มันคงไม่ใช่ ...ความรัก

 
 
"งั้นกลับบ้านกันเถอะ"  โทโมะพูดกับเเก้วเเล้วเดินเข้ามาให้ห้องพลางเดินไปเเย่งไม้กวาดจากมือเเก้วเเล้วเอาไป
 
เก็บ
 
 
"นายเเต่ว่าฉันยังทำไม่เสร็จเลยนะ"
 
"ไม่เป็นไรหลอกน้า ไปได้เเล้ว"
 
"อืมๆ"
 
 
บนรถโทโมะ
 
"นิ ! โทโมะฉันถามอะไรนายอย่างสิ"  
 
"ว่า"
 
"ทำไหมนาย ถึง ....เอ่อ   ไม่ให้พิมมาช่วยนายล่ะเรื่องเเฟนน่ะ" 
 
"ก็เพราะว่าถ้าฉันให้พิมเป็นเเฟนฉันคนอื่นเขาอาจจะไม่ชอบไงเเล้วมาทำร้ายพิม เเต่เทอน่ะไม่มีใครกล้าทำร้าย
 
หรอก 5555" โทโมะพูดเเล้วก็หัวเราะ โดยที่ไม่รุ้เลยว่าคนฟังเจ็บเเค่ไหนเมื่อรุ้เหตุผล
 
"..................""อ้าว  ทำไหมอยู่ๆก็เงีบยไปล่ะเเก้ว" โทโมะที่เห็นเเก้วเงีบยไปก็เลยถามขึ้น
 
"อ้อ คือฉันง่วงน่ะ" เเก้วตอบเเล้วทำท่าหาว
 
 
บ้านเเก้ว
 
"ขอบใจมากน่ะไอ่โมะที่มาส่งฉันจะได้ไหมเปื้องเงิน 55" เเก้วที่ปรับความรุ้สึกได้เเล้วก็พยามทำตัวร่าเริงจะได้ไม่
 
ผิดสังเกต
 
"เออ  ฉันกลับก่อนนะ เเล้วก็ฝันดีผีกัดตูดล่ะยัยลิงเผือก  บาย"  โทโมะที่อยู่ในรถพูดกับเเก้วเเบบรีบๆเเล้วก็ขี่รถ
ออกไปอย่างรวดเร็วโดยจุดหมายต่อไปคือบ้านพิม คนที่เขารัก
 
 
บ้านพิม
 
"กริ่ง งงงง "  โทโมะมาถึงบ้านพิมด้วยเวลาเพียงไมากี่นาที ก่อนจะรีบลงมากดกริ่ง
 
 
"กริ่ง งงงง"
 
"มาเเล้วค่ะ มาเเล้ว"   พิมที่ได้ยินเสียงกริ่งก็รีบวิ่งออกมาจากในบ้าน 
 
".................."  เเต่พอออกมาก็ไม่มีใคร เธอเลยลองเปิดประตูรวดออกมาดู
 
"ฟอด"
 
"ฟอด"
 
"ว้าย !!!"   พอเจ้าตัวเดินออกมาจากบ้านก็ถูกคนเจ้าเล่ห์ที่เเอบหลบอยุ่กระโจนเข้าใส่กอดจะกอดรัดเสียเเน่น
 
เเล้วจุตพิตเเก้มขาวจนเกิดรอยเเดง
 
"นี่ โทโมะเอง"  โทโมะที่พอฉวยโอกาศจนพึงพอใจก็คลายอ้อมกอดออกก่อนจะกระซิบข้างหูคนที่ถูกกระทำ
 
" นี่...เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้นะโทโมะ เดี้ยวคนอื่นมาเห็นเข้าไม่ดีนะรุ้ไหม"
 
"อ่า ...โมะขอโทษค้าบเเต่พิมอย่าโกรธโมะน้าโมะขอโทษ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ"
 
"อืมๆ เเล้วโมะมาหาพิมถึงนี่มีอะไรเหรอ"
 
"พูดซะเวอร์น้าพิมที่จริงโมะก็มาหาพิมทุกวันเเต่ว่าวันนี้ ที่โมะมาหาพิมโมะมีเรื่องสำคัญจะบอก"
 
"เรื่อง" 
 
"ก็เรื่อง......"