บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย

บอกได้มั้ย....บอกว่า (รักกัน) จะได้มั้ย
 
ตอนที่ 11 ‘MY Dear’
 
“แก้ว”
 
โทโมะส่งเสียงเรียกหาหญิงสาว  เมื่อเข้ามาแล้วมองไม่เห้นแม้แต่เงา
 
“อยู่นี่ๆ แก้วอยู่ในห้อง”
 
เดินเข้าห้องนอนมาตามทิศทางของเสียง
 
“แก้ว...”
 
ถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้าที่ทั้งกายมีเพียง เสื้อเชิตตัวใหญ่ของเขาสวมไว้เท่านั้น และยิ่ง
 
เธอไปยืนอยู่หน้าโคมไฟดวงใหญ่ที่สะท้อนผ่านเสื้อตัวใหญ่ทำให้เขาเห็นทรวดทรงของเธอชนิดที่ไม่ต้อง
 
จินตนาการซักนิด
 
“ทำไมอยู่ในสภาพนี่หล่ะ”
 
“แหะๆ พอดีแก้วทำน้ำหกใส่ตัวเองนะ แล้วโมะก็ไม่มีเสื้อตัวเล็กๆให้แก้วใส่เลยด้วย”
 
แก้วเดินเข้ามาใก้ล คนที่ยังยืนมองเธอนิ่ง อะไรกันนะ แค่เธอเอาเสื้อเขามาใส่ต้องจ้องกันขนาดนี้หรือไงนะ
 
“โมะ โทโมะ เฮ้ โกโก๊ะ ไอ้ผีญี่ปุ่น!!” แก้วแทบจะตะโกนกรอกหูชายหนุ่ม
 
“ฮะ อะไรกันแก้ว ตะโกนทำไมกัน”
 
“ชิ ก็นายอ่ะ เป็นอะไร เหม่อกลางคืนอยู่หรือไง” แก้วทำหน้ายุ่ง
 
“แล้ว...เอ่อ...” 
 
“หืม?” โทโมะมองคนที่ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะเงียบไปเหมือนเดิม
 
“จะถามเรื่องพิมรึเปล่า”
 
“อืม” แก้วเดินเข้ามาเกาะ แขนมองหน้าชายหนุ่มลุ้นๆ เพราะเขาบอกเธอก่อนจะออกไปแล้วว่าเคลียร์เรื่องพิมให้
 
เรียบร้อย
 
“เรียบร้อยแล้วแหละ ดูเหมือนพิมเขาจะเจอคนที่รักเขาแล้วมั้ง”
 
“เฮ้อ ดีจังฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด” แก้วถอนหายใจโล่งอก
 
“แก้ว เอ่อ...คือ...”
 
แก้วมองหน้าโทโมะที่ยังอ้ำอึงอย่างสงสัย อะไรของตาคนนี้กันนะ
 
“อือ...”
 
โทโมะดึงร่างเพรียวของอีกฝ่ายเข้ามาประทับจูบหวาน ที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจูบร้อนแรงเรียกร้องให้เธอยอมตอบ
 
สนอง
 
“อืม ...โทโมะ”
 
“ขอได้มั้ย” ละจากปากบางมาเอ่ยขอ
 
“เอ่อ คือแก้วว่ามัน...” หลบสายตาหวานเชื่อมของคนที่ยังกอดเธอไว้ไม่ปล่อย
 
“กลัวโมะทิ้ง?”
 
ถามเสียงเบากับคนที่ยังคงมีสีหน้าลังเล แก้วทำได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ
 
“ไม่มั่นใจว่าโมะรักแก้วขนาดนั้นเลยเหรอ” ถามอ้อนกับอีกฝ่าย
 
“ไม่ใช่นะ คือ แก้ว....” ยิ่งเขาพูดจาเหมือนตัดพ้อมากเท่าไหร่ เธอยิ่งไปต่อไม่ถูก ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าเขารักเธอแค่
 
ไหนแต่เธอก็ยังเป็นเธอที่ยังคงหวาดกลัวกับความรักที่ไม่แน่นอนแบบนี้อยู่เสมอ
 
“ไม่เป็นไรครับ โมะไม่บังคับแก้ว โมะจะรอวันที่แก้วพร้อมนะครับ”
 
กดจูบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละออกจากท่าล่อแหลมนั้นซะ เพราะถ้าขืนยังอยู่ในท่านี้เขาคงทำลายคำพูดที่เพิ่ง
 
พูดไปเมื่อกี้ของตัวเองแน่  ตัดสินใจเดินทิ้งคนในห้องออกมาด้านนอกเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่ยังงพลุ
 
พล่าน
 
แก้วลุกขึ้นนั่งคนที่เดินออกจากห้องไปด้วยแววตาสำนึกผิด เพราะสิ่งที่เธอทำมันเท่ากับว่าเธอไม่เคยเชื่อใจเขาเลย
 
รึเปล่านะ ทำไมความรักมันเข้าใจยากแบบนี้นะ แต่...เธอเชื่อว่าโทโมะรักเธอ และรักเธอมากซะด้วย เฮ้อ....
 
แก้วได้แต่ตบตีอยู่กับความคิดของตัวเองที่มีข้อขัดแย้งได้ตลอด เหม่อมองออกไปยังคนที่ยังคงยืนสงบสติอยู่ที่
 
ระเบียง
 
‘เอาไงดีนะแก้วใจ เธอจะทำยังไงดี’
 
แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูออกไปที่ระเบียง สวมกอดร่างสูงจากทางด้านหลัง
 
“ไม่ใช่ว่าแก้วไม่เชื่อว่าโมะรักแก้วนะ แต่แก้วแค่...อาย” คำหลังเอ่ยออกมาเสียงเบา
 
“ถ้าแก้วไม่ยอม โมะจะทิ้งแก้วไปมีคนอื่นมั้ย” ถามคนที่เธอกอดอยู่เสียงสั่น
 
“แก้ว โมะไม่ได้หวังแค่ร่างกายแก้วซะหน่อย ไม่ใช่ว่าแก้วยอมโมะแล้วโมะจะขอเลิกหรือไปมีคนอื่นนะครับ”
 
ปลอดมือคนที่กอดเขาไว้ออก ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น
 
“ค่ะ งั้นแก้ว...ยอม...” เพราะความเขินทำให้เธอไม่สามารถจะเอ่ยออกมาได้จนจบประโยค ไม่รู้ว่าแก้วใจสาวห้าว
 
คนนั้นหายไปไหนแล้วซิ เหลือแต่สาวขี้อายที่ยืนกอดคนที่เธอรักอยู่ตรงนี้
 
เพียงแค่ได้ยินว่าเธอยอมมอบทั้งกายและใจให้เขาก็ทำเอาโทโมะแทบจะโบยบินได้เลยทีเดียว
 
เชยคางมล ก่อนจะจูบลงไปที่ปากอิ่มของเธอความหวานที่ไม่เคยทำให้เขาหมดความสนใจจากมันได้เลยซักที
 
“เอ่อ เข้าไปปข้างในได้มั้ย...มันหนาวนะ”
 
“ฮ่าๆ” โทโมะช้อนอุ้มแก้วขึ้นมา ก่อนจะก้าวเท้ากลับเข้ามาสานต่อเรื่องเมื่อครู่ บนเตียงกว้างอีกครั้ง จัดการปลด
 
เสื้อเชิตตัวใหญของเขาบนร่างเธออกเพียงเสี่ยววินาที
 
แก้วสะเทิ้นอายไปกับสายตาหวานช่ำของชายหนุ่มที่จับจ้องราวกับว่าเธอเป็นไวท์ชั้นเลิศที่เขาอยากจะลิ้มลอง
 
“อือ...โมะ อ่า....”  เพราะโดนปรนเปรอความสุขให้อย่างถึงใจทำเอาแก้วครางออกมาไม่เป็นภาษา
 
“เจ็บหน่อยนะครับ คนดี” เอ่ยปลอบคนที่ยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน ที่เขาจะค่อยๆสอดแก่นกายเข้ามาในกาย
 
สาวของเธอ แก้วจิกเล็บลงไปที่หลังกำยำของอีกฝ่ายราวกับต้องการให้เขาช่วยแบ่งปันความเจ็บปวดที่เธอได้รับ
 
โทโมะขยับสะโพกหนาเป็นจังหวะ ก่อนจะค่อยๆร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ปรถนาของทั้งคู่
 
“อือ...”
 
“อ่า...อีกนิดนะแก้ว”
 
โทโมะกระแทกร่างเข้าใส่ บทรักหนักหนว่งทำเธอแทบจะสลบคาอกของเขา
 
“อือ...โมะแก้ว...แก้วไม่ไหวแล้ว”
 
“อือ.....อ่า”
 
สองเสียงสอดประสานก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปพานพบความสุขในที่สุด
 
“อึก...ไม่เอาแล้วนะโมะแก้วไม่ไหวแล้ว”
 
“อืม....นิดเดียวนะ”
 
ถึงปากจะปลอบเธอไปว่านิดเดียว แต่กว่าจะเลิกลาบทรัก ก็ปาเข้าไปตอนเช้านั้นแหละ
 
“โมะรักแก้วมากนะครับ”
 
“ค่ะ แก้วรู้แล้ว” ยิ้มหวานให้เขา ก่อนที่เธอจะหลับตาลง
 
 
รัก ที่ไม่ได้จบลงแค่คำว่ารัก หากแต่มาพร้อมคำว่า เข้าใจและเชื่อใจดด้วยตั้งหาก ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นรักที่แท้
 
จริง♥
^_____________________________________________________^
คู่สุดท้ายแล้วซินะ สำหรับตอนหน้า เจอกันคร้า ^^