I can say...ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ

 
ตอนนี้ผมรู้สึกใจเต้นแรงอย่างถึงที่สุด..ตึก ตึก ตึก ! ดูดู๊ยัยเบบี๋พูดเข้า..ถึงผมจะเป็นสุภาพบุรุษก็นะ (?) แต่
แหม...เจอยั่วกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ใครจะไปทนไหว...น้ำตาลใกล้มด ใครจะอดได้ หรือคุณว่าไม่จริงละครับ แต่...ให้
ตายเหอะ แก้วยังไม่ถึงยี่สิบขืนพาจ้ำบึ้ดไป มีหวังติดคุกหัวโตข้อหาพรากผู้เยาว์แน่ๆ !
 
 
 
 
แต่ถ้าแก้วไม่เอาเรื่อง ก็...หึหึ =,.= หวานสิครับ !
 
 
 
 
“อะ...เอาจริงเหรอ (?) ม๊ะ..เริ่มกันเลยดีกว่า ^3^;;”   เอาหนะ..เด็กเขาเสนอ ผมก็ต้องสนอง >< แต่ยังไม่ทัน
ที่ผมจะได้ลงแรง เอ้ย ลงไม้ลงมืออะไร แก้วก็โวยวายขึ้นมาก่อนทั้งยังบิดหูผมซะหน้าเขียว =__= บอกทีว่าเธอ
ทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน ?
 
 
“หน็อยแหนะ ! พูดเล่นเป็นไม่ได้ คิดจริงจังตลอด..ลามก ! ปะป๋าคิดว่าจะได้แอ้มแก้วง่ายๆเหรอ ?ไม่มีทางซะ
หรอกย่ะ !!”  
 
“โอ๊ย ! เจ็บน้าแก้ว...อิธ่อแหย่เล่นนิดเดียวเอง”  คืออันที่จริงก็ไม่ได้จะแหย่ ก็กะจะเอาจริงๆนั่นแหละ แหะๆ
>_<~  แต่ถ้าเกิดพูดออกไปตามตรงแบบนั้นละก็...มีหวังโดนเจื๋อนทิ้งให้เป็ดกินแน่ๆ
 
“แหย่เหรอ (?) นี่หน้าปะป๋าฉาบด้วยปูนตราอะไรเนี่ยถึงได้ทนขนาดกล้าพูดว่าแหย่ ? สายตาเอาจริงเอาจังปกปิด
ไม่มิดเลยนะคะ  พ่อคุณ !”  
 
 
 
 
น่านนนนนนน โดนสวดยับเลย -__-++
 
 
 
 
“อ้าว ! ก็แก้วเป็นคนบอกป๋าเองไม่ใช่เหรอว่า..สอนจ้ำ....”
 
“อ๊ายยยย ! หุบปากไปเลยปะป๋า บอกแล้วไงว่าพูดเล่นหนะ !”  เด็กแสบโวยวายใส่ผมยกใหญ่ อ๋อ...นี่สรุปไอ้
ความหวังดีที่ผมอุตส่าห์จะช่วยสอนให้ฟรีๆนี่ผิดใช่ม่ะ ? ฮื้มมมม...นอกจากจะไม่ได้แอ้มแล้ว ผมยังถูกเนรเทศออก
จากห้องนอนตัวเองให้ไปนอนที่โซฟาห้องรับแขกอีก นั่นวันซวยอะไรของผมว่ะ ?!
 
“ออกไปนอนข้างล่างเลยไป๊ ! แก้วจะนอนห้องนี้...ขัดขืนเจอตบ !”
 
 
 
 
 
จบมั้ยล่ะครับทุกคน = = ‘
 
 
 
 
 
 
 
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหลังอย่างเห็นได้ชัด ถ้าผมไม่โดนไล่มานอนหลังขดหลังแข็งบนโซฟาคงไม่ต้อง
เป็นแบบนี้หรอกฮะ  ...นี่ก็สายมากแล้วสักพักแก้วก็เดินลงมาด้วยท่าทีเศร้าหมองผิดปกติ ผมดูท่าแล้วใจไม่ดีเลย
แหะ รอยัยเต่าน้อยคลาน (?) ลงจากบันไดไม่ไหว ผมเลยตรงปรี่เข้าไปหาเสียเลย
 
 
“เบบี๋...เป็น....”
 
“ฮึก...ปะป๋า TOT”   แก้วโผเข้ากอดผมอย่างที่ผมก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ศีรษะเล็กซุกลงกับแผงอกผมพร้อมหยาดน้ำ
ตาอุ่นๆและแรงสะอื้นสม่ำเสมอของแก้วนั้นเป็นเครื่องบ่งชี้ได้ชัดว่าเธอไม่ได้หยอกผมเล่น เด็กผีน้อยของผมกำลัง
ร้องไห้และมีเรื่องอะไรในใจอยู่จริงๆ
 
 
ผมกอดตอบร่างเล็กด้วยความอบอุ่นพลางลูบเส้นผมนิ่มของคนในอ้อมกอดอย่างปลอบปะโลม ยิ่งปลอบเธอก็ยิ่ง
กอดผมแน่น จนผมหายใจแทบไม่ออก ต้องผละร่างเล็กนั่นออกเผชิญหน้าเบาๆ  พลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยาด
น้ำตาให้สาวน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู
 
 
 
 
เวลาไม่ดื้อนี่น่ารักจริงๆ แต่ร้องไห้แบบนี้ก็ไม่ไหวแหะ
 
 
 
 
“เบบี๋เป็นอะไร..ใครแกล้ง”
 
“ฮึกๆๆฮือๆๆๆปะป๋าแก้วรักปะป๋านะ...แก้วไม่รู้ว่าแก้วรักปะป๋าตอนไหน ไม่รู้ ไม่รู้เลย ! ฮึก...ปะป๋ารักแก้วบ้างหรือ
เปล่า ? ฮือๆๆๆ รักหรือเปล่า !”
 
 
“กะ อุ๊บ !...ปะ เป็นอะไรไปเบบี๋ ไหนใจเย็นๆก่อนสิ”  นั่นไง โดนบอกรักซึ่งๆหน้าแบบนี้ทำเอาผมเขินจนเผลอจะ
กรี๊ดอีกล่ะ -__-^  แต่ก็ต้องรีบหุบปากเพราะเห็นสีหน้าท่าทางแก้วแล้ว ก็นะ...
 
“รักหรือเปล่า ?!”
 
“เห..?”
 
“ไม่รักใช่มั้ยล่ะ ?! แก้วรู้ว่าแก้วนิสัยไม่ดี ที่ปะป๋าทำไปทั้งหมดเพราะต้องการจะแกล้งแก้วเท่านั้น ปะป๋าไม่ได้รัก
แก้วจริงๆเหมือนที่แก้วรักปะป๋าหรอก TOT ไอ้บ้าผีดิบ !”    อ้าว เห้ย ! O__o จู่ๆแก้วก็กลับสภาพกลายเป็นยัย
เด็กผีจอมวีนอีกล่ะ เฮ้อ ให้ตายเถอะ...เด็กบ๊องนี่ชอบคิดเองเออเองตลอดจริงๆ
 
 
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆออกมาก่อนจะรั้งแม่คนหน้าหวานตรงหน้าเข้ามากอดเต็มอุ่น  ดูเหมือนคนที่เพิ่งจะงอแง
ใส่ผมเมื่อครู่จะเริ่มผ่อนปรนลงบ้างแล้วล่ะ มือเล็กของเจ้าตัวก็กำลังเขย่าร่างผมเพื่อเค้นความจริงในใจ -////- ให้
ผมพูดออกมาเสียให้ได้..โอเค ! ถ้าอยากจะฟังนักละก็...จะพูดมันทั้งวัยเลย เอาให้เบื่อกันตายไปข้าง !
 
 
“รักสิ ! ได้ไหมล่ะ..แก้วพร้อมจะฟังที่ปะป๋าพูดหรือเปล่า...สั้นๆเลยนะ”
 
“อื้อ..ฮึก”   แก้วพยักหน้าอย่างว่าง่าย ดวงตากลมใสจ้องผมตาแป๋วรอฟังคำสั้นๆที่ผมตั้งใจจะพูด
 
“เอาล่ะนะ ปะป๋า...ปะป๋าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันคืออะไร รู้แค่ว่ารู้สึกเป็นห่วงแก้วทุกครั้ง
เวลาที่แก้วเผชิญหน้ากับแพท ปะป๋ากลัวว่าเขาจะทำร้ายแก้ว...รู้สึกหึง รู้สึกหวงทุกครั้งเวลาแก้วเจอกับไอ้พวก
หนุ่มๆไม่ว่าหน้าไหนก็ตามแต่ ! แม้แต่เจ้าคยองเทนั่นก็เถอะ แล้ว....”
 
“ฮึก..ปะป๋า...”   ผมยังพูดไม่ทันจบแก้วก็แย้งขึ้นมาเสียก่อน
 
“หยุด ! ปะป๋ารู้ว่าแก้วซึ้ง แต่ฟังที่ปะป๋าพูดให้จบก่อน....ปะป๋า...”
 
“ปะป๋านะแหละหยุด ! ไอ้ซึ้งก็ซึ้งอยู่หรอกนะ แต่ไหนว่าสั้นๆไง (?) นี่ปะป๋าแหล่อะไรให้แก้วฟังนะตาบ้า...แค่คำ
เดียวพูดไม่เป็นหรือไง ?”   O__o เออ ! นี่ก็สั้นที่สุดของผมละน่ะ ? ที่สำคัญผมไม่ใช่หมอทำขวัญจะแหล่ได้ไง
ฮื้มมมม ยัยตัวแสบเบรกผมซะแทบหงายหลังเลยทีเดียว โอเค้ ! ในเมื่ออยากฟังมากนักละก็....โทโมะจัดให้คร้า
บบบ ^[+++]^
 
 
 
“ปะป๋ารักเด็กดื้อ พอใจยังครับ ?”
 
“ก็แค่นี้แหละ...T3T”   แก้วโผเข้ากอดผมอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกแล้วสูดหายใจฟอดใหญ่เพื่อเรียกสติ
และอากาศ (?)  คนตัวเล็กสาวเท้าเข้ามายืนเผชิญหน้าตาต่อตา ฟันต่อฟัน ใจต่อใจ -/////-  ดวงตากลมโตสบ
สายตาผมนิ่งๆ ก่อนจะ...
 
“แก้ว...รักปะป๋ามากมาย จุ๊บ !”   คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะผละออกแล้วยิ้มร่าอย่างสดใส  
>/////<  โอ๊ย ! ไม่ไหวละ น่ารักเกินอ๊า ~ มามะมาเป็นของป๊าซะดีๆ ^3^;;
 
 
“ปะป๋าก็รักแก้วมากมาย มามะ...จุ๊บมั่ง >3<~”
 
“พอ -__-^ ปะป๋านี่ได้คืบแล้วจะเอาศอกนะ ! แก้วมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย เลิกเล่นบัดนาว ! เค้ ?”
 
 
 
 
 
 
อดจุ๊บเลย TToTT;;;
 
 
 
 
 
 
 “ครับ T3T”
 
 “พรุ่งนี้...หม่ามี้จะมารับแก้วแล้ว ปะป๋าทำไงดี..แก้วยังไม่อยากกลับเลย” 
 
 
“หา O o O ไหนว่าคุณน้าจะมาอีกห้าวันไง ทำไมมันเร็วนักล่ะ ?”  ผมรู้สึกใจหายวูบไปทันตา นั่นหมายความว่าโอกาสที่ผมจะอยู่ใกล้กับเบบี๋จะเหลือน้อยเต็มที่ เราจะได้เจอกันก็ตอนที่ยัยตัวแสบไปโรงเรียน แต่...ผมจะจบหมาลัยแล้วนะ ! ไม่อ้าววววววววว >O<;;;; เป็นแบบนั้นไม่ได้...ผมต้องนอนคิดถึงแก้วตายแน่เลย T3T
 
 
 
“ปะป๋า แก้วมีอีกเรื่องจะบอก...”  แก้วดูเศร้าผิดปกติ เธอเม้มริมฝีปากแน่นคล้ายๆกำลังชั่งใจว่าควรจะบอกผมดีหรือไม่ !
 
 
“ว่าไงแก้ว ?”
 
 
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ...แกล้งปะป๋าเล่นเฉยๆ”  แก้วหลบสายตาผม เธอเลี่ยงที่จะไม่พูดแต่มีหรือที่ผมจะดูไม่ออก แต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้ไม่ซักถามอะไรให้มากความอีก เพราะกลัวคำตอบเหลือเกิน...ผมสังหรณ์ใจว่าจะไม่ได้เจอแก้วอีกแสนนาน ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ !
 
 
 
“บ๊อง !”
 
“บ๊องแล้วไม่รักเหรอ >3<;”   โฮ้ยยยยย ~ ให้ตายเหอะ ทำไมชอบทำหน้าน่ารักอยู่เรื่อยเลยอ่ะ ! 
 
“รักเมียที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยย (^o^)/” 
 
“เย้ ^o^~  เอ๊ะ ! เดี๋ยวนะ...ใครเมียปะป๋า -/////-“ 
 
“ไม่รู้สิครับ ! คิกๆ >___<”   
 
“หา...อย่าบอกนะว่าปะป๋าแอบไปซุกเมียไว้..บอกมานะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ? กรี๊ดดดดด บอกมาๆ !”   อ้าว เฮ้ย ! ซวยแล้วสิครับ คือไม่ได้ตั้งใจจะหมายความแบบนั้นซะหน่อย เด็กบ๊องมั่วคิดไปเองอีกแล้ว เห้ยนั่น...อ๊ากกกกกกก ยัยตัวแสบคว้าหนังกะติ๊กมาทำท่าจะยิงผมแล้ว ไม่ไหวแล้วขืนอยู่ตรงนี้ไม่ครบสามสิบสองแน่
 
 
 
 
                ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย >O<
 
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่ก แฮ่กก !”  เด็กผี (?) นอนหอบหายใจแรงอย่างเหน็ดเหนื่อยกับการวิ่งไล่ล่าผม แต่จะว่าไปมันก็ไม่ต่างกับผมนักหรอก เพราะผมก็นอนหมดสภาพล้มตัวลงข้างๆเธอเหมือนกัน -__-^ ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของโทโมะสุดหล่อจะต้องมาตกอับอาภัพโดนผู้หญิงรังแกได้ถึงเพียงนี้ โถ๊ววววว อานาจิตตัง TToTT
 
 
“เหนื่อยแล้วเรอะ โฮ๊ะๆ”
 
“ใครบอก ! ตายยยยยยยย~” 
 
“จว๊ายยยยย...อุ้บบ !”     ยัยตัวแสบลุกผึงขึ้นราวกับโดนผีเข้าก่อนจะกระโจนลงมานั่งคร่อมตัวผมที่นอนราบอย่าง
หมดเรี่ยวแรงไม่อาจต่อกรได้ -//////-  มือเล็กสองข้างกระชากปกเสื้อผมขึ้นเผชิญหน้า แผ่รังสีอำมหิตผ่านดวงตา
คู่สวย แหะๆ น่ากลัววุ้ย !
 
“บอกมา ! ไปซุกเมียไว้ที่ไหนไม่รู้หรือไง ว่าใครก็ห้ามมายุ่ง ‘กับของๆแก้ว’ !”
 
“ของๆแก้ว ? เห...ฮั่นแน่ หึงปะป๋าเหรอเด็กบ๊อง” 
 
“เออ ! หึง...หึงมากด้วย ที่นี้จะบอกได้หรือยัง เพราะถ้าปะป๋าไม่บอกแก้วจะ...เจื๋อนหนอนน้อยของปะป๋าให้เป็ด
จิกกินไปเลย !”   หนอนน้อย (?) โอ้คนสวย...นี่เธอจะพูดให้ผมอับอายวายชีวาตายไปเลยไหเนี่ย !
 
 
 
“รู้ได้ไงว่าหนอนน้อย บอกให้นะครับ...เจื๋อนให้เป็ดกิน ยังไงเป็ดก็กินไม่หมดหรอก ^^;;”
 
“ยี้  ! คนลามก..มั่นใจซะเหลือเกินนะว่าของตัวเองมหาศาลอ้ะ -/////-“   ว่าใครลามก ? ผมเห็นมีแต่ไอ้ตัวแสบ
 
ที่นั่งขู่ผมอยู่เนี่ยแหละที่พูดเอาๆ น่าตีปากเจ่อๆช่างเถียงนี่ซะจริงๆ
 
“ลองปะล่ะ ?” 
 
“ลองนี่ก่อนปะล่ะ ? -__-^^”  
 
“เอ่อ..ไม่ดีกว่าแหะๆ ^^;;”   แก้วเงื้อมหมัดขึ้นกลางอากาศเตรียมพร้อมจะกระแทกเข้าสู่ใบหน้าหล่อๆของผม
ทันที หากผมพูดอะไรไม่เข้าหูออกไป !  สวย โหด ดุ ! แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วครับ >_<~
 
 
“ดี ! เพราะงั้นปะป๋าพาแก้วไปเที่ยวได้ล่ะ ไหนๆก็อยู่ด้วยกันวันสุดท้ายแล้ว น๊า~”
 
 
พอจะขอให้พาไปเที่ยวละอ้อนใหญ่เลยที่นี้...เด็กแสบๆแบบนี้มันน่านักไหมล่ะ ? สุดท้ายจะทำอะไรได้ ผมไม่กล้า
ขัดใจอยู่แล้วนี่...กลัวโดนต่อยแหะๆ ^^;;  พอผมตอบตกลงเท่านั้นแหละ คนตัวเล็กก็ยิ้มร่ากระโดดขี่คอผม (ซะ
งั้น) เห้อ..พูดแล้วก็น่าใจหาย ผมเคยเลี้ยง เอ่อ เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน ยิ่งพักหลังๆนี่ไม่ต้องพูดถึงมีผมที่ไหนมีแก้ว
ที่นั่น แค่คิดว่าจะต้องห่างกัน...ใจก็แป้วแล้ว >O<;;;
 
 
 
 
 
 
 
“นี่...ป๋าไม่ไหวแล้วนะ ฮ้วกกกก ~”  ผมอาเจียนออกมาเป็นรอบที่ร้อยแปดหลังจากพายัยเด็กมอปลายปีสุดท้าย
เล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก  เจ้าตัวยิ้มร่าอย่างมีความสุขต่างกับผมลิบลับที่ต้องมานั่งหอบรับประทานเพราะเวียนหัว
เจียนจะเป็นลม
 
 
“ปะป๋า...ไหวป่าว ! แก้วไม่เล่นแล้วสงสารปะป๋าจัง”  โธ่...เด็กอะไรจะน่ารักขนาดนี้ กลับบ้านไปขอหอมให้ชื่นใจ
หน่อยเหอะ อุตส่าห์เป็นห่วงเป็นยัยผม
 
“ไม่เป็นไร แก้วไปเล่นเหอะ ! ปะป๋ารออยู่จ้างล่างนี้นะ”  ด้วยความแมน ? เห็นหน้าตาเศร้าๆของเด็กน้อยที่อดเล่น
ของเล่นเพราะผมไม่ได้ ก็เลยปล่อยให้ไปเล่นทั้งที่ตัวเองอย่างจะให้แก้วอยู่ด้วยแทบตาย ไม่ใช่อะไร...อยาก
ออเซาะเท่านั้นเอง แหะๆ >_<~
 
“จริงนะ ! งั้นเดี๋ยวแก้วมาหานะคะ ปะป๋านั่งพักตรงนี้แหละ จุ๊บ !” คนตัวเล็กจุ๊บแก้มผมเบาๆก่อนจะวิ่งร่าไปขึ้นรถไฟ
เหาะ O o O และหลังจากดูการเล่นที่หวาดเสียวนั้นแล้วถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ไปเล่นเองก็เหอะ...ผมก็สลบไปด้วย
ความกลัวทันใด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปะป๋าาาาาาาาาาาาา...แง้ TOT”
 
“อืมมมม ~ = =;”   เสียงเด็กที่ไหนมาร้องข้างหูผมนะ แสบแก้วหูชะมัด !
 
“ปะป๋าฟื้นแล้ว ฮึกๆๆๆ ปะป๋าเป็นไงบ้างแก้วเป็นห่วงแทบตายT.T” พอผมลืมตาขึ้นเท่านั้นแหละ แก้วก็โผเข้ากอด
ผมใหญ่  ผมกระพริบตาถี่ๆก่อนจะค่อยๆลูบหลังคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างงงๆ พร้อมพวกไทยมุงที่เริ่มคลายตัว
ออก อ๋อ ! ต้องเป็นตอนที่ผมเป็นลมไปแน่ๆเลย
 
“โอ๋ๆๆ แก้วปะป๋าไม่ได้เป็นอะไร แค่แดดมันร้อนก็เลยเป็นลมแดดเฉยๆ นิ่งซะๆ”
 
 
“โฮ ปะป๋าทำแก้วตกใจหมดเลย..รู้ป่ะ ตอนแก้วเดินลงมาเห็นปะป๋านอนนิ่งหัวจะทิ่มถังขยะ แก้วกลัวแค่ไหน งืออ
ออ”  เห้ย ! อะไรนะ หัวทิ่มถังขยะ นี่ผมน่าอนาถขนาดนี้เลยเหรอว่ะเนี่ย โถ่ถัง ชีวิต !
 
“แก้ว...ไม่ร้องน้า ผมไม่เป็นอะไรแล้ว เร๊ว ร้องไห้ตาบวมไม่สวยน๊า”
 
“ฮือๆๆๆๆๆๆ” 
 
“โอ๋ๆๆๆๆ”
 
“งื้อออออ ~ TToTT”
 
ตายละหวา เอาไงดี แก้วร้องไห้ไม่หยุดเลย..คนแถวนั้นก็เริ่มหันมามองแล้วด้วยสิ !  และแล้วผมก็ได้ยินเสียง
กระซิบแว่วมาเข้าหูของตาลุงว่า...
 
 
“เห้ย ! ไอ้นั้นมันโรคจิตหลอกแต๊ะอั๋งเด็กปะว่ะ !”  
 
 
 
 
 
จะบ้าเหรอ ! ไม่ใช่นะ...เมื่อเห็นว่าแก้วร้องไห้ไม่หยุดผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเลยตัดสินใจคว้าเอวเล็กไว้แนบแน่น
แล้วยกขึ้นอุ้มวิ่งหนีไปทางอื่นโดยที่แก้วก็ยังคงร้องไห้ไปตลอดทาง (*0*)  จากนั้นจึงวางยัยตัวเล็กลงบนเบาะฝั่ง
คนนั่งในรถแล้วอ้อมตัวกลับไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ...
 
 
“พอแล้ว...เลิกร้องไห้ได้แล้วเด็กผีของปะป๋า อืมม...ทำยังไงแก้วถึงจะเลิกร้อง หื้ม?”  ผมใช้นิ้วเกลี่ยแก้มใสของ
แก้วขึ้นลงอย่างเอ็นดูพลางยื่นปลายจมูกแตะชนขมับน้อยๆนั่นอย่างปลอบโยน  
 
“กอดแก้วนะ ! คืนนี้ปะป๋านอนกอดแก้ว...ทั้งคืนได้ป่ะ !”   คนตัวเล็กใช้ศีรษะมาถูไถกับไหล่ผมอย่างออดอ้อน 
 
น่ารักซะไม่มี....แล้วมีหรือที่ผมจะไม่ตกลงนะ ^[++]^ แบบนี้น่ะ ผมช๊อบชอบ !
 
“โอเค ปะป๋าจะนอนกอดแก้วทั้งคืนเลย”
 
 
 
 
 
อยากได้ไออุ่นก็ไม่บอก =,.=
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พอตกกลางคืน ยัยตัวแสบก็หอบผ้าหอบผ่อนมาโยนกองไว้บนเตียงผมจากนั้นก็กระโดดดึ๋งๆเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้ผม
นั่งแก่วอยู่คนเดียวบนเตียง  ยิ่งอยู่คนเดียวความคิดยิ่งฟุ้งซ่านเมื่อนึกขึ้นว่าผมจะทำยังไงต่อไปเมื่อวันพรุ่งนี้และวัน
ต่อๆไปจะไม่เห็นเบบี๋อยู่ข้างๆกายอีก ผมทำใจไม่ได้อ่ะ แง้ TOT  เป็นไปได้อยากจะขอให้แก้วอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย
ยิ่งดี แต่...แม่เขาจะยกลูกสาวให้หรือเปล่าก็ไม่รู้...ง่า~ โทรหาคุณแม่ดีกว่า ><~
 
 
ตื้ดดดดด ~!
 
 
“ฮัลโหล ! คุณแม่ครับ ผมได้ข่าวว่าคุณแม่กับคุณน้าจะกลับจากเชียงใหม่พรุ่งนี้เหรอ ? แล้วคุณน้าจะมารับแก้วไป
เลยหรือครับ ยังไงกันฮะ !” 
 
[ใช่แล้วเจ้าลูกชาย พอดีคุณน้าเขาเคลียปัญหาที่นี่เสร็จเร็วกว่ากำหนดน่ะ เลยว่าจะกลับพรุ่งนี้เลย เขาเป็นห่วง
ลูกสาวเขาด้วย เอ๊ะ ! แกคงดีใจสินะที่พรุ่งนี้หนูแก้วจะกลับบ้านเขาแล้ว ใช่ป่ะ !]  เอ่อ...จะพูดว่าไงดี จะให้บอก
 
คุณแม่หม่ามี้ว่าตอนนี้ผมกับแก้วเรารักกันแล้วนะเหรอ ? มีหวังโดนคุณแม่ล้อตาย =_=^  แต่คุณแม่ก็เป็นคนเดียว
 
ที่จะทำให้ผมสมหวังในร๊ากกกได้นี่นา...เอาไงดี ><~
 
 
 
“แม่จ๋า >3<~ ลูกมีเรื่องให้ช่วย คุณแม่จำได้ป่ะครับเรื่องที่คุณแม่ขอร้องให้ผมดูแลเด็กผี เอ้ย แก้วนะ ผมก็ช่วยคุณแม่ ตอนนี้แม่ต้องช่วยผมบ้างแล้วนะครับ”
 
 
[แกจะให้ฉันช่วยอะไรเจ้าโทโมะ ! แล้วนี่ผีเข้าหรือเปล่าลูก อ้อนแม่ขนาดนี้ -__-^^]
 
 
“คือ...เอ่อ แม่ต้องสัญญาก่อน”
 
[ย่ะ ! สัญญา ว่ามาจะให้แม่ช่วยอะไร]  เข้าทางล่ะ งานนี้คุณแม่ต้องช่วยผมได้แน่ๆ
 
“คือ...ผม...เอ่อ ประมาณว่า.... เอ่อ  (._.)”  จว๊ายยยย เกิดอาการติดอ่างพูดไม่ออกขึ้นมาทันที ><~ ทำไงดี
รู้สึกคุณแม่ก็จะเริ่มหงุดหงิดแล้วด้วย ~
 
[นี่ลูกเป็นอะไรไป  เป็นใบ้กระทันเหรอตาโทโมะ พูดมาเสียทีซิ ถ้ำไม่พูดแม่ไม่ช่วย แค่นี้นะ...]
 
“ผมรักแก้ว ! ผมไม่อยากให้คุณน้ามารับแก้ว คุณแม่ช่วยผมด้วยยยยยยยย !!!!>O<”   ก่อนที่คุณแม่จะตัดสาย
ไปผมก็รีบตะโกนออกไปอย่างลืมฟอร์มทันที ผลที่ได้กลับมาก็คือ คุณแม่ตะโกนกลับมาเสียงดังลั่น ขาดว่าหลัง
จากที่คุยโทรศัพท์กับคุณแม่เสร็จ ผมคงต้องไปเช็คหูที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ =_=^
 
[ห๊ะ ! ว่าไงน๊า!!!!!!!!]
 
“ครับ...ผมกับแก้วเรารักกัน คุณแม่ต้องช่วยผม”
 
[ก๊ากๆๆ สมน้ำหน้าเจ้าลูกชายขี้เก๊ก ! ตอนแรกทำเป็นไม่ชอบเขา หาเรื่องทะเลาะกับน้อง..ไงล่ะ ทีงี้จะ
มาตกหลุมรักแล้วให้แม่ช่วย เอาล่ะๆ เห็นแก่ความรักของแกแม่จะช่วย แต่ยังไงๆพรุ่งนี้หนูแก้วก็ต้อง
กลับบ้านกับแม่เขา ส่วนเรื่องแกกับน้องเดี๋ยวแม่เป็นธุระจัดการให้เอง ! เชื่อฝีมือการจับคู่ เอ้ย...เอา
เหอะๆ  แค่นี้ก่อนนะลูก แม่ไปสปาก่อน บ๊ายบายลูกรัก]
 
“คุณแม่ เดี๋ยว....”  =__=^ ยังไม่ทันจะคุยรู้เรื่องเลย วางสายไปซะล่ะ แต่เดี๋ยว...คำพูดของคุณแม่ดูทะแม่งๆ
แหะ ฝีมือการจับคู่ (?) อะไรของคุณแม่เขานะ...แต่ตอนนี้ช่างเหอะ ยัยตัวแสบกระโดดออกจากห้องน้ำมานั่งที่ตัก
ผมแทนล่ะ  
 
 
 
 
 
 
 
 
ฮึ่ยยยยยย เลิกน่ารักสักวันจะตายมั้ยห๊ะ ? ////>[___]<//// 
 
 
 
 
 
 
 
“ปะป๋า...ร้องเพลงให้ฟังด้วย (^o^)/”
 
“ไอ้บ๊อง ! ให้ป้อนนมด้วยเลยเอาป่ะ”    ผมเขกหัวเด็กขี้อ้อนไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่ดูท่าเขาจะไม่สนใจ
ผมซะด้วยสิแฮะ =3=;   ...สุดท้ายผมก็ต้องยอมตามใจอยู่ดีนั้นแหละ !  ผมกระแอมเสียงเล็กน้อยเตรียมร้อง
เพลงให้แก้วฟังอย่างตั้งใจก่อนจะเริ่มขึ้น...
 
 
“เอ่ เอ้ เอ๊ เอ๊ เอ้ เอ่ ~ มือไกวเปล เดี๋ยวปะป๋าจะเห่เพล๊งงงงกล่อม ^O^  นอนซะเถิดนอนเน้อลูก...”
 
“อ๊ายยยยยย ! ปะป๋า ! ไม่ใช่เพลงแบบนี้ แก้วหมายถึงเพลงธรรมดาๆทั่วไป ไม่ใช่เพลงกล่อมเด็ก ปัดโธ่ ตาบื้อ !”
 
 
แก้วโวยใส่ผมซะจนหูชา =0=; ผมก็นึกว่าให้กล่อมเพลงเด็กนี่หว่า ใครจะไปรู้ล่ะ โวยวายมากเดี๋ยวจับปล้ำซะเลยนี่ !
 
 
“ก็แก้วไม่บอกละจ๊ะ แหะๆ ^^;”
 
“ใครจะคิดว่าปะป๋าจะซื่อบื้อกันเล่า -0-; ไม่ไหวเลยจริงๆ ใครได้ไปทำพันธุ์คงซวยน่าดู ชิ !” 
 
 
 
 
โห จะดูถูกกันเกินไปละนะ = =;
 
 
 
 
 
“งั้นแก้วก็เตรียมตัวซวยได้เลยเพราะปะป๋าจะเอาแก้วมาทำพันธุ์ =,.=”
 
“เหรอ ! พูดแบบนี้สงสัยอยากจะสูญพันธุ์แล้วล่ะ ใช่ม่ะ -__-^”  แก้วหันขวับมองผมตาขวาง  ฮิฮิ น่ารักอ่ะ !  ผม
เอื้อมมาบีบจมูกรั้นๆของยัยเด็กแสบอย่างหมั่นไส้ก่อนจะกระชับกอดรอบเอวไว้แนบแน่นพร้อมดันตัวของเราทั้งคู่ล้ม
นอนลง  ผมซบใบหน้าลงบนกลุ่มผมหอมของคนในอ้อมกอดพลางสูดดมความหมอนั้นอย่างชื่นใจ  แหนะ ! แอบ
เห็นนะ...ว่าเบบี๋หน้าแดง >////<;
 
“ถ้าปะป๋าสูญพันธุ์ แก้วจะมาเสียดาย (?) เอ้ย เสียใจทีหลังไม่ได้นะ”
 
“ทำไมแก้วต้องเสียใจไม่มีปะป๋าแก้วหาคนอื่นก็ได้ โด่วว !”
 
“เอาให้ได้ถึงใจแบบปะป๋าก็แล้วกัน =,.=”
 
“มั่นใจในตัวเองมากไปป่ะ ? ถึงเวลานั้นจริงๆ เกิดปะป๋าทำอะไรไม่เป็นแก้วจะหัวเราะให้ปะป๋าเป็นหมันไปเลยที
เดียว ก๊ากๆๆ”    สาบานเลยว่าไม่เคยมีใครดูถูกผมได้เท่าแก้วมาก่อน -__-^ น่าอับอายชะมัดยาด คอยดูเหอะ
สักวั๊นสักวัน ผมจะต้องทำให้แก้วถอนคำพูดของเธอเองให้ได้ ! หึ ผมขอสาบานนนนนน >O<;;
 
 
“ดูถูกกันขนาดนี้แล้วอย่ามาร้องให้ได้ยินนะ หึหึ”
 
“เรื่องไรแก้วต้องร้อง ? ปะป๋าบ้า  -//////-;”
 
 
“งั้นก็เตรียมตัวร้องไม่หยุดได้เลย >.,<”
 
“พูดจาน่าตบจริงเลย -/////-; ถามแก้วแล้วเหรอ ?”  
 
“จะลองดูก่อนก็ได้นะ ถ้าไม่เชื่อปะป๋า...”   ฮ่าฮ่าฮ่า ผมละสะใจเป็นบ้าเลยที่ได้เห็นแก้วอายแก้มแดงแบบนั้น มัน
เป็นอะไรที่สนุกใช่หยอกเลยกับการได้แกล้งเธอเนี่ย ><~  คนสวยใช้มือน้อยปกปิดใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง
อย่างเขินอาย แล้วทำฟึดฟัดใส่ผม !
 
 
 
 
 
หมั่นไส้อ่ะ >//////<;
 
 
 
 
 
 
“บ้า ! แก้วไม่ฟังแล้วเพลงเพลิงอะไรนั่นนะ นอนแล้ว >//////<;”
 
 
“เซ็งอ่ะ ! เด็กดื้อชอบหนีความจริง =.,=”
 
 
“ไม่นะ >< ! ไอ้ปะป๋าบ้า ถ้าไม่นอนนะ แก้วจะกลับไปนอนห้องตัวเองจริงๆด้วย !”  แก้วขู่ขึ้นมาทำเอาผมต้องรีบ
หลับตานอน แต่ก็ยังอดที่จะหัวเราะไม่ได้ แก้วหันมามองตาเขียวอีกครั้ง ! ก่อนจะใช้หมอนใบใหญ่ปิดหน้าปิดตาตัว
เองด้วยความเขิน !
 
 
“กอดน้า...หลับซะเด็กดื้อ ^___^;”  
 
 
“จะกอดก็กอดไปดิ...พูดมากอยู่ได้ ! >//////<!”  ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้นพลางเกยคางไว้บนไหล่เล็กของอีก
ฝ่ายและผล็อยหลับไปด้วยกันทั้งคู่ยันเช้า ~
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผมตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีมืออุ่นๆของใครบางคนมาเกลี่ยไล้บริเวณใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา  สัมผัสนั้นเบาบางดุจขน
นกแตะแก้มของผม  ทำให้ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...ปรากฎใบหน้าหวานละมุนของคนที่ผมนอน
กอดเมื่อคืนส่งยิ้มผ่านริมฝีปากโค้งสวยได้รูปมาให้  ฝ่ามือเนียนนุ่มอย่างไล้ใบหน้าผมอย่างไม่ลดละ
 
....ผมยกยิ้มขึ้นและรวบคว้าข้อมือนั้นมาบรรจงจุมพิตแผ่วเบา ~
 
 
 
“ทำอะไรครับ  แต๊ะอั๋งเค้าเหรอตัวเอง”
 
“ใช่..แก้วแต๊ะอั๋งปะป๋าอยู่ ^^”  แก้วตอบกลับซะผมหน้าชา เธอคนนี้ไม่เคยอ้อมค้อมเลยสักครั้ง คิดยังไงก็พูด
ออกมาแบบนั้น = = ‘ เฮ้อ ~ น่ารักชะมัด !
 
“ตอบตรงจัง”
 
 
“ไม่อ้อมค้อมเหมือนปะป๋าก็แล้วกัน เอ้อ ! แก้วยังข้องใจไม่หาย..ตกลงปะป๋าซุกเมียไว้ที่ไหน ? ! บอกมา”  ห๊า 
นี่ยังคิดว่าผมซุกเมียอีกเหรอเนี่ย โอ้ ตายๆๆๆ  นึกว่าจะลืมไปแล้วซะอีก >O<~  เมื่อเห็นว่าผมอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ
แก้วก็จัดการบิดหูผมทันที จ๊ากกกกกกกกกก TTOTT;; โดนเด็กรังแกอีกแล้ว
 
 
“โอ๊ยยยยยย เจ็บจ้าเจ็บ”
 
“ก็บอกมาซิ หึ !ตอบไม่เข้าหูจะโดนไม่ใช่น้อย !”  
 
 
“ก็ไม่มีเมียที่ไหนนี่จ๊ะ ><~”
 
“ก็ที่บอกรักเมียที่สุดในโลกน่ะ  หมายความว่าไงกัน ! อย่ามาสตรอเบอรรี่นะปะป๋า =0=”   เด็กบื้อไม่รู้ตัวอีก ! 
O o O เหวอ ~ แก้วเงื้อหมัดเตรียมจะต่อยผมแล้วอ่ะ ไม่ได้การล่ะ ต้องพูดความจริงออกไปโดยด่วนจี๋ ไม่งั้นผม
ตายคาเตียงแน่ !
 
 
“ก็...ก็ปะป๋าหมายถึงแก้วง่ะ”   ได้ผลแหะ ยัยเบบี๋ลดมือลงแถมทำหน้าแดงอีก ^O^/
 
“-//////- บ้า ! แล้วไม่บอกแต่แรก”
 
“ขี้หึงเหมือนกันนะเรา >O<;”
 
“ถ้ามีคนอื่นมาจีบแก้วแสดงว่าปะป๋าจะไม่หึงใช่ป้ะ ?”  คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยใส่ผม ส่งผลให้ผมต้องง้อไปโดย
ปริยาย  ผมขยี้เส้นผมเธออย่างหมั่นไส้ ก่อนจะทำเนียนจุ๊บแก้มป่องๆที่พองออกอย่างขัดใจยามที่เธองอน
 
“จีบตามสบายเลย แต่....มันจีบได้ไม่เกินวินาที เคป่ะ ?”  ถ้าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันสามารถที่จะจีบเบบี๋ของผมได้โดย
ใช้เวลาเพียงวินาทีเดียว ผมก็จะยอมให้มันจีบ หึ ! อย่าหวังว่าจะได้แอ้มของๆผมได้ง่ายๆ
 
 
 
 
เพราะขนาดผมยังไม่ได้แอ้มเลย TOT;;
 
 
 
 
“แหม ! ปะป๋านี่ใจกว้างดุจทะเลน้ำเค็มจริงเลย = = ^”
 
 
 
 
 
 
 
เอ๊ะ ? บอกทีสิว่ามันเป็นคำชม (?) = =
 
 
 
 
 
 
..................................................................................................................................................................................
 มาแว้วววววว (^0^)/ ห่วยมั้ย (?)
ขอตอบว่าห่วยเพราะไม่มีอะไรเลย555
จะจบแล้วนะคร้าบบเรื่องนี้ ///>[__]<///