Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก

"แต่งงาน? แม่? ฟาง…ไม่เอา!" ปฏิเสธเสียงแข็งอย่างตกใจ ป๊อปปี้เป็นพี่ชายเธอแท้ๆ...ไม่สิ
เป็นผู้ชายในนามพี่ชายที่เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอด แล้วทำไมล่ะ ทำไม?
 
"ฟาง ฟังแม่นะ มันคือสัญญาและนั่นคือข้อตกลง"
 
"คุณเฟียตคะ น้องฟางอาจจะยังตกใจอยู่ หนูฟาง แม่ไม่ได้บังคับให้หนูแต่งวันนี้หรือพรุ่งนี้นะลูก
แต่ถ้ายังไง..."
 
"ป๊อปจะแต่งครับ" พูดพร้อมมองตรงไปที่ฟางด้วยสายตาเฉยชาทันที
 
"ฮะ? พี่ป๊อป?"
 
 
 
 
"แต่งานยังไม่ต้องจัดหรอกครับ พรุ่งนี้ป๊อปกับฟาง ยัย... เอ่อ จะย้ายไปอยู่เรือนหอที่พ่อซื้อไว้
โอเคนะครับ?"
 
"คุณว่าไงคะ?" ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายปรึกษากันสักพักก่อนจะ
 
"ตกลง พรุ่งนี้โอเคนะ"
 
"เห้อ ฉันโล่งใจจังค่ะ ที่จะได้ลูกสะใภ้น่ารักๆเหมือนหนูฟาง" แม่ป๊อปปี้พูดก่อนยิ้มให้ฟางอย่าง
เอ็นดู
 
 
 
 
 
 
' จริงๆกับผู้ใหญ่ฉันก็โอเคไม่มีอะไรหรอกนะ แต่ทำไม...ต้องพี่ป๊อป? '
 
 
 
 
 
"โชคดีนะฟางลูกแม่ เดี๋ยวแม่จะแวะไปหาหรือไม่หนูก็มาหาแม่เมื่อไหร่ก็ได้นะ โอเคนะคะคนเก่ง
ของแม่" จูบลงบนหน้าผากมนของลูกสาวตนเบาๆ พรางส่งกระเป๋าเสื้อผ้าให้
 
"หนักเบาเราสู้นะลูก มีอะไรใจเย็นๆ คุยกันก่อน ฟังเหตุผลมีเหตุผลนะลูก" พ่อฟางเดินเข้ามาก
อดลูกสาวเบาๆเป็นครั้งแรกหลังจากไม่ได้กอดมาเกือบสิบปี
 
"ค่ะ สวัสดีค่ะพ่อ/แม่" ยกมือไหว้ก่อนเดินขึ้นรถที่ป๊อปปี้จอดรออยู่ไป
 
"จะไหวหรอคุณ ป๊อปปี้อะไรนั่นความจำเสื่อมนะ"
 
"แหมคุณนี่ ลืมแผนไปแล้วหรอคะ"
 
"อ๋อ นั่นสินะ ลืมได้ไงเนี่ย"
 
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ สองคนนี้มันผูกพันธ์อย่างกับอะไร"
 
"ลูกเรายังไม่จบม.6 เลยนะ"
 
"ไม่เป็นไรหรอกค่า ไม่จบแต่ก็ใกล้จบนี่คะ" พูดอย่างสบายอารมณ์ก่อนเดินไปหาน้ำผลไม้เย็นๆ
ในตู้เย็นมาดื่ม
 
 
 
 
 
"เป็นไงล่ะ มีความสุขไหม จับฉันได้แล้ว ยัยเตี้ย" พูดเสียงเย็นก่อนกระชากกระเป๋าในมือฟางขึ้น
ไปเก็บ
 
"…ถ้าพี่ไม่อยากแต่งทำไมพี่ไม่บอกเค้าไป" พูดด้วยเสียงน้อยใจ ทำไมต้องพูดแรงๆด้วย
 
"ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าไม่อยากแต่ง" พูดเบาๆกับตัวเองก่อนเดินขึ้นไปวางกระเป๋าในห้องแต่งตัว ซึ่ง
ฟางเองก็ไม่ได้ยิน
 
"นี่สินะห้องนอน~~~" ยิ้มดีใจเมื่อเห็นห้องนอนสะอาดตาของตนกับ...ป๊อปปี้ ก่อนนั่งลงบนเตียง
นุ่มๆเบาๆ
 
"หืม? ยัยขี้เกียจ มาถึงก็หาเรื่องนอนเลยนะ"
 
"มั่ว ฟางแค่เดินดูเฉยๆต่างหาก"
 
"หิวแล้ว ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ"
 
"พี่ก็ทำเองสิ พี่ทำเก่งกว่าฟางอีกนะ"
 
"ฉันบอกให้ไป" พูดเสียงดุก่อนไล่ฟางลงไปข้างล่างทันที
 
"เชอะ!" สบถออกมาเสียงงอน คนอะไรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย
 
"ยัยเตี้ยเอ๊ย" ยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะทิ้งตัวลงมองเพดานขาวสะอาดตาด้านบน เขาคิดถูกมั้ยนะ
แกล้งความจำเสื่อมเนี่ย?
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป ลงมากินได้แล้ว" เดินขึ้นห้องหัวฟูมาตามคนที่นอนสบายใจไปกินข้าว ใช้แล้วยังจะต้อง
ให้ตาม น่ารักจริงๆ
 
"กินไร?"
 
"ก็พี่บอกให้ฟางทำให้กินนี่" หน้าบูดทันทีเมื่อป๊อปปี้เกิดอาการหลงๆลืมๆ(แบบตั้งใจ)อีกแล้ว
 
"…" ยังคงนอนสบตากับฟางที่ยืนเหงื่อแตกเพราะอากาศร้อนแถมยังเดินขึ้นๆลงๆตั้งหลายรอบ
 
"พี่ป๊อปมากินเลยนะ ถ้าพี่ไม่กินฟางจะกลับไปอยู่กับแม่จริงๆด้วย"
 
"…"
 
"พี่นี่มันกวนประสาทฟางจริงๆ" เดินเข้ามาในห้องคว้าแขนแกร่งของคนตรงหน้าก่อนฉุดกระชาก
ลากดึงให้ลุกขึ้น แต่ก็ต้องพลาดเมื่อป๊อปปี้กลับดึงเธอไปนอนกอดบนเตียงซะงั้น
 
"พี่ป๊อป..." สบตากับตาคมเข้มตรงหน้าอย่างหวั่นไหว ทำไมต้องใจสั่นทุกทีที่อยู่ใกล้ด้วยนะ
 
"…" ไม่พูดอะไร ประทับจูบอบอุ่นลงบนริมฝีปากอมชมพูตรงหน้าทันที
 
"แฮ่ก… พี่ป๊อป! บ้า…" จับปากตัวเองอย่างอึ้งๆกับการกระทำของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายเธอ
มาตลอดเกือบสิบปี
 
"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทาลิปสติกนะ" เช็ดปากตัวเองก่อนอมยิ้มมุมปากนิดๆ ทิ้งให้ฟางนอนเขินอยู่
บนเตียงคนเดียว ก่อนที่เขาจะลงไปกินข้าวที่ภรรยาหมาดๆของเขาทำให้กิน
 
 
 
 
 
"พี่ต้องการอะไรกันแน่นะ?" ถามลอยๆขึ้นพร้อมกับนอนยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง
 
 
 
 
 
"ยัยเตี้ย เก็บจาน" เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน พร้อมกับตะโกนใช้ให้ฟางไปเก็บจานที่เขากิน
 
"พี่เก็บเองไม่ได้รึไง ฟางง่วง"
 
"ง่วงอะไร นอนได้ไง ห้ามเลย โธ่ยัยเตี้ย พรุ่งนี้เธอไปโรงเรียน วันนี้ก็ให้โดดวันนึงแล้วนี่ นอน
ตอนนี้กลางคืนก็ไม่นอน" บ่นมาเป็นชุดเมื่อเห็นท่าว่าฟางทำท่าจะนอนกลางวันซะแล้ว
 
"ฟางง่วง" ยังคงย้ำอ้อนคนตรงหน้าจะนอนให้ได้
 
"…เห้อ จริงๆเลยนะ มานี่มา" ฉุดคนที่นอนสบายอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นมาพร้อมลากลงไปชั้นล่าง
ทันที
 
"โอ๊ย ลากฟางมาเก็บจานให้พี่รึไง!" ประชดเสียงดังเพราะแรงที่ร่างสูงฉุดขึ้นมาจากเตียงบวกกับ
ความง่วงที่มีอยู่เป็นทุนเดิม
 
 
 
 
 
FWN