บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย
8.7
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
6) "ขอชัดๆ"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบอกได้มั้ย....บอกว่า (รักกัน) จะได้มั้ย
ตอนที่5 ’ขอชัดๆ’
‘ติ๊งหน่องๆๆๆ’
“เออๆ มาแล้วจะกระหน่ำกดทำไมว่ะ”
ป็อปปี้บ่น ก่อนจะเปิดประตูให้เขื่อน กับโทโมะที่ยื่นอยู่หน้าห้องเข้ามา
“เฟย์”
“แก้ว” เข้ามาได้ก็ตะโกนหาเพื่อนสาวเสียงดังลั่นห้องทันที
“ยัย2คนนั้นยังไม่มา”
หน้าโทโมะกับเขื่อนออกอาการเซ็ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง
“ของแกเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วดิ”
“อืม เอาน่าเดี๋ยวยัย2คนนั้นก็มา” ตบบ่าปลอบเพื่อนทั้งคู่ที่ยังนั่งทำหน้าเป็นหมาหงอย
‘ติ๊งหน่อง’
“นั้นไง” ป็อปปี้เดินออกมาเปิดประตูให่ เฟย์กับแก้วเข้ามา
“ไอ้หมี”
“โห ยัยแก้วใจ เรียกฉันซะเพราะเลยนะ”
เบี่ยงตัวหลบให้เฟย์วิ่งเข้ามาก่อนจะตามเข้ามาด้วยแก้ว ที่คนแรกรีบวิ่งตรงดิ่งไปที่ห้องครัว
“หอมอ่ะฟาง”
“ตลอดอ่ะแก รออีกแปปแล้วกันจะเสด็จแล้ว หยุดยัยแก้วถ้าแกจะเอาเรื่องที่ฉันโทรไปเรียก
นู่นเลย คนบงการอยู่โน้น” ชี้ป็อปปี้ที่ยืนอยู่ให้แก้วที่จ้องหน้าเธออยู่
“ฟาง เร็วๆน้าฉันหิว”
“คิดจะสนใจกกันบ้างมั้ย เฟย์”
เขื่อนส่งเสียงประท้วงเฟย์ที่พุ่งเข้าหาของกินจนมองข้ามตัวเองไป
“อ้าว นายยังมีชีวิตรอดอยู่อีกเหรอเนี้ย ฉันนึกว่าโดนยัยมีนใส่โซ่ลามไว้ซะอีก”
ยักคิ้วให้เขื่อนกวนๆ
“ไม่ต้องมากวนเลยนะ”
ลุกขึ้นเดินมาลากลากร่างบางหายเข้าไปในห้องนอนของฟาง
“เฮ้ยไอ้เขื่อน อย่าเสียงดังนะเว้ย ทำอะไรเกรงใจกันบ้าง” ป้อปปี้ตะโกนแซว
“ไอ้หมี นั้นมันเพื่อนฉันนะโว้ย พูดสวยๆเลย”
“หยุดโวยเลยแก้ว เธออะต้องมาเคลียร์กกับฉัน” โทโมะดึงแก้วหายออกไปทางระเบียงอีกคน
.
.
.
“นายเขื่อนฉันเจ็บนะ ลากอยู่ได้คนนะไม่ใช่หมอนข้าง”
“ถ้าใช่ก็ดี ฉันจะได้เก็บเธอไว้แต่บนเตียง” ส่งยิ้มกวนๆให้เฟย์เป็นของแถม
“เหอะ ยัยมีนได้ตามมากระซวกไส้ฉันพอดีอ่ะดิ”
“เฟย์ เธอเลิกพูดถึงมีนซะทีเหอะ ฉันเบื่อ”
“ก็นั้นแฟนนายนิ” พูดเสียงเบาหันหลังหนีหน้าเขื่อน
‘กรี๊สสสส มันจะมีอะไรที่วุ่นวาย ยุ่วเหยิงได้แบบความสัมพันธ์ของพวกเธออีกรึเปล่า’
“ทำไมเธอชอบประชดฉันเรื่องมีนนักนะ รู้ทั้งรู้” เขื่อนพูดอย่างมีอารมณ์บ้าง
“แล้วนายจะให้ ฉันทำยังไงห๊ะ ไอ้กบ” หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“รักฉันซิ “
“อ๊ะ...”
“มารักกับฉันซิ แล้วฉันจะบอกว่าเธอต้องทำยังไง” เดินเข้ามาใก้ลจนชิดร่างของอีกฝ่า
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แล้วทำไมยังพูดออกมา”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้”
เขื่อนก้มลงมากดจูบเป็นการสกัดกั้นคำพูดของเฟย์ ก่อนจะยอมถอนจูบออกไป
“แค่เธอยอมรับหัวใจตัวเอง มันยากนักหรือไงนะ เฟย์”
“ได้รึเปล่า” ถามย้ำกับเฟย์
“แล้วถ้าฉันยอมรับมัน จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือไง”
“เปลี่ยนซิ เปลี่ยนจากคนข้างๆหัวใจ มาเป็นคนในใจฉันไง”
“อี๋...ไอ้เลี่ยน”ได้แต่โวยวายกลบเกลื่อนความเขิน จากประโยคหวานๆของชายหนุ่ม
“นายไปเคลียร์ยัยมีน ให้ได้ก่อนเหอะแล้วค่อยมาว่ากัน”
“เฟย์อ่ะ” เขื่อนดึงเฟย์เข้ามาสวมกอดเอาไว้อย่างถือสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่
“ก็ได้ แต่เธอห้ามหนีไปมีใคร ฉันไม่ยอมแน่เฟย์” เอ่ยเสียงต่ำ
“ชิส์...(^^)”
.
.
.
“ปล่อยๆ มีอะไรก็ว่ามา ยุงมันกัดนะ”
“เธอเอาแฟ้มฉันไปให้พิมทำไม”
“ใครบอกว่าให้ ยัยนั้นมาขอไปเองตั้งหาก”
“แล้วเธอยอมให้ไปทำไมเล่า”
“โว้ย! ไอ้โก๊ะโกะแกดูปากฉันนะ ยัยนั้นมันอยากได้เอง แถมยังด่าฉันด้วยว่าอยากจะแย่งนาย
มาจากเจ้าหล่อน เข้าใจมั้ย ไอ้ต่างชาติ”
“ใครบอกว่าเธอแย่งฉันมา”
“ใช่มั้ย”
“ใช่ เพราะฉันมาหาเธอเองตั้งหาก” ไม่พูดเปล่ายังดึงแก้วเข้ามากอดไว้อีกด้วย
“กรี๊สสส ไอ้โมะ ไอ้ผีญี่ปุ่น อย่ามาฉวยโอกาสนะ”
“เธอจะโวยวายทำไมเนี้ยแก้ว แค่กอดเองนะ ถ้าฉันทำมากกว่านี้เธอไม่.....”
“อ๊ากกก หุบปากเลยนะ...อือ...”
สรรพเสียงหายไปเพราะโดนร่างสูงที่กอดอยู่ขโมยเอาไปจากเธอจนหมด แก้วยกมือขึ้นคล้อง
คอโทโมะไว้เป็นการช่วยพยุงตัว อ่อนระทวยไปกับจูบร้อนๆของชายหนุ่มที่มอบให้เธอ
“ฉันรักเธอจริงๆนะแก้ว เชื่อใจกันได้มั้ย” ละออกมาจากปากอิ่มก่อนจะเอ่ยออกมา
“แต่...แต่นายมีแฟนแล้ว”
“แล้วไง”
“ฮึ่ย!ฉันไม่อยากโดนด่าว่าแย่งแฟนชาวบ้าน”
“ฉันก็บอกแล้วไง ว่าฉันมาของฉันเอง”
“โอ๊ย ถ้านายจะพูดง่ายๆกวนประสาทกันแบบนี้ เราก็ไม่ต้องคุยกันอีก”
“เดี๋ยวซิแก้ว เรื่องของเราฉันยังยืนยันคำเดิม เธอเป็นของฉัน”
“นะ..นาย โอเค นายไปจัดการเรื่องยัยพิมให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
ผลักโทโมะออกห่าง ก่อนจะเดินสะบัดหน้ากลับเข้าไปในห้องโทโมะเดินตามเข้ามาทีหลัง
เข้ามาในห้องก็ต้องเห็นภาพของทั้ง3สาวที่ร้องวี๊ดว๊าย แย่งกินอาหารที่อยู่ในจาน
“โอ๊ยอิ่ม”
“โห ยัยเฟย์ถ้าแกยังไม่อิ่ม คงต้องเอาฝาห้องยัยฟางมาแทะแล้วแหล่ะ”
“ชิ โกรธแก้วแลเว” ทำหน้างอนๆใส่เพื่อนเดินหนีมานั่งข้างเขื่อน
“วันนี้แก้วกับเฟย์นอนห้องฟางมั้ย”
“ไม่ต้องเลยนะยัยเตี้ย ไอ้โมะ ไอ้เขื่อนแกพายัย2คนนี่กลับไปเลย”
“เอ๊ะ ไอ้หมีแกคิดจะทำอะไรเพื่อนฉัน”
แก้วชี้หน้าป็อปปี้อย่างจับผิด ที่ออกโรงประท้วงไม่ให้พวกเธอนอนกับเพื่อนสาว
“ก็อยากอยู่”
“ห๊ะ นายว่าอะไรนะ”
“พอแล้วแก้วเธอจะไปหาเรื่องไอ้ปอปมันทำไม” โทโมะออกปากช่วยเพื่อนซี้
“งั้น...กลับก็ได้เจอกันพรุ่งนี้นะฟาง”
“จ๊ะ ^^”
“ถ้ามันทำอะไรแกนะ แกตัดมันทิ้งเลยนะฟาง”
แก้วเดินเข้ามากระซิบกับฟางเบาๆ พลางทำท่าตัดชับๆไปด้วยทำเอาชายหนุ่มทั้งสาม
แอบกุมเป้าด้วยความสยองกับความโหดของเธอ
“กลับๆ”
โทโมะกับเขื่อนรีบลากเฟย์ กับแก้วออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่เจ้าของห้องที่ยังยืนทำตาปริบๆใส่
ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนยิ้มหวานให้
“ป่ะ ปนอนกัน”
“กรี๊สสส”
ร้องออกมาเพราะโดนป็อปปี้ช้อนอุ้มจนตัวลอยเข้าห้องนอนไปทันที
^_____________________________________________________^
อยากบอกว่ามานั่งเขินกับคอมเม้นมากกว่าแต่นิยายเองอีกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^ To_oNg
ตอนที่5 ’ขอชัดๆ’
‘ติ๊งหน่องๆๆๆ’
“เออๆ มาแล้วจะกระหน่ำกดทำไมว่ะ”
ป็อปปี้บ่น ก่อนจะเปิดประตูให้เขื่อน กับโทโมะที่ยื่นอยู่หน้าห้องเข้ามา
“เฟย์”
“แก้ว” เข้ามาได้ก็ตะโกนหาเพื่อนสาวเสียงดังลั่นห้องทันที
“ยัย2คนนั้นยังไม่มา”
หน้าโทโมะกับเขื่อนออกอาการเซ็ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง
“ของแกเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วดิ”
“อืม เอาน่าเดี๋ยวยัย2คนนั้นก็มา” ตบบ่าปลอบเพื่อนทั้งคู่ที่ยังนั่งทำหน้าเป็นหมาหงอย
‘ติ๊งหน่อง’
“นั้นไง” ป็อปปี้เดินออกมาเปิดประตูให่ เฟย์กับแก้วเข้ามา
“ไอ้หมี”
“โห ยัยแก้วใจ เรียกฉันซะเพราะเลยนะ”
เบี่ยงตัวหลบให้เฟย์วิ่งเข้ามาก่อนจะตามเข้ามาด้วยแก้ว ที่คนแรกรีบวิ่งตรงดิ่งไปที่ห้องครัว
“หอมอ่ะฟาง”
“ตลอดอ่ะแก รออีกแปปแล้วกันจะเสด็จแล้ว หยุดยัยแก้วถ้าแกจะเอาเรื่องที่ฉันโทรไปเรียก
นู่นเลย คนบงการอยู่โน้น” ชี้ป็อปปี้ที่ยืนอยู่ให้แก้วที่จ้องหน้าเธออยู่
“ฟาง เร็วๆน้าฉันหิว”
“คิดจะสนใจกกันบ้างมั้ย เฟย์”
เขื่อนส่งเสียงประท้วงเฟย์ที่พุ่งเข้าหาของกินจนมองข้ามตัวเองไป
“อ้าว นายยังมีชีวิตรอดอยู่อีกเหรอเนี้ย ฉันนึกว่าโดนยัยมีนใส่โซ่ลามไว้ซะอีก”
ยักคิ้วให้เขื่อนกวนๆ
“ไม่ต้องมากวนเลยนะ”
ลุกขึ้นเดินมาลากลากร่างบางหายเข้าไปในห้องนอนของฟาง
“เฮ้ยไอ้เขื่อน อย่าเสียงดังนะเว้ย ทำอะไรเกรงใจกันบ้าง” ป้อปปี้ตะโกนแซว
“ไอ้หมี นั้นมันเพื่อนฉันนะโว้ย พูดสวยๆเลย”
“หยุดโวยเลยแก้ว เธออะต้องมาเคลียร์กกับฉัน” โทโมะดึงแก้วหายออกไปทางระเบียงอีกคน
.
.
.
“นายเขื่อนฉันเจ็บนะ ลากอยู่ได้คนนะไม่ใช่หมอนข้าง”
“ถ้าใช่ก็ดี ฉันจะได้เก็บเธอไว้แต่บนเตียง” ส่งยิ้มกวนๆให้เฟย์เป็นของแถม
“เหอะ ยัยมีนได้ตามมากระซวกไส้ฉันพอดีอ่ะดิ”
“เฟย์ เธอเลิกพูดถึงมีนซะทีเหอะ ฉันเบื่อ”
“ก็นั้นแฟนนายนิ” พูดเสียงเบาหันหลังหนีหน้าเขื่อน
‘กรี๊สสสส มันจะมีอะไรที่วุ่นวาย ยุ่วเหยิงได้แบบความสัมพันธ์ของพวกเธออีกรึเปล่า’
“ทำไมเธอชอบประชดฉันเรื่องมีนนักนะ รู้ทั้งรู้” เขื่อนพูดอย่างมีอารมณ์บ้าง
“แล้วนายจะให้ ฉันทำยังไงห๊ะ ไอ้กบ” หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“รักฉันซิ “
“อ๊ะ...”
“มารักกับฉันซิ แล้วฉันจะบอกว่าเธอต้องทำยังไง” เดินเข้ามาใก้ลจนชิดร่างของอีกฝ่า
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แล้วทำไมยังพูดออกมา”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้”
เขื่อนก้มลงมากดจูบเป็นการสกัดกั้นคำพูดของเฟย์ ก่อนจะยอมถอนจูบออกไป
“แค่เธอยอมรับหัวใจตัวเอง มันยากนักหรือไงนะ เฟย์”
“ได้รึเปล่า” ถามย้ำกับเฟย์
“แล้วถ้าฉันยอมรับมัน จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือไง”
“เปลี่ยนซิ เปลี่ยนจากคนข้างๆหัวใจ มาเป็นคนในใจฉันไง”
“อี๋...ไอ้เลี่ยน”ได้แต่โวยวายกลบเกลื่อนความเขิน จากประโยคหวานๆของชายหนุ่ม
“นายไปเคลียร์ยัยมีน ให้ได้ก่อนเหอะแล้วค่อยมาว่ากัน”
“เฟย์อ่ะ” เขื่อนดึงเฟย์เข้ามาสวมกอดเอาไว้อย่างถือสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่
“ก็ได้ แต่เธอห้ามหนีไปมีใคร ฉันไม่ยอมแน่เฟย์” เอ่ยเสียงต่ำ
“ชิส์...(^^)”
.
.
.
“ปล่อยๆ มีอะไรก็ว่ามา ยุงมันกัดนะ”
“เธอเอาแฟ้มฉันไปให้พิมทำไม”
“ใครบอกว่าให้ ยัยนั้นมาขอไปเองตั้งหาก”
“แล้วเธอยอมให้ไปทำไมเล่า”
“โว้ย! ไอ้โก๊ะโกะแกดูปากฉันนะ ยัยนั้นมันอยากได้เอง แถมยังด่าฉันด้วยว่าอยากจะแย่งนาย
มาจากเจ้าหล่อน เข้าใจมั้ย ไอ้ต่างชาติ”
“ใครบอกว่าเธอแย่งฉันมา”
“ใช่มั้ย”
“ใช่ เพราะฉันมาหาเธอเองตั้งหาก” ไม่พูดเปล่ายังดึงแก้วเข้ามากอดไว้อีกด้วย
“กรี๊สสส ไอ้โมะ ไอ้ผีญี่ปุ่น อย่ามาฉวยโอกาสนะ”
“เธอจะโวยวายทำไมเนี้ยแก้ว แค่กอดเองนะ ถ้าฉันทำมากกว่านี้เธอไม่.....”
“อ๊ากกก หุบปากเลยนะ...อือ...”
สรรพเสียงหายไปเพราะโดนร่างสูงที่กอดอยู่ขโมยเอาไปจากเธอจนหมด แก้วยกมือขึ้นคล้อง
คอโทโมะไว้เป็นการช่วยพยุงตัว อ่อนระทวยไปกับจูบร้อนๆของชายหนุ่มที่มอบให้เธอ
“ฉันรักเธอจริงๆนะแก้ว เชื่อใจกันได้มั้ย” ละออกมาจากปากอิ่มก่อนจะเอ่ยออกมา
“แต่...แต่นายมีแฟนแล้ว”
“แล้วไง”
“ฮึ่ย!ฉันไม่อยากโดนด่าว่าแย่งแฟนชาวบ้าน”
“ฉันก็บอกแล้วไง ว่าฉันมาของฉันเอง”
“โอ๊ย ถ้านายจะพูดง่ายๆกวนประสาทกันแบบนี้ เราก็ไม่ต้องคุยกันอีก”
“เดี๋ยวซิแก้ว เรื่องของเราฉันยังยืนยันคำเดิม เธอเป็นของฉัน”
“นะ..นาย โอเค นายไปจัดการเรื่องยัยพิมให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
ผลักโทโมะออกห่าง ก่อนจะเดินสะบัดหน้ากลับเข้าไปในห้องโทโมะเดินตามเข้ามาทีหลัง
เข้ามาในห้องก็ต้องเห็นภาพของทั้ง3สาวที่ร้องวี๊ดว๊าย แย่งกินอาหารที่อยู่ในจาน
“โอ๊ยอิ่ม”
“โห ยัยเฟย์ถ้าแกยังไม่อิ่ม คงต้องเอาฝาห้องยัยฟางมาแทะแล้วแหล่ะ”
“ชิ โกรธแก้วแลเว” ทำหน้างอนๆใส่เพื่อนเดินหนีมานั่งข้างเขื่อน
“วันนี้แก้วกับเฟย์นอนห้องฟางมั้ย”
“ไม่ต้องเลยนะยัยเตี้ย ไอ้โมะ ไอ้เขื่อนแกพายัย2คนนี่กลับไปเลย”
“เอ๊ะ ไอ้หมีแกคิดจะทำอะไรเพื่อนฉัน”
แก้วชี้หน้าป็อปปี้อย่างจับผิด ที่ออกโรงประท้วงไม่ให้พวกเธอนอนกับเพื่อนสาว
“ก็อยากอยู่”
“ห๊ะ นายว่าอะไรนะ”
“พอแล้วแก้วเธอจะไปหาเรื่องไอ้ปอปมันทำไม” โทโมะออกปากช่วยเพื่อนซี้
“งั้น...กลับก็ได้เจอกันพรุ่งนี้นะฟาง”
“จ๊ะ ^^”
“ถ้ามันทำอะไรแกนะ แกตัดมันทิ้งเลยนะฟาง”
แก้วเดินเข้ามากระซิบกับฟางเบาๆ พลางทำท่าตัดชับๆไปด้วยทำเอาชายหนุ่มทั้งสาม
แอบกุมเป้าด้วยความสยองกับความโหดของเธอ
“กลับๆ”
โทโมะกับเขื่อนรีบลากเฟย์ กับแก้วออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่เจ้าของห้องที่ยังยืนทำตาปริบๆใส่
ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนยิ้มหวานให้
“ป่ะ ปนอนกัน”
“กรี๊สสส”
ร้องออกมาเพราะโดนป็อปปี้ช้อนอุ้มจนตัวลอยเข้าห้องนอนไปทันที
^_____________________________________________________^
อยากบอกว่ามานั่งเขินกับคอมเม้นมากกว่าแต่นิยายเองอีกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^ To_oNg
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
