มันคงไม่ใช่ ...ความรัก

"งั้นกลับบ้านกันเถอะ"  โทโมะพูดกับเเก้วเเล้วเดินเข้ามาให้ห้องพลางเดินไปเเย่งไม้กวาดจากมือเเก้วเเล้วเอาไป

เก็บ

"นายเเต่ว่าฉันยังทำไม่เสร็จเลยนะ"

"ไม่เป็นไรหลอกน้า ไปได้เเล้ว"

"อืมๆ"

บนรถโทโมะ

"นิ ! โทโมะฉันถามอะไรนายอย่างสิ"  

"ว่า"

"ทำไหมนาย ถึง ....เอ่อ   ไม่ให้พิมมาช่วยนายล่ะเรื่องเเฟนน่ะ" 

"ก็เพราะว่าถ้าฉันให้พิมเป็นเเฟนฉันคนอื่นเขาอาจจะไม่ชอบไงเเล้วมาทำร้ายพิม เเต่เทอน่ะไม่มีใครกล้าทำร้าย

หรอก 5555" โทโมะพูดเเล้วก็หัวเราะ โดยที่ไม่รุ้เลยว่าคนฟังเจ็บเเค่ไหนเมื่อรุ้เหตุผล

"..................""อ้าว  ทำไหมอยู่ๆก็เงีบยไปล่ะเเก้ว" โทโมะที่เห็นเเก้วเงีบยไปก็เลยถามขึ้น

"อ้อ คือฉันง่วงน่ะ" เเก้วตอบเเล้วทำท่าหาว

บ้านเเก้ว

"ขอบใจมากน่ะไอ่โมะที่มาส่งฉันจะได้ไหมเปื้องเงิน 55" เเก้วที่ปรับความรุ้สึกได้เเล้วก็พยามทำตัวร่าเริงจะได้ไม่

ผิดสังเกต

"เออ  ฉันกลับก่อนนะ เเล้วก็ฝันดีผีกัดตูดล่ะยัยลิงเผือก  บาย"  โทโมะที่อยู่ในรถพูดกับเเก้วเเบบรีบๆเเล้วก็ขี่รถ

ออกไปอย่างรวดเร็วโดยจุดหมายต่อไปคือบ้านพิม คนที่เขารัก

บ้านพิม

"กริ่ง งงงง "  โทโมะมาถึงบ้านพิมด้วยเวลาเพียงไมากี่นาที ก่อนจะรีบลงมากดกริ่ง

"กริ่ง งงงง"

"มาเเล้วค่ะ มาเเล้ว"   พิมที่ได้ยินเสียงกริ่งก็รีบวิ่งออกมาจากในบ้าน 

".................."  เเต่พอออกมาก็ไม่มีใคร เธอเลยลองเปิดประตูรวดออกมาดู

"ฟอด"

"ฟอด"

"ว้าย !!!"   พอเจ้าตัวเดินออกมาจากบ้านก็ถูกคนเจ้าเล่ห์ที่เเอบหลบอยุ่กระโจนเข้าใส่กอดจะกอดรัดเสียเเน่น

เเล้วจุตพิตเเก้มขาวจนเกิดรอยเเดง

"นี่ โทโมะเอง"  โทโมะที่พอฉวยโอกาศจนพึงพอใจก็คลายอ้อมกอดออกก่อนจะกระซิบข้างหูคนที่ถูกกระทำ

" นี่...เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้นะโทโมะ เดี้ยวคนอื่นมาเห็นเข้าไม่ดีนะรุ้ไหม"

"อ่า ...โมะขอโทษค้าบเเต่พิมอย่าโกรธโมะน้าโมะขอโทษ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"อืมๆ เเล้วโมะมาหาพิมถึงนี่มีอะไรเหรอ"

"พูดซะเวอร์น้าพิมที่จริงโมะก็มาหาพิมทุกวันเเต่ว่าวันนี้ ที่โมะมาหาพิมโมะมีเรื่องสำคัญจะบอก"

"เรื่อง" 

"ก็เรื่อง......"