I can say...ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ

 

     แง้.....หมอนั่นพาฉันเข้ามาในห้องน้ำอ่ะ ฉันแค่ประชดไม่ได้ปวดท้องจริงๆโว้ยย! อีตาซื่อบื้อ! นายโทโมะวางฉันลงบนซิงค์ล้างหน้าแต่...ก็ไม่ยอมออกไปจากตัวฉันซักที  ตอนนี้เขาดูเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้วางใจยังไงก็ไม่รู้อ่ะ>__< หรือว่าเขาคิดจะฆ่าฉัน (โอ้วว ม่ายยน้า) แก้วยังไม่อยากตาย...

 

“เรามา...มีอะไรกันไหม?”

 

O___O!!!!

 

อ๊ากกกกกกกกก.....พูดแมวๆ ทำฉันหน้าร้อนผ่าวเลยอ่ะT^Tพระเจ้า หมอนั่นกินยาแล้วลืมเขย่าขวดใช่ม้ายยย ไอ้ลามก!!!

 

“ทุเรศ>< ไอ้ผีดิบ...ลามก...นายคิดอกกุศลกับฉันเหรอ??? ตายๆๆๆ!!!”ฉันรัวทุบหน้าอกแกร่งของเขา แต่หมอนั่นก็ไม่เห็นจะสะทกสะท้านอะไรเลยอ่ะ?  เขาคงด้านไปทั้งตัวแล้วมั้ง แง้...แก้วไม่อยากเสียเวอร์จิ้นให้ผีดิบนะเว้ยยย!  

 

โทโมะมองฉันตาเป็นประกายแกมอมยิ้ม ยี้..หล่อตายแหละ(>_<  ) (  >_<)  มือหนาของเค้าเลื่อนขึ้นกอบกุมเอวบางของฉันแล้วรั้งเข้าหาเขา ฉันหลับตาแน่นกลัวว่าเขาคิดแบบนั้นกับฉันขึ้นมาจริงๆ ฮือ อยากร้องไห้

 

“โทโมะ...ฉันไม่เล่นกับนายนะ..ปล่อย~”

 

“เธอไม่ชอบหรอกเหรอ...น่าสนุกจะตาย”

 

“สนุกกับผีสิ...อ๊ากกกปล่อยฉัน  เจ็บนะ....”

 

“นายมันเลวอ่ะT_T ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ด้วยกันทั้งโลกอะแหละ.....”จู่ๆน้ำใสๆมันก็ไหลออกมาจากดวงตาของฉัน หมอนั่นตกใจไปไม่น้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ฉันเบาๆ บางที การที่เขาไม่ลามก? ก็ดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่เหมือนกันนะ....

 

“ยัยเด็กผี...เธอร้องไห้ทำไมฟ่ะ คิดว่าฉันพูดจริงๆงั้นเหรอ? เธอไม่ใช่เสปคฉันหรอกน่า....”

 

TToTT

 

“เอ้า..จะร้องทำไม แค่เห็นหน้าเธอฉันก็หลอนแล้ว...ทำ..อะไรเธอ..ไม่ลงหรอกน่า”ทีหลังนายช่วยควบคุมเสียงสั่นๆของนายหน่อยก็ได้ ฉันจะได้มั่นใจสักนิดว่านายไม่คิดอะไรแบบนั้นกับฉันจริงอ่ะT_T

 

“โทโมะ...กลับบ้านกัน”

 

“แฮะๆ..เธออย่าบอกนะว่า....”

 

“>__< ไอ้บ้า....ฉันหมดอารมณ์จะปาร์ตี้แล้วต่างหาก เพราะนายคนเดียวเลย”

 

“ได้ไง..ไปๆๆล้างหน้าล้างตาซะ แล้วออกไปข้างนอกกับฉัน ฉันจะพาเธอไปแนะนำกับเพื่อนฉันให้ครบ”

 

O__O!!! 

 

โทโมะเดินออกไปรอฉันข้างนอก ส่วนฉันยืนอึ้งอยู่สักพักก่อนจะรีบล้างหน้าล้างตาให้สะอาด เพราะอะไรนะเหรอ? หมอนั่นเล่นทุบประตูปังๆๆเร่งฉันซะ...นึกว่าจะพาหนีน้ำท่วมซะอีก>__<  อ๊ากกก แผ่นดินไหวๆหมอนั่นทุบซะประตูสั่นพึบพับ- -* เขาเป็นคนดีได้ไม่ถึง 5 นาที เลยจริงๆให้ตาย...

 

“โว้ย...เด็กบ้า เสร็จหรือยังฉันรอจนรากจะงอกแล้วนะ!”

 

“ไอบ้า...มันยังไม่ถึง 10 นาทีเลยนะย่ะ จะรีบไปตายที่ไหนหา...??” พอฉันออกไป โทโมะก็ลากจนฉันตัวปลิวเลยอ่ะ บอกทีว่านายนั่นกำลังหนีไฟไหม้T^T เข้าไปในงานสักพักหมอนั่นก็ทิ้งฉันไว้คนเดียว ไหนบอกจะพามาแนะนำเพื่อนไงย่ะ ตาบ้า>[]<  ก็ยัยแพทอะไรนั่น...จู่ๆก็มาควงโทโมะไปเฉยเลย นี่ฉันไม่ได้เดือดร้อนหรอกนะ แค่หมั่นไส้(จริงอ่ะ)จริ๊งจริง>__<(เสียงสูงทำไม??)

 

ไม่เสียแรงที่เขาเรียนเอกไวโอลิน หมอนี่เล่นเก่งเป็นบ้า เขาขึ้นโชว์บนเวทีวันเกิดยัยแพท เสียงงี้...หวานจนติดหูฉันเลยอ่ะ นิ้วเรียวของเขากดลงบนสายไวโอลินพร้อมกับสีไปอย่างอารมณ์ดี เชื่อเลยว่าเขารักไวโอลินจริงๆ พออยู่กับดนตรีละยิ้มขึ้นมาเชียว ทีอยู่กับฉันนี่...แยกเขี้ยวตล้อดดด>[]<

 

เมื่อเขาเล่นจบเสียงผู้คนก็ปรบมือกันเรียวกราวไม่เว้นแม้แต่ฉัน>///< ยัยแพทนี่ออกนอกหน้าไปหน่อย ไม่หน่อยละมากเลยแหละ คล้องคอโทโมะหอมแก้มฟอดใหญ่เลย อ๊ากกกก>[__]< ยัยคุณหนูไฮโซ ทำงี้ได้ไง โทโมะเป็นแฟนฉันนะ(ได้ข่าวว่าปลอมๆ) ถึงจะปลอมๆก็เถอะ หล่อนควรให้เกียรติฉันบ้างเด้- -*

 

“ขอบคุณมากนะโทโมะ...นี่เป็นของขวัญที่แพทชอบมากที่สุดในวันนี้”

 

“เอ่อ...แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะแพท”

 

กร๊อซซ-__-;; ไม่เห็นหัวฉันเลย ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะเฟ้ย สักพักใครก็ไม่รู้มายืนกระแซะๆฉัน หันไปงี้ผวาเลย....อ๊ากกกกก กบหน้ายาวO__O!!! เอ้ย พี่เขื่อน><

 

“หึงละสิ...นี่พี่บอกให้นะ โทโมะกับแพทเขา....”

 

“เรื่องของเขาเดะ-*-“

 

“หึงๆ หึงใหญ่เลย....นี่ ฟังพี่ก่อน แพทนะเขาเคยเป็นกิ๊กเก่าไอ้โมะ แต่ยัยนั่นทิ้งโทโมะไปหาผู้ชายคนใหม่ แต่พอเลิกกันแพทก็กลับมาตื้อไอ้โมะมันอีก...แต่ไม่ต้องห่วงน่า ไอ้โมะมันรักเราอยู่แล้ว ^^ แสดงความเป็นจ้าของเลย”

 

แสดงความเป็นเจ้าของ? สิทธิ์นั้นเป็นของฉันสินะ...ว่าแต่ยัยแพทกับโทโมะเคยกิ๊กกันด้วยเหรอ? ยัยนั่นหักอกหมอนี่จนกลายเป็นเจ้าชายผีดิบขนาดนี้เลย? อะโห~...ไม่ได้การละ หมอนั่นคงเจ็บจากยัยนั่นเลยเปลี่ยนไป แต่ก่อนเขาคงเป็นคนดีสินะ? อ้ายย เหมือนนิยายน้ำเน่าเลยอ่ะ>__<

 

ฉันจะช่วยนายแก้แค้นละกัน ฮึ่มๆๆๆ

 

“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ค้า^O^;”ฉันตะโกนออกไปเสียงดังลั่นเพื่อเรียกความสนใจของคนบนเวที? ได้ผลแหะนอกจากเขา?จะหันมาแล้ว ทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว มีเพียงอีตาพี่เขื่อนที่ยืนยิ้มหน้าบานเมื่อยุฉันสำเร็จ เขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ-*-  ส่วนโทโมะอะมีสีหน้าเซ็งโคตรอย่างเห็นได้ชัด ยัยแพทก็จ้องฉันจนตาถลนT^T

 

-__-;; << สีหน้าตาโทโมะ

 

O__O!!<<<ของทุกคนในงาน

 

^___^ <<<ของพี่เขื่อน

 

 “ขอบคุณนะน้องแก้ว!”กระแทกเสียงซะ...เจ็บคอไหมนั่น?-_-;

 

“.....ค้า”

 

“งั้น....ทานเค้กดีกว่า นี่เป็นเค้กที่พี่สิ่งทำโดยเฉพาะ  อร่อยมากนะ...ลองชิมดู ว้ายยย!”

 

O o O!!!!

 

ยัยนั่นแสร้งเดนเอาเค้กมาให้ฉันถึงปาก....ถึงปากจริงๆ เต็มๆหน้าฉันเลยอ่ะT^T แกล้งฉันเหรอ หน็อย...ทำเป็นสะดุดล้มเอาเค้กมาโปะหน้าฉัน ลูกไม้ตื้นๆคอยดูฉันเอาคืนเหอะ...พวกผู้หญิงในงานหัวเราะฉันกันใหญ่เลยอ่ะ อายนะเนี่ย...ไม่เวนแม้กระทั่งโทโมะ หมอนั่นแอบขำคึๆ อ้ายยย โมโหเว้ย-__-;;

 

“พี่ขอโทษนะคะ พี่ช่วย”ยัยแพทเอามือมาละเลงหน้าฉัน ไหนบอกจะช่วยไงฟ่ะ? ดีละ....ได้เวลาเอาคืน!!!

 

“ไม่เป็นไรค่ะ...เอ๊ะ...”

 

“อะไรเหรอน้องแก้ว?”

 

“หน้าพี่แพทก็เปื้อนเค้กอ่ะคะ”

 

“ไหนๆ....”

 

“นี่ค่ะ ว้ายตรงนี้ก็เปื้อน อ๊ากตรงนั่นด้วย นี่อีก^[+++]^” ฉันแกล้งทำเป็นช่วยเช็ดส่งผลให้หน้ายัคุณหนูนั่นแปดเปื้อนไปด้วยครีมเค้กที่ติดมือของฉัน ฮ่าๆๆ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับแก้วใจ เหอะๆ ยัยนั่นวี้ดว้ายกระตู้วู้ใหญ่ พลางวิ่งเข้าไปหาโทโมะ ใส่ร้ายว่าฉันแกล้งเธออีก!

 

“โทโมะ...เด็กนายแกล้งฉันนะ”

 

“เกินไปแล้วนะยัยตัวแสบ!”

 

โทโมะชิ่งจากยัยแพทลงมากระชากข้อมือฉัน ขอบอกว่าฉันก็เจ็บเป็น เสียใจเป็นเหมือนกัน ผิดเหรอที่ฉันป้องกันตัวจากการถูกกลั่นแกล้งอ่ะ แหงสิ....ดูก็รู้ว่านายยังชอบยัยแพทอะไรนั่นอยู่อ่ะ ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดและ!

 

“ฉันเปล่า”

 

“...ปากดี!”

 

“ก็มันเรื่องจริงอ่ะ...ก่อนจะเข้าข้างใคร กรุณาดูให้ดีด้วย ว่าใครโดนกระทำก่อน ปล่อยฉันเลยไอ้ผีดิบลำเอียง!!!”ฉันสะบัดมือออกจากโทโมะ ก่อนจะวิ่งหนีไป พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม คอยดูนะฉันจะไม่คุยกับมือนั่นตลอดชีวิตT_T

 

“โทโมะ....”

 

“แพท...ผมกลับก่อนนะ มีเรื่องต้องเคลียร์กับเด็กงี่เง่าอีกยาว ขอโทษแทนยัยตัวแสบนั่นด้วยก็แล้วกัน”

 

.

.

.

.

 

แง้...แสบตาเป็นบ้าเลย เค้กเข้าตาอ่ะT__T ฉันเดินปาดหน้าไปร้องไห้ไป บ่นไป ก่อนจะรู้สึกว่ามีใครมารั้งข้อมือฉันไว้ ไม่ต้องเดา กระชากแรงๆแบบนี้มีอยู่คนเดียว....ไอ้ผีดิบ!

 

“กลับบ้าน”

 

“ไม่กลับ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันไอ้คนใจร้าย”

 

“อย่าดื้อสิ.....เนื้อตัวมอมแมมเป็นลูกหมาแบบเนี้ย....ยังจะดื้อไม่เข้าเรื่อง”หมอนั่นถอดเสื้อคลุมมาคลุมไหล่ให้ฉันก่อนจะใช้ผ้าเช็ดผ้าเช็ดครีมเค้กที่เปื้อนใบหน้าของฉันออก เถียงไม่ออกเจ้าค่ะT_Tตอนนี้ต้องการที่พึ่งอย่างแรงเจ้าค่า....

 

“ขอโทษ....”

 

“เรื่องอะไร?”ฉันเอ่ยถาม  ตอนนี้โทโมะพาฉันนั่งรถกลับบ้าน จู่ๆเขาก็ขอโทษฉันขึ้นมา งงสิครับท่าน....@_@

 

“เรื่องที่ดุเธอ...ขอร้องอย่าไปยุ่งกับแพทเลย”จะบอกว่านายเป็นห่วงยัยนั่นสินะ...ก็ได้ ฉันจะไม่ยุ่งไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับผู้หญิงของนายอีกเลย เป็นอันว่า...หน้าที่ของฉันใกล้สิ้นสุดแล้วสินะ

 

“เป็นห่วงเขาเหรอ..โอเค้...ฉันไม่ยุ่งกับผู้หญิงของนาย....เหวออออO___o!!” โทโมะเบรกรถอย่างแรงก่อนจะคว้าต้นคอฉันเข้าไป อ้ายย....จูบฉันทำม้ายยย>///< เรียวลิ้นของเขาค่อยๆสอดแทรกเข้ามาในปากของฉัน มือไม้ฉันตอนนี้เหมือนโดนฉีดยาชา มันอ่อนแรงไปหมดT_T

 

“อืม~”

 

แว้กกกกก>[]< เขาร้อนแรงเป็นบ้าเลย คล้ายๆกับผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งสอนเด็กดื้ออย่างฉันที่ก่อเรื่องไว้เมื่อครู่....ก่อนที่ฉันจะขาดอากาศหายใจตาย โทโมะก้ถอนริมฝีปากออกไป

 

“บทลงโทษสำหรับเด็กดื้อ!”

 

O__O

 

“ฉันเป็นห่วงเธอนั้นแหละ....เด็กบ๊องเอ๊ย ชิ!”

 

หา...??เป็นห่วงฉัน??? เอ่อ....ขอบคุณ แต่บทลงโทษของนายอ่ะ เปลี่ยนเป็นฟาดฉันยังจะดีกว่านะTOT แบบนี้ฉันตั้งตัวไม่ถูกง่าTT

 

 

................................................................................................................................

 

อัพหนอ ลาหนอ ไปทำการบ้านหนอ~ สาธุ-/\-