บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย
To_oNg0909
12) "My Dear"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบอกได้มั้ย....บอกว่า (รักกัน) จะได้มั้ย
ตอนที่ 11 ‘MY Dear’
“แก้ว”
โทโมะส่งเสียงเรียกหาหญิงสาว เมื่อเข้ามาแล้วมองไม่เห้นแม้แต่เงา
“อยู่นี่ๆ แก้วอยู่ในห้อง”
เดินเข้าห้องนอนมาตามทิศทางของเสียง
“แก้ว...”
ถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้าที่ทั้งกายมีเพียง เสื้อเชิตตัวใหญ่ของเขาสวมไว้เท่านั้น และยิ่ง
เธอไปยืนอยู่หน้าโคมไฟดวงใหญ่ที่สะท้อนผ่านเสื้อตัวใหญ่ทำให้เขาเห็นทรวดทรงของเธอชนิดที่ไม่ต้อง
จินตนาการซักนิด
“ทำไมอยู่ในสภาพนี่หล่ะ”
“แหะๆ พอดีแก้วทำน้ำหกใส่ตัวเองนะ แล้วโมะก็ไม่มีเสื้อตัวเล็กๆให้แก้วใส่เลยด้วย”
แก้วเดินเข้ามาใก้ล คนที่ยังยืนมองเธอนิ่ง อะไรกันนะ แค่เธอเอาเสื้อเขามาใส่ต้องจ้องกันขนาดนี้หรือไงนะ
“โมะ โทโมะ เฮ้ โกโก๊ะ ไอ้ผีญี่ปุ่น!!” แก้วแทบจะตะโกนกรอกหูชายหนุ่ม
“ฮะ อะไรกันแก้ว ตะโกนทำไมกัน”
“ชิ ก็นายอ่ะ เป็นอะไร เหม่อกลางคืนอยู่หรือไง” แก้วทำหน้ายุ่ง
“แล้ว...เอ่อ...”
“หืม?” โทโมะมองคนที่ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะเงียบไปเหมือนเดิม
“จะถามเรื่องพิมรึเปล่า”
“อืม” แก้วเดินเข้ามาเกาะ แขนมองหน้าชายหนุ่มลุ้นๆ เพราะเขาบอกเธอก่อนจะออกไปแล้วว่าเคลียร์เรื่องพิมให้
เรียบร้อย
“เรียบร้อยแล้วแหละ ดูเหมือนพิมเขาจะเจอคนที่รักเขาแล้วมั้ง”
“เฮ้อ ดีจังฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด” แก้วถอนหายใจโล่งอก
“แก้ว เอ่อ...คือ...”
แก้วมองหน้าโทโมะที่ยังอ้ำอึงอย่างสงสัย อะไรของตาคนนี้กันนะ
“อือ...”
โทโมะดึงร่างเพรียวของอีกฝ่ายเข้ามาประทับจูบหวาน ที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจูบร้อนแรงเรียกร้องให้เธอยอมตอบ
สนอง
“อืม ...โทโมะ”
“ขอได้มั้ย” ละจากปากบางมาเอ่ยขอ
“เอ่อ คือแก้วว่ามัน...” หลบสายตาหวานเชื่อมของคนที่ยังกอดเธอไว้ไม่ปล่อย
“กลัวโมะทิ้ง?”
ถามเสียงเบากับคนที่ยังคงมีสีหน้าลังเล แก้วทำได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ
“ไม่มั่นใจว่าโมะรักแก้วขนาดนั้นเลยเหรอ” ถามอ้อนกับอีกฝ่าย
“ไม่ใช่นะ คือ แก้ว....” ยิ่งเขาพูดจาเหมือนตัดพ้อมากเท่าไหร่ เธอยิ่งไปต่อไม่ถูก ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าเขารักเธอแค่
ไหนแต่เธอก็ยังเป็นเธอที่ยังคงหวาดกลัวกับความรักที่ไม่แน่นอนแบบนี้อยู่เสมอ
“ไม่เป็นไรครับ โมะไม่บังคับแก้ว โมะจะรอวันที่แก้วพร้อมนะครับ”
กดจูบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละออกจากท่าล่อแหลมนั้นซะ เพราะถ้าขืนยังอยู่ในท่านี้เขาคงทำลายคำพูดที่เพิ่ง
พูดไปเมื่อกี้ของตัวเองแน่ ตัดสินใจเดินทิ้งคนในห้องออกมาด้านนอกเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่ยังงพลุ
พล่าน
แก้วลุกขึ้นนั่งคนที่เดินออกจากห้องไปด้วยแววตาสำนึกผิด เพราะสิ่งที่เธอทำมันเท่ากับว่าเธอไม่เคยเชื่อใจเขาเลย
รึเปล่านะ ทำไมความรักมันเข้าใจยากแบบนี้นะ แต่...เธอเชื่อว่าโทโมะรักเธอ และรักเธอมากซะด้วย เฮ้อ....
แก้วได้แต่ตบตีอยู่กับความคิดของตัวเองที่มีข้อขัดแย้งได้ตลอด เหม่อมองออกไปยังคนที่ยังคงยืนสงบสติอยู่ที่
ระเบียง
‘เอาไงดีนะแก้วใจ เธอจะทำยังไงดี’
แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูออกไปที่ระเบียง สวมกอดร่างสูงจากทางด้านหลัง
“ไม่ใช่ว่าแก้วไม่เชื่อว่าโมะรักแก้วนะ แต่แก้วแค่...อาย” คำหลังเอ่ยออกมาเสียงเบา
“ถ้าแก้วไม่ยอม โมะจะทิ้งแก้วไปมีคนอื่นมั้ย” ถามคนที่เธอกอดอยู่เสียงสั่น
“แก้ว โมะไม่ได้หวังแค่ร่างกายแก้วซะหน่อย ไม่ใช่ว่าแก้วยอมโมะแล้วโมะจะขอเลิกหรือไปมีคนอื่นนะครับ”
ปลอดมือคนที่กอดเขาไว้ออก ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น
“ค่ะ งั้นแก้ว...ยอม...” เพราะความเขินทำให้เธอไม่สามารถจะเอ่ยออกมาได้จนจบประโยค ไม่รู้ว่าแก้วใจสาวห้าว
คนนั้นหายไปไหนแล้วซิ เหลือแต่สาวขี้อายที่ยืนกอดคนที่เธอรักอยู่ตรงนี้
เพียงแค่ได้ยินว่าเธอยอมมอบทั้งกายและใจให้เขาก็ทำเอาโทโมะแทบจะโบยบินได้เลยทีเดียว
เชยคางมล ก่อนจะจูบลงไปที่ปากอิ่มของเธอความหวานที่ไม่เคยทำให้เขาหมดความสนใจจากมันได้เลยซักที
“เอ่อ เข้าไปปข้างในได้มั้ย...มันหนาวนะ”
“ฮ่าๆ” โทโมะช้อนอุ้มแก้วขึ้นมา ก่อนจะก้าวเท้ากลับเข้ามาสานต่อเรื่องเมื่อครู่ บนเตียงกว้างอีกครั้ง จัดการปลด
เสื้อเชิตตัวใหญของเขาบนร่างเธออกเพียงเสี่ยววินาที
แก้วสะเทิ้นอายไปกับสายตาหวานช่ำของชายหนุ่มที่จับจ้องราวกับว่าเธอเป็นไวท์ชั้นเลิศที่เขาอยากจะลิ้มลอง
“อือ...โมะ อ่า....” เพราะโดนปรนเปรอความสุขให้อย่างถึงใจทำเอาแก้วครางออกมาไม่เป็นภาษา
“เจ็บหน่อยนะครับ คนดี” เอ่ยปลอบคนที่ยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน ที่เขาจะค่อยๆสอดแก่นกายเข้ามาในกาย
สาวของเธอ แก้วจิกเล็บลงไปที่หลังกำยำของอีกฝ่ายราวกับต้องการให้เขาช่วยแบ่งปันความเจ็บปวดที่เธอได้รับ
โทโมะขยับสะโพกหนาเป็นจังหวะ ก่อนจะค่อยๆร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ปรถนาของทั้งคู่
“อือ...”
“อ่า...อีกนิดนะแก้ว”
โทโมะกระแทกร่างเข้าใส่ บทรักหนักหนว่งทำเธอแทบจะสลบคาอกของเขา
“อือ...โมะแก้ว...แก้วไม่ไหวแล้ว”
“อือ.....อ่า”
สองเสียงสอดประสานก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปพานพบความสุขในที่สุด
“อึก...ไม่เอาแล้วนะโมะแก้วไม่ไหวแล้ว”
“อืม....นิดเดียวนะ”
ถึงปากจะปลอบเธอไปว่านิดเดียว แต่กว่าจะเลิกลาบทรัก ก็ปาเข้าไปตอนเช้านั้นแหละ
“โมะรักแก้วมากนะครับ”
“ค่ะ แก้วรู้แล้ว” ยิ้มหวานให้เขา ก่อนที่เธอจะหลับตาลง
รัก ที่ไม่ได้จบลงแค่คำว่ารัก หากแต่มาพร้อมคำว่า เข้าใจและเชื่อใจดด้วยตั้งหาก ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นรักที่แท้
จริง♥
^_____________________________________________________^
คู่สุดท้ายแล้วซินะ สำหรับตอนหน้า เจอกันคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
