Secret diary หวนหัวใจให้หาเธอ Ver.TK P.1

 
 
 
“แก้ว เด็กน้อยผู้มีรอยยิ้มร่าเริงทุกครั้ง ไม่มีวันไหนเลยที่ผมได้เห็นน้ำตาของเธอ ผมและ
 
เธอเราสนิทกันมาก เราไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่บ่อยๆ  จนเมื่อเราเติบโตขึ้น จากเพื่อนกลาย
 
เป็นคู่รักที่รักกันมากแต่ด้วยฐานะของผมและแก้วต่างกัน ทำให้ที่บ้านของแก้วไม่ค่อยชอบ
 
ผมเสียเท่าไหร่ แต่มันยังไม่ตัดทอนกำลังใจเท่าเมื่อรู้ว่าทางบ้านแก้วย้ายออกไปจากที่นี่
 
...แล้วเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลย ”
 
 
 
 
 
 
 
สมุดบันทึกเล่มเก่าของผู้เฒ่าคนนึงสิ้นสุดลงเพียงแค่นี้ ปากกาถูกยืดให้อยู่กับที่ เหมือนเวลาที่หยุดเอาไว้
 
ลมพัดกระทบผิวงามชรา เหมือนมนสะกดให้เขาตกลงไปในห้วงลึกของช่วงหนึ่งแห่งความหลังภายใต้จิต
 
สำนึกที่เขาไม่เคยลืมเลือน ข้อความในกระดาษจบลงพียงเท่านี้ ห้วงลึกของจิตใจฉุดดึงให้เขาผุดลงไป
 
ความหลังอีกครั้ง ..
 
 
 
 
 
60 ปีก่อนหน้านี้
 
 
 
‘
 
 
 
‘
 
 
 
‘
 
 
 
‘
 
 
 
“เราไปเล่นน้ำกันนะโทโมะ”
 
 
 
 
เสียงเรียกของเพื่อนสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ขอร้องปนบังคับให้ผมไปเล่นน้ำด้วยกัน (= =*)
 
มือคนละข้างของเราประสานกันก่อนจะกวัดไกวที่พร้อมกับเท้าที่ก้าวทอดเดิน ผมและเธอยังเป็นเด็กเรียน
 
ในระดับชั้นมัธยมศึกษาต้น เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เธอได้รับเลือกเป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ซึ่งผมก็เป็น
 
แค่เด็กกำพร้าจนๆคนนึง เธอไม่คู่ควรพอที่จะเป็นเพื่อนกับผมด้วยซ้ำ แต่เธอก็เลือกที่จะเป็นเพื่อนกับผม
 
แม้ว่าทั้งพ่อและแม่ของเธอจะไม่ชอบผมก็ตาม (^o^)
 
 
 
 
 
~ ซ่าซ่าซ่า ~
 
 
 
 
 
น้ำจากอุ้งมือน้อยๆถูกสาดลงบนใบหน้าและลำตัวของผม พลันอุ้งมือของผมก็ตวัดน้ำเข้าใส่เธอเหมือนกัน
 
เราสองคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน จนลืมเวลาไปเสียว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว เดี๋ยวแก้วจะโดนพ่อแม่
 
ของเธอดุเอา (^ ^* )
 
 
 
 
“แก้วดึกมากแล้ว ..เรากันบ้านกันเถอะ ”
 
 
 
 
“จริงด้วยสิเรากลับบ้านกัน”
 
 
 
 
 
ผมยื่นมือไปฉุดเพื่อนสาวคนสวยของผมให้ขึ้นจากน้ำ ตอนนี้มันก็ค่ำแล้วกระแสลมเริ่มแรงขึ้นมา ด้วยภูมิอา
 
กาศในหมู่บ้านของผมเป็นหมู่บ้านติดทะเล ลมหนาวที่นี้จึงหนาวแบบจับขั้วหัวใจเลยทีเดียว  คนจนแบบผม
 
มันด้านจนไม่มีความรู้สึกหนาวแล้วเสียสิ (^ ^ )
 
 
 
 
 
แขนเล็กกอดเกี่ยวบริเวณหน้าอกที่ขึ้นเนินเล็กน้อย เพื่อบรรเทาความหนาวเย็น ยิ่งเราก้าวเดินไปเท่าไหร่ดู
 
เหมือนว่าลมก็จะยิ่งทวีความรุนแรงเสียตามไปด้วย ยิ่งตัวเราเต็มไปด้วยน้ำทั้งตัวแบบนี้ มีหวังเธอได้หนาว
 
ตายแน่
 
 
 
 
“หนาวหรอ? ”
 
 
 
 
“อื้อ .... ”
 
 
 
 
ผมฉุดรั้งมือเธอให้หยุดเดิน ก่อนที่จะมอบความอบอุ่นให้เธอตามวิธีสากล(=o=) คือการมอบความอบอุ่น
 
ให้กันผ่านการ "กอด' ผมสอดมือเข้าไปในวงแขนเล็กก่อนจะหยุดนิ่งอยู่สักพักใหญ่เพื่อส่งมอบความอบอุ่น
 
ให้แก่เธอ
 
 
 
 
 
 
การ “ ให้ ” ผลลัพธ์ที่ตอบกลับมาคือการ “ ให้ ”ของอีกคนเสมอ
 
 
 
 
 
ความร้อนผ่าวที่ส่งผ่านกันและกันทางร่างกาย กำลังเดินทางอยู่นานเพื่อไปหาอีกคน เหมือนกระแสไฟที่
 
ถูกส่งผ่านทางสายไฟก่อนจะผ่านกระบวนการจนได้เป็นไฟฟ้า นานพอที่จะชาร์ตความอบอุ่นของกันและกัน
 
จนเต็มเปี่ยมเนื้อแนบชิดกันเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่กระทบเข้าหากัน เหมือนแรงดึงดูดของกันและกันผลักดัน
 
ให้ผมและเธอส่งผ่านความอบอุ่นนี้นานจนไม่อยากถอดถอนกลับมาในโลกของความเป็นจริง(?) เราสองคน
 
ผละร่างกายที่อบอุ่นจากไอความร้อนที่พวยพุ่งออกมาของกันและกันในทันที แทนที่ด้วยความขวยเขินที่
 
ผุดขึ้นที่ใบหน้าของผมและเธออย่างช่วยไม่ได้..
 
 
 
 
 
“เพิ่งรู้นะว่าการเป็นคนดี มันทรมานแบบนี้...นี่เอง” 
 
 
 
 
 
 
“ เอ่อ.. เรากันบ้านกันเถอะ ”
 
 
 
“ อื้อ ”
 
 
 
 
 ******************************************************************
เอ่อ...อันนี้เป็นฟิคที่เเต่งไว้นานมากแล้ว --* ...แล้วมันก็ห่วยมากๆๆด้วย คือ 
กระผมเอามาแก้ขัดฟิคทุกเรื่องที่เเต่งเอาไว้ เนื่องจากโดน
ไวรัสรับประทานไปเสียเเล้ว
กราบขอโทษรีดเดอร์ทุกคนนะครับ .. ช่วงนี้งานเยอะมากอาจจะไม่ได้ตามอ่านตามเม้นไรเตอร์บางคนผม
ต้องขออภัยด้วยนะ แล้วจะพยายามตามเม้นนะครับ :)  [ส่วนฟิคทุกเรื่องที่โดนไวรัสจะพยายามไปขุด
จากถังขยะมาอัพนะครับ= =;] เม้น+โหวตหน่อยก็ดีนะ เป็นกำลังใจให้ฟิคขัดดอกเรื่องนี้ซักนิดนึง ฮ่าฮ่าฮ่า =0= ''
ไรเตอร์ไปทำงานต่อแล้วครับ ....#ฟิ้ว วววว