Stubborn ! เด็กดื้อ

Stubborn ! เด็กดื้อ
(ฮัล โหลแก้ว วันนี้ไปสอบเหนื่อยมั้ย ? ให้โทโมะไปรับมั้ย ?) ทันทีที่ฉันออกจากห้องสอบโทโมะแฟนของฉันก็โทรมาหาเลย จะอะไรนักหนากับฉันเนี่ย จุกจิกน่ารำคาญชะมัด !
“ก็เหนื่อย ไม่ต้องมารับ วันนี้ฉันจะไปเดินห้างกับเฟย์ฟาง”
(งั้นหรอ อืม..ไม่เป็นไร) “แก้ว ทำไมพูดกับโทโมะแบบนั้นล่ะ คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงนะ” ฟางพูดหลังจากที่ฉันวางสายโทโมะไปแล้ว
“ฉันรำคาญ ตานั่นขี้จุกจิกเป็นบ้า”
“แก้ว! อย่าพูดให้โทโมะได้ยินเชียวนะ ฉันสงสารโทโมะ” เฟย์พูดขึ้นอีกคน เหอะ! ทำไมไม่มีใครเข้าข้างฉันบ้างเลยนะ
วันต่อมา
@Sirimongkolsakul’s Home
“แก้ว… เมื่อวานโทโมะไปเล่นคอนเสิร์ตที่อยุธยามา เลยซื้อโรตีสายไหมของโปรดแก้วมาฝากน่ะ อร่อยมากเลยนะ แก้วลองกินดูดิ” โทโมะเดินเข้ามาในบ้านของฉันแล้วพูดยิ้มๆให้กับฉัน
“ฉันอิ่ม แล้วทีหลังจะไปไหนก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากฉันนะ เปลืองเงินเปล่าๆ” ฉันพูดโดยไม่ได้มองหน้าโทโมะ แต่สายตากลับมองไปที่ทีวีที่อยู่ตรงหน้า
“งั้นเดี๋ยวโทโมะเอาไปเก็บไว้ในครัวนะ ^^” โทโมะเดินเอาสายไหมเข้าไปเก็บไว้ในครัว “พรุ่งนี้โทโมะว่าง ไปดูหนังกันนะ” โทโมะเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับฉันแล้วยกตัวฉันขึ้นนั่งบนตักของเขา
“ไม่เอาอะ ฉันไม่อยากดู”
“แล้วแก้วอยากไปไหนอะ เดี๋ยวโทโมะพาไป” เขาเอาหน้ามาเกยไว้ที่ไหล่ของฉันแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี
“ฉัน ไม่อยากไปไหนทั้งนั้นอะ ฉันเบื่อ!! นายเลิกดูแล เลิกเอาใจใส่ฉันสักทีได้มั้ย ฉันรำคาญจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!” ฉันลุกขึ้นแล้วพูดอย่างเหลืออด
“แก้วเบื่อโทโมะจริงๆสินะ งั้นต่อไปนี้โทโมะจะไม่มายุ่งกับแก้วอีก จะไม่สนใจ ไม่วุ่นวายกับแก้วอีกแล้ว ในเมื่อสิ่งที่โทโมะทำไปทุกๆอย่างมันก็ดูจะขวงหูขวางตาแก้วไปซะหมด โทโมะจะไม่ทำมันเลยสักอย่างแล้วกัน แต่โทโมะอยากให้แก้วรู้ไว้ว่าที่โทโมะทำไปทุกอย่าง มีอยู่เหตุผลเดียวคือ…โทโมะรักแก้วมากนะ” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เจ็บปวด ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านของฉัน
1วันผ่านไป
“ตาบ้า นี่นายจะทำอย่างที่พูดจริงๆหรอเนี่ย ทำไมนายไม่โทรหาฉัน !!” ฉันพูดกับตัวเองแล้วก้มมองโทรศัพท์แล้วมองโทรศัพท์อีก 2วันผ่านไป “ฉันลงทุนโทรไปหานายเลยนะ แต่นายกลับไม่รับโทรศัพท์ฉันงั้นหรอ มันจะมากไปแล้วนะ” 3วันผ่านไป ปิ๊งป๊อง !!
“มาหาใครครับ” โทโมะเดินมาเปิดประตูบ้านแล้วถามฉันด้วยเสียงที่เย็นชา
“ก็มาหานายน่ะสิ โทโมะทำไมนายไม่โทรหาฉัน แล้วเมื่อวานฉันโทรมาหานายแล้วทำไมนายไม่รับ”
“คุณ พูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ ผมเสียเวลามากพอแล้ว” โทโมะพูดจบก็ทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้านของตนเอง
“ทำไม นายต้องทำเย็นชากับฉันด้วย ฉันลงทุนมาง้อนายขนาดนี้นายไม่สงสารฉันบ้างรึยังไง ห๊ะ !!” ฉันตะโกนเสียงดัง จนเขาที่กำลังเดินอยู่ต้องหยุดชะงัก แล้วหันหน้ามาพูดกับฉัน
“แล้วที่ฉันทำทุกอย่างให้เธอ ดูแลเอาใจใส่เธอ แต่เธอกลับไม่เคยเห็นค่ามันเลย เธอไม่สงสารฉันบ้างหรอแก้ว ?” โทโมะพูดจบก็เดินเข้าบ้านไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหันหลังกลับมามองฉันเลยแม้แต่ น้อย ..
“ฉันกับนาย เราคงต้องเลิกกันจริงๆใช่มั้ย ? ฮึกก..”   ฉันทรุดลงหน้าประตูรั้วบ้านโทโมะ เป็นครั้งแรกที่ฉันร้องไห้ ฉันไม่เคยร้องไห้เลยตั้งแต่คบกับโทโมะมา เพราะโทโมะทำให้ฉันมีความสุขมาตลอด เขาดูแลฉันเป็นอย่างดีตลอดเวลาที่คบกันมา มีแต่ฉัน..ที่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาเลย ไม่เลยสักอย่าง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจเขาอีก มันก็สมแล้วแหละที่ฉันจะได้รับการตอบแทนที่แสนเจ็บปวดแบบนี้ .. หลายวันต่อมา... @Neerasingh’s Home
“เฟย์ฟาง ฉันไม่ไหวแล้วนะ ฉันเจ็บเหลือเกิน โทโมะเขาทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ” ฉันพูดไปร้องไห้ไป
“อย่าหาว่าฉันเข้าข้างโทโมะเลยนะแก้ว แต่แกก็ทำเกินไปจริงๆ” เฟย์เดินเข้ามานั่งข้างฉันพร้อมกับฟาง
“แก รู้มั้ยว่าโทโมะเหนื่อยแค่ไหนกับการทำงานเป็นนักร้องอะ แต่โทโมะก็ยังแบ่งเวลามาดูแลแก แต่แกไม่เคยสนใจเขาเลย ถ้าฉันเป็นโทโมะ ฉันก็จะทำแบบที่เขาทำนั่นแหละ” ฟางพูดตอกย้ำฉันอีกคน
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันอยากขอโทษเขาแต่พอเจอหน้าเขาฉันก็พูดมันไม่ออกสักที”
“แกมันปากแข็งแก้ไม่เคยหาย แต่ถ้าแกยังปากแข็งอยู่แบบนี้..ฉันว่าแกคงต้องเสียโทโมะไปจริงๆแล้วล่ะแก้ว” เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฉัน จะยอมเสียเขาไป ! พวกแกรู้อะไรมั้ย..วันที่ฉันไม่มีเขาคอยโทรหา คอยส่งข้อความถามว่าอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ ฉันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง และยิ่งวันไหนที่ฉันไม่เห็นหน้าเขาฉันยิ่งรู้สึก…คิดถึงเขา” ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล ฉันขอโทษโทโมะฉันขอโทษจริงๆ
“ถ้าแกไม่อยากเสียเขาไป แกต้องไปง้อเขา ไปขอโทษเขาเข้าใจมั้ยแก้ว” ฟางพูด
“เอาอย่างนั้นจริงๆหรอ ?”
“จริง!!” สองพี่น้อง ฟฟ พูดเสียงดังลั่นบ้าน @Thaiyanont’s Home ปิ๊งป๊อง !!
“อ่าว คุณแก้ว! หายไปซะนานเลยนะคะ” ป้าแม่บ้านที่มาเปิดประตูให้ฉันทักทายฉันอย่างใจดีปนตกใจเล็กน้อยที่เห็นฉัน ป้าคงไม่รู้สินะว่าโทโมะทะเลาะกับฉัน
“พอดียุ่งๆอยู่อะค่ะเลยไม่ได้มาหาโทโมะ” ฉันโกหกคำโต แล้วเดินเข้ามาในบ้านโทโมะ “คุณโทโมะน่าอยู่ในห้องนั่งเล่นมั้งคะ ^^”
“ขอบคุณค่ะ ป้ามีไรก็ไปทำเถอะค่ะ เดี๋ยวแก้วไปหาโทโมะก่อน” ก่อนที่ฉันจะเดินไปห้องนั่งเล่น ฉันเดินแวะเข้าไปในครัวก่อนที่จะเอาเค้กที่ถือมาด้วยใส่จานใบใหญ่ โทโมะจะต้องหายโกรธฉันแน่ๆ ^^ “อะ..แอล” เสียงโทโมะดังขึ้นในห้องนั่งเล่น
“โท โมะอย่าทำแอลสิคะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ” ทันทีที่เห็นฉันเดินเข้ามา ยัยนมแบนนั่นดึงโทโมะเข้ามากอด แล้วทำท่าร้องโอดโอยอย่างกับโดนโทโมะปล้ำอย่างนั้นแหละ !-_- ฉันวางเค้กไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินเข้าไปหายัยนมแบนที่กำลังลวนลามแฟนของฉัน ! ฉันดึงผมยัยนั่นขึ้นแล้วตบหน้าเธออย่างแรงจนหน้าเธอหัน แถมบนหน้ายังเป็นรอยแดงรูปฝ่ามือฉันอีกด้วย หึ! สมน้ำหน้า
“แก้ว !” โทโมะตกใจมากที่เห็นฉัน แต่เท่านั้นยังไม่พอเขาตกใจเป็นสองเท่าเมื่อเห็นฉันตบยัยนั่นอย่างดุเดือด
“แกตบฉันทำไม อีบ้า!!”
“แล้วใครใช้ให้แกมาปล้ำแฟนคนอื่นเค้าถึงในบ้านกันล่ะ หน้าด้านจริงๆเลยนะ”
“แก... อยากลองดีนักใช่มั้ย !!” ยัยนั่นง้างมือจะตบฉันแต่ฉันไวกว่า จับมือของเธอเอาไว้แล้วบิดไปข้างหลัง จนเกิดเสียงดังกร๊อบ
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ! แล้วอย่างกลับมาอีกเชียวนะ !”
“ฝาก ไว้ก่อนเถอะแก” ปากก็ดีไปงั้น แต่ท่าทางไม่เข้ากับปากเอาซะเลย ยัยแอลอะไรนั่นลนลานรีบวิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่นจนไม่ทันดู ลื่นล้มบ้าง ชนโต๊ะบ้าง กลัวฉันขนาดนั้นเลยรึไง ! “ทำไมไม่รู้จักป้องกันตัว ดูซิ! ตรงซอกคอเป็นรอยแดงหมดแล้ว โดนยัยนั่นลวนลามไปถึงแล้วเนี่ย” ฉันเดินเข้าไปปัดผมตรงซอกคอของโทโมะแล้วมองดูบริเบณคอที่เต็มไปด้วยรอบจูบ ของยัยนมแบน
“เธอกลับมาทำไม” เขาถามฉันด้วยเสียงที่เย็นชาอีกแล้ว
“นายหลับตาแปปนึงนะ ฉันมีอะไรจะให้”
“....” เขาไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมหลับตาลง
“ดีกันนะ” ฉันเดินกลับมาหาโทโมะพร้อมกับเค้กก้อนโตที่ฉันลงมือทำเอง
“ฉันรอฟังคำนี้มานานแล้วนะแก้ว นึกว่าจะไม่ได้ยินมันอีกซะแล้ว” โทโมะยิ้มให้ฉัน
“ฉันขอโทษนะ ฉันรู้แล้วว่าถ้าในชีวิตฉันไม่มีนาย ฉันว้าเหว่แค่ไหน นายให้อภัยฉันนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจอีกแล้ว..ฉันขอโทษ ..ฮึกกก” น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้มเต็มไปหมด จนโทโมะยกมือของเขาขึ้นมาปาดน้ำตาบนแก้มฉันออกอย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่ได้ โกรธเธอ แต่ฉันแค่เสียใจ ไม่เป็นไรนะแก้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ^^ ไหนมาดูซิ..ฝีมือการทำเค้กของเธอพัฒนาขึ้นบ้างรึเปล่าเนี่ย ?” โทโมะเอานิ้วจิ้มลงไปที่เค้กแล้วชิม
“อร่อยใช่ป่ะล่ะ ?”
“หวานอีกแล้วนะแก้ว ที่เธอทำเค้กหวานนี่คงเป็นเพราะว่า..ปากเธอมันหวานสินะถึงทำอะไรหวานๆตลอด” โทโมะเอาเค้กที่ฉันทำมาให้เขาวางลงบนโต๊ะแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ฉันมาขึ้น เขาเอามือโอบรอบเอวฉัน แล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของฉันจนสามารถรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
“จูบ นะ...” ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่หลับตาลงพร้อมรับจูบของโทโมะ โทโมะไม่รอช้าเขาจูบฉันอย่างอ่อนโยน มือของฉันทั้งสองข้างกำเสื้อโทโมะไว้แน่นเพราะต้องการที่ยึดเหนี่ยว จากจูบโทโมะก็ไล่ริมฝีปากลงมาที่แก้มของฉัน คลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนพอใจแล้วจึงไล่ต่ำลงมาที่ซอกคอ เอามือข้างที่ไม่ได้โอบเอวฉันปัดผมที่มันบดบังซอกคอขาวของฉันออก แล้วจัดการทำรอยแห่งความเป็นเจ้าของไว้
“โท..โทโมะ” โทโมะปลดกระดุมเสื้อของฉันออกแล้วไล่ริมฝีปากต่ำลงไปบริเวณเนินอก จากนั้นเขาก็อุ้มฉันไปที่โซฟา แล้ววางฉันลงอย่าแผ่วเบา แล้วเขาก็ขึ้นคร่อมฉัน มือของเขาก็ลูบไปทั่วแผ่นหลังของฉันแล้วปลดตะขอบราของฉันออก
“ยะ..อย่านะ โทโมะ” ตอนนี้โทโมะถอดเสื้อตัวเองลงไปกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขากำลังจะปล้ำฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย โทโมะที่อ่อนโยนหายไปแล้ว คงเหลือไว้แต่โทโมะจอมหื่นที่กำลังลวนลามฉัน และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซะด้วย .....
------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องที่สามมมมมมมมมมมมมมมมม วู้วววว~
อัพจนมือเปื่อยแน่ๆวันนี้ ^0^ ขอบคุณที่อ่านนะค้าบบบ -/\-