Flower ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่หรือเปล่า ?

Flower ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่หรือเปล่า...?  
~ วันนี้ไปรับไม่ได้นะ ต้องไปเล่นคอนเสิร์ต~ ~ ฝากของขวัญวันเกิดไปกับเฟย์แล้วนะ ขอโทษที่ไปไม่ได้~ ~ วันนี้กินข้าวคนเดียวได้ใช่ไหม? โทโมะติดธุระอีกแล้วอะ~ ~ ดูหนังคนเดียวนะ โทโมะต้องซ้อมเต้น~ ~ ดีใจด้วยนะเอ็นท์ติดแล้ว เดี๋ยวจะเอาของขวัญไปให้วันหลัง~
กี่วันแล้วนะที่เราไม่เห็นหน้ากัน..โทโมะ ? มันเนิ่นนานจนฉันแทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าฉันยังเป็นแฟนกับนายอยู่ แม้แต่เสียงนายฉันยังไม่เคยได้ยินมันเลย มีแต่ส่งข้อความมา..มันก็น่าดีใจอยู่หรอกนะถ้าหากข้อความไม่มีมีถ้อยคำที่ ว่า ‘ไปไม่ได้’ ‘ติดงาน’ ‘ติดธุระ’ ฉันเข้าใจว่านายคือนักร้องดังที่มีคิวงานแน่นเอี๊ยดทุกวัน แต่นายเคยเข้าใจฉันบ้างไหมโทโมะ ? ฉันต้องกินข้าวโดยที่ไม่มีนายมากี่เดือนแล้ว ต้องไปดูหนังคนเดียวกี่เรื่องแล้ว ต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองแทนที่แต่ก่อนนายจะไปรับฉันทุกๆวัน แม้แต่วันเกิดที่ฉันรอคอยว่านายจะกลับมาหากันบ้าง…แต่ไม่เลย นายไม่เคยมาหาฉันเลย คนเป็นแฟนกัน....เค้าทำกันแบบนี้เอง…ฉันเข้าใจแล้วล่ะ วันนี้ จะเป็นวันสำคัญของฉันกับโทโมะก็มาถึงสักทีสินะ เมื่อคืนโทโมะโทรมาบอกฉันว่าวันนี้เค้าจะพาฉันไปทะเล ฉันดีใจนะที่อย่างน้อยเค้าก็ไม่ลืมวันครบรอบของเรา แถมยังลางานหนึ่งวันเพื่อพาฉันไปเที่ยวอีกต่างหาก @12.00 น. รถคงติด..ฉันรอนายได้ ไม่เป็นไร @14.00 น. รถนายมีปัญหา..นายคงกำลังนั่งแท็กซี่มาหาฉันอยู่ ^^ @17.00 น. อีกนิดเดียวนายก็จะถึงแล้ว..วันนี้วันศุกร์รถคงติดเป็นธรรมดา @19.00 น. ฉันจะแก้ตัวให้นายยังไงอีกดีอะโทโมะ ? ฉันพยายามหลอกตัวเองมาตลอด 6 ชั่วโมง นายคงไม่บ้าพาฉันไปทะเลตอนกลางคืนหรอกนะ ต่อไปฉันจะไม่หวังอะไรกับคนอย่างนายอีกแล้ว…ไม่มีอีกแล้ว ทางด้านโทโมะ
“วันนี้ นัดกับแก้วว่าจะพาไปเที่ยวไม่ใช่หรอ แล้วทำไมยังมาเล่นคอนเสิร์ตอยู่อีก” ป๊อปปี้ถามเพื่อนตัวเองขณะที่กำลังนั่งรถเพื่อไปเล่นคอนเสิร์ต
“ก็พี่ทีมงานเค้าบอกว่างานด่วนนี่นา ฉันปฏิเสธได้ที่ไหนกันล่ะ” โทโมะพูดอย่างเหนื่อยใจ
“แกกับแก้วไม่ได้เจอกันมาเป็นจะสามเดือนแล้วนะเว่ย ” เคนตะช่วยตอกย้ำเพื่อนอีกคน
“เฟย์บอกกับฉันว่าแก้วต้องกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวทั้งๆที่เมื่อก่อนแกจะพาแก้วไปตลอด แก้วเหงามานะเว่ยโทโมะ” เขื่อนพูดไปตามความจริงที่เฟย์แฟนสาวของเค้าบอกมา
♪♫ ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ ถ้าไม่รักก็เกลียดเขาไป(เกลียดเขาไป) ♫♪
“ว่าไงนะเฟย์…แก้วไม่อยู่ที่คอนโดหรอ ข้าวของก็ไม่อยู่ด้วย !!” เขื่อนตกใจมากทันทีที่เฟย์โทรมาบอกเรื่องแก้ว
“ได้ๆ เดี๋ยวเขื่อนจัดการให้ สบายมาก” เขื่อนวางสายแล้วหันมามองหน้าเพื่อนที่เหลืออีกสี่คนอย่างรู้กันยกเว้นโทโมะที่ยังทำหน้างงๆว่าเพื่อนของพวกเค้าจะทำอะไรกัน
“แก้วหายไปไหนเขื่อน เฟย์บอกหรือเปล่า !?!” โทโมะเขย่าตัวเขื่อนจนร่างเพื่อนชายของตนสั่นคลอนไปหมด
“เฟย์ก็ไม่รู้ แกรอฉันแปปนะ เดี๋ยวพวกฉันจัดการให้ เฮ้ยเคนตะ จงเบ..ลุยดิ!” เขื่อนหันไปบอกเคนตะกับจงเบอย่างรู้กัน “โอ้ยย ปวดหัว” เคนตะกุมขมับตัวเองแล้วใส่แอกติ้งเต็มที่
“ปวดท้อง ปวดท้องไม่ไหวแล้ว” จงเบเอาอีกคน “น้องทั้งสองเป็นอะไรคะ” พี่ทีมงานที่นั่งอยู่ข้างคนขับหันมาถาม
“เพื่อน ผมสองคนปวดท้องกับปวดหัวมากเลยครับ สงสัยจะเล่นคอนเสิร์ตไม่ได้แล้ว ผมว่าพี่แวะโรงพยาบาลข้างหน้านี่ก่อนเถอะครับ” ป๊อปปี้รับส่งกับจงเบเคนตะอย่างแนบเนียน
“ค่ะๆได้ค่ะ” @Hospital
“เดี๋ยวพวกผมอยู่เฝ้าเพื่อนผมเองครับ พวกพี่กลับไปก่อนเถอะครับ” เขื่อนบอกพี่ทีมงาน
“เอางั้นหรอคะ แล้วงานนี่ล่ะคะ ?”
“เพื่อน ผมจะตายแล้วนะครับ พี่ยังจะห่วงงานอีกหรอ?” ป๊อปปี้พูดอย่างเหลืออดจนพี่ทีมงานพยักหน้าหงึกๆด้วยความกลัว แล้วเดินออกไปจากโรงพยาบาล “พอได้แล้วเว้ย พี่ทีมงานไปหมดแล้ว” เขื่อนหันไปบอกเคนตะกับจงเบที่ทำเป็นนอนหลับ
“พวกแกกำลังจะทำอะไรกัน?” โทโมะถามเพื่อนตนเองอย่างงงๆกับการกระทำของพวกเขา
“ป่ะพวกเราไปขึ้นรถกัน ฉันให้คนขับรถที่บ้านขับรถมาส่งแล้ว” ป๊อปปี้หันไปบอกเพื่อนๆที่เหลือแล้วเดินนำออกไปที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล
“พวกแกจะไปไหนกัน ใครก็ได้ช่วยอธิบายฉันที” โทโมะเดินตามเพื่อนไปแต่ก็ถามไม่หยุดเพราะยังไม่หายสงสัย
“แกเลิกโง่แล้วไปตามหาแก้วกับพวกฉันได้แล้วโทโมะ!” เคนตะว่าเพื่อนตัวเองเข้าให้ @บนรถ
ป๊อปปี้ขับรถไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปตามหาแก้วที่ไหน
“ฉันให้เฟย์ฟางช่วยตามหาอีกแรงแล้วนะจะได้เจอไวๆ” เขื่อนบอก
“แกคิดว่าแก้วจะหนีไปที่ไหน ? ที่ๆแก้วอยากไปอะมีแค่คนเดียวที่รู้นะโทโมะ” จงเบถามเพื่อนอย่างร้อนรน
“ที่ไหนหรอ…” โทโมะนึกสักพัก แล้วก็ตะโกนลั่นรถ
“ปาย แก้วบอกว่าอยากไปเปิดร้านกาแฟที่นั่น”
“ไกลเป็นบ้าเลยว่ะ แต่ทำไงได้..เพื่อแก พวกฉันช่วยได้อยู่แล้ว” เคนตะบอกโทโมะอย่างจริงใจ
“ขอบใจพวกแกมากจริงๆ แก้วจะให้อภัยฉันมั้ยวะ ฉันทำกับแก้วไว้เยอะจริงๆ ฉันกลัวว่ะ” โทโมะถามเพื่อนด้วยสีหน้ากังวลๆ
“คนรักกันเค้าต้องให้อภัยกันดิ เอ้อไอ้ป๊อปแกโทรบอกแฟนแกดิว่าให้ไปเจอกันที่ปาย” ประโยคแรกเขื่อนพูดให้กำลังใจโทโมะแต่ประโยคหลังกลับหันไปสั่งป๊อปปี้ วันต่อมา @ปาย
“รับอะไรดีคะ ?” แก้วถามลูกค้าเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของลูกค้าเดินเข้ามาใกล้เธอโดยไม่ทันได้มองหน้า
“คาปูชิโน่แก้วนึงครับ”
“ไม่มีงานแล้วหรอ ฮึก..ฮืออ” แก้วร้องไห้ปนดีใจที่เธอได้เห็นหน้าแฟนเธอหลังจากที่ไม่ได้เจอมาตลอดสาม เดือน แล้ววิ่งออกมาจากเคาท์เตอร์มากอดแฟนหนุ่มแน่น
“สมมุติว่าวันนี้คือเมื่อวานแล้วกันนะ ฉันขอโทษนะแก้ว” โทโมะลูบหัวแก้วอย่างอ่อนโยนแล้วก้มลงจูบที่ผมเธอ
“จะวันไหนก็ช่าง แค่วันนี้ฉันได้เห็นหน้านายมันก็ดีมากสำหรับฉันแล้ว ฉันคิดถึงนายมากรู้รึเปล่าโทโมะ..ฉันคิดถึงนาย” แก้วพูดไปร้องไห้ไป หน้าก็ยังคงซุกอยู่ที่อกกว้างของโทโมะ
“ฉันก็คิดถึงเธอ เลิกร้องไห้ได้แล้วเด็กขี้แย” โทโมะก้มลงเอามือปาดน้ำตาที่แก้มของแก้วออกอย่างอ่อนโยน
“โทโมะนายสัญญากับฉันได้ไหมว่าต่อไปนายจะไม่ทิ้งฉันไม่ไปไหนอีก นายจะมาให้ฉันเห็นหน้าทุกๆหนึ่งอาทิตย์ ฉันไม่ขอเจอหน้านายทุกวันก็ได้ ฉันรู้ว่านายคงยุ่งมาก”
“จะสัญญาอะจะสัญญา จากนี้จะไม่ทิ้งเธอ I swear.. ฮ่าๆๆ”
“ไปชมวิวหลังร้านกัน สวยมากๆเลยนะจะบอกให้^^” แก้วยิ้มให้โทโมะ แก้วไม่ร้องไห้แล้วเพียงเพราะแค่เห็นหน้าเค้าเธอก็ดีใจแล้ว “แก้ว…โทโมะมีอะไรจะบอก” โทโมะหันไปจับมือของแก้วแล้วดึงให้เธอเขยิบเข้ามาใกล้เค้าอีก
“ว่ามาสิ”
“ยื่นหน้ามานี่ จะกระซิบ” โทโมะพูดอย่างเจ้าเล่ห์ แต่แก้วก็ยอมยื่นหน้าเข้าไปใกล้โทโมะ
“รักนะครับ” พูดจบโทโมะก็ก้มลงจรดจมูกโด่งๆลงที่แก้มชมพูของแฟนสาวทันที ทำเอาแก้วหน้าแดงแป๊ด >///////<
“เล่นทีเผลอนี่นา นิสัยไม่ดีเลยนะ” แก้วว่าพลางทำปากจู๋
“แก้วล่ะ..รักโทโมะมั้ย ?” โทโมะไม่สนใจคำพูดของแก้วแต่กลับย้อนถามคำถามที่ทำเอาแก้วหน้าแดงมากขึ้นไปอีก
“แล้วที่ทนอยู่ทุกวันนี้ยังไม่รู้อีกหรอ”
“ไม่รู้ นอกซะจากแก้วจะบอกรักโทโมะ” โทโมะพูดงอนแก้วเหมือนเด็กๆ
“ก็ได้..แก้วรักโทโมะนะ” แก้วพูดเบาๆเพราะเธอเขินจะแย่แล้ว
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลยพูดดังๆทีสิ” ความจริงแล้วเขาได้ยินแต่อยากจะแกล้งเธอเล่นก็เท่านั้น
“แก้วรักโทโมะน๊าาาา ได้ยินหรือยัง”
“อีกทีซิ เกือบแล้วๆ” แกล้งเธอนี่มันสนุกจริงๆเลย...เขาคิดในใจ
“แก้วรักโทโมะ !! ชัดหรือยังล่ะทีเนี้ย -3-” แก้วตะโกนออกไปจนสุดเสียง
“ชัดเจนมากครับ แฟนโทโมะนี่น่ารักจังเลยเนอะ” โทโมะเดินมาข้างหลังแล้วเอามือโอบกอดแก้วเอาไว้พลางเกยหน้ามาไว้ที่บ่าของแก้วอีกด้วย
“แฟน แก้วก็น่ารัก” แก้วกุมมือโทโมะไว้แล้วยิ้มให้กับแฟนหนุ่ม วันนี้เธอมีความสุขที่สุดเลย ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทดแทนช่วงเวลาที่ขาดหายไปได้มากทีเดียว เธอจะไม่ขอเห็นหน้าเขาทุกวัน แต่ขอเพียงส่งเมสเสจหรือโทรมาหากันบ้าง ถามนู่นนี่นั่น บอกรักหรือเป็นห่วงกัน ให้รู้ว่าเธอยังเป็นคนสำคัญสำหรับเขาอยู่ แค่นี้จริงๆที่เธอต้องการ ...
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
แอบให้เครดิตละครเรื่องอุบัติรักข้ามขอบฟ้าภาคแรกนิดนึง
ที่ทำให้แจงมีหาตอนจบของเรื่องได้ 5555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่อ่านค้าบบบบบบบ เลิฟยู~ >3<