคนหล่อ....ตลอด
{{{{{{{
“เวลาตายคือ เที่ยงคืน50นาที คนที่ออกจากห้องคนสุดท้ายคือพวกคุณสินะ คุณโทโมะ คุณนท คุณดาว และคุณไมเคิล”
“ครับ พวกเรากลับพร้อมกันตอนเกือบๆเที่ยงคืน ที่ทราบว่าเป็นเวลาประมาณนี้เพราะลูซี่เธอจะนอนเที่ยงคืนตรง ดังนั้นเธอเลยขอให้เรากลับก่อนเธอจะพักผ่อน”
“ผมจะขอสอบปากคำพวกคุณทีละคนที่ห้องสอบสวนนะครับ เชิญ...อ่ะคุณแก้วด้วยนะครับ^___^”
“เอ่อค่ะ พี่เฟย์แก้วฝากน้องคนดีด้วยนะคะ”
“แก้วทางนี้....มากับพี่”
“อ๊ะ เบาสิพี่โทโมะ!!”
ไม่น่าไปเจอะไปเจอเลย เศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาา แงแงแงงแง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
