City Hunter [กองปราบจิตป่วน] ตอน รหัสพิศวง

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

" เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter"

 

ตอน รหัสพิศวง ตอนที่  7 The Last

 

 

“โมะไม่เอาน่า คนดีก็อยู่เนี่ย ไม่อายเด็กบ้างหรือไงเล่า?”

“คนดีครับ น้าโมะแค่แสดงความรักต่อน้าแก้วเท่านั้นเองครับ ...ฟอด...”

“คนดีอาย...ปิดตาๆๆ คนดีปิดตาๆๆ”

“อ.วิศวขา ปล่อยมือซะไม่อย่างนั้นจริญญาจะเอาน้องคนดีไปนอนที่ห้องด้วยนะคะ”

“อ่ะ ยอมครับยอมๆ ให้เด็กนอนที่ห้องแก้วแล้วแก้วมานอนกะโมะนะครับๆๆ...คนดีครับนอนดีกว่าเนอะ เหนื่อยมาทั้งวันเลย เดี๋ยวน้าอุ้มเองครับ”

 

“ฝันดีนะคะคนดี คนเก่งของน้าแก้ว จุ๊บ....”

 

      เสร็จงานทุกคนก็ร่วมฉลองกันนิดหน่อยแล้วแยกย้ายกันกลับไปพัก วันนี้ช่างยาวนานและเหน็ดเหนื่อยเสียเหลือเกิน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนรักถึงได้ออกอาการคึกคักขนาดนี้

 

ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ?

 

 

         เมื่อเจ้านายสั่งมาแล้วว่าให้เด็กน้อยอยู่กับเธอและเขา จึงตั้งใจว่าจะไปทำเรื่องเอกสารให้เสร็จซะพรุ่งนี้จะได้ไม่มีปัญหาอะไรในภาย หลัง คิดอะไรเพลินๆ ดูเด็กน้อยที่กำลังนั่งเล่นเลโก้อยู่คนเดียวก็เผลอยิ้มออกมา แล้วก็แทบจะหุบยิ้มหวานๆไม่ทันเมื่อมือปลาหมึกเข้ารัดที่เอวบางของเธออีกกี่ ครั้งแล้วของวันนี้

 

       บ่นไปก็แค่นั้น เด็กเอาแต่ใจ เฮ่อ.....ได้แต่ยกเอาเรื่องนู้นเรื่องนี้มาขู่ เด็กที่โตแต่ตัวก็แค่พูดครับแล้วพยักหน้าแต่ก็ไม่เคยทำตาม ก่อนจะพาเด็กจริงๆเข้าไปนอนในห้องของตัวเองแล้วจูบลาเบาๆ

เด็กดีอยู่กับน้าแก้วนะจ๊ะ.....

 

 

{{{{{{{

 

 

“ไม่จูบโมะบ้างเหรอครับ จุ๊บๆๆๆ”

“อ.โทโมะ กรุณาอย่าลวนลาม นศ.ค่ะ ขอร้อง ว้าย...โมะเดี๋ยวแก้วตก”

 

        ก่อนจะหันหน้ามาเจอเด็กในร่างผู้ใหญ่อีกคนที่ดูเหมือนว่าพร้อมจะกลืนเธอเข้า ไปทั้งตัวอย่างไรก็ไม่รู้ แก้วใจเอ๋ย...ดูท่าวันนี้ต้องเสียเหงื่ออีกแล้วสินะ

และในวันพรุ่งนี้คงต้องไปหลับในห้องเรียนให้เพื่อนมันแซวเล่นอีกแน่ๆ

 

 

 

“ขอรักได้ไหมครับ...คนดี”

 

       อุ้มเอาคนตัวเล็กกว่าพาเข้าห้องของตัวเอง วางคนสวยลงบนเตียงนอนสีเลือดนกที่ห่างหายจากกิจกรรมเข้าจังหวะไปเสียนาน ชายหนุ่มเพียงแค่จูบขมับคนใต้ร่างเบาๆแล้วคร่อมร่างสวยเอาไว้ไม่ยอมแตะต้อง อะไรอีก เพียงแค่ใช้สายตาที่สื่อถึงความหมายหลายๆอย่างทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งต้องการ...

        ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำพูดที่เรียกสีเลือดขึ้นมาอยู่ที่แก้มขาวใสได้เป็นอย่างดี คนสวยหลบสายตาเหยี่ยวก่อนจะเอ่ยตอบด้วยท่าทีเขินอาย

 

น่ารักขนาดนี้ จะปล่อยไปได้ยังไงล่ะครับ จริงไหม?

 

 

“ก็...รักสิ  อื้อ...อืม พรุ่งนี้มีเรียนนะห้ามทำรอย อ๊ะ...โมะ บอกว่าอย่าให้มีรอยไงเล่า!”

 

ก่อน จะกล้าเอื้อนเอ่ยถ้อยคำน่าอายออกไป ก็ถูกเด็กโข่งเอาแต่ใจซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของตัวเอง ด้วยพรุ่งนี้มีเรียน ไม่อยากต้องมานั่งตอบคำถามของเพื่อนในกลุ่ม จึงเลี่ยงที่จะให้คนรักแสดงร่องรอยความเป็นเจ้าของในที่เด่นชัด

 

แล้วเคยเชื่อกันบ้างไหมเนี่ย?

 

 

 

 

 

“จะได้ไม่มีไอหน้าอ่อน หน้าแก่กล้าเข้ามายุ่งกับแก้วอีกไง”

“คิคิ ใครๆก็รู้ว่าแก้วอยู่กับพี่ชายสุดหวงไม่มีใครกล้าหรอก อ๊า....จั๊กจี้อ่ะ”

“โมะไม่ใช่พี่ชายนะ ฮึ”

 

         สะดุดกับคำว่าพี่ที่คนสวยเอาไปป่าวประกาศตั้งแต่ปีที่แล้วว่าอาศัยอยู่กับ พี่ชายสุดหวง จึงไม่มีใครกล้าที่จะขอมาเที่ยวที่บ้านเลยสักครั้ง เธอจึงยังสามารถปกปิดความลับที่เขาไม่ได้อยากให้เป็นความลับอยู่ได้จนถึงทุก วันนี้ และมันก็ต้องเป็นความลับต่อไปเพราะเขาหลวมตัวเข้ามาเป็น อ.ในมหา’ลัยนี้แล้ว

คนหล่อเศร้าครับ....งานนี้

 

 

ลุก ขึ้นนั่งด้วยความน้อยใจ....อยากให้คนตัวเล็กง้อบ้าง’ไรบ้าง อยากรู้สึกเหมือนกันว่าคนสวยก็ต้องการเขาเช่นกัน ไม่ใช่มีแต่เขาเท่านั้นที่เพรียกหาเธออยู่ฝ่ายเดียว

 

 

 

“โอ๋ๆ....งอนเหรอรูปหล่อ? ไม่เอาน่า....จุ๊บ ว้า ไม่หายงอนแฮะ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ....ดีกันนะ ไม่ใช่พี่ชายสักหน่อยเนอะ ...อื้อ”

 

        เมื่อสังเกตเห็นว่าเด็กเอาแต่ใจดูท่าจะน้อยใจจริงๆ ก็เข้าไปกอดทางด้านหลัง แล้วอ้อมใบหน้าสวยไปจูบเบาๆที่แก้มซ้ายแก้มขวา แต่แล้วก็ยังไม่ยอมพูดไม่ยอมจาด้วยจึงต้องลากสังขารตัวเองไปด้านหน้าแล้ว ขึ้นมานั่งคร่อมที่ต้นขาแกร่งของชายคนรักเอาไว้ สายตาเหยี่ยวเฝ้ามองการกระทำของเธออย่างไม่ลดละ

สายตาไม่เชื่อว่าเธอจะกล้า...สายตาดูถูก

 

คิดว่าเธอไม่กล้าใช่ไหม? ชิส์

 

 

 

         คล้องข้อมือเล็กๆไปโอบรอบคอชายหนุ่มไว้เพื่อใช้ยึดเกาะ แล้วยื่นเรียวปากอิ่มสีโอรสติดกลิ่นเชอร์รี่นิดๆเข้าไปคลอเคลียที่ปลายคาง ปลายจมูก แก้มนุ่มและเปลือกตา ก่อนจะวกกลับมาที่เรียวปากหนา ลิ้นเล็กค่อยๆแตะเล็มไปที่ริมฝีปากบนและล่างของชายหนุ่ม พร้อมกัดเบาๆเข้าที่ปลายจมูกอีกครั้ง....

         ชายหนุ่มดูเฉยชาได้แค่ในตอนแรกๆเท่านั้น สุดท้ายก็เผลอใจไปกับการกระทำที่เกินคาดของหญิงคนรัก มือหนาเข้าลูบที่บั้นท้ายของคนสวยแล้วบีบเบาๆให้รู้สึกเสียวซ่าน ก่อนจะกระตุกเชือกเล็กๆของอันเดอร์แวร์ตัวโปรดให้พ้นจากร่างกาย มืออีกข้างที่เหลือล้วงเข้าไปปลดสายบราตัวบางของคนตัวเล็กที่นั่งตักของเขา อยู่ด้วยความชำนาญและร้อนรน ก่อนจะย้ายตัวเองให้ไปอยู่ด้านบนของคนสวยเพื่อกิจกรรมในร่มครั้งนี้จะถูกชัก พาให้เป็นไปในทางที่เขาต้องการ

ไม่เช้าหรอกครับคนสวย....

แค่เกือบๆสว่างก็เท่านั้นเอง

 

 

 

            “อา......อืม”

            “โทโมะ เบาหน่อยสิ ... อ๊ะ”

 

 

 

…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…

 

[[[[๑๑๑๑๑[[[[

 

ขอบ คุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอดทั้งที่เข้ามาอ่านหรือแค่เดินผ่านไปแวะเม้น บ้างไม่เม้นบ้าง ทั้งข้อตำหนิและคำชื่นชม ผู้เขียนขอน้อมรับและพร้อมที่จะนำไปปรับปรุงนะคะ...^^~