City Hunter [กองปราบจิตป่วน] ตอน รหัสพิศวง
ออมอนี่cake
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter"
ตอน รหัสพิศวง ตอนที่ 2
“แกเข้าใจที่ไอเขื่อนมันพูดด้วยเหรอแก้ว?”
“ยายพะยูนมีเธอคนเดียวนั่นแหล่ะที่ไม่เข้าใจอ่ะ ใช่ไหมครับ อ.โทโมะ”
“ฮะๆๆๆ ผมก็ไม่รู้ครับ”
“เห็นป้ะ เนอะ อ.เนอะ เพราะเราคู่กันจริงๆค่ะ อ๊าย...........”
“ชิส์ ประสาททั้งคู่”
ตื่นขึ้นมาขานชื่อด้วยความงุนงง กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าเป็นสาเหตุให้เพื่อนๆได้หัวเราะร่วนอย่างมีความสุขก็ ถูกลากให้ออกมาจากห้องเรียนเพื่อไปเที่ยวที่ รพ.หา อ.สิตาที่ปรึกษาคนเก่าเสียแล้ว ฟางสะกิดบอกว่าเธอดูจะนิ่งเกินไปไหมตั้งแต่ออกจากห้องก็เงียบผิดปรกติวิสัยของลิงประจำห้องเช่นเธอ ก็คนมันเซ็งเลยไม่มีอารมณ์จะเล่นก็เท่านั้น
เขื่อนเพื่อนรักก็ดูจะว่างคงอยากมีเรื่องก็เลยพูดจาชวนได้เรื่องขึ้นมา ก่อนจะถูกเตะปิกาจู้ไปทีสองทีจนเจ้าตัวชี้หน้าด่า เหลือบตามองไปเห็นที่ปรึกษาคนใหม่ก็ขัดตาขัดใจ ไหนจะเพื่อนสาวที่ดี๊ด๊าเกินหน้าเกินตาเหลือเกิน จะปลื้มอะไรกันนักหนา ก็แค่ผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ นานๆถึงจะพูดจาคำสองคำ ชิส์....
ทำไมไม่เป็นผู้หญิง?...แก้วใจอยากได้ผู้หญิงๆๆๆๆ
“งานนี้อย่าให้พลาดอีกนะ ทางนู้นโวยวายใหญ่ที่ไม่ได้ของ”
“คราวนี้เราได้มือดีครับจากเมืองไทย ไม่พลาดแน่ๆ”
“อย่าให้ไอพวกบ้านั่นเข้ามายุ่งวุ่นวายได้อีก ไม่งั้นทางนู้นไม่เอาพวกแกไว้แน่”
“ครับท่าน”
@@@@@@@@@
“หอมจัง....หิวครับขอทานหน่อยนะครับ”
“ไม่”
“จะทานหมดหรือครับนั่น?! ขอทานครึ่งหนึ่งนะครับ ทานคนเดียวเดี๋ยวอ้วนนะคนดี”
“ไม่ นี่อย่ามากอดนะ ปล่อยๆๆๆ”
“โอเคครับๆ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วบอกหมดเลย ขอทานก่อนนะหิวมากเลยอ่ะ”
กลับจาก รพ.ก็แวะหาอะไรทานนิดหน่อย แต่ก็กินอะไรไม่ค่อยลงเพราะถูกสายตาดุคู่สวยส่งมาให้เป็นระยะๆ ได้แต่ทำเป็นไม่ค่อยหิวมื้อเย็นเท่าไหร่ทั้งที่จริงวันนี้เขาเหนื่อยมากและหิวก็มากๆด้วยเช่นกัน
มาถึงที่คนโด คนรักก็เข้าครัวทำอาหารโปรดออกมาให้แน่นอนว่าเธอสังเกตเห็นอยู่แล้วว่าเขาแทบไม่ได้แตะอะไรเลย เมื่อกลับห้องจึงทำมื้อเย็นให้ทาน แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นเขารู้ก็เลยเนียนเข้าไปคลอเคลียเผื่อคนสวยจะใจอ่อนทั้งๆที่รู้ว่าเอาใจอย่างไรก็ไม่เป็นผลในสถานการณ์แบบนี้
แต่ก็ต้องทำ....
“ว่ามา”
“มีงานใหม่ แล้วมีคนในมหา’ลัยเกี่ยวข้องด้วยก็เลยต้องเข้าไปอ่ะ”
“แต่เมื่อวานโทโมะไม่บอกอะไรแก้วเลย ซัก-คำ”
“ไม่ว่างบอกหนิครับ แก้วก็เห็นๆอยู่ว่าเรายุ่งขนาดไหนเมื่อวาน......ยุ่งยันเช้า”
“งั้นต่อไปแก้วจะว่างมาก...วันนี้กลับไปนอนที่ห้องของโมะห้ามเข้ามาห้องแก้ว เพราะแก้วไม่อยากเข้าไปหลับในห้องเรียน เดี๋ยว อ.คนใหม่จะดุเอาได้ เข้าใจ๋?”
“โหย..............แก้วอ่า ทำกับโมะแบบนี้ได้ไง ไม่ยอมหรอกนะ”
“แก้วไม่สน อย่ามาดื้อนะ ไม่งั้นแก้วจะฟ้องหัวหน้า!!!”
เขาผิดเหรอ? ที่คนสวยของเขาได้ไปเที่ยวซัมเมอร์ที่อเมริกาทั้งเดือน แต่เขากลับต้องมานั่งทำงานงกๆที่ญี่ปุ่น งานอันตรายที่บอกใครไม่ได้ งานที่ต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแล้วมองแต่จอคอมพิวเตอร์ งานที่แค่ถือปืนเข้าชาร์ตพวกผู้ร้ายข้ามชาติ งานที่ไม่มีใครรู้ว่าฮีโร่คือใคร หน้าตาเป็นอย่างไร รู้แค่ว่ามีทีมเจ๋งๆในนาม...
กองปราบจิตป่วน...City Hunter
กว่าจะได้เจอกันก็เกือบเดือนที่เขาเคลียงานเสร็จ รู้ข่าวว่าคนรักจะแลนดิ้งมาที่สยามประเทศก็รีบดิ่งมาดักที่ห้องทันที ห้องของพวกเรา...ด้วยความคิดถึงก็เลยแสดงความรักและความหลงที่มีอยู่ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาส่งผ่านคนตัวเล็กมากไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะปิดจริงๆแต่กว่าจะรู้ตัวว่าแสดงความรักมากเกินพอดีก็ปาเข้าไปเกือบๆเช้า
คนสวยก็ออกไปเรียนเสียแล้ว...
เขาก็แค่บอกช้าไปหน่อย...บอกให้รู้พร้อมๆกับเพื่อนๆในห้องเท่านั้นเอง
“ฮึ่ย!!!.........ไอป๊อบอยู่ไหนวะ ออกมาเจอกันหน่อยเมียไล่ออกจากบ้านว่ะ”
((เออ ข้ามีข้อมูลใหม่พอดี เจอกันที่ร้านเฟย์นะอีก 45 นาที))
@@@@@@@@@
“แก้วล่ะ?”
“หลับ”
“อ้าว ง่ายๆแบบนี้เหรอ? ฉันมีข้อมูลใหม่มาเพิ่ม อยากให้เรามาช่วยกันคิด ยายแก้วมันมีไอเดียดีๆ และมันก็เป็นนักศึกษาที่นั่นด้วย น่าจะรู้ที่รู้ทาง”
“ไอโมะมันก็เป็น อ. อยู่ที่นั่น มันก็รู้มั้งยายเฟย์?”
“ไม่รู้ พึ่งเข้าไปได้วันเดียวจะให้รู้อะไรเล่า!!!”
“หา.........นายไปเป็น อ.ที่นั่น ไม่เห็นยายแก้วเล่าอะไรเลย?”
“ก็ยายแก้วมันไม่รู้ไง ไอโมะเลยทำหน้าแบกโลกเบี้ยวๆไว้อยู่เนี่ย ฮ่าๆๆ”
“พูดมากน่า....รีบๆพูดมาเลยข้อมูลอ่ะ เดี๋ยวเอาไปบอกแก้วเอง”
“ก็.....................”
เมื่อคนสวยสั่งห้ามนั่นหมายความว่าอย่างน้อยๆต้อง 2 วันขึ้นไปที่เขาจะไม่ได้แตะต้องตัวเธออีก อย่าดื้ออย่าขัดใจ เพราะถ้ารู้ถึงหูเจ้านายให้รู้ตัวไว้ว่าเขาอาจจะต้องกระเด็นออกไปอยู่นอกคอนโดตลอดชีวิต หรือไม่ก็มีรูมเมทคนใหม่เป็นยายแก้มบุ๋มแทน
โทรฯนัดเจ้าเพื่อนรักออกมาเจอเพราะสุดจะเซ็ง ถูกให้กลับไปนอนห้องของตัวเองก็เหมือนโดนไล่ออกจากบ้านนั่นแหล่ะห้องที่ไร้เงาคนสวยอยู่ไปก็เศร้า ป๊อบปี้บอกให้เจอกันที่ร้านยายแก้มบุ๋มก็ดีเหมือนกัน งานใหม่จะได้เคลียเร็วๆอยากสะสางเรื่องของตัวเองด้วย
มาถึงที่หมายเป็นร้านขายจิวเวอรี่ที่ในเวลานี้หมดเวลาทำการไปแล้ว หลังร้านถูกทำให้เป็นห้องลับ 2 ห้องภายในมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกทุกอย่างที่เกี่ยวกับการก่ออาชญากรรมเจ๋งป่ะ? ยายแก้มบุ๋มถนัดทุกอย่างที่เกี่ยวกับข้อมูล การโจรกรรม การปลอมแปลง ฯลฯ ส่วนป๊อบปี้เพื่อนหน้าหมีก็เก่งไปซะทุกเรื่องเกี่ยวกับอาวุธ รู้ประวัติตั้งแต่ชิ้นเท่าหูมด หรือใหญ่เท่าฝาบ้านก็สามารถ
เขาเหรอ? เขาก็แค่นักประดิษฐ์ตัวน้อยๆ ที่คอยสร้างสิ่งประหลาดมาใช้ในหน่วยอยู่เป็นประจำ ส่วนคนสวยตัวเล็กของเขาแม่เสือสาวจอมวางแผน สิ่งที่โปรดปรานคือปริศนาที่เข้าใจยาก ทุกคนต่างมีออพชั่นที่แตกต่างกันยกเว้น
ความสามารถในการต่อสู้...
“แก้วสดใสมาเชียววันนี้”……
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
