กลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม TK

          “ แก้ว ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” โทโมะที่ยืนรอหญิงสาวอยู่หน้าร้านหนังสือเอ่ยถามพร้อมคว้าข้อมมือหญิงสาวไว้      
       “ มีอะไรค่ะ” แก้วสะบัดมือออกก่อนจะเอ่ยถาม
       “ เรื่องเมื่อ 4 ปีที่แล้ว พี่อยากจะ”
       “ พี่ไม่ต้องพูดหรอก แก้วไม่อยากฟัง” ฉันบอกก่อนจะเดินหนี โทโมะไม่ยอมคว้าตัวหญิงสาวมากอด
        “ แต่แก้วต้องฟัง ที่แก้วเห็นมันไม่ใช่นะ พี่รักแก้วคนเดียวนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงทำมันลงไปได้” โทโมะบอกทั้งน้ำตาจนแก้สรู้สึกได้ถึงความเปียกของเสื้อ
        “ แต่พี่ก็ไม่ตามมาอธิบายให้แก้วเข้าใจ มาถึงตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอค่ะ” แก้วเอยถาม
       “ โมะขอโทษ แต่ตอนนั้นโมะตั้งใจว่าจะรีบเรียนให้จบและทำงานเก็บเงินกลับมาขอแก้วแต่งงานครั้งเดียวเลย” โทโมะบอกทั้งน้ำตา
       “ แก้วว่าเราเป็นแค่คนที่เคยรู้จักกันดีกว่าค่ะ แก้วเจ็บมามากพอแล้ว” ฉันสะบัดตัวหนี  แล้วเดินนำไป  โทโมะมองตามหญิงสาวก่อนจะเดินตามไป  เขาจะไม่ยอมจบแบบนี้ เขาจะต้องเอาแก้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้
     “ ไปไหนมายัยแก้ว ช้าจัง” ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาว
     “ ไปซื้อของนิดหน่อย” ฉันบอกแล้วนั่งลง โทโมะที่เพิ่งเดินเข้ามาก็นั่งลงข้างๆ หญิงสาว
     “ แก้ว ป๊อบฝากโทโมะไว้ที่บ้านแก้วสักสองสามวันสิ” ป๊อบปี้เอ่ยบอกเพื่อนสาว
     “ มีอะไรเหรอ”
     “ พอดีแม่ป๊อบให้พาฟางไปหาอ่ะ มันเพิ่งกลับมากลัวจะไปไหนไม่ได้”
     “ ก็ได้ แก้วไม่ใช่คนใจร้าย”  ฉันบอกพร้อมกับอาหารออกมาเสริฟ์ ทั้งหมดนั่งทานข้าวและคุยกับไปเรื่อยๆ  ป๊อบมาส่งแก้วกับโทโมะที่บ้าน ก่อนจะไปส่งแฟนสาว
 
 
     “ ตามขึ้นมาสิ จะพาไปดูห้องนอน” แก้วเอ่ยบอกชายหนุ่มก่อนนะเดินนำขึ้นไป  โทโมะเดินตามหญิงสามขึ้นมา  เมื่อเข้ามาในห้องก็ต้องแปลกใจที่ห้องนี้เมื่อห้องที่ผมกับเธอเคยอยู่ด้วยกันที่อเมริกา  โทนห้องเป็นสีขาว ดำ
     “ แก้ว” ผมวางกระเป๋าก่อนจะเดินเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง
     “ ปล่อยนะ” ฉันบอกแล้วดิ้นให้หลุดพ้นจากกานกอดของชายหนุ่ม 
     “ ไม่ปล่อย แก้วยังรักโมะใช่ไหม”
     “ แต่มันไม่มีประโยชน์หรอก” ฉันบอกกับชายหนุ่ม  เพราะในใจฉันก็ยังรักและรอเขามาตลอด  เวลาพามาเนินนานมีคนเข้ามาชอบหญิงสาวมากมาย  แต่แก้วก็ยังคอยเขาคนนั้นกลับมา  แต่พอเขากลับมาจริงๆ ภาพที่เธอเห็นเมื่อสี่ปีก่อนมันย้อนกลับเข้ามาในหัวของหญิงสาว
      “ แก้ว ฟังโมะนะ โมะรักแก้วคนเดียว โมะไม่มีทางรักคนอื่นได้” ผมบอกแล้วจับหญิงสาวให้หันมาเผชิญหน้าก่อนจะปิดปากของหญิงสาวที่จะเอ่ยอะไรออกมา  ผมไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้ว่าเธอไม่รักผม   แก้วที่เหมือนจะต่อต้านการกระทำของชายหนุ่ม  แต่ความรักที่มันมีมากกว่าทำให้หญิงสาวยอมเป็นของชายหนุ่ม  โทโมะรับรู้ถึงความรักที่หญิงสาวมีต่อเขา  ชายหนุ่มเลยทำมากกว่าจูบ 
      “ โทโมะรักแก้วนะ รักคนเดียว” โทโมะเอ่ยบอกหญิงสาวหลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียง
      “ แก้วก็รักโมะเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน” แก้วบอกทำให้ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะหลับไปพร้อมกัน
      " งั้นฟังโมะอธิบายนะ" แล้วโทโมะก้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้หญิงสาวฟัง  เรายังไม่ได้มีอะไรกับพิมเลย  และก็ไม่มีวันมีด้วย เพราะเขารักหญิงสาวเพียงคนเดียว  เขาทุกข์ทรมานมากที่ห่างกับเธอตั้ง 4 ปี
       " ยกโทษให้ได้ไหมคนดี" โทโมะบอกแล้วหอมแก้มหญิงสาว
       " ก็ได้ แต่ห้ามมีครั้งต่อไปนะ ไม่งั้นตาย" แก้วบอกอย่างจริงจัง
       " ครับผม มีแฟนหวงอย่างนี้ไม่กล้าหรอก" โทโมะบอกแล้วกระชับกอดให้แน่ขึ้น
       " นอนดีกว่า แก้วง่วงแล้ว" ฉันบอกแล้วพิงตัวชายหนุ่มก่อนจะหลับไป
 
 
        สามวันถัดมาป๊อบปี้กับฟางก็กลับมาก็แปลกใจที่ทั้งสองดูสนิทและหวานกันมากขึ้น อย่างกับคนเป็นแฟนกันนั้นแหละ
      " ป๊อบ เพื่อนป๊อบทำอะไรแก้วป่ะเนี่ย" ฟางเอ่ยถามแฟนหนุ่ม
      " นั้นสิ ป๊อบเองสงสัยเลย"
      " มีอะไร ทำไมมองฉันแปลกๆ" แก้วเอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง
      " ไอ้โมะ เอ็งทำอะไรยัยแก้วป่ะเนี่ย ดูเหมือนคู่รักกันลย" ป๊อบปี้เอ่ยถามเพื่อนหนุ่ม
      " ก็คู่รักนะสิ" โทโมะเอ่ยบอกพร้อมดึงแฟนสาวมานั่งตัก
      " อะไรนะ ทำไมสปาร์คไวจัง เพิ่งเจอกันไม่กี่วัน" ฟางเอ่ยด้วยความตกใจ
      " ฟางจำเรื่องเมื่อสี่ปีที่แล้วได้ไหม" แก้วเอ่ยถามเพื่อนสาว
      " อย่าบอกนะว่านี้คือโทโมะ คนที่แกหนีมาอ่ะ"
      " ใช่ แล้วตอนนี้ก็เคลียร์กันรีบร้อยแล้วด้วย" โทโมะบอกก่อนจะกอดเอวหญิงสาวให้แน่นขึ้น
      " เย้ เราสองคนจะได้ไม่ต้องเห็นแกเศร้าอีกแล้ว" ป๊อบปี้บอก โทโมะมองหญิงสาวที่ยิ้มด้วยความสุข  เขาเองก็มีความสุขที่ได้กลับมาอยู่หญิงสาวอีกครั้ง
                                      THE END